Φίλες και φίλοι του κινηματογράφου γεια σας

 

Οι εμβολιασμοί κατά του κορονοϊού μπορεί να ξεκίνησαν αλλά κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά ποια θα είναι η πορεία της μονομαχίας μας με τον Covid-19 και τις μεταλλάξεις του.

Στο δικό μας κομμάτι, το κινηματογραφικό, τα πράγματα είναι μια από τα ίδια. Οι αίθουσες θα συνεχίσουν να είναι κλειστές τουλάχιστον μέχρι τις 7 Ιανουαρίου και οι ανάγκες των σινεφίλ θα εξακολουθήσουν να καλύπτονται κυρίως μέσω της παρακολούθησης ταινιών ή σειρών από τις streaming τηλεοπτικές πλατφόρμες. Μάλιστα η μεγάλη συζήτηση των ημερών για το αν τα συγκεκριμένα προϊόντα είναι κινηματογραφικές ή τηλεοπτικές ταινίες, είναι βέβαιο ότι θα απασχολήσει τους ανθρώπους της βιομηχανίας του θεάματος όταν κάτσουν στο τραπέζι για να μελετήσουν διεξοδικά όλα τα εναλλακτικά σενάρια της επόμενης μέρας.

Μέχρι τότε η αποτίμηση της χρονιάς γίνεται κι από τις δύο δεξαμενές (αίθουσες και τηλεόραση) και μάλιστα παραδοσιακά έντυπα του χώρου δεν διστάζουν να αναδείξουν κορυφαία ταινία της χρονιάς ένα επεισόδιο από το σπονδυλωτό τηλεοπτικό αριστούργημα του Στιβ Μακ Κουίν «Small Axe»  ή μια ακόμη παραγωγή του Netflix, το οποίο τα τελευταία χρόνια έχει μπει για τα καλά στο μάτι του Χόλιγουντ αρπάζοντας τους κορυφαίους μάστορες του.

Πριν ξεκινήσει για τα καλά η κουβέντα γύρω από το ποιες πρέπει να θεωρούνται ταινίες υποψήφιες για τις λίστες με τα κορυφαία φιλμ της χρονιάς, το περιοδικό ΤΙΜΕ πρώτο άνοιξε το χορό πριν από ένα μήνα περίπου, δίνοντας την δική του δεκάδα με τα φιλμ της χρονιάς, επιλέγοντας και ταινίες που παίχτηκαν στην αίθουσα αλλά και ταινίες που προβλήθηκαν σε κάποια τηλεοπτική πλατφόρμα. Κάπως έτσι οι συντάκτες του ΤΙΜΕ ξεχώρισαν ως κορυφαίο το «First Cow» της Κέλι Ράινχαρτ, μιας ανεξάρτητης αμερικανίδας σκηνοθέτιδας που κάποια στιγμή αν θυμάμαι καλά είχε κάνει κι ένα πέρασμα στα 00ς από το φεστιβάλ κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, ενώ το τρυφερό road movie της «Wendy and Lucy» με την Μισέλ Γουίλιαμς προβλήθηκε το 2010 στις ελληνικές αίθουσες.
 

Ιδιαίτερη αξία έχει και η επιλογή της δεύτερης καλύτερης ταινία του ΤΙΜΕ. Με έκπληξη συναντάμε ένα διαφορετικό ντοκιμαντέρ από την Ρουμανία με τίτλο «Collective» και σκηνοθέτη τον άγνωστο Αλεξάντερ Νανάου. Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό χρονικό γύρω από τις προσπάθειες ενός δημοσιογράφου να αποκαλυφθεί το σκάνδαλο που σχετιζόταν με την τραγωδία που είχε θύματα δεκάδες νέους στο νυχτερινό κέντρο Coollective στο Βουκουρέστι όταν άρπαξε φωτιά τον Οκτώβριο του 2015 και είχε ως συνέπεια την πτώση της ρουμανικής κυβέρνησης.

Ο Guardian, η βρετανική εφημερίδα που φτιάχνει κάθε χρόνο δύο διαφορετικά top-50 για Μεγάλη Βρετανία και ΗΠΑ, τοποθετεί στην κορυφή της βρετανικής λίστας τα «Παράσιτα» που άφησαν το δικό τους στίγμα στη χρονιά με τις κατακτήσεις των 2 μεγάλων Όσκαρ (καλύτερης ταινίας και σκηνοθεσίας στον Μπονγκ Τζουν Χο) ενώ από τις ταινίες που προβλήθηκαν στις ΗΠΑ ξεχωρίζει το «Nomadland» της Κλόι Ζάο. Στην ταινία που είχε προβληθεί στις Νύχτες Πρεμιέρας η Φράνσις Μακ Ντόρτμαντ υποδύεται μια γυναίκα που χάνει τα πάντα στη διάρκεια της κρίσης κι αποφασίζει να αλλάξει πορεία στη ζωή της ταξιδεύοντας στην Αγρια Δύση. Η αμερικανίδα ηθοποιός συζητιέται ήδη ως φαβορί για το Οσκαρ Α ρόλου στην τελετή του Απριλίου που ακόμη δεν ξέρουμε αν θα είναι live ή online.

Το επίσης βρετανικό περιοδικό Sight & Sound εμπιστεύτηκε την γνώμη 100 και βάλε κριτικών κινηματογράφου για να καταλήξει σε ένα χορταστικό top-50, όπου στην πρώτη θέση ξεχωρίζει το δεύτερο επεισόδιο από τη σειρά που σκηνοθέτησε ο Στιβ μακ Κουίν για λογαριασμό της Amazon και του BBC. Περί «Small Axe» ο λόγος και πιο συγκεκριμένα για το διάρκειας 70 λεπτών «Lovers rock», μια ανεπανάληπτη ματιά πάνω στην κοινότητα των τζαμαϊκανών του Λονδίνου των 70ς και 80ς με οδηγό ένα απλό πάρτι που σφύζει από ερωτισμό και ένταση.

Το “Empire”  ψηφίζει επίσης «Παράσιτα», η «Φωλιά», το οικογενειακό δράμα του Σον Ντέρκιν με τον Τζουντ Λο είναι η προτίμηση του “Vanity fair”,  ενώ η Μανόλα Ντάργκις στο «New York Times» κάνει την μεγάλη ανατροπή καθώς θεωρεί ως κορυφαίο φιλμ της χρονιάς το «Martin Eden» του Πιέτρο Μαρτσέλο, μια  ιταλογαλλική πολιτική αλληγορία γύρω από τις ταξικές ανισότητες στη Νάπολη των αρχών του 20ου αιώνα με βάση το ομότιτλο μυθιστόρημα του Τζακ Λόντον.

Εδώ να επισημάνουμε ότι πολλές από τις παραπάνω ταινίες δεν παίχτηκαν φέτος στις ελληνικές αίθουσες αλλά καλώς εχόντων των πραγμάτων και πανδημίας επιτρέποντος, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να συμβεί αυτό φέτος. Κι αν όχι με όλες, τουλάχιστον με κάποιες από αυτές.



Κωνσταντίνος Καϊμάκης