Η ιδιωτικοποίηση του κράτους σημαίνει φτωχοποίηση και δυστυχία των πολλών

«Εκρηκτικές» ιδιωτικές επενδύσεις

Εφημερίδα των Συντακτών , 26.11.2018

Συντάκτης: 

Μανώλης Πιμπλής*

Είναι φανερό ότι, τις τελευταίες δεκαετίες, ζούμε περίοδο αντεπαναστατική. Περίοδο στην οποία ακυρώνεται μέρος των όποιων προνομίων των μεσαίων και των φτωχότερων στρωμάτων που, άμεσα ή έμμεσα, εξασφάλισαν επαναστάσεις του παρελθόντος, λ.χ. η γαλλική ή οι κομμουνιστικές.
Οι σύγχρονες αντεπαναστάσεις έχουν δρομολογηθεί από το τρίγωνο ΗΠΑ - Βρετανία - Βρυξέλλες και έχουν φαινομενικά ήπια μορφή, πλην όμως έχουν πλέον φτάσει σωρευτικά σε τέτοιο σημείο, που φαίνεται να αποδεσμεύουν για μία ακόμα φορά ιστορικές διαδικασίες σχεδόν ανεξέλεγκτες και διαρκώς επιταχυνόμενες.
Η ήπια μορφή αντεπαναστατικής διακυβέρνησης συνίσταται στη σταδιακή συρρίκνωση κράτους, κοινωνικών παροχών και παγιωμένων εργατικών ρυθμίσεων που αυτό έχει θεσπίσει, με ταυτόχρονο πέρασμα σειράς υπηρεσιών του στον ιδιωτικό τομέα.
Εκεί που η κοινή γνώμη θα ήταν δύσκολο να πειστεί για την άμεση κατάργηση δημόσιων υπηρεσιών (λ.χ. οργανισμοί κοινής ωφέλειας, αλλά και δημόσια τηλεόραση), γίνεται σταδιακή ταυτόχρονη εισαγωγή του ιδιωτικού τομέα στο σύστημα με απώτερο σκοπό, κάποτε, την οριστική απόσυρση του κράτους από τις δραστηριότητες αυτές.
Σε άλλες εποχές, τέτοιου τύπου μεγάλες αλλαγές οικονομικών προτύπων επιβάλλονταν με δικτατορίες. Η επιλογή της ήπιας αντεπανάστασης, μέσω ισχυρών εξουσιαστικών και προπαγανδιστικών μηχανισμών, δεν έχει όμως μόνο πλεονεκτήματα για τους σχεδιαστές της. Κρατάει πολύ σε διάρκεια, με αποτέλεσμα η σταδιακή μείωση των δημόσιων εσόδων -λόγω αποχώρησης του κράτους από επικερδείς οικονομικές δράσεις και μειώσεων της φορολογίας- να συσσωρεύει δημόσια χρέη και να οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη φτωχοποίηση τους συνταξιούχους και όλους όσοι έχουν ανάγκη την κρατική αρωγή.
Επιπλέον, παγιώνει ψυχολογικά ένα αίσθημα απογοήτευσης, ανασφάλειας, έλλειψης μέλλοντος. Όλα αυτά δημιουργούν εκρηκτικό μείγμα. Εδώ βρισκόμαστε σήμερα, με υπερχρεωμένες τράπεζες, υπερχρεωμένους πολίτες και υπερχρεωμένα κράτη. Και ταυτόχρονα με μια τάξη πλουσίων επιχειρηματιών να γίνονται όλο και πιο πλούσιοι, ασχέτως του αν οι επιχειρήσεις τους είναι ή όχι υγιείς.
Στις εκλογές, λοιπόν, που έρχονται, τις ευρωπαϊκές αλλά και τις ελληνικές βουλευτικές, όσοι ευαγγελίζονται την περαιτέρω συρρίκνωση του κράτους, των κοινωνικών παροχών και των φόρων των επιχειρήσεων, θα πρέπει να εξηγήσουν επιτέλους με σαφήνεια και με αριθμούς δύο πράγματα: πρώτο και κύριο, ποιος θα πληρώσει τον λογαριασμό των συσσωρευόμενων κρατικών και τραπεζικών χρεών, μέρος των οποίων οφείλεται στη συρρίκνωση του κράτους, και δεύτερον: ποιος και πώς θα διασφαλίσει ότι κάθε ευρώ που θα αφαιρείται από τα κρατικά έσοδα θα επενδύεται από ιδιώτες.
Γιατί όλοι γνωρίζουμε ότι από κάθε ευρώ κέρδους, μιας κερδοφόρας κρατικής επιχείρησης που ιδιωτικοποιείται (αυτές δεν ιδιωτικοποιούνται, κατά κύριο λόγο;), ζήτημα είναι αν επανεπενδύονται 30 λεπτά. Τα υπόλοιπα απλώς αυξάνουν τις ανισότητες και προσθέτουν εκρηκτική ύλη σε μια ατμόσφαιρα που, από καιρό, μυρίζει μπαρούτι.
* δημοσιογράφος

.:BiblioNet : Πιμπλής, Μανώλης