Ο «εριστικός πατριωτισμός» και ο ανέρειστος εθνικισμός
Eκτός από τους ακραιφνείς νεοφασίστες και νεοναζιστές, που καμαρώνουν να αυτοαποκαλούνται «εθνικισταί», πάντα στην καθαρεύουσα, που τάχα εξευγενίζει, όσοι άλλοι φέρονται σαν μοναδικοί αυθεντικοί εκφραστές της πατρίδας και σαν αποκλειστικοί υπέρμαχοί της, αποκηρύσσουν τον εθνικισμό μετά βδελυγμίας, αλλά και μετά προφανούς υποκρισίας. «Εμείς εθνικιστές; Οχι βέβαια. Απλοί πατριώτες είμαστε». Κάποιοι μάλιστα, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης στο συλλαλητήριο του Συντάγματος, επιμένουν στο «διεθνιστές πατριώτες». Ισχυρότατο παραμένει βέβαια το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, έστω και στην αυτογελοιογραφούμενη τσαρούχεια εκδοχή του. Εξίσου ισχυρό, όμως, είναι και το δικαίωμα του ελέγχου. Αν λοιπόν τα λόγια σου δεν συμφωνούν με την εξωραϊστική αυτοεικονογράφησή σου, θα κριθείς αυστηρά και θα επικριθείς δικαίως. Κι ας ήσουν ένας από τους θρύλους του τόπου, από αυτούς που πρόλαβαν να γίνουν αγάλματα εν ζωή.
Είναι δυνατόν να αποφαίνεται ο Μίκης Θεοδωράκης, σε συνέντευξή του στο Star, δύο μέρες μετά το συλλαλητήριο, και συμφωνώντας επί της ουσίας με τον μητροπολίτη Καλαβρύτων Αμβρόσιο, ότι ο χρυσαυγίτες «αγαπούν την πατρίδα», απλώς «την αγαπούν με έναν τρόπο εριστικό»; Ενας ταπεινός μουσικός ήταν ο Παύλος Φύσσας, πιθανότατα δεν θα τον γνώριζε ο κ. Θεοδωράκης. Τη δολοφονία του όμως δεν την πληροφορήθηκε; Δεν έμαθε ποτέ, κι ας ζει εδώ, ανάμεσά μας, ότι τον μαχαίρωσε μέχρι θανάτου ένα στέλεχος της Χρυσής Αυγής, που, όπως πιστοποιούν όσα φέρνει στο φως η δίκη της εγκληματικής οργάνωσης, δεν έκανε του κεφαλιού του αλλά υπηρέτησε εντολές; Είναι άραγε ο φόνος απλώς μια «εριστική» μορφή της «αγάπης προς την πατρίδα»; Είναι απλώς «εριστικός πατριωτισμός» η χρυσαυγίτικη βία εναντίον μεταναστών, προσφύγων, αναπήρων, ομοφυλοφίλων και όσων «αντεθνικών στοιχείων» διανοούνται να δώσουν θεατρικές παραστάσεις που δεν ταιριάζουν με τα ελληνοχριστιανικά γούστα της Χ.Α. ή να φτιάξουν τάχα σατανιστικά αγάλματα, όπως ο «Φύλαξ» του Παλαιού Φαλήρου;
Αν υποθέσουμε ότι με το επίθετο «εριστικός» ο Μίκης Θεοδωράκης εννοεί αυτόν που προκαλεί έριδες, διαμάχες, ένταση και προστριβές, τότε στην κατηγορία του «εριστικού πατριωτισμού» πρέπει αναπόφευκτα να κατατάξουμε και όσα ακούστηκαν από τα μεγάφωνα στα δύο πρόσφατα συλλαλητήρια, στο Σύνταγμα και στη Θεσσαλονίκη, όσα είπαν οι ομιλητές, για να τους ακούσουν αφενός οι συγκεντρωμένοι, αφετέρου το πανελλήνιο, διά της τηλεοπτικής ραδιοφωνικής και διαδικτυακής αναμετάδοσης. Προφανώς και δεν ήταν όλοι ακροδεξιοί ή εθνικιστές όσοι συνέρρευσαν για να τους ακούσουν. Οσα ειπώθηκαν όμως, όσα διακήρυξαν οι επίσημες ομιλίες και τα συνθήματα που κυριάρχησαν, ήταν σφραγισμένα από το πνεύμα του εθνικισμού, στις διάφορες αποχρώσεις του.
Εθνικισμός είναι να πιστεύεις και να κηρύσσεις δόγματα ανέρειστα, αστήριχτα. Για παράδειγμα, πως η πατρίδα σου έχει παντού και πάντα δίκιο, και δεν έχει φταίξει ποτέ και σε τίποτε. Το δίκιο της μάλιστα δεν το επικυρώνει μόνο η Ιστορία, αυτοπροσώπως και ιδιοχείρως, αλλά και οι ουράνιες δυνάμεις, που εκδηλώνουν ποικιλοτρόπως την εύνοιά τους. Δεν βρέχει την ώρα της συγκέντρωσης; «Ο Θεός της Ελλάδας μάς χαμογελάει», όπως είπε ο στρατηγός Φράγκος Φραγκούλης στη Θεσσαλονίκη. Παίρνει κάποια στιγμή προς το τέλος της συγκέντρωσης να ψιχαλίζει; «Το δάκρυ της Παναγίας για τη Μακεδονία μας», όπως ξανάπε ο στρατηγός. Ολα πατρίδα μας – κι όλα θρησκεία μας. Αν έπεφτε ξαφνικά χαλάζι ή χιόνι, θα ’ταν σημάδι από τον ουρανό, ίσως ένα «μετανοείτε, ήγγικεν γαρ» κτλ.
Εθνικισμός είναι να πιστεύεις και να κηρύσσεις ότι περνούν οι αιώνες, πολλά αλλάζουν, ένα όμως μένει σταθερό: οι εναντίον σου σκευωρίες από έθνη και λαούς που αρνούνται να υποκλιθούν στην υπεροχή σου. Πονηροί με ποικίλα ονόματα συνωμοτούν αδιάκοπα εις βάρος σου, είτε επειδή εποφθαλμιούν τα πλούτη και τα εδάφη σου είτε επειδή ζηλεύουν τη δόξα σου και εναντιώνονται στην ουρανόπεμπτη πρωτοκαθεδρία σου. Αν δεν είναι οι Αμερικανοί, θα είναι οι σιωνιστές. Αν δεν είναι οι σιωνιστές, θα είναι το «ξανθό γένος», που υποκρίνεται τον φίλο αλλά βυσσοδομεί εις βάρος σου. Κι αν δεν είναι το «ξανθό γένος», θα είναι οι Γερμανοί, με Σόιμπλε ή και δίχως Σόιμπλε.
Ακόμα και σήμερα, για παράδειγμα, διαβάζουμε –και σε λίαν επίσημες εκδόσεις– για μια φοβερή και τρομερή «αλυτρωτική κίνηση» της ΠΓΔΜ. Δηλαδή για ένα ιδιωτικής κοπής και χρήσης αναμνηστικό, τάχα χαρτονόμισμα, με τον Λευκό Πύργο πάνω του, που το παρουσιάσαμε και σαν επίσημη κρατική έκδοση του νομισματοκοπείου των Σκοπίων. Και συνεχίζουμε να το παρουσιάζουμε έτσι, παρότι αποδείχτηκε ο αστειότατος χαρακτήρας του. Ακόμα και σήμερα, παρά τις τόσες και τόσες διαψεύσεις, συνεχίζουμε να πιστεύουμε και να διαδίδουμε ότι υπήρξε «σχέδιο Κίσινγκερ» που απέβλεπε στον εκμηδενισμό της Ελλάδας και του ελληνισμού.
Εθνικισμός είναι να πιστεύεις σε μύθους και θρύλους που ο αντιιστορικός και αντεπιστημονικός χαρακτήρας τους έχει αποδειχθεί προ πολλού. Ας πούμε για τις λέξεις της ελληνικής, που μετριούνται λέει με εκατομμύρια. Ή για το ότι από τη γλώσσα μας γεννήθηκαν σχεδόν όλες οι υπόλοιπες γλώσσες του πλανήτη, σύμφωνα δε με τους πλέον ακραίους (που έχουν πάντως κεντρική θέση στο Ιντερνετ και σε κάμποσα κανάλια, πανελλαδικά και περιφερειακά), από την ίδια γλώσσα, τη δική μας, θα κατάγονται σίγουρα και οι γλώσσες των εξωγήινων. Οχι. Οποιος χρειάζεται τέτοιους μύθους για να αγαπήσει τον τόπο του, απλώς τον αγαπάει πολύ λιγότερο απ’ όσο λέει ότι τον αγαπάει. Δεν αγαπάει την αλήθεια του, την πραγματικότητά του, αλλά υποκλίνεται σ’ ένα φάντασμα, σε ένα ίνδαλμα που κατασκευάζουν οι ψευδαισθήσεις του.
Εθνικισμός είναι να καταγγέλλεις όλους τους άλλους ότι παραχαράσσουν την Ιστορία, όταν εσύ ο ίδιος ασκείς άμετρη ιδεολογική ή ιδεοληπτική βία πάνω της, για να τη φέρεις στα καλούπια που σε βολεύουν, αυτά που «αποδεικνύουν το δίκιο σου». Και βλέπουμε τότε την αμάθεια και την ημιμάθεια να ερίζουν, ποια θα πάρει το πάνω χέρι, για να γράψει αυτή συνθήματα όπως το εξής, που υπήρχε σε τεράστιο πανό, μπροστά από τη Βουλή: «Κάτω τα χέρια από την ιστορία μας. Ο Μ. Αλέξανδρος είχε καταγωγή από το Αργος Πελοποννήσου (Οίκος Τημενιδών). Το έχουν γράψει οι ιστορικοί μας (Θουκυδίδης, Ηρόδοτος, Καλλισθένης, Πλούταρχος)». Μέγας ο Ηρόδοτος, μέγας και ο Θουκυδίδης, ατυχώς όμως έζησαν έναν αιώνα πριν από τον Μεγαλέξανδρο. Είναι ιστορικώς αδύνατο να έφτιαξαν το γενεαλογικό του δέντρο. Και; «Κάτω τα χέρια από την Ιστορία μας». Δική μας είναι, δικός μας και ο Προκρούστης. Θα δώσουμε λογαριασμό σε βελανιδοφάγους;
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου