Απολογισμοί χωρίς προοπτική

 

Πίνακας του Ρώσου καλλιτέχνη  Oleg Shuplyak

ΑΠΛΑ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ

Πέρυσι γιορτάσαμε μαζί τα γενέθλιά μας.

Η τούρτα ήταν στολισμένη με εκατό κεριά.

Αυτό δεν θα συμβεί ξανά.

Το άθροισμα των ηλικιών μας

θα αυξάνεται κάθε χρόνο κατά δύο αριθμούς.

Σε δώδεκα μήνες θα γίνουμε εκατόν δύο,

στους επόμενους δώδεκα, εκατόν τέσσερα, κ.ο.κ.

 

Αν πεθάνω στην ηλικία που πέθανε ο πατέρας μου,

έχω μπροστά μου ακόμη είκοσι χρόνια ζωής.

Αν πεθάνω στην ηλικία που πέθανε η μητέρα μου,

μόλις δεκαέξι.

Η μητέρα μου πέθανε 2 Οκτωβρίου,

τη μέρα που η αδελφή μου έκλεινε τα σαράντα ένα.

Ο παππούς μου 18 Ιουνίου,

τη μέρα που έκλεινα τα δεκαεννιά.

Η αδελφή μου, όταν έμαθε το νέο,

βρισκόταν σε κοινότητα αποτοξίνωσης 95 χιλ. ΒΔ της Ρώμης.

Εγώ, πετούσα στα 30.000 πόδια πάνω από τον Ατλαντικό

και αναρωτιόμουν τι θα συμβεί αν το αεροπλάνο

καρφωθεί ξαφνικά στα μαύρα του νερά.

 

Ο φίλος μου ο Τζώνη πέθανε πριν τρία χρόνια.

Αν ζούσε δεν θα ήμουν εγώ αυτός που είδε εχθές

το sequel της Μαδαγασκάρης αγκαλιά με την κόρη του.

Η Βίκη έφυγε μέσα σε επτά μήνες

από έναν επιθετικό καρκίνο στον εγκέφαλο.

Ήταν μόλις πενήντα ενός και ο γιος της δεκαπέντε.

Την τελευταία φορά που την είδα στο «Υγεία»

με κοίταξε με το έντρομο εκείνο βλέμμα

που έλεγε: «θα πεθάνω γαμώτο, μη μου λέτε ψέματα».

 

Το 1989 άρχισα να διδάσκω στο Κολέγιο.

Του χρόνου θα έχω διανύσει

τα τέσσερα πέμπτα της διαδρομής –

σε δεκαέξι εξάμηνα θ’ αναγκαστώ ν’ αποχαιρετίσω

για πάντα φοιτητές και συναδέλφους.

Δεν θα ξαναμπώ ποτέ σε αμφιθέατρο,

ούτε θα χρειαστεί να αναλύω επί ώρες

την τριχοτόμηση της ψυχής

ή τις κατηγορικές προσταγές του Καντ.

 

Ο γιος μου γεννήθηκε όταν ήμουν τριάντα ενός,

σε μαιευτήριο της Οξφόρδης,

12 μίλια έξω από την πόλη,

δύο μήνες προτού υποστηρίξω το διδακτορικό μου.

Η κόρη μου έξι χρόνια αργότερα, στην Αθήνα,

14 χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μας.

Ο γιος μου χρειάστηκε δεκαπέντε ώρες

για να βγει απ’ την κοιλιά της μάνας του.

Η κόρη μου δέκα λεπτά.

Στη γέννηση του γιου μου

βρισκόμουν στο χειρουργείο επί τέσσερις ώρες

και κρατούσα το χέρι της γυναίκας μου.

Στη γέννηση της κόρης μου,

κοιτούσα το ρολόι στον προθάλαμο

και περίμενα με αγωνία

ν’ ακούσω το όνομά μου στο μεγάφωνο.

 

Διαβάζω ένα βιβλίο

που είναι κατά πενήντα επτά χρόνια μεγαλύτερό μου,

και αφορά έναν ποιητή που πέθανε

εκατό δύο χρόνια πριν γεννηθώ.

Ο υπολογιστής στον οποίο γράφω

είναι εννιά χρονών,

το κινητό μου δύο,

το τετράδιο που κρατάω σημειώσεις

τριών εβδομάδων.

 

Την πρώτη φορά που ήπια Campari ήμουν δεκατριών.

Την πρώτη φορά (και τελευταία) που κάπνισα δεκατεσσάρων.

Την πρώτη φορά που έκανα έρωτα δεκαπέντε.

Την έλεγαν Στέλλα και δούλευε σπίτι μας.

Ήταν δύο χρόνια μεγαλύτερή μου και πολύ «περπατημένη».

 

Κάθε μέρα σκέφτομαι τον θάνατο.

Δεν τον σκεφτόμουν παλαιότερα.

Τον σκέφτομαι από τότε που πέθαναν οι γονείς μου.

Τον σκέφτομαι από τότε που φοράω κουστούμι

για να πηγαίνω συνήθως σε κηδείες, όχι σε γάμους.

 

Κάνω διαρκώς προσθαφαιρέσεις.

Αν πεθάνει κάποιος κοιτάζω αμέσως

να δω πότε γεννήθηκε,

να διαπιστώσω αν πρόλαβε να χαρεί τη ζωή του.

Σκέφτομαι ότι αν είμαι τυχερός

(θέμα τύχης δεν είναι όλα;)

μπορεί να φτάσω στην ηλικία εκείνη

που ίσως να έχω βαρεθεί πλέον να μετράω τις μέρες.

Ίσως, γιατί την ώρα εκείνη ποιος ξέρει

αν θα χαμογελάω με ικανοποίηση,

ή θα τρέμω από φόβο.

 

Αν πεθάνω αύριο όμως,

μεθαύριο,

την επόμενη εβδομάδα,

τον άλλο μήνα,

δεν θα προλάβω

να της δώσω τα φιλιά που της χρωστάω,

να του πω πόσο πολύ τον αγάπησα,

να της πω πόσο πολύ με πλήγωσε,

δεν θα προλάβω

να τους ζητήσω συγγνώμη,

να εξηγήσω τους λόγους,

να σφίξω το πρόσωπό τους πάνω στο στήθος μου,

δεν θα προλάβω

να επαληθεύσω τους αριθμούς,

τις πράξεις,

το αποτέλεσμα.

Χάρης Βλαβιανός*

Πηγή:  bookpress.gr

 ****************************

 

 Jacek Yerka (Πολωνία), "Διάβρωση"

MEDITATIO LECTORIS

Τι μπορεί να κάνει κανείς μετά το τέλος της  Άνοιξης;

Όπου και να σταθείς το ίδιο αφόρητο σκηνικό:
η ομορφιά σωρεύει γύρω σου
εικόνες και λέξεις φθαρμένες
(βότσαλα       πασχαλιές      χελιδόνια)
για να υπογραμμίσει το αυτονόητο:

αν κοιτάς διαρκώς τη στροφή του δρόμου
(ελπίζοντας να προλάβεις να την υποδεχτείς)
δεν θα μπορέσεις να συλλάβεις το δράμα
που τη στιγμή αυτή εκτυλίσσεται
μπροστά στα ίδια σου τα μάτια.

Χρειάζεσαι περισσότερες ενδείξεις
για να διαπιστώσεις (όπως ο Ακινάτης)
ότι αν όλα κινούνται ταυτόχρονα
τίποτα δεν κινείται;

(Εκείνος αν και διέσχισε όλη την Ιταλία με τα πόδια το γνώριζε.
Εξ ου κι ένα βροχερό πρωινό
είδε την Summa του ως δεμάτι «άχυρα»—
καλό προσάναμμα για τον χειμώνα που είχε μόλις φθάσει.)

Ο χρόνος εντέλει μοιάζει περισσότερο με ακυρωμένη ανάσταση
παρά με χρονικό ένδοξου περάσματος.

Συλλογίσου το αυτό
καθώς κάνεις τον απολογισμό
και κλείνεις τα βιβλία.

Χάρης Βλαβιανός*

poeticanet.gr

*

.:BiblioNet : Βλαβιανός, Χάρης