"Από το μαύρον προ μικρού δωμάτιόν μου, ω κόρη,
Περίλυπον το όμμα μου ενώ ΣΕ εθεώρει,
Κι εις ρεμβασμούς Αγγέλων
Ως άστρον μελαγχολικόν μ΄εφάνης ανατέλλον."
"Πώς να μην ήμην δύσθυμος, η άμοιρος και δύστηνος,
που εκ καλπαζούσης φθίσεως αισθάνομαι ανίσχυρος;
Ψάχνουσα ματαίως δι΄ ιατρόν του ΙΚΑ και ένα φαρμακείον
το μόνον που ήτο ανοικτόν είδα, φευ, το... ανατομείον!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου