Πολλαπλά ναυάγια
Μανώλης Πιμπλής*Έχουν περάσει έξι νύχτες πρωτοφανών ταραχών από την ώρα που ο 17χρονος Ναέλ δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από Γάλλο αστυνομικό. Κάποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει τον όρο «εν ψυχρώ δολοφονία» με την έννοια ότι ο νόμος, ψηφισμένος ήδη το 2017 (επί Ολάντ!) και στο κλίμα των τρομοκρατικών επιθέσεων της περιόδου, επιτρέπει πλέον στους αστυνομικούς να πυροβολούν όταν ένας ύποπτος προσπαθεί να διαφύγει με το όχημά του.
Πρόκειται όμως για έναν πολύ αυστηρό νόμο που καταστρατηγεί κάθε αναλογία ανάμεσα σε μια πράξη και τη νομική της συνέπεια. Και δεν είναι μόνο αυτό. Δεδομένου ότι ακούστηκε ήδη απειλή δολοφονίας από τον αστυνομικό, ενώ το όχημα ήταν ακίνητο, καταλαβαίνει κανείς ότι ο 17χρονος δεν έφυγε γιατί κάτι έκρυβε αλλά γιατί απειλήθηκε και πανικοβλήθηκε. Ο αστυνομικός, δηλαδή, προκάλεσε τη φυγή του νεαρού που θα του επέτρεπε να τον πυροβολήσει. Ανατριχιαστικά πράγματα.
Έχουν περάσει 19 νύχτες από την ώρα που εκατοντάδες μετανάστες βρέθηκαν στον βυθό της Πύλου, σε ένα από τα βαθύτερα σημεία της Μεσογείου, σε ένα αμπάρι που έγινε ο τάφος τους. Εδώ τα πράγματα είναι ακόμη πιο ανατριχιαστικά. Πρώτον για το ίδιο το αδιανόητο μέγεθος της τραγωδίας. Δεύτερον, γιατί η κοινωνία παραμένει ουσιαστικά απαθής. Ολόκληρη η ανθρωπιστική παιδεία με την οποία γαλουχηθήκαμε μοιάζει να έχει πεταχτεί στα σκουπίδια, στον κάδο της αδιαφορίας και της προκατάληψης. Ως προς τις αρμόδιες υπηρεσίες της πολιτείας, δεν ξέρουμε κατά πόσο φέρουν ευθύνη για το ναυάγιο, αυτό ελπίζουμε να το δείξει η ανακριτική διαδικασία.
Αν όμως δεν ξέρουμε ακόμα με σιγουριά τι ακριβώς έγινε, ξέρουμε σε αρκετά μεγάλο βαθμό τι δεν έγινε. Και αυτό που σίγουρα δεν έγινε είναι η άμεση θέση όλων των συστημάτων σε απόλυτο συναγερμό, μόλις έγινε αντιληπτή (μιάμιση μέρα πριν!) η σοβαρότητα της κατάστασης, με τους εκατοντάδες ανθρώπους στοιβαγμένους στο κατάστρωμα, χωρίς να μένει κενός ούτε ένας τετραγωνικός πόντος. Ούτε τα μέσα ενημέρωσης έδειξαν να αντιλαμβάνονται (ή να θέλουν να αντιληφθούν) την ύπαρξη του προβλήματος και την κρισιμότητα των στιγμών, ώστε να ευαισθητοποιήσουν έγκαιρα την κοινή γνώμη.
Η περίπτωση του νεαρού Γάλλου έχει ένα κοινό στοιχείο με τους ναυαγούς της Πύλου: η ζωή του είχε μικρότερη αξία από τις ζωές άλλων. Οι διαφορές, όμως, είναι περισσότερες. Οι Γάλλοι μετανάστες δεύτερης, τρίτης ή τέταρτης γενιάς βλέπουν τις ζωές τους να παραμένουν στο περιθώριο και σε ακραίες περιπτώσεις εξεγείρονται, διαμαρτύρονται, εκδικούνται τυφλά για το γεγονός ότι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Οι ναυαγισμένοι της Πύλου δεν ήταν καν μετανάστες πρώτης γενιάς, ούτε θα γίνουν.
Όπως δεν ήταν και πολίτες οποιασδήποτε κατηγορίας. Κανείς δεν θα διαμαρτυρηθεί γι’ αυτούς. Όσοι παραδέρνουν στη θάλασσα γίνονται έρμαιο των κυμάτων και του πανευρωπαϊκού ξενοφοβικού κύματος. Θέτουν τον εαυτό τους στη διάθεση ανθρώπων που δεν τους θέλουν. Είναι ικέτες για τους οποίους δεν υπάρχει έλεος. Και χάνονται στον πάτο της λήθης. Μαζί τους, ναυαγεί και ένας ολόκληρος πολιτισμός. Ο δικός μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου