Λούλα[Ποίημα βασισμένο σε αληθινό περιστατικό στο ξενοδοχείο "Σέρραι" (σημερινό Kinici Palace Hotel), Εγνατίας 41 , Θεσσαλονίκη 1950.
Προηγήθηκε δείπνο σε ταβέρνα
Δεν είναι φάρσα τ΄όνομά της
Ο Κάτω Κόσμος, ένα υπόγειο στον Βαρδάρη
Φωτογραφήθηκαν αγκαλιασμένοι, σαν κανονικό ζευγάρι
Διάσημη για τα κρεατικά της.
Ύστερα στο ξενοδοχείο, δωμάτιο εννιά
Το διεθνές ρεπερτόριο, η συνήθης γκάμα
Αγκαλιές, ανάπηρα χάδια, φιλιά
Ιδρωμένα σεντόνια, νυσταγμένα λαγόνια
Ένας πολτός από εφήμερο κράμα.
Ο υπάλληλος της βάρδιας δεν άκουσε τίποτα
Όλα τελέστηκαν στη σιωπή
Δεν άντεξε όταν του είπε λόγια ανείπωτα
Στραγγαλισμός, κρεμάμενη γλώσσα, θρυμματισμένη κεφαλή.
Μισό αιώνα μετά το έγκλημα έγινε θεατρικό.
Εξιτάρουν τέτοιου είδους ιστορίες
Το μυαλό των συγγραφέων. Μα και των νέων. Το καίνε.
Τα ζευγαράκια μάς ζητούν το δωμάτιο εννιά, του φόνου όπως λένε.
Μας δυσφημείτε, δεν έγιναν τέτοια πράγματα εδώ.
Αμέριμνη νεότης. Ζητούν ένα δωμάτιο συγκεκριμένο
Ξεχνώντας πως στα ταξίδια τους όλες οι ξένες κλίνες όπου γέρνουν
Ίσως κάποτε φιλοξένησαν , μετά φόνου, ένα πάθος σακατεμένο.
Σάκης Σερέφας *, Γιάννης Μαρία Χένριξ, Ίκαρος 2013
Η Ιστορία
Η ιστορία του έργου είναι απλή. Ένας σκοτώνει έναν. Ένας αρσενικός άνθρωπος σκοτώνει ένα θηλυκό άνθρωπο. Πρώτα, ο αρσενικός ταΐζει φαγητό στο θηλυκό. Ύστερα, τον πηγαίνει σε ένα ξενοδοχείο και τον αγκαλιάζει. Μετά, βγαίνει από το δωμάτιο, βρίσκει ένα παρατημένο ρουλεμάν, ξαναμπαίνει μέσα και τον κοπανάει με αυτό στο κεφάλι. Ιδρώτας, σπέρμα, αίμα ποτίζουν τα σεντόνια. Ο αρσενικός άνθρωπος ανάβει το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, καθισμένος πλάι στο πτώμα του θηλυκού. Μόλις ξημερώνει, πηγαίνει στην αστυνομία και παραδίνεται. Τέλος.
Το Ρεπορτάζ
Διάβασα το ρεπορτάζ του εγκλήματος, που έγινε στα 1960, ερευνώντας τα αρχεία παλιών εφημερίδων. Καλογραμμένο, σε μια δημοσιογραφική ημιδημοτική διάλεκτο, με εκφράσεις και αλλάγλωσσα λεξίδια όπως: «Το θύμα είχεν εγκαταλείψει την συζυγικήν εστίαν και είχεν εγκατασταθεί εις ξενοδοχείον... Τελευταίως είχεν λάβη από το τμήμα Ηθών άδειαν αοιδού, με την ελπίδα ότι θα ηδύνατο να εύρη εργασίαν ως ντιζέζ εις κάποιο νυχτερινό κέντρο, διότι είχε καλή φωνή». Τα έντυπα ρεπορτάζ των εγκλημάτων εκείνη την εποχή αποτελούσαν τους προδρόμους των σημερινών τηλεοπτικών ρεπορτάζ μετά φόνου. Η εξής περιγραφή της παλιάς εφημερίδας, εάν μεταγλωττιστεί σε σημερινά τηλεοπτικά ελληνικά, μοιάζει με σπικάζ μεταμεσονύκτιας ρεπορταζιακής εκπομπής: «Μια γυναίκα νέα και εξαιρετικώς ωραία βρισκόταν ξαπλωμένη σ’ ένα κρεβάτι. Στο διπλανό κρεβάτι, κουβέρτες και μαξιλάρι ήσαν τυλιγμένα εις το επάνω μέρος και δέκα περίπου αποτσίγαρα ήσαν σβησμένα σ’ ένα σιδερένιο τραπεζάκι που βρισκόταν μεταξύ των δύο κρεβατιών. Επλησίασε τότε ο αστυνομικός την ξαπλωμένη γυναίκα, η οποία ήταν καλά σκεπασμένη και έδινε την εντύπωση ότι κοιμότανε. Τράβηξε τα σκεπάσματα και είδε ότι ο λαιμός ήταν τυλιγμένος σφικτά με δύο πετσέτες του προσώπου, η δε γλώσσα της ήτο σφιγμένη ανάμεσα στα δόντια, ενώ δίπλα της ευρίσκοντο δύο μικρές λίμνες αίματος.»
Το Σκηνικό της Πόλης
Όταν πρωτοδιάβασα το ρεπορτάζ του εγκλήματος, πήρα τους δρόμους. Πήγα κι είδα το ξενοδοχείο όπου έγινε ο φόνος. Στέκει ακόμα όρθιο και υποδέχεται άγνωστους μέσα του. Πήγα κι είδα το αστυνομικό τμήμα όπου πήγε και παραδόθηκε ο δράστης. Στέκει ακόμα όρθιο, μα κλειστό. Πήγα κι είδα την περιοχή όπου βρισκόταν η μοιραία υπόγεια ταβέρνα. Ο Κάτω Κόσμος. Γεμάτη με αλάνες που παριστάνουν το πάρκινγκ, και με σχολές τάεκβοντό. Όλα βρίσκονται στο κέντρο και στο σύνεγγυς απόκεντρο της πόλης. Δυο ώρες βόλτα με τα πόδια, όλο κι όλο το σκηνικό του φόνου. Με τον κόσμο να πορεύεται ανυποψίαστος μέσα του.
Υπάρχουν Διδάγματα;
Πρόκειται για ένα έργο διδακτικό και ψυχωφέλιμο, καθώς επιβάλλει κρίσιμα ερωτήματα στο θεατή, όπως:
Ένα φιλί και ένας αποχαιρετισμός μπορούν να είναι συνεργοί σ’ ένα φόνο;
Γιατί πρέπει να προσέχουμε όταν μας χτυπούν την πόρτα;
Μήπως στις ταβέρνες τα φαγητά σερβίρονται μέσα σε πιάτα πεθαμένων;
Όταν φρενάρουμε στα φανάρια, μήπως περνούν από μπροστά μερικοί μελλοθάνατοι;
Είναι χρήσιμο πράγμα οι τύψεις;
Η μοίρα, το άφευκτο πεπρωμένο και η τυχαιότης συνεργάζονται πράγματι μεταξύ τους για να στραπατσάρουν τον άνθρωπο ή μήπως αποτελούν ένα αφελές γήινο επινόημα;
Αληθεύει πως στα ξενοδοχεία κυκλοφορούν νεκροκρέβατα;
Τα πρόβατα κάνουν βη βη ή μπέε μπέε;
Είναι αλήθεια, ή μήπως πρόκειται απλώς για μια τρομοκρατική φήμη ότι όλοι μας υπάρχουμε μέσα σε μια μεγάλη ιστορία, την οποία δεν τη μαθαίνουμε ποτέ ολόκληρη;
Σημείωμα του σκηνοθέτη Σίμου Κακάλα , όταν πριν από μερικά χρόνια ανέβασε το θεατρικό έργο του Σάκη Σερέφα "Λιωμένο βούτυρο", που βασίζεται στην παλιά ιστορία του εγκλήματος που ο ίδιος τόσο παραστατικά περιγράφει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου