Μίνα Γκάγκα: Θάνατος
Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος
Μια εξωκοινοβουλευτική υπουργός, μιας χρήσης, χρεώνεται απέναντι την ελληνική κοινωνία το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.
Η κοινωνία στην μεταπολεμική Ελλάδα είχε δυο επιδιώξεις: δωρεάν Υγεία και δωρεάν Παιδεία. Και τα δυο διασφαλίσθηκαν στη δεκαετία του 1980.
Από τη ίδρυση του ελληνικού κράτους, ήταν τα πιο ισχυρά δόγματα προστασίας της – μαζί με το δικαίωμα στη σύνταξη.
Ανεξάρτητα από τις οργανωτικές και άλλες αδυναμίες τους το δημόσιο νοσοκομείο και το δημόσιο σχολείο, οι πολίτες είχαν ελεύθερη πρόσβαση.
Ειδικά στην Υγεία, η Πολιτεία υιοθέτησε το Ευρωπαϊκό υπόδειγμα: ο πολίτης συνεισφέρει οικονομικά σε όλο τον εργασιακό βίο του και έχει για πάντα στη διάθεσή του δωρεάν όλες τις υπηρεσίες υγείας, στις υποδομές του ΕΣΥ.
Αντίθετα, κατά το αμερικανικό μοντέλο, δεν καταβάλει εισφορές, αλλά όταν χρειαστεί υπηρεσίες υγείας, πρέπει να τις πληρώσει- και αν αδυνατεί, δεν τις έχει και πεθαίνει.
Κι ύστερα ήλθε ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Με τη διαστροφική θεωρία. «Το δημόσιο σύστημα υγείας δεν είναι μόνο κρατικό», οργάνωσε την αποδυνάμωση του ΕΣΥ- που έχει ως αποστολή να προσφέρει υπηρεσίες- υπέρ των ιδιωτών, που έχουν ως στόχο να βγάζουν λεφτά.
Στην πανδημία έλεγε ψέματα για τη «συνεισφορά του ιδιωτικού τομέα» στην αντιμετώπιση του κορονοϊού-χωρίς οι ιδιώτες να νοσηλεύσουν ούτε ένα περιστατικό.
Φόρτωσε το πρόβλημα αποκλειστικά στα καλύτερα νοσοκομεία του ΕΣΥ, που δεν είχαν περιθώριο για τίποτε άλλο.
Εκ παράλληλου ενίσχυσε τους κλινικάρχες για να γίνουν ανταγωνιστικοί απέναντι στα κρατικά νοσοκομεία.
Έτσι φτάσαμε στον «μαύρο Δεκέμβρη» του 2022: σε ένα βράδυ το Εθνικό Σύστημα Υγείας καταλύθηκε.
Οι βουλευτές της ΝΔ υπερψήφισαν, δουλικά, το νομοσχέδιο Μητσοτάκη για το «νέο ΕΣΥ» όπως ονομάζει τη δρομολόγηση του…μη ΕΣΥ.
Ο μηχανισμός της κρατικής περίθαλψης, μετατρέπεται σε κουφάρι.
Καθώς ο Πλεύρης – υπουργός Υγείας για άλλους λόγους- δεν έχει το κύρος και τις δυνατότητες να τον υπερασπίσει, το ανέλαβε η Μίνα Γκάγκα.
Για πρώτη φορά κεντρικό νομοσχέδιο, φέρει την υπογραφή του αναπληρωτή και όχι του υπουργού.
Η κυρία με καλό επιστημονικό βιογραφικό, αλλά χωρίς πολιτική ευθύνη και κοινωνική ευαισθησία – νομοθέτησε τη θανατική καταδίκη του σημαντικότερου επιτεύγματος της Αλλαγής του 1981.
Ασήμαντοι βουλευτές της σιωπηλής πλειοψηφίας την διευκόλυναν στιγματίζοντας διατεταγμένα το σύστημα ως «γερασμένο και μη ελκυστικό».
Η ίδια καταλόγιζε στην αντιπολίτευση ότι «θέλει το ΕΣΥ, όπως ήταν πριν από40 χρόνια». Αυτό δεν καταλαβαίνει: η αναδρομή σε 40 χρόνια πριν, καταξιώνει το ΕΣΥ. Γιατί απλούστατα, πριν δεν υπήρχε.
Υπέγραψε- επικαλούμενη μάλιστα και τη θητεία της σ’ αυτό- να μην υπάρχει και στο μέλλον.
Μια εξωκοινοβουλευτική υπουργός, μιας χρήσης, χρεώνεται απέναντι την ελληνική κοινωνία το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου.
ΑΠΟ ΤΟ IEIDISEIS.GR
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου