Karlheinz Deschner : χρειάζεσαι να διαθέτεις τεράστιο σθένος για να τα βάλεις με την καθολική Εκκλησία καταγγέλλοντας τα εγκλήματά της

 

Στη μνήμη του Karl-Heinz Deschner

sfrang.blogspot.com

 

Στις 8/4/2014 πέθανε ο Karl-Heinz Deschner, γνωστότατος διανοητής και επικριτικός συγγραφέας εναντίον όλων των θρησκειών και εκκλησιαστικών μηχανισμών, εχθρός κάθε αδικίας και ένθερμος φίλος των ζώων. Δεκάδες είναι τα βιβλία και οι ανακοινώσεις που συνέγραψε και δημοσίευσε, κυριότερο έμελλε να είναι όμως η δεκάτομη «Εγκληματική Ιστορία του Χριστιανισμού», η οποία ολοκληρώθηκε με το 10^ο τόμο μόλις πρόσφατα.

Με τον τίτλο «Εγκληματική Ιστορία» δεν υπονοείται ότι όλη η ιστορία του χριστιανισμού είναι εγκληματική, αλλά μόνο ότι η συγκεκριμένη εκτεταμένη και λεπτομερής έρευνα εστιάζει στις εγκληματικές ενέργειες που οδήγησαν στην επιβολή, τη σταθεροποίηση και την ανάδειξη αυτής της θρησκείας σε «ένα μήνυμα χαράς με πολεμική εξάρτηση», όπως γράφει ο ίδιος ο Ντέσνερ. Άλλοι συγγραφείς με άλλους στόχους επιλέγουν και δημοσιεύουν διαφορετικές πτυχές αυτής της θρησκείας, συχνά επινοημένες ή υιοθετημένες από άλλες θρησκείες· ο Ντέσνερ επέλεξε την πτυχή της διαχρονικής εγκληματικότητας που χαρακτηρίζει αυτή τη θρησκεία, η οποία εγκληματικότητα μόνο περιπτωσιακά και φειδωλά είχε φωτιστεί μέχρι που κυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος της σειράς.

Ο τρόπος ανάδειξης των ιστορικών γεγονότων από τον Ντέσνερ σε όλο το έργο του γίνεται προφανής διαβάζοντας ένα, οποιοδήποτε, κεφάλαιο της συγγραφής του — αναφέρουμε εδώ παραδειγματικά ένα θέμα του 10^ου τόμου: Στο «Μεγάλο Βόρειο Πόλεμο» (1700-1721) υπερασπίστηκε ο Σουηδός βασιλιάς Κάρολος ΙΒ' τη χώρα του ενάντια στις προσπάθειες της Ρωσίας να περιορίσει τη σουηδική ηγεμονία που είχε επιβληθεί στην περιοχή της Βαλτικής. Για το σκοπό αυτό οργάνωσε ο Κάρολος διάφορους επιθετικούς πολέμους, χωρίς επιτυχία και ορατό αποτέλεσμα όμως.

Ο Ντέσνερ περιγράφει αυτές τις εξελίξεις προβάλλοντας κυρίως την αντίφαση στο πρόσωπο του Καρόλου: ήταν βαθιά θρησκευόμενος και πιστός στη λουθηριανή εκκλησία της χώρας του, επίσης αγαπούσε και στήριζε συγγενείς και φίλους, όμως ως στρατηλάτης δεν γνώριζε ανθρωπισμό, τόσο στην εξολόθρευση στρατιωτών του εχθρού, επίσης χριστιανούς, όσο και στη διαχείριση των δικών του στρατιωτών. Ανθρώπινες απώλειες, σε όποια πλευρά και για όποιο λόγο προέκυπταν, δεν φαίνεται να τον απασχολούσαν, οι άνθρωποι ήταν αναλώσιμο υλικό γι’ αυτόν, ενάντια σε κάθε φιλολογία περί αγάπης.

Χωρίς καμία αναστολή έβαζε ο βασιλιάς τους κρατικοποιημένους και μισθοδοτούμενους κληρικούς να νουθετήσουν τους στρατιώτες του, ώστε να πολεμήσουν λυσσαλέα για την πατρίδα, για το βασιλιά, για το θεό, αδιαφορώντας ο ίδιος και οι επιτελείς του για το γεγονός ότι επρόκειτο για εκ προοιμίου χαμένες μάχες και ότι οι στρατιώτες οδηγούνταν σε βέβαιη σφαγή. Ο Κάρολος αντιλαμβανόταν τον εαυτό του κάτι σαν τους βασιλιάδες της Παλαιάς Διαθήκης που «χειρίζονταν» το ξίφος του θεού. Τραυματίες, ασθενείς, ανάπηροι και άλλοι αναξιοπαθούντες από το στρατό του τον άφηναν αδιάφορο, τους εγκατέλειπε στη μοίρα τους. Εκτιμάται ότι οι πόλεμοι που οργάνωσε αυτός ο ευσεβέστατος βασιλιάς οδήγησαν στο θάνατο περί τους 370.000 στρατιώτες, χωρίς οποιοδήποτε αποτέλεσμα…

Η ενασχόληση του Ντέσνερ με αυτόν τον Κάρολο δεν οφείλεται στο ενδιαφέρον του συγγραφέα για τις στρατιωτικές επιλογές στα πεδία των μαχών, παρά μόνο για να αναδείξει το μόνιμο χαρακτηριστικό των υποκριτών ηγεμόνων ότι είναι μόνο τυπικά χριστιανοί. Ο Κάρολος δεν επηρεάστηκε από τη βαθιά θρησκευτική πίστη του, ώστε να υποχωρήσει από τη διεκδίκηση πολιτικών στόχων, αφού θα θυσίαζε βάναυσα εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους.

Και δεν είναι μόνο ο Κάρολος ΙΒ’ της Σουηδίας τέτοιος υποκριτής χριστιανός. Σε όλους τους τόμους της «Εγκληματικής Ιστορίας» αναδεικνύονται διαρκώς τέτοιες περιπτώσεις, στον τελευταίο τόμο μόνο γίνονται εκτεταμένες αναφορές στον Ιβάν Δ’ της Ρωσίας, τον επονομαζόμενο Τρομερό, τον πρίγκιπα Ευγένιο της Σαβοΐας, τον Φρειδερίκο τον Μέγα κ.ά. Όλοι αυτοί, ευσεβέστατοι χριστιανοί, μαζί με τους επιφανείς ιεράρχες κάθε βαθμίδας της εποχής, ήταν πρωταθλητές στις σφαγές αντιπάλων, στο νεποτισμό, στην οργάνωση και εκτέλεση πολεμικών επιθέσεων, στην καταλήστευση κρατών και λαών κ.ο.κ. Προφανώς, η θεολογική αερολογία περί αγάπης και φιλανθρωπίας των χριστιανών προορίζεται για τα κηρύγματα προς τους ευήθεις οπαδούς.

Το δεκάτομο έργο της «Εγκληματικής Ιστορίας» έχει διατεθεί μέχρι τώρα περίπου σε 350.000 αγοραστές στη Γερμανία, έχει μεταφραστεί δε σε 23 γλώσσες, ανάμεσά τους αγγλικά, γαλλικά και κινέζικα. Άρα είναι διαθέσιμο σε πάνω από 2 δισεκατομμύρια πιθανούς αναγνώστες! Η αποδοχή του εκδότη για ένα τέτοιο πολύτομο έργο έγινε ενάντια στον εκδοτικό κανόνα ότι ένα βιβλίο ιστορίας πρέπει, για να διαβάζεται εύκολα, αφενός να ολοκληρώνεται σε ένα τόμο και αφετέρου να μην περιέχει τις συνήθεις για επιστημονικά βιβλία παραπομπές. Πολλές δεκάδες χιλιάδες είναι οι βιβλιογραφικές και ερμηνευτικές παραπομπές στους 10 τόμους του Ντέσνερ, οι οποίες δεν απέτρεψαν, όπως φαίνεται, τους αναγνώστες να αγοράσουν και διαβάσουν αυτό το μνημειώδες πολύτομο έργο.

