Ολοι αθώοι!
Ριχάρδος Σωμερίτης,
Το Βημα της Κυριακής, 23/01/2011
Κυριαρχεί στη χώρα μας, από χρόνια και καιρούς, ένα χωρίς ανταπόκριση αίτημα κάθαρσης. Της πολιτικής και των πολιτικών. Για μεγάλα και μικρά σκάνδαλα και ανεξήγητους πλούτους πολλών που η κοινή γνώμη θεωρεί «ενόχους», συνήθως χωρίς αποδείξεις. Ολοι σχεδόν οι σημαντικοί ηγέτες της χώρας, από το 1821 και μετά, κατηγορήθηκαν για χρηματισμούς, κλοπές δημόσιου χρήματος, χαριστικές συμβάσεις. Ολοι. Οι περισσότεροι ήρωες του ΄21 και οι περισσότεροι μεγάλοι κυβερνήτες. Υπάρχει φυσικά η ένσταση που θέλει έντιμους και μεγάλους να πεθαίνουν στην ψάθα. Αν εξαιρέσουμε τον Πλαστήρα και το απλό σιδερένιο του κρεβάτι στο Παγκράτι, όπου ξεψύχησε, πόσους άλλους, μεγάλους και μικρούς, θυμόμαστε να τελειώνουν έτσι; Η αλήθεια είναι ότι σπάνια έγιναν δίκαιες δίκες πολιτικών και ακόμη πιο σπάνια αναγνώρισαν όλοι ότι οι σχετικές αποφάσεις ήταν οι σωστές. Καχυποψίες αρρωστημένων φανατικών; Σίγουρα ναι, αλλά υπάρχουν και αντικειμενικοί λόγοι. Ο κυριότερος: η οργάνωση της αυτοπροστασίας των πολιτικών που ξεκινάει από τις επιτροπές της Βουλής για να φτάσει (σπάνια) ως το περίφημο ειδικό δικαστήριο με τις τηβέννους και τα γουνάκια. Οσο για τις εξωφρενικές παραγραφές, οι τελευταίες κυβερνητικές συμβολικές χειρονομίες τα λένε όλα.
Ε, λοιπόν, αυτό το σύστημα πρέπει να αλλάξει με αλλαγή και των σχετικών συνταγματικών διατάξεων. Οχι να βελτιωθεί αλλά να καταργηθεί αν δεν είναι ήδη πολύ αργά. Γιατί δεν είναι δυνατόν αυτή η χώρα να διαπιστώνει, κάθε πέντε ή δέκα χρόνια, ότι υπάρχει βρωμιά αλλά όχι και σκούπα.
Ενας πολιτικός (που και τι δεν άκουσε και τι δεν ακούει για όλα αυτά), ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, έχει κάνει την καλύτερη πρόταση: να παραπέμπονται οι πολιτικοί, για όλα τους τα αδικήματα, τα μικρά και τα όποια μεγάλα, στην τακτική δικαιοσύνη. Η μόνη προστασία που δικαιούνται πρέπει να αφορά τις πολιτικές αποφάσεις τους.
Απλό; Είναι! Οι ενδιαφερόμενοι λένε «ναι» αλλά μόνο στα χαρτιά. Οι πολιτικοί αντιδρούν όπως όλες οι συντεχνίες, με γνώμονα όχι το τι πρέπει αλλά το τι συμφέρει. Τους ίδιους! Εί ναι, δηλαδή, σαν όλους εκείνους τους καλούς «επιστήμονες» που μάχονται για κλειστά επαγγέλματα και το δικαίωμα (άτυπο αλλά ουσιαστικό) της μεταβίβασης των «κεκτημένων» σε παιδιά και άλλους συγγενείς. Οπως τόσο συχνά στο πανεπιστήμιο, στη δικηγορία, στην ιατρική, στη φαρμακολογία και (αλί μας, που θα έλεγε ο Φάουστ) ακόμη και στη θεολογία... Εξάλλου οι περισσότεροι πολιτικοί όλων των επιπέδων τα παιδιά τους προορίζουν για τη συνέχεια. Οπως και τόσοι δημοσιογράφοι- για να μην ξεχνιόμαστε.
Κάπως έτσι συνεχίζουμε να πορευόμαστε. Ολο και πιο ανήσυχα όμως. Καταλάβαμε άραγε το μήνυμα της Τυνησίας;
"Το θέμα δεν είναι αν ήμουν αθώος ή ένοχος
στην καριέρα μου ως πολιτικός, αλλά αν
υπηρέτησα πιστά το δημόσιο συμφέρον σου.
Και σ΄αυτόν τον τομέα δεν πιστεύω ότι έχεις
κάποιο παράπονο , Άγιέ μου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου