Είναι το μητσοτακικό αστυνομικό κράτος, ανόητε!...
Η κουλτούρα ανοχής καλπάζει, όπως τα τάγματα της στρατοχωροφυλακής Χρυσοχοϊδη που επελαύνουν ακάθεκτα στους δρόμους, στα πανεπιστήμια,στα Μέσα Μεταφοράς και στις πλατείες.
Αν οι βασικοί πυλώνες ενός αυταρχικού συστήματος εξουσίας είναι οι ιδεολογικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί, το καθεστώς Μητσοτάκη έπιασε δύο στα δύο. Με την εξαγορά των ΜΜΕ και την αρωγή του στρατού των προθύμων για την δυστοπική κανονικότητα, εγκαθίδρυσε τον ιδεολογικό μηχανισμό για να επιβάλει νεοχουντικά αξιώματα περί νόμου και τάξης, με το παιδομάζωμα στους κινηματογράφους, ως πρώτη πράξη του οργουελικού έργου.
Ο ιδεολογικός μηχανισμός τους -αυτό το κράμα Ορμπανισμού και Ερντογανισμού- καθιέρωσε την αστυνομία της σκέψης,επέβαλε συγκεκριμένα κοινωνικά πρότυπα, διαμόρφωσε νέα μοντέλα συμπεριφοράς, ενοχοποίησε τους πολίτες, δαιμονοποίησε τους νέους και γαλούχησε ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που όσο περισσότερο φοβάται τόσο αλληθωρίζει προς τον συντηρητισμό, με τα “ιδεώδη” του νόμου και της πάταξης κάθε ελεύθερης φωνής.
Κι ύστερα ήρθε η πανδημία. Το ιδανικό άλλοθι για την κατάλυση κάθε δημοκρατικού δικαιώματος.Διεθνώς βρισκόμαστε στο χειρότερο γκρουπ κρατών μαζί με την Τουρκία και σε δυσμενέστερη θέση από την Ουγγαρία του Όρμπαν, ως προς τον σεβασμό της Δημοκρατίας επί Covid. Αλλά ποιος νοιάζεται; Η κουλτούρα ανοχής καλπάζει όπως τα τάγματα της στρατοχωροφυλακής Χρυσοχοϊδη που επελαύνουν ακάθεκτα στους δρόμους, στα πανεπιστήμια,στα Μέσα Μεταφοράς και στις πλατείες. Το μητσοτακικό αστυνομικό κράτος σε πλήρη ανάπτυξη.
Στην χώρα της οικογενειοκρατίας, με τον υψηλότερο δείκτη κρατικής διαφθοράς στην Ευρώπη, ο όρος ανομία αναφέρεται μόνον στους ανίσχυρους, αφορά συνήθως τους φτωχοδιάβολους της διπλανής πόρτας και στοχεύει πρωτίστως στην πολιτική και κοινωνική διαμαρτυρία.
Το δόγμα Χρυσοχοϊδη για το “Εθνικό Σχέδιο Διαχείρισης Δημοσίων Υπαίθριων Συναθροίσεων” που για να μη το κουράζουμε, απαγορεύει τις διαδηλώσεις ως αντεθνική πράξη,αποκλείει τώρα και τους δημοσιογράφους από την κάλυψη των γεγονότων. Τους φοβάται; Τους “θεσμικούς” όχι. Φρόντισαν οι ίδιοι να μηρυκάζουν την αντίληψη του απολυταρχισμού ότι βασική προϋπόθεση της ελευθερίας σου, είναι η βία του κράτους, οι απαγορεύσεις και η καταστολή. Ο φόβος τους είναι η δημοσιογραφία των πολιτών του διαδικτύου που απαθανατίζουν κάθε φορά την κοινοτοπία του φασισμού. Όσο για τις αντιδράσεις των δημοσιογραφικών ενώσεων περί παραβίασης της ελευθερίας του τύπου, είναι αργά για δάκρυα, ακόμη και για κροκοδείλια…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου