Ο τεντιμποϊσμός ξανάρχεται!
Τις τελευταίες δεκαετίες η συντηρητική παράταξη, σε ορισμένες τουλάχιστον ευρωπαϊκές χώρες, εκεί όπου ευθυγραμμιζόταν με το γραφειοκρατικό (νεο)φιλελεύθερο κατεστημένο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, παρουσίαζε ένα πρόσωπο ανεκτικό, στα όρια του δικαιωματισμού, για τον οποίο κατηγορείται συνήθως η ανανεωτική Αριστερά· ένα πρόσωπο αρκετά απομακρυσμένο από το παραδοσιακό, αυταρχικό παρελθόν της.
Αυτό γινόταν με τη σιωπηρή ανοχή των ψηφοφόρων της, όχι βέβαια γιατί αυτοί συμφωνούσαν, αλλά γιατί καταλάβαιναν ότι σε ένα αυστηρά χαραγμένο πλαίσιο, όπου η Αριστερά δεν είχε πολλά περιθώρια εναλλακτικών οικονομικών πολιτικών, η υιοθέτηση αιτημάτων του λεγόμενου «δικαιωματισμού» αφαιρούσε από τον αντίπαλο και το τελευταίο του όπλο.
Ο δικαιωματισμός έχει όμως για τη Δεξιά τα όριά του. Και αυτά βρίσκονται εκεί όπου τα δικαιώματα προσκρούουν στα οικονομικά συμφέροντα, στη λογιστική αξιολόγηση των κοινωνικών φαινομένων ή, αν προτιμάει κανείς, με παλιότερη αλλά πάντα επίκαιρη γλώσσα, στην άρνηση άρσης των όρων αναπαραγωγής των ταξικών ανισοτήτων.
Ο Γάλλος
πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν είναι αναμφίβολα τυπικός εκπρόσωπος της
ευρωπαϊκής νομενκλατούρας. Θεωρητικά φιλελεύθερος και ανεκτικός, έχει
πολλές φορές υποκύψει στα θέλγητρα του αυταρχισμού και της
αστυνομοκρατίας. Στην περίπτωση όμως της αντιμετώπισης των νέων των
προαστίων, δείχνει τώρα ένα ριζικά διαφορετικό πρόσωπο. Η πρωθυπουργός
του, Ελιζαμπέτ Μπορν, ανακοίνωσε μέτρα όπως:
1) Δημιουργία νέων σωμάτων, των «Δημοκρατικών Δυνάμεων Δράσης», με μικτή σύνθεση αποτελούμενη από αστυνομικούς και πολίτες, που θα δρουν στις γειτονιές.
2) Διεύρυνση των αρμοδιοτήτων της δημοτικής αστυνομίας.
3) Δημιουργία 8.500 νέων οργανικών θέσεων αστυνομίας και χωροφυλακής.
4) Δυνατότητα υποχρεωτικής ένταξης των νεαρών παραβατικών σε χώρους υποδοχής δικαστικής προστασίας της νεότητας, κάτι ανάμεσα στη σημερινή εκπαιδευτική παρακολούθησή τους και σε κλειστές φυλακές.
5) Για μερικούς νεαρούς παραβάτες του νόμου προβλέπεται «πλαισίωση από στρατιωτικούς», οι οποίοι, σύμφωνα με την Ελιζαμπέτ Μπορν, «θα μπορούν να τους μεταδώσουν τις αξίες της πειθαρχίας και της υπέρβασης του εαυτού».
6) Οι γονείς των παραβατικών νέων θα πρέπει «να παρακολουθούν μαθήματα γονικής υπευθυνότητας» ή θα υφίστανται «ποινές εκτέλεσης εργασιών γενικού συμφέροντος».
7) Παραβάτες και γονείς θα παρέχουν μια «οικογενειακή οικονομική συνεισφορά προς ενώσεις θυμάτων» και, αν ο ανήλικος έχει προκαλέσει καταστροφές, «οι δύο γονείς, είτε είναι χωρισμένοι είτε όχι, είτε ζουν με το παιδί είτε όχι, θα καταβάλλουν αποζημιώσεις».
Πίσω από τον ωραιοποιημένο λόγο τα οπισθοδρομικά μέτρα δεν κρύβονται: για τους παραβατικούς νέους υποχρεωτική στράτευση, αναμορφωτήρια, για τους γονείς επίσης «αναμόρφωση» αλλά και αναγκαστική εργασία, εξοντωτικά πρόστιμα και αποζημιώσεις. Οταν τα πράγματα φτάνουν στα άκρα, Νεοφιλελευθερισμός και Ακροδεξιά γίνονται ένα.
Ο ελληνικός νόμος 4000 του 1958 περί τεντιμποϊσμού προέβλεπε κούρεμα με την ψιλή και διαπόμπευση, αλλά και ποινική δίωξη γονέων. Δεν πρόκειται βέβαια για ίδιες περιπτώσεις – εκείνοι τότε γιαούρτωναν ή, αργότερα, ενοχλούσαν με τα μακριά μαλλιά τους. Εδώ πρόκειται για εξεγέρσεις, που προκαλούν βέβαια και μεγάλες ζημιές. Ομως και τώρα, αφού κανείς δεν θέλει να ασχοληθεί με τις πραγματικές αιτίες, προτάσσονται η καταστολή και ο ηθικός πανικός. Κοστίζει λιγότερο, είναι δηλαδή «τζάμπα μαγκιά».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου