Ο πολεμοχαρής όχλος και οι εγχώριοι ακροκεντροδεξιοί φίλοι του

 

Από το αντιπολεμικό κίνημα, στον πολεμοχαρή όχλο

«Ο πόλεμος που έρχεται δεν είναι ο πρώτος.

Πριν απ’ αυτόν γίνανε κι άλλοι πόλεμοι.

Όταν ετέλειωσε ο τελευταίος υπήρχαν νικητές και ηττημένοι.

Στους ηττημένους, ο φτωχός λαός πέθαινε από την πείνα.

Στους νικητές, ο φτωχός λαός πέθαινε απ' το ίδιο»,

Μπερτολτ Μπρεχτ

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΤΑΧΤΣΙΔΗΣ

10.03.2022 

2020mag.gr

 

 

Από την εποχή του Βιετνάμ (που αποτελεί μέχρι και σήμερα, το πλέον εμβληματικό ορόσημο) μέχρι και πριν δύο δεκαετίες, το μαζικό αντιπολεμικό κίνημα αποτελούσε το λαμπρό παράδειγμα της δημοκρατικής και ουμανιστικής εξέλιξη της κοινωνίας.

Ένα κίνημα που δεν άφηνε περιθώρια αμφισβήτησης του συλλογικού, πασιφιστικού συνειδητού και που "άνθισε" ταυτόχρονα με τους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες για τα εργασιακά και τα ανθρώπινα δικαιώματα του δεύτερου μισού του 20ού αιώνα.

Ένα κίνημα που σφράγισε τον άγραφο οικουμενικό νόμο που ορίζει πως οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους ακόμα και σε περιόδους πολέμων που εξυπηρετούν συμφέροντα.

Ένα κίνημα - αντίσταση απέναντι στο νόμο του ισχυρού.

Το τέλος του αντιπολεμικού κινήματος

Οι μέρες που ζούμε πλέον είναι "κατάμαυρες" και αυτό όχι μόνο λόγω της αποτρόπαιας ρωσικής εισβολής και της πολυεπίπεδης σύγκρουσης συμφερόντων στην Ουκρανία, αλλά και επειδή διαπιστώνουμε πως από το αντιπολεμικό κίνημα έχουμε -εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- σε έναν πολεμοχαρή όχλο.

Φτάσαμε στο δυστοπικό και οξύμωρο σημείο, όπου πολλές από τις αντιδράσεις, τις δηλώσεις και τις διαδηλώσεις για μια στρατιωτική εισβολή, να μην είναι αντιπολεμικές, αλλά το αντίθετο.
Να απαιτούν αντίποινα, να κάνουν έκκληση στο ΝΑΤΟ και σε λοιπές αποικιακές δυνάμεις, για περισσότερες βόμβες, περισσότερο πόλεμο, περισσότερο αίμα, περισσότερες οικονομικές κυρώσεις, που φυσικά έχουν αντίκτυπο μόνο στους αδύνατους, όπως φαίνεται από την «αντίδραση των αγορών» και το τίμημα που πληρώνει ήδη η μικρή και η μεσαία τάξη σε όλο τον πλανήτη.

Φτάσαμε στο σημείο, άλλοι να στηρίζουν τον Πούτιν και τους βομβαρδισμούς της ρωσικής "ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης" γιατί «ε, έχει και αυτός τα δίκια του».

Φτάσαμε στο σημείο, ο αντιμιλιταρισμός, ο πασιφισμός και η εναντίωση σε κάθε στρατιωτική πράξη να είναι στίγμα για έναν πολίτη.
Να τον χαρακτηρίζουν "ισαποστάκια" και ας έχει εκδηλώσει τον αποτροπιασμό του για τη ρωσική εισβολή.

Φτάσαμε στο σημείο, να δημοσιεύουμε ειδήσεις (όχι την άποψή μας, πραγματικές ειδήσεις) και να μας ζητάνε το λόγο τα "μαντρόσκυλα" της "Δυτικής ορθότητας" ή της "Ανατολικής ορθοδοξίας", γιατί δεν τους άρεσε το θέμα ή... ο τίτλος.

Η μιλιταριστική υστερία της κυβέρνησης Μητσοτάκη

Η Ελλάδα τον Φεβρουάριο, ξεπέρασε τις ΗΠΑ και έγινε πλέον η χώρα με τις μεγαλύτερες δαπάνες στρατιωτικού εξοπλισμού –επί του ΑΕΠ της- σε όλο το ΝΑΤΟ.

Δεν είναι "τρολιά". Το σχετικό δημοσίευμα της γερμανικής εφημερίδας Die Welt, αποκάλυψε ότι οι δαπάνες της χώρας μας, ανήλθαν πέρυσι στο 3,8% του ΑΕΠ. Σχεδόν διπλάσιες απ’ ότι προβλέπει ο στόχος της του ΝΑΤΟ για τα μέλη του, που είναι (2%).
Αυτό που μάλιστα προξένησε μεγάλη εντύπωση στους συντάκτες της γερμανική εφημερίδας είναι το πώς μια χρεοκοπημένη χώρα που πέρασε και συνεχίζει να περνάει μια τεράστια οικονομική κρίση, δαπανά τόσο υπέρογκα ποσά για την άμυνα.

Είναι χαρακτηριστικό πως στην πρόσφατη ομιλία του στο ελληνικό κοινοβούλιο, σχετικά με την κρίση στην Ουκρανία, ο πρωθυπουργός της χώρας, δεν ανέφερε ούτε μια φορά τη λέξη «ειρήνη».

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μάλιστα σε τηλεοπτική του συνέντευξη, έδωσε -με μία μόνο φράση- το στίγμα μιας νέας εποχής για το ρόλο της διπλωματίας στην προσπάθεια ειρηνικής επίλυσης κρίσεων. Θεώρησε ως «ηθικά σωστή» την αποστολή όπλων στην Ουκρανία, λέγοντας συγκεκριμένα πως «πήρα αυτή την απόφαση. Γιατί ήταν το ηθικά σωστό και το εθνικά επιβεβλημένο. Το ηθικά σωστό διότι εδώ δέχεται μια επίθεση μια ελεύθερη χώρα και πρέπει να σταθούμε στο πλευρό της».

Προφανώς η έκκληση, για παράδειγμα, διπλωματικής εξεύρεσης λύσης και η προσπάθεια για ειρήνευση και λιγότερη καταστροφή, είναι κάτι το ανήθικο. Εξηγώντας έτσι βέβαια και το πως έχει καταντήσει τη χώρα έναν "νάνο" (συγνώμη Γιάννη Παπαδόπουλε) της εξωτερικής πολιτικής και έχει αναδείξει τον -Πούτιν με κεμπάπ- Ταγίπ Ερντογάν, σε απόλυτο διπλωματικό κυρίαρχο και ρυθμιστή στην ευρύτερη περιοχής.

Ο πρωθυπουργός, στην ίδια συνέντευξη, είπε όμως και κάτι, ακόμα πιο επικίνδυνο, που και αυτό -ενδεδυμένο με τον κώδικα της ηθικής- προσβάλλει βάναυσα μια κοινωνία η οποία έχει γονατίσει πάνω από δέκα χρόνια τώρα, "πολεμώντας" τη μία κρίση μετά την άλλη.
Που προσβάλλει τους πολίτες οι οποίοι -τουλάχιστον από τον προηγούμενο Σεπτέμβριο- πληρώνουν ρεύμα, σούπερ μάρκετ, ενοίκιο και κοινόχρηστα, με ποσά που ξεπερνάνε το μισθό τους.

«Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι είμαστε στην αρχή μιας νέας εποχής και ότι η γεωπολιτική αναταραχή η οποία θα προκληθεί, θα έχει και οικονομικές επιπτώσεις. Όμως το τίμημα της ελευθερίας, για το οποίο πρέπει να αγωνιστούμε, είναι πολύ υψηλό», δήλωσε ο πρωθυπουργός των πάνω από 6 δισεκατομμυρίων σε απευθείας αναθέσεις μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια και εν μέσω πανδημίας, με το ΕΣΥ αφημένο στη μοίρα του.

«Η κρίση στην Ουκρανία όσο και η ευρύτερη αστάθεια δικαιώνει την επιλογή της κυβέρνησης να επενδύσει στον τομέα της άμυνας αλλά και της αποτρεπτικής ισχύος της χώρας. Η άμυνα ήταν και εξακολουθεί να παραμένει και προτεραιότητα και αυτοσκοπός», δήλωσε και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, Γιάννης Οικονόμου, αποδεικνύοντας ξανά πως η μεγαλύτερη επένδυση που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, είναι η επένδυση στον φόβο.

«Τα σύνορά μας είναι όπου είναι τα συμφέροντά μας»

Το "κεκτημένο δικαίωμα" της συνεχιζόμενης συστηματικής παραβίασης του Διεθνούς Δικαίου από την πάντα "πρωτοπόρα" Δύση, τη Ρωσία, την Κίνα, την Τουρκία και το Ισραήλ, έχει αποδείξει εδώ και αιώνες πως κανείς από τους ισχυρούς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για έναν κόσμο με ειρήνη, ασφάλεια και ευημερία.

Όπως έχουν παραδεχθεί ανοιχτά και στις ΗΠΑ: «τα σύνορά μας είναι όπου είναι τα συμφέροντά μας».

