Έρρε, γύναι πάγκοινε!

ΜΕΛΕΑΓΡΟΣ

Οίδ' ότι μοι κενός όρκος, επεί σε γε την φιλάσωτον
μηνύει μυρόπνους αρτιβρεχής πλόκαμον,
μηνύει δ' άγρυπνον ιδού βεβαρημένον όμμα,
και σφιγκτός στεφάνων αμφί κόμαισι μίτος'
έσκυλται δ' ακόλαστα πεφυρμένος άρτι κίκιννος,
πάντα δ' υπ' ακρήτου γυία σαλευτά φορείς.
έρρε, γύναι πάγκοινε΄καλεί σε γαρ η φιλόκωμος
πηκτίς και κροτάλων χειροτυπής πάταγος.

Παλατινή Βιβλιοθήκη,V175.

Ψεύτικοι οι όρκοι που μου δίνεις, το ξέρω.
Σε προδίδει η ευωδιαστή από μύρο υγρή πλεξούδα σου,
το φανερώνουν το κομμένα από την αγρύπνια μάτια
κι η σφιχτοδεμένη γύρω απ' τα μαλλιά κορδέλα των στεφανιών.
Οι μπούκλες των μαλλιών σου αναστατωμένες από την ακολασία
κι όλο το κορμί σου τρέμει από τ' ανόθευτο κρασί.
Στο διάολο, πουτανοθήλυκο! Σε καλούν η γλεντζέδικη άρπα
κι ο θόρυβος από τα χειροκρόταλα...