Η Μάργκαρετ Άτγουντ γεννήθηκε στην Οτάβα του Καναδά το 1939, μεγάλωσε στο Κεμπέκ και το Οντάριο και έζησε μεγάλο μέρος της ζωής της έξω από τη χώρα της (Βοστώνη, Βερολίνο, Εδιμβούργο, Λονδίνο, κ.ά.). Έχει εκδόσει περισσότερα από είκοσι βιβλία (μυθιστορήματα, διηγήματα, ποίηση, λογοτεχνική κριτική). Πεζογραφήματά της έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από είκοσι γλώσσες.
"Η ιστορία της πορφυρής δούλης" (1985) κάνει παγκοσμίως γνωστό το όνομα της συγγραφέως και την κατατάσσει στους σημαντικότερους και πιο ρηξικέλευθους πεζογράφους της εποχής μας. Τοποθετημένη στο εγγύτατο μέλλον, η ιστορία διαδραματίζεται σ' ένα χώρο που θυμίζει το φάντασμα μιας αμερικανικής πανεπιστημιούπολης, μια νεκρόπολη που σαν αρνητική επιφάνεια καταγράφει την άλλοτε καθημερινή ζωή στις Η.Π.Α.
Η "Δημοκρατία του Γιλεάδ", όπως ονομάζεται τώρα, είναι ένα μονολιθικό, θεοκρατικό καθεστώς που τιμωρεί την έκτρωση με θάνατο καθεστώς που επιστρέφει στην τρομοκρατική μισαλλοδοξία των πρώτων πουριτανών και στηρίζεται στην "κατά γράμμα" εφαρμογή της Βίβλου, για να καταπολεμήσει την υπογεννητικότητα και τη στειρότητα: Μια δράκα φανατικών κυριεύει με πραξικόπημα την εξουσία και, μεταξύ άλλων, ιδρύει τάγματα "γυναικών ικανών προς τεκνοποίησιν", τις "πορφυρές". Οι γυναίκες αυτές αποσπώνται δια της βίας από τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους, τους άντρες τους. Τους αφαιρείται το δικαίωμα της ιδιοκτησίας και το δικαίωμα να φέρουν επώνυμο, υπηρετώντας στα σπίτια των αρχηγών και αποκαλούνται "η του Φρεντ", "η του Φρανκ", κατά το όνομα του ιδιοκτήτη τους.
Σ' ένα τέτοιο τάγμα ανήκει και η αφηγήτρια του μυθιστορήματος, η "πορφυρή δούλη" του τίτλου, η ιστορία της οποίας μεταφέρει στον αναγνώστη όλη τη φρίκη ενός κόσμου που θα μπορούσε να είναι δικός μας, όχι όμως με τον τρόπο της επιστημονικής φαντασίας, αλλά με τα χρώματα ενός αποτρόπαιου και υποδόρια λυρικού εφιάλτη που κάποτε εγγίζει τα όρια της πραγματικότητας.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Περιεχόμενα
I. ΝΥΧΤΑ
II. ΓΙΑ ΨΩΝΙΑ
III. ΝΥΧΤΑ
IV. ΑΙΘΟΥΣΑ ΑΝΑΜΟΝΗΣ
V. ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ ΚΑΤΑΚΛΙΣΗ
VI. ΚΟΙΝΟΒΙΟ
VII. ΝΥΧΤΑ
VIII. ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ ΗΜΑΡ
IX. ΝΥΧΤΑ
X. ΠΕΡΓΑΜΗΝΕΣ ΨΥΧΩΝ
XI. ΝΥΧΤΑ
XII. ΣΤΗΣ ΙΕΖΑΒΕΛ
XIII. ΝΥΧΤΑ
XIV. ΑΛΙΕΙΑ ΠΛΑΝΗΘΕΙΣΩΝ ΨΥΧΩΝ
XV. ΝΥΧΤΑ
ΙΣΤΟΡΙΟΜΝΗΜΩΝ.
****************************************
ΚΡΙΝΟΝΤΑΣ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
Margaret Atwood: Η ιστορία της Πορφυρής Δούλης
Η "Ιστορία της Πορφυρής Δούλης" (The Handmaid’s tale) είναι ένα πολύ σκληρό αλλά υπέροχο βιβλίο, είναι ένα σήμα κινδύνου, μια προειδοποίηση για το τι θα μπορούσε να συμβεί αν η κοινωνία δεν προσέξει σε τι μονοπάτι βαδίζει. Η πρωταγωνίστρια – αφηγήτρια Όφρεντ είναι μια γυναίκα που σκοπό έχει μονάχα την αναπαραγωγή.
Η πρωταγωνίστρια – αφηγήτρια Όφρεντ είναι μια γυναίκα που σκοπό έχει μονάχα την αναπαραγωγή. Η δημοκρατία του Γκιλεάδ, φτιαγμένη πάνω στα ερείπια των πάλαι ποτέ ΗΠΑ, είναι ένα θεοκρατικό κλειστό σύστημα, όπου οι λιγοστές γυναίκες που μπορούν ακόμα να κάνουν παιδιά, χρησιμοποιούνται από τις οικογένειες του καθεστώτος σαν μη άνθρωποι, σαν αναπαραγωγικές μηχανές. Η Όφρεντ είναι αναγκασμένη να κάνει έρωτα με τον αρχηγό του σπιτιού, ενώ η γυναίκα του είναι από κάτω της και της κρατά τα χέρια.
Η δημοκρατία του Γιλεάδ δεν είναι δημοκρατία. Είναι η φαντασίωση, το υγρό όνειρο, κάθε θρησκόληπτου φανατικού, κάθε φασίστα. Είναι το αποτέλεσμα μια κοινωνίας σε σήψη, μιας κοινωνίας παραλυμένης από την χαύνωση του "δυτικού πολιτισμού" με έντονα και άλυτα κοινωνικά ζητήματα και ανισότητες, μιας κοινωνίας που η μόλυνση του περιβάλλοντος έχει στειρώσει κυριολεκτικά μεγάλο τμήμα του πληθυσμού.
Όταν μια δράκα φανατικών δολοφονεί τον Πρόεδρο και την κυβέρνηση και ρίχνει την ευθύνη στους ισλαμιστές η κοινωνία αποχαυνωμένη δεν αντιδρά στα πρώτα μέτρα περιστολής των ατομικών ελευθεριών, διότι "κάποιος έπρεπε να βάλει επιτέλους μια τάξη"… Γρήγορα η κατάσταση παίρνει τις πραγματικές της διαστάσεις και η Αμερική μετατρέπεται σε ένα ανελεύθερο θεοκρατικό καθεστώς όπου οι αντιφρονούντες εξοντώνονται αμείλικτα και τα πτώματα τους επιδεικνύονται για παραδειγματισμό, όπου ο ρόλος της γυναίκας είναι μόνο αυτός της μητέρας, της συζύγου και της υπηρέτριας, όπου η μουσική, η τέχνη, η ανάγνωση θεωρούνται εγκλήματα τιμωρητέα με θάνατο.
Στη δημοκρατία του Γιλεάδ οι γυναίκες που έχουν ακόμα τη δυνατότητα να τεκνοποιήσουν είναι κρατική περιουσία, είναι οι Πορφυρές Δούλες, οι οποίες εκχωρούνται στα άρρενα επιφανή μέλη της κοινωνίας για να τους κάνουν παιδιά.
Αν δεν το επιτύχουν μετά από μερικές "μεταθέσεις" ή αν υποπέσουν σε κάποια παράπτωμα, αν δεν θανατωθούν κατευθείαν θα καταλήξουν στις Αποικίες μαζί με αντιφρονούντες, αλλόθρησκους, γέρους και στείρους όπου ο θάνατος είναι παραπάνω από σίγουρος.
Margaret Atwood
Το βιβλίο είναι ένα άτυπο ημερολόγιο, ένας εσωτερικός μονόλογος της αφηγήτριας, το όνομα της οποίας δεν μαθαίνουμε ποτέ, διότι οι Πορφυρές Δούλες δεν έχουν ονόματα… Μέσα από τις αναφορές της σχηματίζουμε σιγά σιγά την εικόνα του εφιαλτικού κόσμου του Γιλεάδ καθώς και των γεγονότων που οδήγησαν εκεί… Παράλληλα ξεδιπλώνεται η προσωπική ιστορία της αφηγήτριας των παρελθόντων γεγονότων αλλά και της εσωτερικής της πάλης να διατηρήσει τη λογική της μέσα σε ένα καθεστώς φόβου, απόγνωσης και καχυποψίας.
Η αφηγήτρια παρουσιάζεται βαθιά ανθρώπινη, φαινομενικά εύθραυστη αλλά στον πυρήνα σκληρή και αποφασισμένη.
Οι φιγούρες του Ταξιάρχη και της Γαμετής, της επίσημης συζύγου του, παρουσιάζονται σκληρές και φορείς του κύρους και της ισχύος του καθεστώτος αλλά με το πέρας των σελίδων αποδομούνται και καταλήγουν να φαίνονται αυτό που είναι, θλιβερά ανθρωπάκια εγκλωβισμένα στον εφιάλτη που έφτιαξαν με τα ίδια τους τα χέρια.
Σχολιασμός
****************
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου