Κάννες 2014: «The Salvation», καουμπόηδες, Ινδιάνοι και... Δανοί
Ο Κρίστιαν Λέβρινγκ του «Fear Me Not» φέρνει τον Μαντς Μίκελσεν στην Αγρια Δύση, σ’ ένα στερεοτυπικό αλλά διασκεδαστικό γουέστερν.
Από τη σκοτεινή αίθουσα του Φεστιβάλ Καννών μεταφερόμαστε σούμπιτοιστην άγρια Δύση του 19ου αιώνα. Ο Τζον, Δανός στρατιώτης που έφυγε από τη χώρα του μετά τον Μεγάλο Πόλεμο κι εγκαταστάθηκε στην Αμερική, υποδέχεται, επιτέλους, την όμορφη γυναίκα και το μικρό γιο του, για να ξεκινήσουν μαζί μια νέα ζωή. Μόνο που στην άμαξα που θα τους μεταφέρει στο σπίτι τους, δυο κακοί γιάνκηδες, βρωμεροί, αξύριστοι και χυδαίοι, θα σκοτώσουν τη γυναίκα και το μικρό κι ο Τζον θα εκδικηθεί δολοφονώντας τους. Πράγμα που αποδεικνύεται κακή ιδέα, μια και ο ένας ήταν ο αδελφός του Ντελαρού, του συμμορίτη που εκφοβίζει την περιοχή. Τώρα ο Τζον, μαζί με το δικό του αδελφό, τον Πίτερ, πρέπει να τα βάλει με τον Ντελαρού, ενάντια σε όλους τους κατοίκους της μικρής πόλης, ακόμα και τον Δήμαρχο και τον Σερίφη-Παππά, μια και ο Ντελαρού σκοτώνει εν ψυχρώ κατοίκους της, ώσπου να πάρει την εκδίκηση που θεωρεί ότι δικαιούται.
Ένας Δανός σκηνοθέτης, παλαιός υποστηρικτής του Δόγματος, κάνει γυρίσματα όχι στην Αμερική, αλλά στη Νότια Αφρική και καταφέρνει να συνθέσει την επιτομή της ατμόσφαιρας και των ισορροπιών, αισθητικών και θεωρητικών, του γουέστερν. Το «The Salvation» μοιάζει ακριβώς μ’ αυτό που θα φανταζόταν, ως γουέστερν, ένα ατίθασο αγοράκι (αν ήταν και καλός σκηνοθέτης, είχε έναν καλό διευθυντή φωτογραφίας, μια ελεύθερη φαντασία κι ένα σχετικό χιούμορ). Εξαιρετικά λιτό στην υπόθεση και τους ήρωές του, με μεγάλη αγάπη και τρυφερή απομίμηση των μετρ του είδους, από τον Τζον Φορντ στον Σέρτζιο Λεόνε, χρωματισμένη από μια έμφυτη προτεσταντική αυστηρότητα του σκηνοθέτη, τα έχει όλα σε μια απλουστευμένη αλλά πλούσια μορφή τους.
Τα κλασικά κάδρα με το βάθος πεδίου, τις αντρίκιες αντιπαραθέσεις, ωμή βία, μοιραίες απαξιωτικές ατάκες με λίγα λόγια και σταράτα, τον δυνατό, σιωπηλό ήρωα με την προσωπική ηθική, ακόμα και μια φαμ φατάλ της Αγριας Δύσης, στο (πανέμορφο) πρόσωπο της Εβα Γκριν, η οποία αποκαλείται «Πριγκίπισσα», δε μιλά γιατί οι Ινδιάνοι της έχουν κόψει τη γλώσσα κι έχει τα χείλη χαρακωμένα ως καρακορτάδα εποχής. Το ωραιότερο, ωστόσο, στοιχείο του «Salvation», είναι η εικόνα του, με τους ζεστούς, γήινους φωτισμούς, τα ατμοσφαιρικά νυχτερινά και, κυρίως, την παστέλ, σκονισμένη χρωματική παλέτα στα σκηνικά και τα κοστούμια. Οσο για τον Μαντς Μίκελσεν στον πρωταγωνιστικό ρόλο, δίνει νέο αέρα στη στιβαρότητα ενός Τζον Γουέιν, με μια επιπλέον ευρωπαϊκή φινέτσα.
Εκεί όπου το «The Salvation» θα χρειαζόταν μια ενίσχυση, είναι στο χιούμορ του: επιλέγοντας ν’ αναπαραγάγει, συνειδητά κι επιτυχημένα, τα στερεότυπα του κλασικού γουέστερν, ωθεί την ταινία προς μια κατεύθυνση χιουμοριστική στην καρδιά της, την οποία όμως δεν εξωθεί αρκετά ώστε η ταινία να απογειωθεί σ’ ένα αληθινά υπερβατικό προϊόν του είδους της. Ο θεατής γελά συχνά, χωρίς να είναι σίγουρος αν αυτή είναι η πρόθεση του Λέβρινγκ, χαρούμενος παρόλ’ αυτά που για μιάμιση ώρα παρακολούθησε ένα διασκεδαστικό δείγμα αρχετυπικού σινεμά, χωρίς παραπάνω αξιώσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου