Εαυτών τε και αλλήλων
οίει άν τι εωρακέναι άλλο
πλην σκιάς"
Πλάτων Ζ΄ Πολ.
Εμείς, τώρα, δεν είμαστε εμείς
Είμαστε οι σκιές μας
οι άλλοι μας, λείπουμε ακόμα απ΄την ημέρα
Καβαλικεύουμε τον άνεμο
και φτάνουμε στο κρύο φεγγάρι
Καβαλικεύουμε την καταχνιά
και φτάνουμε στα μεσάνυχτα.
Μια καταχνιά σαν το βαμβάκι
να πνίγει την περπατησιά του το ένοχο φεγγάρι
να πιάνει με μια ξόβεργα την ώρα
και να σταματάει ο χρόνος
Να σταματά το σήμα του κινδύνου
μπρος απ΄την άβυσσο.
Εμείς, δεν είμαστε εμείς
Είμαστε οι τύψεις μας
Κόβουμε ένα λουλούδι
και στα χέρια μας μένει καπνός
Πιάνουμε ένα χέρι , λυώνει σαν χιόνι
Ζυγώνουμε τη φωτιά κι εξατμίζεται
Θερίζουμε άνεμο, τρώμε άνεμο
Κι ο άνεμος μάς φέρνει, μάς παίρνει
Μεσάνυχτα περνούμε το φαράγγι
Μια βλάστηση από φυλλωσιές και ύπνο
άγρια χλωρίδα, σαρκοβόρα δέντρα
κι όνειρα σκοτεινά
Δάσος από οιμωγές, κλαδιά που βγάζουν αίμα
Δέντρα με γλώσσες κρεμασμένες
στους ρόζους μάτια σφηνωμένα
στις ρίζες γαντζωμένα δάχτυλα
-τα νύχια τους όλο ν΄αυξαίνουν
όλο να μπήγονται στη γη
την πέτρινη να βρουν καρδιά της.
Όταν φυτεύανε τα δάση τούτα από κρεμάλες
εμείς λείπαμε, είμαστε οι άλλοι
είμαστε τα φαντάσματά μας
-οι ίδιοι μας πήραμε τη μιλιά μας-
Εμάς μάς γήτεψε κακή γητειά
μάς έκανε από συννεφο
σύννεφο ύπνου σ΄ άλλο μέσα σύννεφο
ατμό στο σύναυγο που λυώνει.
Εδώ δεν είναι εδώ
Εδώ είναι κάπου αλλού
Μιλάμε στο φεγγάρι:
"Αυτό είναι σύννεφο
δεν είναι οι σκοτωμένοι"
-σύννεφο ύπνου σ΄άλλο μέσα σύννεφο-
Τώρα συνάχτηκαν όλοι οι νεκροί για να ξυπνήσουμε.
 |
Νοέμβριος 1962,σελ.1667-1668.
* Από το εισαγωγικό σχόλιο της ποιήτριας
για το ποίημα αυτό αποσπούμε:
"[...]
Η συγκλονιστική διαπίστωση ότι αυτό που έζησε κανείς σαν πραγματικότητα
μέχρι σήμερα δεν είναι παρά ένα λειψό όνειρο, μια σκιά της
πραγματικότητας, κι ο εαυτός του μια απουσία. Σε τούτο το μεταξύ, η ζωή
γέμισε φρικαλεότητες, έγινε ένας αληθινός εφιάλτης, ένα στοιχειωμένο
δάσος βασανισμών και φόνου, που μας περισφίγγει από παντού για να
'ξυπνήσουμε', να πάψουμε να είμαστε σκιές."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου