Φλάουτο (ιταλ. flauto,
ελλην. πλαγίαυλος) ονομάζεται κάθε πνευστό, του οποίου ο ήχος προκύπτει
από την πρόσκρουση ρεύματος αέρα σε μία λεπτή ακμή. Με την πρόσκρουση
δημιουργούνται στρόβιλοι, οι οποίοι διεγείρουν ταλαντώσεις αέρα στον
σωλήνα του οργάνου. Οι μεταβολές στο ύψος του παραγόμενου ήχου
δημιουργούνται με κλείσιμο και άνοιγμα των οπών που βρίσκονται κατά
μήκος του σωλήνα. Ανάλογα με το κράτημα του οργάνου διακρίνουμε το
επίμηκες και το λοξό φλάουτο (flauto traverso, ελλην. πλαγίαυλος), τα
οποία παρουσιάζονται με πολλές παραλλαγές σε διάφορους πολιτισμούς.
Ιστορία
Υπάρχουν ενδείξεις ότι είδη αυλού χρησιμοποιούσαν ως μουσικό όργανο ήδη άνθρωποι του Νεάντερταλ, πριν από περίπου 50.000 χρόνια. Στην αρχαία Ελλάδα αντίστοιχο όργανο ήταν ο δίαυλος που απεικονίζεται σε πολλά αγγεία και γλυπτά. Ο πλαγίαυλος απεικονίζεται σε ρωμαϊκά και βυζαντινά γλυπτά, είναι δε διαδεδομένος στη μουσική της Ανατολικής Ασίας (αναφορές ήδη από τον 9ο αιώνα π.Χ.) και της Δυτικής Ευρώπης (αποδεδειγμένα από το 12ο αιώνα μ.Χ.) Η φλογέρα είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στη δημοτική μουσική της Μέσης Ανατολής και των Βαλκανίων. Γερμανοί αρχαιολόγοι ανακάλυψαν φλάουτα από κόκκαλα πουλιού και ελεφαντόδοντο, που είναι ηλικίας τουλάχιστον 35.000 ετών και πιθανότατα αποτελούν τα παλαιότερα μουσικά όργανα στον κόσμο[1].
Από την Αναγέννηση και μετά βεβαιώνουν πολλοί ζωγραφικοί πίνακες την ευρύτερη χρήση του πλαγίαυλου στην Ευρώπη.[.......................................]
Συνεχίστε την ανάγνωση:
ΦλάουτοWikipedia
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου