Το σοφό παιδί κι ο εξυπνάκιας μεσήλικας
Πολλές
και ποικίλες αντιδράσεις προκάλεσε το κείμενο του συγγραφέα Χρήστου
Χωμενίδη στα ΝΕΑ για τον Θάνο Μικρούτσικο. Ιδιαίτερα το σημείο όπου ο
Χωμενίδης αναφέρει:(...)Ο Θάνος Μικρούτσικος βροντούσε το πιάνο φορώντας κασκέτο καπετάνιου και το κοινό μύριζε στα σινιέ του ρούχα το ψαρόλαδο. Όταν πάλι άλλαζε σκοπό και τραγουδούσε..
«έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη!», οι αποκάτω αφηνίαζαν, έτοιμοι έμοιαζαν να ξεπαρκάρουν τα τσερόκι τους και να πάνε να ανατρέψουν τον καπιταλισμό. Μιλάμε για μαζική παραίσθηση, η οποία οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία όχι μόνο του κράτους αλλά και της κοινωνίας.(...)
Η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ελενα Ακρίτα παραθέτοντας το παραπάνω απόσπασμα έγραψε:
Χωρίς λόγια#YouCantMakeThisStufUpΈνας χρήστης απάντησε στην Ακρίτα και μάλιστα πήρε και αρκετά "like":
Ωστε τόσο κακό (μας) φάνηκε το σχόλιο του (μη συμπαθούς) Χωμενίδη;Από την πλευρά της η δημοσιογράφος Ναταλι Χατζηαντωνίου σχολίασε:
Και δεν διακρίνουμε ίχνος αλήθειας σε αυτό; Μάλιστα μας φαίνεται και πυροβολημένος.. Πως του΄ρθε λέμε με ευκολία. Μάλιστα...
Διάβασα μ ενδιαφέρον το άρθρο του Χρηστου Χωμενιδη και την νεοφιλελεύθερης εκδοχής απόπειρα του να συνδέσει τον Μικρουτσικο με μια γενικευμένη υποκρισία. Ειναι η αποψη του. Μια ενσταση μονο. Πολλοί απ όσους πηγαίναμε στις μουσικές σκηνεές κι ακούγαμε τον Μικρούτσικο δεν αποκτήσαμε ποτέ τσερόκι Χρήστο μου, ούτε καπνίζαμε πανω- κατω πούρα παφα- πουφα μπας και δεν ειχε επισημάνει κάποιος την παρουσία μας. Και κατι ακόμα. Κρίμα ειναι απο σοφό παιδι να περιορίζεις εαυτόν στον εξυπνάκια μεσηλικα. Αντε και καλη μας χρονιά!Ακολουθεί ολόκληρο το κείμενο του Χρ. Χωμενίδη στα ΝΕΑ:
Η ΜΟΙΡΑ ΣΟΥ ΕΣΥ ΜΟΝΑΧΟΣ ΕΙΣΑΙ
Μεταμορφώνοντας τα ποιήματα του Νίκου Καββαδία σε τραγούδια ο Θάνος Μικρούτσικος πέτυχε το πιο σημαντικό. Να φωτίσει, να αναδείξει τον στίχο, ενίοτε να ξεκλειδώσει και κρυφά νοήματά του. Να εξοικειώσει προσέτι τους ακροατές με ένα ιδίωμα ναυτικό, γεμάτο άγνωστες λέξεις. Δεν ήταν εύκολο αυτό, κάθε άλλο. Αφότου ξεκίνησαν παρ’ημίν οι μελοποιήσεις, από τα τέλη των 50’ς με τον «Επιτάφιο» του Ρίτσου και του Θεοδωράκη (το 1926 ο Δημήτρης Μητρόπουλος είχε βάλει μουσική σε δεκατέσσερα ποίηματα του Καβάφη, η εργασία του ωστόσο δεν έφτασε στο πλατύ κοινό), πολλοί συνθέτες αποπειράθηκαν να συνδεθούν με κάποιον ταλαντούχο ποιητή. Κάποιοι είχαν την κατάληξη των πρωτόβγαλτων ταυρομάχων που το θηρίο τούς γκρεμίζει από τη ράχη του και τους ποδοπατάει ανελέητα. Άλλοι -σαν τους κακούς μαγείρους που φλομώνουν τα φαγητά στις σάλτσες- πασάλειψαν τους στίχους με τις νότες τους, τούς κατήντησαν αγνώριστους. Λίγων το αποτέλεσμα στάθηκε ευτυχές. Ανάμεσά τους αναμφίβολα συγκαταλέγεται ο «Σταυρός του Νότου». Και ξαφνικά βρεθήκαμε να τραγουδάμε για το καραντί που θα μάς μπατάρει, για τον πυρετό στους τροπικούς και για του Ρίο τη μαλαφράντζα… Η συγκυρία ήταν απολύτως ευνοϊκή για κάτι τέτοιο. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80, η Ιστορία μας γύριζε σελίδα. Μπαίναμε στην ΕΟΚ (πρόδρομο της Ευρωπαϊκής Ένωσης), ξέφευγαμε -οριστικά έμοιαζε- από τη φτώχεια και την υπανάπτυξη. Η πατρίδα δεν θα έδιωχνε πλέον τα παιδιά της στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Βελγίου τις στοές, δεν θα τους έβγαζε φυλλάδιο για να μπαρκάρουν και να στέλνουν εμβάσματα, με τα οποία θα ζούσε η οικογένεια στο νησί. Είχαμε πιά την ψυχική πολυτέλεια όχι απλώς να συμφιλιωθούμε αλλά και να μυθοποιήσουμε τα τραύματα του παρελθόντος. Να κάνουμε τον πόνο άρπα όπως θα’λεγε ο Καρυωτάκης. Εάν η ναυτοσύνη μας υμνήθηκε όπως τής άξιζε, το ίδιο δεν συνέβη με το έπος τής μετανάστευσης. Εκεί μονάχα «Θείες από το Σικάγο» βλέπαμε και πικραμένες «Νύφες». Ίσως τα επιτεύγματα των ομογενών παραήταν εντυπωσιακά για να τα αποδεχθούν οι απόγονοι εκείνων που είχαν μείνει στα χωριά τους - πώς αλλιώς να ερμηνεύσουμε ότι σχεδόν αποσιωπάται πως εκτός από τον Μάικλ Δουκάκη και η Μαρία Κάλλας και ο Ελία Καζάν και ο Νίκος Γκάλης υπήρξαν Ελληνοαμερικάνοι; Ίσως απλώς να μην έχει έρθει ακόμα η ώρα να γραφτεί, να τραγουδηθεί, να κινηματογραφηθεί η ιστορία του παιδιού που ξεριζώθηκε από τον Μοριά, την Ήπειρο, τη Μικρασία και διέπρεψε στην Αμερική ή στην Αυστραλία… Για να επιστρέψουμε στον Καββαδία και στον Μικρούτσικο, συνέβη το εξής διόλου παράδοξο. Όσο απομακρύνονταν οι Έλληνες από τον γενάρχη τους Οδυσσέα, «τον άντρα τον πολύτροπο», και βούλιαζαν στην τρυφηλή ζωή των διορισμών και των επιδοτήσεων, τόσο μεράκλωναν με τον «Σταυρό του Νότου». Οι σχολές του εμπορικού ναυτικού άδειαζαν από σπουδαστές - «πού να θαλασσοπνίγεται το παιδί; ο βουλευτής μας θα τον βολέψει σε γραφείο με σφραγίδες!». Στις μουσικές όμως σκηνές οι θαμώνες τρέκλιζαν (βοηθούσε και το αλκοόλ) λες κι είχαν μόλις δέσει το καράβι τους. Ο Θάνος Μικρούτσικος βροντούσε το πιάνο φορώντας κασκέτο καπετάνιου και το κοινό μύριζε στα σινιέ του ρούχα το ψαρόλαδο. Όταν πάλι άλλαζε σκοπό και τραγουδούσε «έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη!», οι αποκάτω αφηνίαζαν, έτοιμοι έμοιαζαν να ξεπαρκάρουν τα τσερόκι τους και να πάνε να ανατρέψουν τον καπιταλισμό. Μιλάμε για μαζική παραίσθηση, η οποία οδηγούσε με μαθηματική ακρίβεια στη χρεοκοπία όχι μόνο του κράτους αλλά και της κοινωνίας. Μπαίνοντας στο 2020, ευελπιστούμε ότι χάρη στην κρίση οι Έλληνες έχουν απαλλαγεί, σε ένα σημαντικό βαθμό, από τις αυταπάτες τους. Δεν αναζητούν πλέον επαναστάσεις στα όνειρά τους. Δεν πλαισιώνουν κάθε σημαίας τους ιστούς σαν ιδεώδεις -νωθροί στο μυαλό- υποτακτικοί. Έχουν επιτέλους εμπεδώσει τον άλλο στίχο που μελοποίησε ο Μικρούτσικος απ’το θεατρικό «Φουέντε Οβεχούνα»: «Η μοίρα σου εσύ μονάχος είσαι. Στα χέρια κανενός μην την αφήνεις.» Ο Θάνος Μικρούτσικος πέθανε στην αγκαλιά των πιο δικών του, κηδεύτηκε πάνδημα με αγάπη και με θαυμασμό. Τα τραγούδια του μένει να βρουν την αληθινή τους σημασία, το γνήσιο νόημά τους. Να λειτουργούν στο εξής όχι σαν παρηγοριές και σαν φαντασιώσεις. Αλλά ως εγερτήρια.**********************
Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΟΥ ΑΤΟΜΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΔΑΡΒΙΝΙΣΜΟΥ
«Στο κείμενο που μόλις διαβάσατε, είναι προφανές ότι το πρώην "σοφό παιδί" , που αναγεννήθηκε από την αριστερή τέφρα του ως Φοίνικας του νεοφιλελευθερισμού , ρίχνει στα σκουπίδια της Ιστορίας το συλλογικό όραμα και αποθεώνει τον ατομισμό ως ρηξικέλευθο τρόπο ζωής και οδηγό σοφίας.
Είναι γνωστό ότι ο Χρήστος Χωμενίδης , μάστορας του λόγου που μας τέρπει διαχρονικά με τα ωραία μυθιστορήματά του, προ πολλού έχει μεταστραφεί ιδεολογικά και από προοδευτικός στοχαστής έχει μετατραπεί σε έναν συντηρητικό οργανικό διανοούμενο της Δεξιάς , του ενός δηλαδή εκ των δύο στυλοβατών του πολιτικού συστήματος, το οποίο ευθύνεται σχεδόν εξ ολοκλήρου για την πολλαπλή χρεοκοπία της Ελλάδας .
Για να αναδείξει τη βασική του ιδέα ο συγγραφέας περί της αναγκαιότητας της στροφής της κοινωνίας προς τον δημιουργικό ατομισμό και της εγκατάλειψης των ιδεολογιών με κρατικό κοινωνικό πρόσημο, αποδίδει στην Αριστερά αμαρτίες που λογικά δεν μπορεί να έχει.
Κατασκευάζει λοιπόν μια αλλοιωμένη εικόνα του ακροατηρίου των συναυλιών του Μικρούτσικου , ταυτίζοντάς το σκόπιμα με τους νεόπλουτους μικροαστούς των δεκαετιών προ της χρεοκοπίας, που διασκέδαζαν στα χιλιάδες σκυλάδικα των πόλεων και της επαρχίας. Βαφτίζει ως κρατικοδίαιτους αριστερούς τα χυδαία υποκείμενα που πήγαιναν ( και εξακολουθούν να πηγαίνουν, φευ! ) με Τσερόκι και πουράκλες, είτε απευθείας από το υπουργείο όπου είχαν προσληφθεί ως κομματόσκυλα, είτε ως αγρότες που είχαν τσεπώσει τις επιδοτήσεις τους, στους σκυλάδες και τις ρωσίδες πόρνες των κακόφημων κέντρων της νύχτας. Μετατρέπει , ο ερίφης, τους πρασινοφρουρούς και τα γαλάζια παιδιά , που καταταλαιπώρησαν τον τόπομε τις μίζες και τις αρπαχτές, σε κοινό των συναυλιών του αξέχαστου συνθέτη . Τους βάζει μάλιστα να αφηνιάζουν με το συλλογικό όραμα μιας κόκκινης επανάστασης. Δυσφημίζει τους ανιδιοτελείς αριστερούς, που αναζητούσαν μια ποιοτική διασκέδαση που εξέφραζε και τις πολιτικές τους ανησυχίες, ταυτίζοντάς τους με τους αδίστακτους τυχοδιώκτες που πρωτοστάτησαν με τον αδηφάγο ατομισμό τους στην καταστροφή του τόπου! Τέτοια χυδαιότητα , τέτοια εκβιαστικά διαστροφική συλλογιστική!
Συμπέρασμα 1: Ο Χ.Χ. δεν κάνει καμία κριτική για τα κόμματα-ολετήρες! Τους πράσινους και βένετους νταβατζήδες της εξουσίας. Όλη η ευθύνη πέφτει στους μικροαστούς με τις αριστερές αυταπάτες τους . Άρα, η Ελλάδα κατέρρευσε ως πύργος από τους fake επαναστάτες, τους ατομιστές αριστερούς που «βούλιαζαν στην τρυφηλή ζωή των διορισμών και των επιδοτήσεων» και «μεράκλωναν με τον "Σταυρό του Νότου". Αν οι άνθρωποι αυτοί ήταν καλοί ατομιστές, δηλαδή χωρίς αυταπάτες περί αλλαγής της κοινωνίας με αριστερό πρόσημο, τότε δε θα φτάναμε στην καταστροφή.
Συμπέρασμα 2: «Τα τραγούδια του», λέει ο παμπόνηρος Χ.Χ για τον Μικρούτσικο, «μένει να
βρουν την αληθινή τους σημασία, το γνήσιο νόημά τους. Να λειτουργούν στο
εξής όχι σαν παρηγοριές και σαν φαντασιώσεις. Αλλά ως εγερτήρια.».
"Τι είδους εγερτήρια;" , απορώ συγχυσμένος. Ανατρέχω ξανά στο κείμενο για να φωτιστώ. Τελικά, το κείμενο φωτίζεται στο μυαλό μου. Καταλαβαίνω ότι τα εγερτήρια αυτά θα προορίζονται όχι για νέες Μασσαλιώτιδες και νέα Εμπρός της γης οι κολασμένοι, αλλά για επαναστάσεις αλα καρτ, ατομικού τύπου , για μοναχικές εξεγέρσεις ατομικής επιβίωσης και επιτυχίας, όπως έκαναν οι τάχα επαναστατικά πετυχημένοι Έλληνες της Διασποράς : ο Μάικλ Δουκάκης , η Μαρία Κάλλας, ο Ελία Καζάν, ο Νίκος Γκάλης και οι χιλιάδες Ελληνοαμερικανοί μας, που δεν ξέρουν γρυ ελληνικά.
Χαράς ευαγγέλια στη Χωμενιδική ρεαλιστική κοινωνία. Τέρμα πια οι συλλογικές ψευδαισθήσεις περί μιας κοινωνίας με λιγότερες ανισότητες , πιο δίκαιης και λιγότερο εκμεταλλευτικής! Ζήτω η η κοινωνία που βασίζεται στη «δικαιοσύνη της αγοράς» κι όχι στην «κοινωνική δικαιοσύνη».
Χωνέψτε το , κυρίες και κύριοι: οι καλύτερες κοινωνίες δε χτίζονται με ενίσχυση των δομών του κράτους , που αγκαλιάζουν όλους τους πολίτες και καλύπτουν τις βασικές ανάγκες τους , όπως π.χ. στις Σκανδιναβικές χώρες , αλλά βασίζονται στον κοινωνικό δαρβινισμό , στην υπεροχή των ολίγων, των πλουσίων , των Αρίστων. Αυτοί δικαιούνται να απολαμβάνουν τα μεγαλύτερα κομμάτια από την πίτα , πετώντας τα μικρότερα και καμμένα ή τα ψίχουλα στους απειράριθμους λιγούρηδες εν είδει κοινωνικής φιλανθρωπίας. Όπως γίνεται στις ΗΠΑ , τη χώρα των ονείρων κάθε κάθε Έλληνα μικροαστού , όπου το 10% των κατοίκων καταβροχθίζουν το 80% του δημόσιου πλούτου .
Αυτό είναι το όραμα του θλιβερού διανοούμενου Χρήστου Χωμενίδη, που εδώ και καιρό έχει αναλάβει εργολαβικά μαζί με άλλους φανατικούς νεόκοπους νεοφιλελεύθερους να καταργήσουν, όπως κάποτε υποστήριζε ο Φουκουγιάμα, την Ιστορία. Μόνο που ο τωρινός Φουκουγιάμα έχει αλλάξει μυαλά* και μας μιλάει για την αναγκαιότητα αναβίωσης του σοσιαλισμού και της ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους. Αλλά τρέχα τώρα να πείσεις τον Χωμενίδη ότι ο νεοφιλελεύθερος Φοίνικάς του είναι ένα όρνιο που τρέφεται με τις σάρκες των λαών».
Gerontakos, 6/11/2020
*«Σε συνέντευξη που παραχώρησε πέρισυ στο newstatesman ο Φουκουγιάμα ρωτήθηκε για την πιθανότητα αναβίωσης της σοσιαλιστικής Αριστεράς.
«Εξαρτάται τι εννοεί κανείς όταν μιλά για Σοσιαλισμό. Η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής - εκτός από τομείς στους οποίους είναι σαφώς απαραίτητο, όπως οι δημόσιες υπηρεσίες - δεν νομίζω ότι θα λειτουργήσει», απάντησε ο Φουκουγιάμα και εξήγησε:
«Αν εννοούμε τα προγράμματα αναδιανομής που προσπαθούν να αποκαταστήσουν αυτή τη μεγάλη ανισορροπία τόσο στα εισοδήματα όσο και στον πλούτο που προέκυψε τότε, ναι, νομίζω ότι όχι μόνο μπορεί να επιστρέψει, αλλά πρέπει να επιστρέψει. Αυτή η παρατεταμένη περίοδος, η οποία ξεκίνησε με τον Ρίγκαν και την Θάτσερ, στην οποία κυριάρχησαν ιδέες για τα οφέλη των μη ρυθμιζόμενων αγορών, είχε από πολλές απόψεις καταστροφικές συνέπειες».
«Στην παρούσα φάση, ο Μαρξ μοιάζει να δικαιώνεται σε κάποια πράγματα. Είχε μιλήσει για κρίση υπεπαραγωγής αλλά και ότι θα υπήρχε ανεπαρκής ζήτηση. Αυτά συμβαίνουν. Όπως και η αποδυνάμωση των εργαζόμενων».
"Τι είδους εγερτήρια;" , απορώ συγχυσμένος. Ανατρέχω ξανά στο κείμενο για να φωτιστώ. Τελικά, το κείμενο φωτίζεται στο μυαλό μου. Καταλαβαίνω ότι τα εγερτήρια αυτά θα προορίζονται όχι για νέες Μασσαλιώτιδες και νέα Εμπρός της γης οι κολασμένοι, αλλά για επαναστάσεις αλα καρτ, ατομικού τύπου , για μοναχικές εξεγέρσεις ατομικής επιβίωσης και επιτυχίας, όπως έκαναν οι τάχα επαναστατικά πετυχημένοι Έλληνες της Διασποράς : ο Μάικλ Δουκάκης , η Μαρία Κάλλας, ο Ελία Καζάν, ο Νίκος Γκάλης και οι χιλιάδες Ελληνοαμερικανοί μας, που δεν ξέρουν γρυ ελληνικά.
Χαράς ευαγγέλια στη Χωμενιδική ρεαλιστική κοινωνία. Τέρμα πια οι συλλογικές ψευδαισθήσεις περί μιας κοινωνίας με λιγότερες ανισότητες , πιο δίκαιης και λιγότερο εκμεταλλευτικής! Ζήτω η η κοινωνία που βασίζεται στη «δικαιοσύνη της αγοράς» κι όχι στην «κοινωνική δικαιοσύνη».
Χωνέψτε το , κυρίες και κύριοι: οι καλύτερες κοινωνίες δε χτίζονται με ενίσχυση των δομών του κράτους , που αγκαλιάζουν όλους τους πολίτες και καλύπτουν τις βασικές ανάγκες τους , όπως π.χ. στις Σκανδιναβικές χώρες , αλλά βασίζονται στον κοινωνικό δαρβινισμό , στην υπεροχή των ολίγων, των πλουσίων , των Αρίστων. Αυτοί δικαιούνται να απολαμβάνουν τα μεγαλύτερα κομμάτια από την πίτα , πετώντας τα μικρότερα και καμμένα ή τα ψίχουλα στους απειράριθμους λιγούρηδες εν είδει κοινωνικής φιλανθρωπίας. Όπως γίνεται στις ΗΠΑ , τη χώρα των ονείρων κάθε κάθε Έλληνα μικροαστού , όπου το 10% των κατοίκων καταβροχθίζουν το 80% του δημόσιου πλούτου .
Αυτό είναι το όραμα του θλιβερού διανοούμενου Χρήστου Χωμενίδη, που εδώ και καιρό έχει αναλάβει εργολαβικά μαζί με άλλους φανατικούς νεόκοπους νεοφιλελεύθερους να καταργήσουν, όπως κάποτε υποστήριζε ο Φουκουγιάμα, την Ιστορία. Μόνο που ο τωρινός Φουκουγιάμα έχει αλλάξει μυαλά* και μας μιλάει για την αναγκαιότητα αναβίωσης του σοσιαλισμού και της ενίσχυσης του κοινωνικού κράτους. Αλλά τρέχα τώρα να πείσεις τον Χωμενίδη ότι ο νεοφιλελεύθερος Φοίνικάς του είναι ένα όρνιο που τρέφεται με τις σάρκες των λαών».
Gerontakos, 6/11/2020«Εξαρτάται τι εννοεί κανείς όταν μιλά για Σοσιαλισμό. Η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής - εκτός από τομείς στους οποίους είναι σαφώς απαραίτητο, όπως οι δημόσιες υπηρεσίες - δεν νομίζω ότι θα λειτουργήσει», απάντησε ο Φουκουγιάμα και εξήγησε:
«Αν εννοούμε τα προγράμματα αναδιανομής που προσπαθούν να αποκαταστήσουν αυτή τη μεγάλη ανισορροπία τόσο στα εισοδήματα όσο και στον πλούτο που προέκυψε τότε, ναι, νομίζω ότι όχι μόνο μπορεί να επιστρέψει, αλλά πρέπει να επιστρέψει. Αυτή η παρατεταμένη περίοδος, η οποία ξεκίνησε με τον Ρίγκαν και την Θάτσερ, στην οποία κυριάρχησαν ιδέες για τα οφέλη των μη ρυθμιζόμενων αγορών, είχε από πολλές απόψεις καταστροφικές συνέπειες».
«Στην παρούσα φάση, ο Μαρξ μοιάζει να δικαιώνεται σε κάποια πράγματα. Είχε μιλήσει για κρίση υπεπαραγωγής αλλά και ότι θα υπήρχε ανεπαρκής ζήτηση. Αυτά συμβαίνουν. Όπως και η αποδυνάμωση των εργαζόμενων».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου