Αθλητικά ινδάλματα και τοξικές χορηγίες
Ελευθερία ΤσαλίκηΣταθείτε μια στιγμή και σκεφτείτε πότε ήταν η τελευταία φορά που είδατε μια διαφήμιση στοιχηματικής εταιρείας.
Εμφανίστηκε στην οθόνη σας την ώρα που διαβάζατε τα νέα της ημέρας; Είχατε ανοιχτή την τηλεόραση και μεταδιδόταν κάποιος αγώνας; Ή μήπως στη βόλτα σας είδατε φιλάθλους να πηγαίνουν στο γήπεδο, φορώντας τη φανέλα της ομάδας τους;
Οι διαφημίσεις των στοιχηματικών βρίσκονται παντού και δεν είναι βέβαια αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο. Πέρυσι, για παράδειγμα, οι ομάδες της Premier League στην Αγγλία συμφώνησαν να αποσύρουν
Premier League statement on gambling sponsorship | Premier League
τις χορηγίες εταιρειών στοιχηματισμού από τις φανέλες τους, προκειμένου να μειωθούν οι διαφημίσεις του τζόγου στην χώρα τους.Την ίδια στιγμή στην Ελλάδα, οι βασικοί χορηγοί που φιγουράρουν στις φανέλες των μεγαλύτερων ποδοσφαιρικών –και όχι μόνο– ομάδων είναι στοιχηματικές εταιρείες. Οι ίδιες έχουν θέση και στις φανέλες που αγοράζουν οι φίλαθλοι από τα καταστήματα των ομάδων και ταυτόχρονα φαίνονται με μεγάλη ευκρίνεια στις φωτογραφίες και τα βίντεο που κυκλοφορούν μετά από κάθε αγώνα στις ειδήσεις και τα κοινωνικά δίκτυα.
Μπορούν όμως τα αθλητικά ινδάλματα, άθελά τους, να κανονικοποιούν τον τζόγο και να ωθούν περισσότερους νέους σε αυτόν;
«Ο τζόγος είναι πρέζα»
«Έχω έρωτα με την μπάλα, από 8 χρονών ήμουν στις αλάνες κι έπαιζα ποδόσφαιρο, κοιμόμουν με την μπάλα αγκαλιά» μου λέει ο 43χρονος Λάζαρος Σαδίκογλου. Αν και είδε τον πατέρα του να χάνει την περιουσία του στον ιππόδρομο, στα 19 του ένιωσε κι ο ίδιος την ανάγκη να στοιχηματίσει σε ποδοσφαιρικούς αγώνες. «Τα πρώτα στοιχήματα μπήκαν από περιέργεια, ήταν κάτι καινούργιο για μένα» μου λέει. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, η αγάπη του για το άθλημα άρχισε να επισκιάζεται από την «τρέλα για το στοίχημα», όπως την ονομάζει. «Έβλεπα καθαρά πρώτα στοίχημα και μετά μπάλα».
Αν και έπαιρνε έναν αρκετά μεγάλο μισθό, θεωρούσε ότι με τον τζόγο θα μπορούσε να βγάλει περισσότερα. Τελικά όμως έχασε κι αυτά που είχε. Για τουλάχιστον δύο δεκαετίες στην ζωή του έπαιζε ακατάπαυστα, χάνοντας χιλιάδες ευρώ. Θυμάται χαρακτηριστικά ότι έφτασε στο σημείο από ένα και μόνο μουντιάλ να χάσει 12.000 ευρώ.
«Στο τέλος κόντεψα να διαλύσω την οικογένειά μου, γιατί υπήρχαν μήνες που δεν είχα να πληρώσω το ενοίκιο, δεν είχα να πληρώσω το σούπερ μάρκετ. Έπαιρνα το μηνιάτικο και την ίδια μέρα δεν είχα ούτε ένα ευρώ πάνω μου. Ο τζόγος καταστρέφει. Όχι μόνο εσένα, αλλά και όλους τους γύρω σου».
Όταν έφτασε στο σημείο μηδέν, στα 41 του, απευθύνθηκε στη Μονάδα Απεξάρτησης 18 Άνω του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής. Σιγά σιγά και με πολλή εσωτερική δουλειά έχει καταφέρει τον τελευταίο χρόνο να βάλει τη ζωή του σε έναν καλύτερο δρόμο. «Βλέπω λεφτά στην τσέπη. Όχι τα λεφτά που έπαιρνα κάποτε, αλλά βλέπω λεφτά. Μπορώ να πάω να πάρω παπούτσια, ρούχα, να πάρω τη γυναίκα μου να φάμε έξω. Είναι σημαντικό το πώς νιώθω με τον άνθρωπό μου, που είναι κι αυτός που με στηρίζει –και οικονομικά– όλα αυτά τα χρόνια».
Παρά τα άλματα που έχει κάνει, ο τζόγος δεν φεύγει τόσο εύκολα από το μυαλό. «Ο τζόγος είναι πρέζα» θα μου πει. «Δεν ευχαριστιέμαι πια όταν βλέπω μπάλα, γιατί σκέφτομαι ότι “να, άμα το είχα παίξει έτσι, μπορεί να το είχα πιάσει”. Δεν είναι ότι δεν γυρίζουν αυτές οι σκέψεις, θα γυρίζουν για πάρα πολλά χρόνια».
Όπως τονίζει, ένα βασικό πρόβλημα που έχουν να αντιμετωπίσουν στην καθημερινότητά τους όσοι προσπαθούν να απομακρυνθούν από τον τζόγο, είναι ότι αυτός βρίσκεται κυριολεκτικά σε κάθε γωνία – διαδικτυακή αλλά και φυσική. «Τον τζόγο τον έχεις σε κάθε γωνία, νόμιμα. Είναι πιο εύκολα να πέσεις στο τζόγο παρά στο χασίς πλέον» μου τονίζει.
Αθλητισμός και στοίχημα: στην ίδια σκηνή με κοινούς θεατές
«Ένα πραγματικά μεγάλο μέρος των ανθρώπων που ασχολούνται με το στοίχημα ασχολήθηκε στο παρελθόν με τον αθλητισμό ή γνωρίζει καλά τα αθλητικά», μου εξηγεί η Στέλλα Χρηστίδη, διευθύντρια της Μονάδας Απεξάρτησης 18 Άνω. Το 45,7% όσων προσέρχονται στη μονάδα είναι εξαρτημένοι στο στοίχημα.
Κατεβάστε εδώ την έρευνα της FocusBari με τίτλο «Έλληνες και Τυχερά Παιχνίδια Volume II»
αποδεικνύει ότι ένας στους τέσσερις Έλληνες φιλάθλους στοιχηματίζει συχνά στις ομάδες που υποστηρίζει και μάλιστα πολλοί το κάνουν στη διάρκεια του αγώνα. Παράλληλα, οι επτά στους δέκα άνδρες παραδέχονται ότι ο στοιχηματισμός σε αθλήματα είναι εθιστικός.Ο σκοπός της χορηγίας άλλωστε είναι ακριβώς αυτός: να επηρεάζει τις καταναλωτικές συνήθειες των φιλάθλων.
«Στο μάρκετινγκ ένας από τους στόχους είναι να δημιουργηθεί μία εικόνα, μία πεποίθηση, ένα πιστεύω και η εταιρεία να μείνει στη μνήμη του καταναλωτή όχι απλά ως ένα λόγκο, αλλά ως κάποια αξία, να σημαίνει κάτι όταν τη βλέπουμε. Ώστε αν δούμε το λόγκο, να το συνδυάζουμε με κάτι στο μυαλό μας. Ένα από αυτά τα κομμάτια (σ.σ.: της χορηγίας στις φανέλες των αθλητών) είναι και το να συνδυαστεί με τους παίκτες, με τις ομάδες και με το άθλημα, ώστε όταν θελήσουμε να πάμε να στοιχηματίσουμε σε κάτι, να σκεφτούμε τον συγκεκριμένο πάροχο, σε σύγκριση με όλους τους άλλους που υπάρχουν στην αγορά» εξηγεί η Αργυρώ Μανώλη, αναπληρώτρια καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Μπέργκαμο με ειδίκευση στο Αθλητικό Μάρκετινγκ.
Σύμφωνα με τη Μανώλη, οι χορηγίες πράγματι επηρεάζουν τους φιλάθλους. «Ο αθλητισμός έχει μια φοβερή δύναμη. Έχει αυτή την κοινωνικοπολιτική και συναισθηματική σημασία, μιας και τον συνδυάζουμε με πάρα πολύ έντονα συναισθήματα και είναι μέρος της ταυτότητάς μας. Όποιος λοιπόν καταναλώνει τον αθλητισμό καθημερινά, στα κοινωνικά δίκτυα, πηγαίνοντας σε αγώνες ή μέσω των παραδοσιακών μίντια, συνέχεια βλέπει ένα συγκεκριμένο λόγκο. Αυτό λειτουργεί όχι απλά σαν άμεση διαφήμιση, αλλά και έμμεσα. Αρχίζει και το συνδυάζει, μπορεί να σκεφτεί “μήπως αυτός ο παίκτης χρησιμοποιεί κι αυτός το ίδιο προϊόν;”».[......................................]
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου