Διαμάντια και σκουριά
Καλά να με πάρει και να με σηκώσει
να το φάντασμά σου έρχεται και πάλι
μ’ αυτό δεν είναι ασυνήθιστο
είναι απλά που το φεγγάρι είν’ ολόγιομο
και ‘συ συνέβη να πάρεις
κι εγώ εδώ να κάθομαι
με το χέρι στο τηλέφωνο
ν’ ακούω μια φωνή που είχα γνωρίσει
μερικά έτη φωτός παλιότερα
να οδεύει κατευθείαν στον γκρεμό
Όπως τα θυμάμαι τα μάτια σου
ήταν πιο γαλανά κι απ’ τα’ αυγά της κουρούνας
Η ποίησή μου είν’ άθλια είχε πει.
Από πού καλείς;
Από ένα θάλαμο στα μεσοδυτικά;
Πάνε δέκα χρόνια
που σ’ αγόρασα κάτι μανικετόκουμπα,
εσύ μου ‘φερες κάτι.
Κι οι δυο μας ξέρουμε τι μπορούν να φέρουν οι αναμνήσεις
φέρνουν διαμάντια και σκουριά.
Καλά, ξεπετάχτηκες στο σκηνικό
ήδη ένα μύθος,
το ανεπιτήδευτο φαινόμενο,
ο γνήσιος μπαγαπόντης,
ξεστράτισες στην αγκαλιά μου
κι έμεινες εκεί,
για λίγο χαμένος στη θάλασσα
Η Παναγιά ήταν δικιά σου τζάμπα,
ναι το κορίτσι στο εικονοστάσι
θα σε φύλαγε αλώβητο
Τώρα σε βλέπω να στέκεσαι
με κιτρινισμένα φύλλα να πέφτουν τριγύρω
και χιόνι στα μαλλιά σου
Τώρα χαμογελάς έξω απ΄ το παράθυρο
‘κείνου του άθλιου ξενοδοχείου,
πέρα στην πλατεία Ουασιγκτόνος,
με την ανάσα μας να βγαίνει σαν άσπρο νέφος
να σμίγει και να αιωρείται στον αέρα.
Μιλώντας αποκλειστικά για μένα
κι οι δυο μας θα μπορούσαμε να ‘χαμε πεθάνει εκεί και τότε
Τώρα μου λες
πως δεν είσαι νοσταλγικός
και μετά μου ξεφουρνίζεις μι’ άλλη λέξη γι’ αυτό,
εσύ που ‘σαι τόσο καλός με τα λόγια
και με το να κρατάς τα πράγματα αόριστα,
αφού χρειάζομαι λίγη από ‘κείνη την αοριστία τώρα.
Όλα μου ξανάρχονται τόσο ξεκάθαρα,
ναι σ’ αγάπησα σφόδρα
κι αν μου προσφέρεις διαμάντια και σκουριά¹
έχω ήδη πληρώσει
Τζοάν Μπαέζ, η «Ξυπόλητη Μαντόνα» της αμερικανικής φολκ μουσικής ...
Τζοάν Μπαέζ, η «Ξυπόλητη Μαντόνα» της αμερικανικής φολκ μουσικής ...
ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ ΚΑΙ ΣΚΟΥΡΙΑ
Καλά να με πάρει και να
με σηκώσει
να το φάντασμά σου
έρχεται και πάλι
μ’ αυτό δεν είναι
ασυνήθιστο
είναι απλά που το φεγγάρι
είν’ ολόγιομο
και ‘συ συνέβη να πάρεις
κι εγώ εδώ να κάθομαι
με το χέρι στο τηλέφωνο
ν’ ακούω μια φωνή που
είχα γνωρίσει
μερικά έτη φωτός
παλιότερα
να οδεύει κατευθείαν
στον γκρεμό
Όπως τα θυμάμαι τα μάτια
σου
ήταν πιο γαλανά κι απ’
τα’ αυγά της κουρούνας
Η ποίησή μου είν’ άθλια
είχες πει.
Από πού καλείς;
Από ένα θάλαμο στα
μεσοδυτικά;
Πάνε δέκα χρόνια
που σ’ αγόρασα κάτι
μανικετόκουμπα,
εσύ μου ‘φερες κάτι.
Κι οι δυο μας ξέρουμε
τι μπορούν να φέρουν οι αναμνήσεις
φέρνουν διαμάντια και
σκουριά.
Καλά, ξεπετάχτηκες στο
σκηνικό
ήδη ένα μύθος,
το ανεπιτήδευτο
φαινόμενο,
ο γνήσιος μπαγαπόντης,
ξεστράτισες στην αγκαλιά
μου
κι έμεινες εκεί,
για λίγο χαμένος στη
θάλασσα
Η Παναγιά ήταν δικιά
σου τζάμπα,
ναι το κορίτσι στο
εικονοστάσι
θα σε φύλαγε αλώβητο
Τώρα σε βλέπω να στέκεσαι
με κιτρινισμένα φύλλα
να πέφτουν τριγύρω
και χιόνι στα μαλλιά
σου
Τώρα χαμογελάς έξω απ΄
το παράθυρο
‘κείνου του άθλιου
ξενοδοχείου,
πέρα στην πλατεία
Ουασιγκτόνος,
με την ανάσα μας να
βγαίνει σαν άσπρο νέφος
να σμίγει και να αιωρείται
στον αέρα.
Μιλώντας αποκλειστικά
για μένα
κι οι δυο μας θα μπορούσαμε
να ‘χαμε πεθάνει εκεί και τότε
Τώρα μου λες
πως δεν είσαι νοσταλγικός
και μετά μου ξεφουρνίζεις
μι’ άλλη λέξη γι’ αυτό,
εσύ που ‘σαι τόσο καλός
με τα λόγια
και με το να κρατάς τα
πράγματα αόριστα,
αφού χρειάζομαι λίγη
από ‘κείνη την αοριστία τώρα.
Όλα μου ξανάρχονται
τόσο ξεκάθαρα,
ναι σ’ αγάπησα σφόδρα
κι αν μου προσφέρεις
διαμάντια και σκουριά¹
έχω ήδη πληρώσει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου