Poulailler's Song - Alain Souchon (1977) /Το τραγούδι των κοτετσιών

Poulailler's Song - Alain Souchon (1977)

Από το περιεχόμενο του άλμπουμ Toujours, στη συνέχεια κυκλοφόρησε ως σινγκλ το 1978. Συμπεριελήφθη  στο άλμπουμ Olympia 83 (1983) και μετά στο άλμπουμ Nickel (1990)

 Σε λίγους στίχους, ο τραγουδιστής κοροϊδεύει τη γαλλική αστική τάξη, τα μέλη της οποίας συγκρίνονται με πουλερικά που ζουν σε κοτέτσια.

 Ο τίτλος σημαίνει "Το τραγούδι των κοτετσιών". Συγκεκριμένα, καταγγέλλει όσους αντιτίθενται στο ελεύθερο  κάμπινγκ και παραπονιούνται ότι πολλοί νέοι αρνούνται να εργαστούν. Καταγγέλλει επίσης το αίσθημα της ξενοφοβίας («η djellaba δεν είναι αυτό που χρειαζόμαστε στα κλίματά μας») και το αίσθημα της ανασφάλειας («στο Rochechouart υπάρχουν ταξί που φοβούνται το σκοτάδι»). 

 Στο τέλος του τραγουδιού, μιμείται τη φωνή του Valéry Giscard d'Estaing, τότε Προέδρου της Δημοκρατίας το 1977, ο οποίος  περιέγραψε τον εαυτό του ως «προχωρημένο φιλελεύθερο». 

Ο Souchon μετατρέπει αυτή την έκφραση σε «προχωρημένο ανάδρομο (πισωπατούντα)».

 

Dans les poulaillers d'acajou,
Les belles basses-cours à bijoux,
On entend la conversation
De la volaille qui fait l'opinion.
Ils disent
On peut pas être gentils tout le temps.
On peut pas aimer tous les gens.
Y a une sélection. C'est normal.
On lit pas tous le même journal,
Mais comprenez-moi, c'est une migraine,
Tous ces campeurs sous mes persiennes.
Mais comprenez-moi, c'est dur à voir.
Quels sont ces gens sur mon plongeoir?
Dans les poulaillers d'acajou,
Les belles basses-cours à bijoux,
On entend la conversation
De la volaille qui fait l'opinion.
Ils disent
On peut pas aimer tout Paris.
N'est-ce pas y a des endroits la nuit
Où les peaux qui vous font la peau
Sont plus bronzées que nos petits poulbots?
Mais comprenez-moi, la djellaba,
C'est pas ce qui faut sous nos climats.
Mais comprenez-moi, à Rochechouart,
Y a des taxis qui ont peur du noir.
Dans les poulaillers d'acajou,
Les belles basses-cours à bijoux,
On entend la conversation
De la volaille qui fait l'opinion.
Ils disent
Que font ces jeunes, assis par terre,
Habillés comme des traîne-misère.
On dirait qu'ils n'aiment pas le travail.
Ça nous prépare une belle pagaille.
Mais comprenez-moi, c'est inquiétant.
Nous vivons des temps décadents.
Mais comprenez-moi, le respect se perd
Dans les usines de mon grand-père."
Mais comprenez-moi