Οι αντίπαλοι του Ντέσνερ, επαγγελματίες της Ιστορίας και της Θεολογίας ήταν από την αρχή αντίθετοι με το γεγονός ότι κάποιος από άλλο επιστημονικό χώρο, ένας «ξένος», ένας φιλόλογος, ασχολείται με το «δικό τους» επιστημονικό αντικείμενο. Διοργάνωσαν μάλιστα και Συμπόσιο για να τον κατακεραυνώσουν και απαξιώσουν, χωρίς οποιοδήποτε αποτέλεσμα, πέρα από το να εκτεθούν οι ίδιοι.

Και, εννοείται, δεν πρόκειται να ευδοκιμήσουν και μετά το θάνατο του μεγάλου διανοητή οι αντιρρήσεις τους, όσο κι αν κακολογούν τον Ντέσνερ για προκατάληψη, εμπάθεια και προκλητικότητα, αφού δεν κατανοούν το βαθύτερο κίνητρό του, το οποίο έχει αποκαλύψει ο ίδιος: «Δεν μπορώ να ανεχτώ την αδικία!»

(βλέπε επίσης συνέντευξη με τον K-H. Deschner >>>)

Karlheinz Deschner - Wikipedia

Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ/ ΤΟΜΟΙ 8 

Deschner, Karlheinz

Εκδότης Κάκτος 

Deschner, Karlheinz

Ο Κarlheinz Deschner γεννήθηκε στις 23 Μαΐου 1924 στο Bamberg. Πολέμησε στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σπούδασε νομικά, θεολογία, φιλοσοφία, λογοτεχνία και ιστορία. Ζει στο Haβfurt, είναι μέλος του PEN-Club και από το 1951 εργάστηκε ως ελεύθερος συγγραφέας. Παράλληλα με την ιδιότητα του δημοσιογράφου σε περιοδικά του εσωτερικού και εξωτερικού, έγινε εκδότης πολυάριθμων συλλογών, συγγραφέας μυθιστορημάτων, λογοτεχνικών πραγματειών και κριτικών εργασιών με θέμα την Εκκλησία.

 Το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά του "Die Nacht steht um mein Haus" (1956) προκάλεσε αίσθηση, που κορυφώθηκε σε σκάνδαλο ένα χρόνο μετά με την έκδοση της λογοτεχνικής του κριτικής "Kitsch, Konvention und Kunst". Από το 1958 ο Deschner δημοσιεύει τα αποκαλυπτικά ιστορικά του έργα που ασκούν κριτική στη θρησκεία και την Εκκλησία. Για το διαφωτιστικό και λογοτεχνικό του έργο τιμήθηκε το 1988 με το βραβείο Arno-Schmidt, τον Ιούνιο του 1993 με το Alternativen Buchnerpreis και τον Ιούλιο του 1993 με το International Humanist Award.

«Το βιβλίο αυτό καταγράφει (σε οχτώ τόμους) τις ενέργειες και τους τρόπους συμπεριφοράς του χριστιανισμού, πέρα από όλους τους θεσμικούς και θρησκευτικούς φραγμούς. Γράφω την ιστορία της σταθερής σύνδεσης μεταξύ της λεγόμενης κοσμικής και εκκλησιαστικής πολιτικής, μαζί με τις επιπτώσεις αυτής της θρησκείας στον λαό, για την εγκληματικότητα στην εξωτερική πολιτική, στην αγροτική, εμπορική και οικονομική πολιτική, στην εκπαιδευτική πολιτική, στον πολιτισμό, στην λογοκρισία, στην συνεχιζόμενη εξάπλωση της άγνοιας και της δεισιδαιμονίας, για την αδίστακτη εκμετάλλευση της σεξουαλικής ηθικής, του συζυγικού και του ποινικού δικαίου. Γράφω για την εγκληματικότητα των κληρικών, όπως αυτή εκδηλώθηκε ανά τους αιώνες με τον ιδιωτικό πλουτισμό, το παζάρεμα των αξιωμάτων, την λατρεία των θαυμάτων και των οστών, τις διάφορες μορφές παραποίησης κ.τ.λ. Με λίγα λόγια: γράφω την ιστορία ενός εγκλήματος σε όλη την έκταση της κρατικής, εκκλησιαστικής και κοινωνικής ζωής της χριστιανοσύνης». Από το πρώτο βιβλίο.

«Η παροιμιώδης φράση «συνθήκες σαν της αρχαίας Ρώμης» ισχύει, όπως αποδεικνύει ο Deschner σε αυτό το βιβλίο, και για τις συνθήκες στην Ρωμαϊκή εκκλησία. Οι φρικαλεότητες της ύστερης αρχαιότητας και οι αχρειότητες των χριστιανών ποιμένων και ποιμνίων ωραιοποιούνται μέχρι και σήμερα από τους εκκλησιαστικούς ιστορικούς ή αποσιωπώνται. Οι περισσότεροι «λαϊκοί» θεωρούσαν απλώς αδύνατη μια τέτοια σωρεία εγκληματικών πράξεων κατά τους πρώτους χριστιανικούς αιώνες, ενώ αργότερα πίστευαν πως πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις. Το σοκ αυτού του βιβλίου θα πείσει κάθε αναγνώστη ότι αυτά τα εγκλήματα δεν ήταν τα συγχωρητέα σφάλματα μιας κατά τα άλλα αγίας εκκλησίας αλλά ουσιαστικές αποδείξεις μιας κρατικοποιημένης θρησκείας.» Από το δεύτερο βιβλίο.

«Για τους πιστούς το ζητούμενο δεν είναι ποτέ τα ιστορικά, τα φιλοσοφικά ή τα ηθικά προβλήματα, η αλήθεια ή, για να το πούμε πιο ταπεινά, η πιθανότητα της αλήθειας, αλλά το δικό τους πρόβλημα. Πιστεύουν ότι δεν θα μπορούσαν να ζήσουν χωρίς την πίστη τους. Αν και βέβαια, ως Ινδοί παραδείγματος χάρη, πιθανώς να είχαν μια εντελώς διαφορετική πίστη. Και ως Αφρικανοί πάλι διαφορετική – μια άποψη η οποία κάνει εξαρχής σχετική κάθε πίστη. Η ζωή μου δείχνει ότι μπορεί κανείς να ζει άνετα χωρίς πίστη. Και χιλιάδες γράμματα αναγνωστών, συχνά συγκλονιστικά, μαρτυρούν ότι μπορούν και άλλοι, μπορούν πολύ καλύτερα αφού εγκαταλείψουν την χριστιανική πίστη τους, μπορούν πολύ πιο ελεύθερα να ζουν -και μάλιστα όχι περισσότερο ανήθικα από τους χριστιανούς.» Από το τρίτο βιβλίο.

«Για τους χριστιανούς, ακόμη και τα μαθηματικά ήταν ύποπτα. Τον 4ο αιώνα στην Έμεσα (σημερινή Χομς της Συρίας)  δεν ήθελαν τον Ευσέβιο ως επίσκοπο, επειδή έκανε μαθηματικές μελέτες. Η γεωμετρία και οι άλλες επιστήμες θεωρούνται κυριολεκτικά άθεες δραστηριότητες. Ο εκκλησιαστικός ιστοριογράφος Ευσέβιος επιτίθεται σε αιρετικούς, λέγοντας ότι “περιφρονώντας τα ιερά κείμενα του Θεού ασχολούνται με τη γεωμετρία· διότι είναι άνθρωποι της γης, μιλούν γήινη γλώσσα και δεν γνωρίζουν Εκείνον ο οποίος έρχεται από τον ουρανό. Με ζήλο μελετούν τη γεωμετρία του Ευκλείδη. Θαυμάζουν τον Αριστοτέλη και τον Θεόφραστο. Μερικοί μάλιστα σχεδόν προσκυνούν τον Γαληνό”. Η χριστιανική θεολογία αναθεμάτισε ιδιαίτερα τις φυσικές επιστήμες.» Από το τέταρτο βιβλίο.

«Με την “Αρχή του Μεσαίωνα” ο Karlheinz Deschner παρακολουθεί την Εγκληματική ιστορία του χριστιανισμού από την βάφτιση του βασιλιά Χλοδοβίκου (Κλόβη) Α’ σε καθολικό περί το 500 μέχρι το θάνατο του Κάρολου του “Μεγάλου” το 814. Αυτοί οι τρεις αιώνες της αρχής του Μεσαίωνα υπήρξαν μια εποχή ταραχώδους ανακατάταξης και αναμόρφωσης αλλά και συνέχισης της παράδοσης, μια εποχή σκληρή και αιματοβαμμένη όσο καμιά άλλη, εντούτοις και αγιοποιημένη, κατά την οποία διαμορφώθηκε η γηραιά ήπειρος, η Ευρώπη.» Από το πέμπτο βιβλίο.

«Ο ‘Κάρολος, ο γαληνότατος, ο εστεμμένος από τον Θεό, μεγάλος και ειρηνοποιός Αύγουστος, όπως διατύπωνε η αρχή του διεξοδικού του τίτλου από το 801, αυτός ο ειρηνοποιός και επίσης ”per misericordiam Dei” (ελέω Θεού) κυβερνών αυτοκράτορας, ο οποίος ονόμαζε εαυτόν από το 802 και ”imperator christianissimus” (χριστιανικότατο αυτοκράτορα) και (δήθεν) πέθανε με τα λόγια του 31ου ψαλμού: ”Στα χέρια σου, Κύριε, παραδίδω το πνεύμα μου”, αυτός ο άνθρωπος διοργάνωνε την μία σφαγή μετά την άλλη κατά την 46χρονη διακυβέρνησή του, από το 768 μέχρι το 814 διεξήγαγε σχεδόν συνεχώς πολέμους, σχεδόν 50 εκστρατείες, και μόνο για δύο χρόνια, το 790 και το 807, δεν έσφαξε. (. . .) Πολέμησε σε ψυχρά υπολογισμένους, σχεδόν αποκλειστικά επιθετικούς πολέμους, και με τα γεγονότα αυτά ώθησε αναρίθμητους ανθρώπους στον θάνατο, σε έναν συχνά φρικιαστικό, βασανιστικό θάνατο. Όμως δεν δολοφόνησε μόνο στον πόλεμο, αλλά θανάτωσε και 4.500 αιχμαλώτους και έβαλε να εκτοπίσουν χιλιάδες οικογένειες.» Από το έκτο βιβλίο.

«Στη Ρώμη, “εξαιτίας της λανθασμένης συμπεριφοράς πολλών παπών” αναφέρουν το 824 τα επίσημα χρονικά της αυτοκρατορίας, οι συνθήκες έχουν περιέλθει “σε μεγάλη σύγχυση”. Μετά τον θάνατο του Καρόλου Α’ ο άγιος πάπας Λέων Γ’, το 815, ένα χρόνο προτού και ο ίδιος πεθάνει, καταδίκασε ανηλεώς εκατοντάδες ανθρώπους σε θάνατο. Ο διάδοχός του Στέφανος Δ’ εμφανίστηκε τον επόμενο χρόνο με ένα πλαστό “στέμμα του Κωνσταντίνου” στην Ρενς. Κατά το θάνατο του διαδόχου του, Πασχάλη Α’, ενός μισητού, σκληρού πάπα, δημιουργήθηκαν το 824 τέτοιες ταραχές, που η προγραμματισμένη κηδεία του στον Άγιο Πέτρο ματαιώθηκε και ο νεκρός έμεινε αρχικά άταφος (επίσης και αυτός ο πάπας ανακηρύχτηκε σε άγιο, το 1963 όμως η γιορτή του διαγράφηκε). Την εκλογή του διαδόχου του, Ευγένιου Β’ (824-827), ακολούθησαν ταραχές που κράτησαν μήνες, γιατί η αριστοκρατία και ο κλήρος υποστήριζαν δυο ανταγωνιζόμενους υποψήφιους» Από το έβδομο βιβλίο.

«Για­τί ό­μως πί­στευε και σκε­φτό­ταν κα­νείς ό­λες αυ­τές τις α­θά­να­τες κου­τα­μά­ρες ε­πί ο­λό­κληρες ε­πο­χές τό­σο πει­σμα­τι­κά; Για­τί χι­λιά­δες α­φε­λείς και α­πα­τε­ώ­νες, πα­ρα­συρμέ­νοι α­πό τους παπ­πά­δες, του τις έ­βα­λαν στο μυα­λό, για­τί μέ­σα α­πό τους αιώνες κα­τέ­στρε­ψαν τα κλα­σι­κά ι­δα­νι­κά του αρ­χαί­ου ελ­λη­νι­κού πο­λι­τι­σμού, γιατί έ­ρι­ξαν την Α­να­το­λή και την Δύ­ση σε ό­λο αυ­τό τον σκο­τει­νό βάλ­το της α­μά­θειας, των προ­λή­ψε­ων, της α­πά­της των λει­ψά­νων και των θαυ­μά­των.» Από το όγδοο βιβλίο.

«Ακόμη και σήμερα η χριστιανοσύνη θεωρείται κατά θαυμαστό τρόπο ένας σύλλογος της ειρήνης, της αγάπης προς τον πλησίον και τον εχθρό. Ακόμη και σήμερα η πλειονότητα των ανθρώπων και περισσότερο των πιστών χριστιανών δεν υποψιάζεται την τεράστια έκταση της συμμετοχής της Εκκλησίας ήδη από την ύστερη αρχαιότητα, κυρίως όμως κατά τον πρώιμο Μεσαίωνα, σε εκστρατείες και πολέμους. Γιατί περισσότερο από κάθε άλλη θρησκεία, περισσότερο ακόμη κι από το Ισλάμ, ο χριστιανισμός ήταν και παραμένει η θρησκεία του πολέμου.» Από το ένατο βιβλίο.

«Ένα πανόραμα της ιστορίας του ευρωπαϊκού Μεσαίωνα, της πιο σκοτεινής, σκληρής και άγριας περιόδου που γνώρισε ποτέ η παγκόσμια ιστορία, δοσμένο με το απολαυστικό ύφος ενός μεγάλου Ευρωπαίου διανοητή. Χριστιανοί ηγεμόνες εκμεταλλεύονται, σφάζουν και ακρωτηριάζουν ομόπιστούς τους, σε σημείο που να τους λυπούνται ακόμα και αλλόθρησκοι ηγεμόνες. Ιερείς και αρχιερείς ζουν μέσα στην πολυτέλεια, συναναστρέφονται με εταίρες, την στιγμή που οι απλοί πολίτες ζουν στην πείνα και στην εξαθλίωση, πολλές φορές λόγω των πολέμων και της οικονομικής αφαίμαξής τους από τους χριστιανούς ηγεμόνες τους και την ιεραρχία. Πάπες, αντίπαπες και χριστιανοί αυτοκράτορες πολεμούν μεταξύ τους με πρωτοφανή αγριότητα και απευθύνουν ο ένας στον άλλον ανήκουστες κατάρες. Οι χειρότεροι τυχοδιώκτες και εγκληματίες χρίζονται σταυροφόροι, λαμβάνουν άφεση των αμαρτιών τους και γίνονται η νέα ευγενής τάξη των χριστιανικών βασιλείων της Ανατολής, συνεχίζοντας εκεί το τυχοδιωκτικό και εγκληματικό τους έργο.»

********************************

 Die kriminelle Geschichte des Christentums im Kreuzfeuer" - Karlheinz Deschner - Hass von Lord Deschner - Um einen der größten deutschen Schriftsteller zu ehren. Karlheinz Deschne (Για όσους/ες δε γνωρίζουν Γερμανικά,  αυτόματη μετάφραση δίνει μια ιδέα για το περιεχόμενο του ντοκιμαντέρ )