Ο Μαρξ στη Θεσσαλονίκη!

Προλαβαίνετε να δείτε τον Άγγελο Αντωνόπουλο
στο θεατρικό μονόλογο του Χάουαρντ Σιν Ο Μαρξ στο Σόχο;
Δε νομίζουμε, γιατί γίνεται σκοτωμός, αλλά δεν έχετε να
χάσετε τίποτε αν κάνετε ένα τηλεφώνημα
στο Μελίνα Μερκούρη της Καλαμαριάς.
Αν καταφέρετε και εξασφαλίσετε εισιτήριο ,
θα απολαύσετε 75 λεπτά πραγματικού
θεάτρου, μακριά από υστερισμούς και εφέ , απ' αυτά που
κυριαρχούν δυστυχώς στο σύγχρονο θεατρικό μας στίβο
και σε εξαπατούν νομίζοντας ότι βλέπεις θέατρο,
ενώ στην ουσία σου προσφέρουν... χελωνόσουπα.
Ο Αντωνόπουλος εξαιρετικός! Λιτή ερμηνεία,
χωρίς κραυγές και περιττές κινήσεις, τέλειος κάτοχος των
εκφραστικών του μέσων.
Τι διάολο θέλει ο Μαρξ του στη γη, τώρα μάλιστα που
έχουν καταρρεύσει τα περισσότερα κομμουνιστικά καθεστώτα
και κυριαρχεί ο πούρος καπιταλισμός στα εναπομείναντα;
Ο γερο επαναστάτης ζητάει από τους "επέκεινα"
να του δώσουν μια ώρα καιρό , για να εξηγήσει
στους ανθρώπους ότι είναι πολύ θυμωμένος με όσα
έγιναν στο όνομά του και είχαν ως αποτέλεσμα
να δυσφημιστεί η θεωρία του.
Ο Μαρξ , εξηγεί , ποτέ δεν ήταν "μαρξιστής", όπως διατείνονταν
ότι είναι για την αφεντιά τους οι φανατικοί "ερμηνευτές" του,
που δε δίστασαν να διαπράξουν, στο όνομά του, τα πιο φρικτά εγκλήματα.
Απλώς ήταν ο εαυτός του, ο επιστήμονας δηλαδή Μαρξ,
που έκανε την ενδελεχέστερη ανάλυση του καπιταλισμού
και οραματίστηκε μια δικαιότερη κοινωνία
μέσω της ριζικής ανατροπής των παραγωγικών σχέσεων.
Αυτή η αναγκαιότητα, λέει, εξακολουθεί να υπάρχει
και στις μέρες μας, όπου οι οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες
διευρύνονται με ρυθμούς ιλιγγιώδεις και οι πόλεμοι διαδέχονται
ο ένας τον άλλο. Χρειάζεται λοιπόν μια καινούρια αρχή,
που θα αξιοποιήσει τις ιδέες του, υπό το πρίσμα της
ιστορικής πείρας που έχει συσσωρευτεί
από την εποχή του έως σήμερα.
Ο Χάουαρντ Σιν μοιάζει να δικαιώνει απόλυτα το Μαρξ,
ακόμα και όταν τον βάζει να υπερασπίζεται τις ιδέες του
για την αναγκαιότητα της... "δικτατορίας του προλεταριάτου",
δίνοντας ως παράδειγμα τα γεγονότα
της Παρισινής Κομούνας, το 1871.
Καλά όλα αυτά. Όμως "όποιος έχει καεί απ' το χυλό, φυσάει και το
γιαούρτι", λέει ο λαός μας, που δεν ξεχνά
ότι η "δικτατορία του προλεταριάτου" εφαρμόστηκε
στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, για
να επιβάλουν οι διάφορες κομματικές νομενκλατούρες
(σταλινικές, μαοϊκές , χμερικές κλπ) τα πιο ανελεύθερα καθεστώτα.
Το ζητούμενο είναι να εγγυηθείς την ύπαρξη
ενός πολιτικού συστήματος που θα μειώνει
τις διάφορες ανισότητες αλλά και θα εγγυάται
τα ατομικά δικαιώματα, τις ελευθερίες δηλαδή των πολιτών.
Κρατώντας λοιπόν τον πυρήνα των σκέψεων του Μαρξ,
πρέπει να αναζητήσουμε τις ιδέες εκείνες
που θα οδηγήσουν τους λαούς στη Νέα Εποχή.
Ιδού η πρόκληση των καιρών , που απ' ό,τι φαίνεται
δεν είναι διόλου μενετοί...