«Οι οποιεσδήποτε πρωτοβουλίες της δημόσιας πολιτικής για την κατοικία κινούνται στο φάσμα έντασης της εμπορευματοποίησης και των οικονομικών ωφελειών που μπορούν να έχουν από αυτή τα μεγάλα οικονομικά μπλοκ των μεγαλοεπενδυτών και της βιομηχανίας του τουρισμού.»
Νίκος Κουραχάνης
Αβραάμ Γεφυρόπουλος
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
marginalia.gr
19 Ιουνίου, 2024
Οι άνθρωποι της εποχής του αχαλιναγώγητου κεφαλαίου βιώνουν έντρομοι την εκκωφαντική κατάρρευση ενός πολλαπλά θρυμματισμένου κόσμου που χαρακτηρίζεται από οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες, με την πολιτική να εξυπηρετεί τις αδηφάγες ανάγκες των ελίτ, εν μέσω πολεμικών συρράξεων και γενοκτονιών που έχουν αρχή και όχι τέλος, με τον θάνατο να καθίσταται μια οδυνηρή κανονικότητα για τους λαούς. Στην Ελλάδα η καθημερινή εμπειρία μαστίζεται από επάλληλες κρίσεις σε όλα τα πεδία της κοινωνικής πραγματικότητας, με τη ζωή να εγκλωβίζεται στις δυνάμεις της αγοραίας εμπορευματοποίησης που επιβάλλουν οι νεοφιλελεύθερες δοξασίες της κυρίαρχης ιδεολογίας.
Το Κοινωνικό Κράτος, αδύναμο να θέσει αντιστάσεις στη λαίλαπα των βάρβαρων πολιτικών της καθεστηκυίας τάξης (ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγαθών, εξουθενωτική για τα νοικοκυριά ακρίβεια, διαρκής εργασιακή επισφάλεια, βίαιη καταστολή των κινημάτων, συρρίκνωση της Δικαιοσύνης, απαξίωση της πολιτικής συμμετοχής και δράσης), αφήνεται να λειτουργήσει ως ένα ελάχιστο δίχτυ ασφάλειας, για την προστασία των πλέον ευάλωτων συνανθρώπων μας, με τα παθογόνα όμως φαινόμενα, όπως είναι αυτό της αστεγίας, να καταδεικνύουν την ανεπάρκεια της κρατικής πρόνοιας σε όλο το αποπνικτικό εύρος της.
Η συζήτηση με τον Νίκο Κουραχάνη, Επίκουρο Καθηγητή στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ρίχνει φως σε ζητήματα που σχετίζονται με την απίσχνανση του ελληνικού κοινωνικού κράτους, τις επικίνδυνες επιπτώσεις του νεοφιλελευθερισμού, καθώς και τη μάστιγα της στεγαστικής κρίσης.
Αβραάμ Γεφυρόπουλος: Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την πλήρη κατίσχυση της νεοφιλελεύθερης αντίληψης και του άρρηκτου δεσμού μεταξύ αγορών και κοινωνίας. Τι σημαίνει όμως για τους απλούς, καθημερινούς ανθρώπους η ζωή σε ένα νεοφιλελεύθερο καθεστώς ευημερίας;
Νίκος Κουραχάνης: Η επικράτηση των αγορών έναντι του κράτους παρατηρείται διεθνώς κατά τις πέντε τελευταίες δεκαετίες. Στη χώρα μας το βιώνουμε εντονότερα τα τελευταία τριάντα χρόνια με ορόσημο την εποχή που εγκαινιάζεται από τις μνημονιακές πολιτικές και έπειτα. Από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας, μεγάλο φάσμα της επιστημονικής κοινότητας που πρόσκειται στην αριστερά επεσήμαινε ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος που ελλοχεύεται ήταν η αποδοχή αυτής της κοινωνικής συνθήκης ως κανονικότητα. Οι πλέον επώδυνες συνέπειες επέρχονται για τα μεγάλα πληθυσμιακά τμήματα των μεσαίων και χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων, τα οποία πλέον συνειδητοποιούν ότι θα ζήσουν με χειρότερους και περισσότερο αβέβαιους κοινωνικούς όρους, από εκείνους που είχαν κατακτήσει οι προηγούμενες γενιές, μέσα από κοινωνικούς αγώνες και διεκδικήσεις. Μεγάλες ευθύνες στην πολιτική απογοήτευση και μελαγχολία φέρει η αδυναμία της αριστεράς να πείσει και να στρατολογήσει αυτά τα πλατιά στρώματα πολιτών προς τη διεκδίκηση των πολιτικών της στοχεύσεων. Στα εγχώρια τεκταινόμενα η παρουσία της αριστεράς είναι απογοητευτική.
Ο πολιτικός και ιδεολογικός εκφυλισμός του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να μπορεί να κεφαλαιοποιηθεί από καμία άλλη πολιτική απόχρωση της κοινοβουλευτικής ή εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Πρόκειται για ένα καίριο πλήγμα στην έμπνευση και την υποστήριξη των κοινωνικών αντιστάσεων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι κινητοποιήσεις ενάντια στην παραβίαση του Συντάγματος για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Η ακαδημαϊκή κοινότητα έδωσε σημαντικές μάχες, αλλά ήταν μόνη της. Παρότι κατάφερε να συσπειρώσει και να οργανώσει κοινωνικές αντιστάσεις, με μπροστάρηδες τους φοιτητικούς συλλόγους, αλλά και με τη συστράτευση αξιοσημείωτου κομματιού των Πανεπιστημιακών, η έλλειψη ενός πολιτικού υποκειμένου σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο που να μπορεί να υποστηρίξει και να αναδείξει αυτούς τους αγώνες, όπως και οι πνιγηρές συνθήκες σε επίπεδο εκφοράς δημόσιου αντίλογου στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, προσέφεραν καίρια πλήγματα στις προοπτικές της νικηφόρας έκβασης του.
Μοιραία, η κοινωνία συνολικότερα συμβιβάζεται σε ένα σχέδιο ζωής χαμηλών προσδοκιών, με κριτήριο «να βγαίνει ο μήνας» και με την ευχή να μη συμβεί τίποτα έκτακτο που δεν θα μπορούμε να πληρώσουμε. Η συνθήκη των χαμηλών προσδοκιών είναι όμως ένας φαύλος κύκλος, καθώς αύριο θα είναι πιο αποδεκτό το να μη μπορεί ένα παιδί να σπουδάσει, όπως συνέβαινε το 1950, ή να μη διαθέτει πρόσβαση στη δημόσια υγειονομική περίθαλψη. Μιλάμε για κεκτημένα επάνω στα οποία θεμελιώθηκε το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο, τα οποία πλέον αναιρούνται με ιδιαίτερα ανησυχητικό τρόπο, όπως συμβαίνει άλλωστε και με θεμελιώδεις κανόνες του κράτους δικαίου.
Αβραάμ ΓεφυρόπουλοςΗ κοινωνική πολιτική είναι ένα μέσο ανακούφισης των ανθρώπινων βασάνων; Έχει επικριθεί ως ένα συστημικό εργαλείο που δεν οδηγεί στη ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας, αλλά αντίθετα συντηρεί και διαιωνίζει το ήδη υπάρχον βάρβαρο σύστημα. Πώς αντιλαμβάνεσαι την Κοινωνική Πολιτική;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου