Συνείδηση; Ποια συνείδηση;
Πότε θα’ρθει η στιγμή που η μαζική σφαγή των Παλαιστινίων θα
σημαίνει κάτι για τη δεξιά; Πότε θα’ρθει η στιγμή που η σφαγή πολιτών θα
σοκάρει τουλάχιστον την κεντροδεξιά; Αν 60 δολοφονημένοι δεν τα
καταφέρνουν, ίσως 600; Θα τους ταράξουν 6.000;
Πότε θα’ρθει η στιγμή που θα προκληθεί ένα ανθρώπινο συναίσθημα, έστω για μια στιγμή, για τους Παλαιστίνιους; Συμπάθεια; Σε ποια στιγμή κάποιος θα ζητήσει να σταματήσει, θα προτείνει συμπόνια, και δε θα του πουν ότι είναι εκκεντρικός ή ότι μισεί το Ισραήλ;
Πότε θα’ρθει η στιγμή που κάποιος θα παραδεχτεί ότι και ο σφαγέας έχει τελικά κάποια ευθύνη για τη σφαγή, κι όχι μόνο οι σφαγιασθέντες, που είναι φυσικά υπεύθυνοι για τη σφαγή τους;
Οι εξήντα νεκροί δεν είχαν σημασία για κανένα –οι 600 θα είχαν; Οι 6.000; Θα βρει και τότε το Ισραήλ προφάσεις και δικαιολογίες; Το φταίξιμο θα πέσει και τότε στους νεκρούς και σ’αυτούς που τους έστειλαν, και δε θ’ακουστεί ούτε μια λέξη κριτικής, παραδοχής, θλίψης, οίκτου, ή ενοχής;
Τη Δευτέρα, όταν ο αριθμός των νεκρών ανέβαινε ανησυχητικά, η Ιερουσαλήμ γιόρταζε για την πρεσβεία και το Τελ Αβίβ πανηγύριζε για τη Γιουροβίζιον, φαινόταν ότι αυτή η στιγμή δε θα’ρθει ποτέ. Ο Ισραηλινός εγκέφαλος έχει πλυθεί αμετάκλητα, η καρδιά έχει κλείσει για πάντα. Η ζωή ενός Παλαιστίνιου δεν θεωρείται ότι αξίζει κάτι πια.
Αν 60 αδέσποτα σκυλιά σκοτώνονταν μια μέρα από στρατιώτες του Ισραηλινού στρατού, σ’όλη τη χώρα θα ξεσπούσε κατακραυγή. Οι σφαγείς των σκυλιών θα περνούσαν από δίκη, το έθνος του Ισραήλ θα αφιέρωνε προσευχές στα θύματα, μια θρησκευτική τελετή θα γινόταν για τα σκυλιά που έσφαξε το Ισραήλ.
Τη νύχτα της σφαγής των Παλαιστινίων όμως, στη Σιών επικρατούσαν πανηγυρισμοί κι ενθουσιασμός: Έχουμε μια πρεσβεία και μια Γιουροβίζιον. Είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς μια πιο φρικτή έκλειψη της ηθικής. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα αντίστροφο σενάριο: 60 Ισραηλινοί σκοτώνονται μέσα σε μια μέρα και πλήθη γιορτάζουν την πρεσβεία στη Ραμάλα και χαίρονται σε μια συναυλία στο Ελ Μπίρεχ για να πανηγυρίσουν τη νίκη στο Αραβικό “Ένα Αστέρι Γεννιέται” ενώ τηλεπαρουσιαστές και καλεσμένοι χασκογελάνε στις ζωντανές μεταδόσεις. Τι κτήνη που είναι οι Παλαιστίνιοι, τι τέρατα.
Μια μέρα πριν τη μαύρη Δευτέρα βρέθηκα να κάθομαι σε ένα στούντιο της τηλεόρασης δίπλα σε έναν δεξιό που χασκογελούσε. Δε χασκογελούσε απλώς, είχε σκάσει στα γέλια. Τον έκαναν να γελάει τόσο πολύ οι μαζικές δολοφονίες, και το βρήκε ακόμα πιο αστείο που κάποιος είχε μείνει άναυδος από αυτές. Η εφημερίδα Ισραέλ Χαγιόμ βγήκε με μια προσευχή ευχαριστίας στην πρώτη σελίδα για κάποιο άσχετο θέμα, αγνοώντας τη μαύρη ειρωνεία. Η Γεντιότ Αχρονότ δημοσίευσε μια εμβριθή συζήτηση για το κατά πόσο θα’πρεπε ή δε θα’πρεπε να εξολοθρευτούν τώρα οι ηγέτες της Χαμάς, ποιός είναι υπέρ των δολοφονιών και ποιος κατά. Φανταστείτε μια συζήτηση σε μια Παλαιστινιακή εφημερίδα: υπέρ ή κατά της δολοφονίας του Γκαντί Αϊζενκότ [αρχηγού των Ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων].
Η αλήθεια είναι ότι το Ισραήλ είναι καλά προετοιμασμένο να σφάξει εκατοντάδες και χιλιάδες, και να εξορίσει δεκάδες χιλιάδες. Τίποτα δε θα το σταματήσει. Είναι το τέλος της συνείδησης, η επίδειξη ηθικής έχει λάβει τέλος. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών το απέδειξαν περίτρανα. Ο δρόμος στρώθηκε, η υποδομή για τη φρίκη έχει στηθεί. Δεκάδες χρόνια πλύσης εγκεφάλου, δαιμονοποίησης, απανθρωποποίησης, απέφεραν καρπούς. Η συμμαχία ανάμεσα στους πολιτικούς και στα ΜΜΕ να αποκρύπτουν και να αρνούνται την πραγματικότητα έχει πετύχει. Το Ισραήλ έχει πάρει θέση για να τελέσει φρικαλεότητες. Κανείς δε θα σταθεί στο δρόμο του. Ούτε από τα μέσα ούτε από τα έξω.
Εκτός από τα συνηθισμένα υποκριτικά λόγια, ο κόσμος της εποχής του Τραμπ δε θα κουνήσει ούτε το δαχτυλάκι του, ακόμα κι αν η Γάζα γίνει -Θεός φυλάξοι- Ρουάντα. Ακόμα και τότε οι παρατηρητές και οι αναλυτές θα απαγγείλουν ότι ο Ισραηλινός στρατός πέτυχε τους στόχους του, ότι ο Ισραηλινός στρατός επέδειξε αυτοσυγκράτηση, ότι είναι ο πιο ηθικός, και “τι θες δηλαδή να κάνει”;
Ο αρχηγός του επιτελείου ενόπλων δυνάμεων θα κηρυσσόταν ο άνδρας της χρονιάς, ο μετριοπαθής, ο καλός άνθρωπος, η αντιπολίτευση θα χειροκροτούσε στο τουίτερ. Στην πλατεία του χωριού η νίκη της “αριστερής” τραγουδίστριας θα γιορταζόταν, κανείς δε θα σκεφτόταν να ακυρώσει το πάρτι, ή τουλάχιστον να αφιερώσει μια στιγμή για τους νεκρούς.
Είμαστε ήδη εκεί. Αυτή η στιγμή έχει φτάσει. Η Ρουάντα φτάνει στη Γάζα και το Ισραήλ πανηγυρίζει. Δύο εκατομμύρια άνθρωποι έχουν ήδη φυλακιστεί, και η τύχη τους δεν έχει σημασία για κανέναν. Εικόνες εμφανίζονται περιστασιακά και φευγαλέα με παιδιά χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και γονείς χωρίς νερό, με ανάπηρους, με ανθρώπους χωρίς πόδια να δολοφονούνται, όλοι παιδιά προσφύγων της καταστροφής που ρίξαμε στα κεφάλια τους το 1948.
Τι σχέση έχουμε μεις; Η Χαμάς φταίει. Εξήντα άτομα σκοτώθηκαν μέσα σε μια μέρα, κι ούτε λίγη θλίψη δε φάνηκε στο Ισραήλ. Κι ούτε και πρόκειται από δω και πέρα.
Πότε θα’ρθει η στιγμή που θα προκληθεί ένα ανθρώπινο συναίσθημα, έστω για μια στιγμή, για τους Παλαιστίνιους; Συμπάθεια; Σε ποια στιγμή κάποιος θα ζητήσει να σταματήσει, θα προτείνει συμπόνια, και δε θα του πουν ότι είναι εκκεντρικός ή ότι μισεί το Ισραήλ;
Πότε θα’ρθει η στιγμή που κάποιος θα παραδεχτεί ότι και ο σφαγέας έχει τελικά κάποια ευθύνη για τη σφαγή, κι όχι μόνο οι σφαγιασθέντες, που είναι φυσικά υπεύθυνοι για τη σφαγή τους;
Οι εξήντα νεκροί δεν είχαν σημασία για κανένα –οι 600 θα είχαν; Οι 6.000; Θα βρει και τότε το Ισραήλ προφάσεις και δικαιολογίες; Το φταίξιμο θα πέσει και τότε στους νεκρούς και σ’αυτούς που τους έστειλαν, και δε θ’ακουστεί ούτε μια λέξη κριτικής, παραδοχής, θλίψης, οίκτου, ή ενοχής;
Τη Δευτέρα, όταν ο αριθμός των νεκρών ανέβαινε ανησυχητικά, η Ιερουσαλήμ γιόρταζε για την πρεσβεία και το Τελ Αβίβ πανηγύριζε για τη Γιουροβίζιον, φαινόταν ότι αυτή η στιγμή δε θα’ρθει ποτέ. Ο Ισραηλινός εγκέφαλος έχει πλυθεί αμετάκλητα, η καρδιά έχει κλείσει για πάντα. Η ζωή ενός Παλαιστίνιου δεν θεωρείται ότι αξίζει κάτι πια.
Αν 60 αδέσποτα σκυλιά σκοτώνονταν μια μέρα από στρατιώτες του Ισραηλινού στρατού, σ’όλη τη χώρα θα ξεσπούσε κατακραυγή. Οι σφαγείς των σκυλιών θα περνούσαν από δίκη, το έθνος του Ισραήλ θα αφιέρωνε προσευχές στα θύματα, μια θρησκευτική τελετή θα γινόταν για τα σκυλιά που έσφαξε το Ισραήλ.
Τη νύχτα της σφαγής των Παλαιστινίων όμως, στη Σιών επικρατούσαν πανηγυρισμοί κι ενθουσιασμός: Έχουμε μια πρεσβεία και μια Γιουροβίζιον. Είναι δύσκολο να σκεφτεί κανείς μια πιο φρικτή έκλειψη της ηθικής. Δεν είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα αντίστροφο σενάριο: 60 Ισραηλινοί σκοτώνονται μέσα σε μια μέρα και πλήθη γιορτάζουν την πρεσβεία στη Ραμάλα και χαίρονται σε μια συναυλία στο Ελ Μπίρεχ για να πανηγυρίσουν τη νίκη στο Αραβικό “Ένα Αστέρι Γεννιέται” ενώ τηλεπαρουσιαστές και καλεσμένοι χασκογελάνε στις ζωντανές μεταδόσεις. Τι κτήνη που είναι οι Παλαιστίνιοι, τι τέρατα.
Μια μέρα πριν τη μαύρη Δευτέρα βρέθηκα να κάθομαι σε ένα στούντιο της τηλεόρασης δίπλα σε έναν δεξιό που χασκογελούσε. Δε χασκογελούσε απλώς, είχε σκάσει στα γέλια. Τον έκαναν να γελάει τόσο πολύ οι μαζικές δολοφονίες, και το βρήκε ακόμα πιο αστείο που κάποιος είχε μείνει άναυδος από αυτές. Η εφημερίδα Ισραέλ Χαγιόμ βγήκε με μια προσευχή ευχαριστίας στην πρώτη σελίδα για κάποιο άσχετο θέμα, αγνοώντας τη μαύρη ειρωνεία. Η Γεντιότ Αχρονότ δημοσίευσε μια εμβριθή συζήτηση για το κατά πόσο θα’πρεπε ή δε θα’πρεπε να εξολοθρευτούν τώρα οι ηγέτες της Χαμάς, ποιός είναι υπέρ των δολοφονιών και ποιος κατά. Φανταστείτε μια συζήτηση σε μια Παλαιστινιακή εφημερίδα: υπέρ ή κατά της δολοφονίας του Γκαντί Αϊζενκότ [αρχηγού των Ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων].
Η αλήθεια είναι ότι το Ισραήλ είναι καλά προετοιμασμένο να σφάξει εκατοντάδες και χιλιάδες, και να εξορίσει δεκάδες χιλιάδες. Τίποτα δε θα το σταματήσει. Είναι το τέλος της συνείδησης, η επίδειξη ηθικής έχει λάβει τέλος. Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών το απέδειξαν περίτρανα. Ο δρόμος στρώθηκε, η υποδομή για τη φρίκη έχει στηθεί. Δεκάδες χρόνια πλύσης εγκεφάλου, δαιμονοποίησης, απανθρωποποίησης, απέφεραν καρπούς. Η συμμαχία ανάμεσα στους πολιτικούς και στα ΜΜΕ να αποκρύπτουν και να αρνούνται την πραγματικότητα έχει πετύχει. Το Ισραήλ έχει πάρει θέση για να τελέσει φρικαλεότητες. Κανείς δε θα σταθεί στο δρόμο του. Ούτε από τα μέσα ούτε από τα έξω.
Εκτός από τα συνηθισμένα υποκριτικά λόγια, ο κόσμος της εποχής του Τραμπ δε θα κουνήσει ούτε το δαχτυλάκι του, ακόμα κι αν η Γάζα γίνει -Θεός φυλάξοι- Ρουάντα. Ακόμα και τότε οι παρατηρητές και οι αναλυτές θα απαγγείλουν ότι ο Ισραηλινός στρατός πέτυχε τους στόχους του, ότι ο Ισραηλινός στρατός επέδειξε αυτοσυγκράτηση, ότι είναι ο πιο ηθικός, και “τι θες δηλαδή να κάνει”;
Ο αρχηγός του επιτελείου ενόπλων δυνάμεων θα κηρυσσόταν ο άνδρας της χρονιάς, ο μετριοπαθής, ο καλός άνθρωπος, η αντιπολίτευση θα χειροκροτούσε στο τουίτερ. Στην πλατεία του χωριού η νίκη της “αριστερής” τραγουδίστριας θα γιορταζόταν, κανείς δε θα σκεφτόταν να ακυρώσει το πάρτι, ή τουλάχιστον να αφιερώσει μια στιγμή για τους νεκρούς.
Είμαστε ήδη εκεί. Αυτή η στιγμή έχει φτάσει. Η Ρουάντα φτάνει στη Γάζα και το Ισραήλ πανηγυρίζει. Δύο εκατομμύρια άνθρωποι έχουν ήδη φυλακιστεί, και η τύχη τους δεν έχει σημασία για κανέναν. Εικόνες εμφανίζονται περιστασιακά και φευγαλέα με παιδιά χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και γονείς χωρίς νερό, με ανάπηρους, με ανθρώπους χωρίς πόδια να δολοφονούνται, όλοι παιδιά προσφύγων της καταστροφής που ρίξαμε στα κεφάλια τους το 1948.
Τι σχέση έχουμε μεις; Η Χαμάς φταίει. Εξήντα άτομα σκοτώθηκαν μέσα σε μια μέρα, κι ούτε λίγη θλίψη δε φάνηκε στο Ισραήλ. Κι ούτε και πρόκειται από δω και πέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου