«Το Όχι που έγινε Ναι» και άλλα παραμύθια

• |
• Η ΑΥΓΗ, 29.04.2016

Του Αντώνη Σαχπεκίδη*

Η δίχως όρια διαστρέβλωση της αλήθειας και η αδίστακτη χρήση ακραίων χαρακτηρισμών εκ μέρους των κομμάτων της αντιπολίτευσης και των διαπλεκόμενων ΜΜΕ, όπως και τα χαλκευμένα ψεύδη εις βάρος της κυβέρνησης, καταρρέουν το ένα μετά το άλλο, αυτά όμως, κόμματα και ΜΜΕ, απτόητα, όλο και κάτι «ανακαλύπτουν» ή, εν ανάγκη, εφευρίσκουν, σε μια λυσσαλέα επιχείρηση να διασωθούν αυτά τα ίδια. Κάθε τόσο η κυβέρνηση «πέφτει» («το Πάσχα», «τα Χριστούγεννα»...).
«Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται» και «ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του αναζητούν ελικόπτερα για να φύγουν»! Αν, τώρα, η πραγματικότητα δεν ανταποκρίνεται στις «διαπιστώσεις» ή στις προβλέψεις τους και τους διαψεύδει, τόσο το χειρότερο για την... πραγματικότητα! Στο μεταξύ, και ενώ η κυβέρνηση παλεύει ενάντια στους τζογαδόρους δανειστές της χώρας και στους εντός των τειχών υπονομευτές του εθνικού αγώνα επιβίωσης σε μια πολύμηνη και σκληρή διαπραγμάτευση, αυτοί που ποτέ δεν διαπραγματεύτηκαν πραγματικά, μιλούν για «δήθεν διαπραγμάτευση» και «σκηνικό διαπραγμάτευσης». Τα κόμματα της αντιπολίτευσης κάνουν ό,τι μπορούν για να περιπέσουν στην έσχατη ανυποληψία.
Η δυστυχία είναι ότι σ' αυτόν τον βρόμικο πόλεμο συμμετέχουν και άνθρωποι «ευυπόληπτοι» («Α, ρε Λαυρέντη, εγώ που μόνο το 'ξερα τι κάθαρμα ήσουν, τι κάλπικος παράς», Μανόλης Αναγνωστάκης), οι οποίοι θα έπρεπε να σέβονται στοιχειωδώς τους τίτλους και τα αξιώματα με τα οποία η πολιτεία τους τίμησε και ο λαός τα πληρώνει. Τι κι αν καθημερινά αποκαλύπτεται πως η διαφθορά και η σήψη έχουν τις τελευταίες δεκαετίες διεισδύσει σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής; Χορός δισεκατομμυρίων, όταν ο λαός καλούνταν να πληρώνει από το υστέρημά του για να καλύπτει το μεγάλο φαγοπότι.
Αξίζει, όμως, να σταθούμε ιδιαίτερα σ' ένα σλόγκαν, «το Όχι που έγινε Ναι», γιατί πρόκειται για απολίτικη πλάνη ή για απάτη, που αναπαράγεται κάθε τόσο, προκειμένου να στηριχτεί κατηγορία για προδοσία του λαού και της εμπιστοσύνης που επανειλημμένα έδειξε στην κυβέρνηση. Ποιο «όχι» ακριβώς έγινε «ναι»; Τι ψήφισε ο λαός στο δημοψήφισμα; Μα, αυτό που έγραφε το ψηφοδέλτιο: να μη δεχτεί η κυβέρνηση την πρόταση Γιούνκερ. Τον ίδιο καιρό οι σφυγμομετρήσεις έδειχναν ότι η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών ήταν -και εξακολουθεί να είναι- κατά της εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη και την Ε.Ε. (Κι αν, βέβαια, ο λαός ήξερε τι ακριβώς θα πάθαινε σε μια τέτοια περίπτωση, υπέρ της «εξόδου» θα ήταν μόνο όσοι είχαν βγάλει τα χρήματά τους στο εξωτερικό.) Και να μην ξεχνάμε τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις του Γ. Βαρουφάκη, ότι η έξοδος από το ευρώ θα ήταν καταστροφή για τη χώρα. Όλοι γνώριζαν ότι η δυναμική του δημοψηφίσματος θα χρησιμοποιούνταν για την ενίσχυση της διαπραγματευτικής θέσης της Ελλάδας.
Τι έπρεπε, λοιπόν, να κάνει ένας υπεύθυνος πρωθυπουργός ως εκπρόσωπος αυτού του λαού; «Να τα βροντήξει και να φύγει», όπως και καλόπιστοι ακόμα υποστηρίζουν; Αλλά πότε ο λαός έδωσε τέτοια εξουσιοδότηση στον πρωθυπουργό του, που θα σήμαινε έξοδο από την Ευρωζώνη και μάλλον και από την Ε.Ε.; Ποιος θα μπορούσε να αντέξει τις συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης; Πριν ο Αλ. Τσίπρας επιστρέψει από τις Βρυξέλλες στην Αθήνα, οι Έλληνες που είχαν καταθέσεις στις ελληνικές τράπεζες (αλλά όχι και οι μεγαλοκαταθέτες, που είχαν βγάλει τα συνήθως ύποπτα χρήματά τους στο εξωτερικό) θα έχαναν τις οικονομίες τους που θα είχαν κατασχεθεί από την πρώτη στιγμή. (Λίγες μέρες νωρίτερα κάποιοι δορυφόροι της Γερμανίας είχαν προειδοποιήσει για «άμεσα απαιτητό χρέος»), ενώ οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι μάταια θα περίμεναν τον μισθό ή τη σύνταξή τους έξω από τις κλειστές τράπεζες, και όλοι οι Έλληνες θα καταριόνταν την κυβέρνηση, περιμένοντας στις ουρές για την «ανθρωπιστική βοήθεια» που υποσχέθηκε ο... προνοητικός και φιλάνθρωπος κύριος Σόιμπλε!
Κι έπειτα, τι ψήφισε ο λαός στις εκλογές τον Σεπτέμβριο; Ξανάδωσε με την ίδια πλειοψηφία την εμπιστοσύνη του στον πρωθυπουργό του, εκτιμώντας την κατάσταση και συνακόλουθα επικυρώνοντας την πράγματι δυσβάστακτη συμφωνία, την οποία, ειρήσθω εν παρόδω, υπερψήφισαν το καλοκαίρι και τα κόμματα που φωνάζουν τώρα πιο πολύ! Ποιο «όχι», λοιπόν, έγινε «ναι»; Ποιοι δικαιούνται να μιλάνε εξ ονόματος του λαού καλύτερα από τον ίδιο;
Εξάλλου, για να λέμε τα πράγματα με τ' όνομά τους, δεν ψήφισε ο λαός την Αριστερά από ξαφνική ιδεολογική μετάλλαξη∙ την ψήφισε, επειδή είδε κι απόειδε ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις, υπακούοντας στις εντολές των κυρίων τους, δεν νοιάζονταν παρά μόνο «για την πάρτη τους». Εξ ου και η δεύτερη, μετά την υπογραφή της κάκιστης «συμφωνίας» του Ιουλίου, ψήφος εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, εξ ου και η μεγάλη ευθύνη της Αριστεράς έναντι του λαού, να μείνει και να παλέψει, μέχρι τέλους. Αν, ωστόσο, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί επιμείνουν στη σαδιστική συμπεριφορά τους απέναντι στην Ελλάδα, ο ελληνικός λαός είναι πάντα εδώ, για να πάρει, αν χρειαστεί, τη μεγάλη απόφαση. Και τότε όλοι θα αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στον λαό και την Ιστορία.
Κατά τα άλλα, πέρα από τις αναμφισβήτητα καλές προθέσεις τους, όσοι με οποιονδήποτε τρόπο διαφοροποιήθηκαν από τον κοινό αγώνα, προσφέρουν αρνητικές υπηρεσίες στον λαό για τον οποίο υποτίθεται ότι νοιάζονται, και ρίχνουν νερό στον μύλο της αντίδρασης, με την οποία -πώς δεν το βλέπουν;- στην πράξη συμπλέουν, πυροβολώντας με απίστευτη εμπάθεια την κυβέρνηση. Τώρα που δίνεται η μάχη των μαχών, μετά από δεκαετίες αγώνων σε αυτήν τη χώρα, την ώρα που πρέπει «να πάρουν τα όνειρα εκδίκηση», να αλωθεί το κράτος της ανομίας και της ρεμούλας και να πάρει ο λαός επιτέλους τη ζωή του στα χέρια του, αυτήν την ώρα ένα δυναμικό κομμάτι της Αριστεράς επέλεξε όχι απλώς να αποστρατευτεί, αλλά να συστρατευτεί με τους εχθρούς του λαού. Κρίμα.
Το Όχι, λοιπόν, που έγινε Ναι αποτελεί μια διανοητική λαθροχειρία, που αναπαράγουν τόσο οι... αριστερότεροι όσο και όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης σε αγαστή σύμπλευση με τα αμαρτωλά ΜΜΕ, καθώς βλέπουν το τρένο να τρέχει χωρίς αυτούς. Λυπάμαι να το πω, αλλά «το Όχι που έγινε Ναι» είναι μια μεγάλη ανοησία. Ας βρουν, λοιπόν, κάτι άλλο όσοι θέλουν να πλήξουν αυτήν την κυβέρνηση. 

* Ο Αντώνης Σαχπεκίδης είναι φιλόλογος - συγγραφέας