Το χειρότερο όμως -όπως αποδεικνύεται ειδικά τις τελευταίες ημέρες- είναι πως έχουν πείσει και τους λούμπεν μικροαστούς που παρέα με τους παρασιτικούς αστούς, εκλιπαρούν τις μεγάλες δυνάμεις για αντίποινα, στρατιωτικά και οικονομικά, πνίγοντας στο αίμα, τη φτώχεια και την δυστυχία όλο τον πλανήτη.

Δημιουργώντας και αλλού πρόσφυγες και μετανάστες.

Αλλά, να μου πεις εδώ φτάσανε στο σημείο να τα βρουν με τον «αιμοσταγή δικτάτορα» Μαδόυρο.

---

ΥΓ. Πριν περίπου δέκα ημέρες, πραγματοποιήθηκε στο Σύνταγμα μια αρκετά πολυπληθής διαδήλωση «κατά της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία».

Στο σχετικό –γεμάτο συναίσθημα- ρεπορτάζ της ιστοσελίδας της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ διαβάζουμε:
«Στις 18.30, το εσωτερικό της πλατείας είχε γεμίσει και λίγα λεπτά μετά καλωσόρισε το πλήθος η Ελληνοουκρανή Αλόνα Τατάροβα από το ΚΕΦίΜ, (ενώ αργότερα μίλησε και ο πρόεδρος του ΚΕΦίΜ, Αλέξανδρος Σκούρας) και ο επικεφαλής της φοιτητικής οργάνωσης «ΠΑΝΚΣ», Βασίλης Αποστολόπουλος, λέγοντας ότι θα προσπαθήσουν να στείλουν ένα ισχυρό μήνυμα αλληλεγγύης στον ουκρανικό λαό».

Τι είναι το ΚΕΦίΜ και τι δουλειά είχε να οργανώσει "αντιπολεμική διαδήλωση";

Πρόκειται για το γνωστό «Κέντρο Φιλελεύθερων Μελετών» των ιδιαίτερα στενών σχέσεων με τον Κυριάκο Μητσοτάκη και ο οργανισμός που είχε φτιάξει το γνωστό βίντεο κατά της αύξησης του κατώτατου μισθού, το Φεβρουάριο του 2019, πέντε μήνες πριν τις εθνικές εκλογές

 

 

Η φοιτητική οργάνωσης «ΠΑΝΚΣ» -επίσης από τους διοργανωτές της συγκέντρωσης- αυτοπροσδιορίζεται ως μια μη κομματική, φιλελεύθερη φοιτητική οργάνωση που μεταξύ των θέσεων της είναι: «Ειδική πανεπιστημιακή φύλαξη με δικαίωμα σύλληψης παραβατών» - «Περισσότερες δωρεές και συνεργασίες πανεπιστημίων με οργανισμούς και εταιρείες» - «Δεν υποστηρίζουμε τις καταλήψεις ως μέσο διαμαρτυρίας για ζητήματα του Πανεπιστημίου ή της χώρας γενικότερα» - «Στήριξη του ελληνικού δημοσίου πανεπιστημίου μέσω της φορολογίας από την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων».

Στο ίδιο ρεπορτάζ του kathimerini.gr, αναφέρεται:
«Η συγκέντρωση έκλεισε με την ομιλία του, επίσης γνωστού (σ.σ. και φίλου του Δημήτρη Λιγνάδη), Απόστολου Δοξιάδη, ο οποίος τόνισε ότι «είμαστε εδώ για στηρίξουμε την μαρτυρική Ουκρανία και να καταδικάσουμε τον τύραννο Πούτιν». Ο ίδιος υπογράμμισε ότι πρέπει να προσέξουμε την προπαγάνδα, δίνοντας μάλιστα και συγκεκριμένα παραδείγματα από ΜΜΕ. «Είσαι αντιπολεμικός όταν παίρνεις την πλευρά του θύματος», πρόσθεσε.

Όποτε ανέβαινε στο βήμα κάποιος Ουκρανός, αλλά και πολλοί άλλοι ομιλητές, καλωσόριζαν τον κόσμο με την φράση "Δόξα στην Ουκρανία" και οι συγκεντρωμένοι απαντούσαν στα ουκρανικά "δόξα στους ήρωες"».

Ακριβώς τα ίδια συνθήματα, που όπως μπορείτε να δείτε και στο παρακάτω ρεπορτάζ του αμερικανικού περιοδικού TIME (στο 07:58), είναι τα κεντρικά συνθήματα του ουκρανικού νεοναζιστικού "Τάγματος Αζόφ", το οποίο από το πραξικόπημα του 2014, είναι και επίσημα μέλος των Ουκρανικών στρατιωτικών δυνάμεων, ενώ έχει αναλάβει και ρόλο αστυνόμευσης πολλών περιοχών της επικράτειας της χώρας.

Αυτά.