Ο μεγάλος νικητής από τη συμφωνία του Eurogroup την Τρίτη είναι ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος κατάφερε και πάλι να θωρακίσει την εκλογική βάση του από τις περικοπές, οι όποιες εδώ και καιρό το ΔΝΤ επιμένει ότι είναι απαραίτητες για να θέσουν τα οικονομικά της Ελλάδας σε βιώσιμη βάση γράφει ο Σάιμον Νίξον σε άρθρο του στην Wall Street Journal.

Όπως σημειώνει, η συμφωνία αυτή σίγουρα θα δώσει στην Ελλάδα μια πολυπόθητη περίοδο σταθερότητας και αναμένεται να οδηγήσει σε σημαντική χαλάρωση των χρηματοοικονομικών συνθηκών, καθώς η κυβέρνηση αποπληρώνει τις καθυστερούμενες οφειλές της και οι τράπεζες αποκτούν πρόσβαση σε φθηνότερη χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Η Αθήνα έχει επίσης δεσμευτεί σε ορισμένες μεταρρυθμίσεις που θα βελτιώσουν το επιχειρηματικό περιβάλλον και θα ενισχύσουν την εμπιστοσύνη, με τις αλλαγές αυτές να αφορούν μεταξύ άλλων με τον τρόπο που οι τράπεζες διαχειρίζονται τα επισφαλή δάνεια, το σύστημα πρόνοιας και το φορολογικό σύστημα.

Από την άλλη πλευρά, ο Αλέξης Τσίπρας με αυτή την συμφωνία αγοράζει χρόνο προκειμένου να ξεκινήσει τη δική του πιο σταδιακή διαδικασία μεταρρυθμίσεων. Αυτό που είναι σίγουρο είναι ότι έχοντας εξασφαλίσει αυτή τη συμφωνία, ο Αλέξης Τσίπρας και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δεν μπορούν πλέον να κρυφτούν πίσω από την κληρονομιά των προκατόχων τους. Οι φορολογούμενοι στην ευρωζώνη έχουν ουσιαστικά συμφωνήσει να αναλάβουν το ‘λογαριασμό' για την περυσινή καταστροφική αντιπαράθεση. Η τύχη της Ελλάδας βρίσκεται πλέον στα χέρια της Αθήνας.

Επανειλημμένα, συνεχίζει ο Νίξον, η ευρωζώνη έχει δείξει ότι διαθέτει εντυπωσιακά αποθέματα πολιτικής βούλησης: όχι μόνο τη βούληση των οφειλετών, όπως οι Έλληνες, για τους οποίους το ευρώ είναι ένα αξιόπιστο αποθεματικό μέσο και ένα σύμβολο της κοινής ευρωπαϊκής τους μοίρας, αλλά και τη βούληση των πιστωτών, οι οποίοι ήταν απρόθυμοι να διακινδυνεύσουν το μεγάλο κόστος και την αναπόφευκτη πολιτική αναταραχή από μια διάλυση της ευρωζώνης. Πράγματι, η αποφασιστικότητα να επιτευχθεί μια συμφωνία ήταν ακόμη μεγαλύτερη σε μια περίοδο κατά την οποία η διάλυση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης βρίσκεται στο τραπέζι με το δημοψήφισμα της Βρετανίας για το Brexit.

Η συμφωνία είναι επίσης μια μερική νίκη για τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. Είναι αλήθεια πως τώρα ο Σόιμπλε θα πρέπει να περάσει μια κόκκινη γραμμή, ζητώντας από την Bundestag να αποδεσμεύσει επιπλέον δάνεια διάσωσης ύψους 10 δισεκ. ευρώ προς την Ελλάδα χωρίς την πλήρη συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα. Αλλά τουλάχιστον κατάφερε να πετύχει την αναβολή λεπτομερών αποφάσεων για την ελάφρυνση του χρέους για μετά τις γερμανικές εκλογές το 2018, ενώ ταυτόχρονα να εξασφαλίσει ότι η όποια ελάφρυνση του χρέους θα συνεχίσει να εξαρτάται από την πλήρη συμμόρφωση της Αθήνας με το πρόγραμμά της. Αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει ένδειξη μελλοντικών προβλημάτων εάν η Αθήνα δεν καταφέρει να πετύχει τους στόχους του προϋπολογισμού, το οποίο μοιάζει εύλογο δεδομένου ότι επέλεξε και πάλι να προσπαθήσει να επιτύχει αυτούς τους στόχους συσσωρεύοντας περισσότερους φόρους στην ίδια περιορισμένη βάση.

Εκ πρώτης όψεως, η συμφωνία αποτελεί ήττα για το ΔΝΤ, το οποίο φαίνεται και πάλι να υποχώρησε στην πίεση των κυβερνήσεων των ΗΠΑ και της Ευρώπης δίνοντας την ευλογία του σε συμφωνία με αδυναμίες.