Ο Τσίπρας, ο Σαββίδης και η γυναίκα του Καίσαρα
ΣΤΑΥΡΟΣ ΧΡΙΣΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
Το κουμπούρι του Σαββίδη ευτυχώς δεν βγήκε από τη θήκη του. Κάποια
άλλα όμως βγήκαν και η κάνη τους κοιτάζει... το Μέγαρο Μαξίμου:
Προνομιακή σχέση Τσίπρα - Σαββίδη, κουμπαριά και αμοιβαία στήριξη
Καμμένου - Σαββίδη, συστηματική υπεράσπιση των οικονομικών και
ποδοσφαιρικών συμφερόντων του επιχειρηματία από την κυβέρνηση και
κίνδυνος διάρρηξης της προνομιακής αυτής σχέσης είναι το πολιτικό και
μιντιακό μενού που σερβίρεται πιο έντονα από κάθε άλλη φορά.
Ποια είναι η βάση επί της οποίας στηρίζεται το «κατηγορητήριο»; Κυρίως δηλώσεις του Σαββίδη, με τις οποίες ο επιχειρηματίας είτε μετατρέπει σε στήριξη προς την κυβέρνηση τις αποτυχίες του (διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες) είτε παρομοιάζει τον Τσίπρα με τον... Πούτιν είτε, πάλι, αποκηρύσσει τον Μητσοτάκη λέγοντας ότι «δεν θα γίνει ποτέ πρωθυπουργός».
Τι συνέχει τις δηλώσεις του ιδιοκτήτη του ΠΑΟΚ; Η εντελώς πρωτόγονη – πολιτικά και πολιτισμικά – διατύπωση της στήριξής του προς την κυβέρνηση, η οποία ωστόσο, με πολύ πιο εκλεπτυσμένο τρόπο, συνιστά τακτική σχεδόν του συνόλου του επιχειρηματικού κόσμου: όλοι είναι με το γκουβέρνο μέχρι αυτό να αλλάξει – ύστερα στηρίζουν με την ίδια θέρμη το επόμενο.
Η τακτική του Σαββίδη δεν είναι διαφορετική. Καλά λόγια έχει για τον
Καραμανλή, καλά για τον Σαμαρά, καλά και για τον Τσίπρα. Άλλωστε επί των
ημερών και της Ν.Δ. έχει πάρει δουλειές. Ο ίδιος ο επιχειρηματίας έλεγε
προσφάτως – χωρίς να διαψευστεί – ότι η κυβέρνηση Σαμαρά τον παρακάλεσε
να πάρει την προβληματική ΣΕΚΑΠ και ότι ο ίδιος... υπέκυψε για
«εθνικούς λόγους». Πρόκειται για την ίδια εταιρεία της οποίας τα βαριά
πρόστιμα δεκάδων εκατομμυρίων χαρίστηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛΛ.
Επιπλέον μια χαρά διακομματική (μεταξύ των κομμάτων εξουσίας) στήριξη απολαμβάνει στη Θεσσαλονίκη, όπου ο στόχος του να γίνει ο πραγματικός Θεσσαλονικάρχης δεν έχει βρει αντίσταση από κανέναν. Υπ’ αυτήν την έννοια ουδείς μπορεί να προδικάσει ποια θα είναι η στάση του ίδιου επιχειρηματία στο μέλλον: με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει.
Το θέμα εδώ λοιπόν δεν είναι τι κάνει ο (κάθε) Σαββίδης, αλλά τι κάνει – και τι δεν κάνει – η (οποιαδήποτε) κυβέρνηση.
Σήμερα το πρωί ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιώργος Βασιλειάδης λέει σε συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ότι «μόνο και μόνο αυτό το περιστατικό της εισόδου στον αγωνιστικό χώρο συνεπάγεται βαρύ χρηματικό πρόστιμο για τον κ. Σαββίδη» και ότι, επιπλέον, «ο Βασιλειάδης θα πρέπει να παραιτηθεί, αν δεν τιμωρηθεί ο κ. Σαββίδης».
Μόνο που το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο αν θα τιμωρηθεί ο Σαββίδης για την παράνομη είσοδο στον αγωνιστικό χώρο και την παράνομη οπλοφορία του στον ίδιο χώρο. Αυτό είναι αυτονόητο, αλλά η προσωπική τιμωρία του ιδιοκτήτη του ΠΑΟΚ εμπίπτει στην αρμοδιότητα της Ποινικής Δικαιοσύνης και δεν είναι δουλειά κανενός Βασιλειάδη να την εγγυηθεί – αν δεν έχουμε χάσει ακόμη τα λογικά μας.
Τι μπορεί να εγγυηθεί η κυβέρνηση – και ο ίδιος ο Τσίπρας; Μόνο ό,τι εμπίπτει στη σφαίρα της πολιτικής. Για να το κάνουμε λιανά:
1. Η (οποιαδήποτε) κυβέρνηση δεν ευθύνεται για το ποιος τη λιβανίζει για να κάνει τη δουλειά του. Ευθύνεται όμως εάν ανταποδίδει τη στήριξη.
2. Η (οποιαδήποτε) κυβέρνηση δεν μπορεί να παριστάνει τον διαιτητή ποδοσφαιρικών αγώνων, αλλά ούτε να λαμβάνει αποφάσεις που νοθεύουν τον ανταγωνισμό μεταξύ ποδοσφαιρικών εταιρειών. Με άλλα λόγια δεν μπορεί να διακόπτει οριστικά ένα πρωτάθλημα εξ αιτίας της υπαιτιότητας ενός ποδοσφαιρικού παράγοντα ή της συμπεριφοράς κάποιων οπαδών μιας ομάδας θέτοντας εν κινδύνω την οικονομική βιωσιμότητα όλων των υπολοίπων.
3. Όταν ένας αθλητικός παράγοντας δηλώνει ότι «το πρωτάθλημα θα το πάρουμε ή εμείς ή κανένας», καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να τον δικαιώνει με τις πολιτικές αποφάσεις της. Σε αντίθετη περίπτωση επιβραβεύει την επικράτηση του «νόμου της ζούγκλας» και δίνει το δικαίωμα στον επόμενο, τον μεθεπόμενο κ.ο.κ. να κάνει ακριβώς τα ίδια και να διαιωνίζει τη «ζούγκλα».
4. Η (οποιαδήποτε) κυβέρνηση οφείλει να διασφαλίζει ότι οι κινήσεις, οι δηλώσεις και η εν γένει συμπεριφορά των παραγόντων και οπαδών των αθλητικών εταιρειών κινούνται εντός του πλαισίου των νόμων. Υπ’ αυτήν την έννοια, όταν μια κυβέρνηση τοποθετείται δημοσίως υπέρ της αλλαγής διοίκησης της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας και της «κάθαρσης», οφείλει εν συνεχεία να εξετάσει και την τύχη των καταγγελιών για χρηματισμούς – από όλες μάλιστα τις εμπλεκόμενες πλευρές – στις αμέσως επόμενες εκλογές της ίδιας ομοσπονδίας. Διότι οι καταγγελίες έγιναν μεν, αλλά η πορεία της έρευνας αγνοείται επί μήνες.
Με ακόμη πιο απλά λόγια:
● Η (κάθε) κυβέρνηση οφείλει να διασφαλίζει ότι οι κανόνες ισχύουν για όλους και ότι, στον βαθμό που την αφορά, κανένας δεν μπορεί να εξασφαλίζει για τον εαυτό του διακριτική μεταχείριση.
● Η Δικαιοσύνη σε όλες τις εκδοχές της οφείλει να κλείνει τα μάτια και να κολάζει με τον ίδιο τρόπο όλους τους υπαιτίους παράνομων συμπεριφορών.
Αν αυτά τηρούνται, τότε κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την εντιμότητα της γυναίκας του Καίσαρα. Όποια και αν είναι η επικοινωνιακή τακτική οποιουδήποτε επιχειρηματία...
Ποια είναι η βάση επί της οποίας στηρίζεται το «κατηγορητήριο»; Κυρίως δηλώσεις του Σαββίδη, με τις οποίες ο επιχειρηματίας είτε μετατρέπει σε στήριξη προς την κυβέρνηση τις αποτυχίες του (διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες) είτε παρομοιάζει τον Τσίπρα με τον... Πούτιν είτε, πάλι, αποκηρύσσει τον Μητσοτάκη λέγοντας ότι «δεν θα γίνει ποτέ πρωθυπουργός».
Τι συνέχει τις δηλώσεις του ιδιοκτήτη του ΠΑΟΚ; Η εντελώς πρωτόγονη – πολιτικά και πολιτισμικά – διατύπωση της στήριξής του προς την κυβέρνηση, η οποία ωστόσο, με πολύ πιο εκλεπτυσμένο τρόπο, συνιστά τακτική σχεδόν του συνόλου του επιχειρηματικού κόσμου: όλοι είναι με το γκουβέρνο μέχρι αυτό να αλλάξει – ύστερα στηρίζουν με την ίδια θέρμη το επόμενο.
Η τακτική του Σαββίδη δεν είναι διαφορετική. Καλά λόγια έχει για τον
Καραμανλή, καλά για τον Σαμαρά, καλά και για τον Τσίπρα. Άλλωστε επί των
ημερών και της Ν.Δ. έχει πάρει δουλειές. Ο ίδιος ο επιχειρηματίας έλεγε
προσφάτως – χωρίς να διαψευστεί – ότι η κυβέρνηση Σαμαρά τον παρακάλεσε
να πάρει την προβληματική ΣΕΚΑΠ και ότι ο ίδιος... υπέκυψε για
«εθνικούς λόγους». Πρόκειται για την ίδια εταιρεία της οποίας τα βαριά
πρόστιμα δεκάδων εκατομμυρίων χαρίστηκαν επί ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛΛ.Επιπλέον μια χαρά διακομματική (μεταξύ των κομμάτων εξουσίας) στήριξη απολαμβάνει στη Θεσσαλονίκη, όπου ο στόχος του να γίνει ο πραγματικός Θεσσαλονικάρχης δεν έχει βρει αντίσταση από κανέναν. Υπ’ αυτήν την έννοια ουδείς μπορεί να προδικάσει ποια θα είναι η στάση του ίδιου επιχειρηματία στο μέλλον: με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει.
Το θέμα εδώ λοιπόν δεν είναι τι κάνει ο (κάθε) Σαββίδης, αλλά τι κάνει – και τι δεν κάνει – η (οποιαδήποτε) κυβέρνηση.
Σήμερα το πρωί ο υφυπουργός Αθλητισμού Γιώργος Βασιλειάδης λέει σε συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» ότι «μόνο και μόνο αυτό το περιστατικό της εισόδου στον αγωνιστικό χώρο συνεπάγεται βαρύ χρηματικό πρόστιμο για τον κ. Σαββίδη» και ότι, επιπλέον, «ο Βασιλειάδης θα πρέπει να παραιτηθεί, αν δεν τιμωρηθεί ο κ. Σαββίδης».
Μόνο που το πρόβλημα δεν βρίσκεται στο αν θα τιμωρηθεί ο Σαββίδης για την παράνομη είσοδο στον αγωνιστικό χώρο και την παράνομη οπλοφορία του στον ίδιο χώρο. Αυτό είναι αυτονόητο, αλλά η προσωπική τιμωρία του ιδιοκτήτη του ΠΑΟΚ εμπίπτει στην αρμοδιότητα της Ποινικής Δικαιοσύνης και δεν είναι δουλειά κανενός Βασιλειάδη να την εγγυηθεί – αν δεν έχουμε χάσει ακόμη τα λογικά μας.
Τι μπορεί να εγγυηθεί η κυβέρνηση – και ο ίδιος ο Τσίπρας; Μόνο ό,τι εμπίπτει στη σφαίρα της πολιτικής. Για να το κάνουμε λιανά:
1. Η (οποιαδήποτε) κυβέρνηση δεν ευθύνεται για το ποιος τη λιβανίζει για να κάνει τη δουλειά του. Ευθύνεται όμως εάν ανταποδίδει τη στήριξη.
2. Η (οποιαδήποτε) κυβέρνηση δεν μπορεί να παριστάνει τον διαιτητή ποδοσφαιρικών αγώνων, αλλά ούτε να λαμβάνει αποφάσεις που νοθεύουν τον ανταγωνισμό μεταξύ ποδοσφαιρικών εταιρειών. Με άλλα λόγια δεν μπορεί να διακόπτει οριστικά ένα πρωτάθλημα εξ αιτίας της υπαιτιότητας ενός ποδοσφαιρικού παράγοντα ή της συμπεριφοράς κάποιων οπαδών μιας ομάδας θέτοντας εν κινδύνω την οικονομική βιωσιμότητα όλων των υπολοίπων.
3. Όταν ένας αθλητικός παράγοντας δηλώνει ότι «το πρωτάθλημα θα το πάρουμε ή εμείς ή κανένας», καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να τον δικαιώνει με τις πολιτικές αποφάσεις της. Σε αντίθετη περίπτωση επιβραβεύει την επικράτηση του «νόμου της ζούγκλας» και δίνει το δικαίωμα στον επόμενο, τον μεθεπόμενο κ.ο.κ. να κάνει ακριβώς τα ίδια και να διαιωνίζει τη «ζούγκλα».
4. Η (οποιαδήποτε) κυβέρνηση οφείλει να διασφαλίζει ότι οι κινήσεις, οι δηλώσεις και η εν γένει συμπεριφορά των παραγόντων και οπαδών των αθλητικών εταιρειών κινούνται εντός του πλαισίου των νόμων. Υπ’ αυτήν την έννοια, όταν μια κυβέρνηση τοποθετείται δημοσίως υπέρ της αλλαγής διοίκησης της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας και της «κάθαρσης», οφείλει εν συνεχεία να εξετάσει και την τύχη των καταγγελιών για χρηματισμούς – από όλες μάλιστα τις εμπλεκόμενες πλευρές – στις αμέσως επόμενες εκλογές της ίδιας ομοσπονδίας. Διότι οι καταγγελίες έγιναν μεν, αλλά η πορεία της έρευνας αγνοείται επί μήνες.
Με ακόμη πιο απλά λόγια:
● Η (κάθε) κυβέρνηση οφείλει να διασφαλίζει ότι οι κανόνες ισχύουν για όλους και ότι, στον βαθμό που την αφορά, κανένας δεν μπορεί να εξασφαλίζει για τον εαυτό του διακριτική μεταχείριση.
● Η Δικαιοσύνη σε όλες τις εκδοχές της οφείλει να κλείνει τα μάτια και να κολάζει με τον ίδιο τρόπο όλους τους υπαιτίους παράνομων συμπεριφορών.
Αν αυτά τηρούνται, τότε κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την εντιμότητα της γυναίκας του Καίσαρα. Όποια και αν είναι η επικοινωνιακή τακτική οποιουδήποτε επιχειρηματία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου