Μερικές ενστάσεις για τον υπουργό κ. Φλωρίδη
Απόστολος Σοφιαλίδης*Σκέφτηκε ποτέ ο κ. Φλωρίδης πώς θα είναι η Δικαιοσύνη καταφύγιο απέναντι στην αδικία και όχι εργαλείο για την αδικία, αν δεν είναι πλήρης και εκ των προτέρων γνωστή η διαδικασία εκδίκασης μιας υπόθεσης, αναλυτικά ρυθμισμένη από δικονομικούς κανόνες;
Διάβασα ότι ο κ. Φλωρίδης δήλωσε από το «Φόρουμ των Δελφών» ότι θέλει να πετάξει τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας (στο εξής ΚΠολΔ) –γιατί επιτρέπει στους δικηγόρους να προβάλλουν ενστάσεις καθυστερώντας την έκδοση δικαστικών αποφάσεων– και να κάνει έναν νέο από την αρχή. Δυσοίωνος χρησμός, από τον χώρο του αρχαίου μαντείου. Γεμάτος δηλητήριο περιφρόνησης για την ιστορία του τόπου μας και για πολλές γενιές Ελλήνων νομικών.
Θυμάται άραγε ο κ. Φλωρίδης κανέναν από τους συντάκτες του ΚΠολΔ που τέθηκε σε ισχύ το 1971, αντικαθιστώντας την πολιτική δικονομία της Βαυαρικής Αντιβασιλείας που είχε συνταχθεί το 1834 για να γίνει το (τότε) Βασίλειον της Ελλάδος σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος; Διάβασε ποτέ καμιά από τις εκατοντάδες σελίδες των εισηγήσεων και των πρακτικών συζητήσεων στις νομοπαρασκευαστικές επιτροπές που λειτούργησαν στη χώρα μας από το 1911 μέχρι το 1971; Ο κ. Φλωρίδης θέλει να πετάξει τώρα στα σκουπίδια τον κόπο τους και την ιστορία μας; Και θεωρεί τον εαυτό του πιο άξιο από όλους τους μεγάλους δασκάλους μας;
Ντρέπομαι πολύ. Γιατί ο κ. Φλωρίδης είναι «υπουργός Δικαιοσύνης». Δεν μ’ ενδιαφέρει πώς και γιατί πήρε αυτή τη θέση. Θα ήθελα όμως να μάθω πώς φαντάζεται τον νέο ΚΠολΔ που θέλει να κάνει ο ίδιος «από την αρχή». Πώς φαντάζεται τη διαδικασία διεξαγωγής της πολιτικής δίκης, της δίκης για τα δικαιώματα των ιδιωτών που έχουν προσβληθεί από άλλους ιδιώτες και ζητούν επανόρθωση και αποκατάσταση. Μάλλον εννοεί μια διαδικασία χωρίς κανόνες και τάξη, χωρίς ισότητα των όπλων, χωρίς δικαίωμα άμυνας και ακρόασης, χωρίς ένδικα μέσα για να ελέγχονται και να διορθώνονται εσφαλμένες αποφάσεις, χωρίς δυνατότητες χρήσης επαρκών αποδεικτικών μέσων για την αποκάλυψη της πραγματικότητας, χωρίς εγγυήσεις αμεροληψίας των δικαστών, χωρίς κανόνες δημοσιότητας, χωρίς τίποτα. Αρκεί να εκδοθεί στα γρήγορα μια δικαστική απόφαση και «να σκάσει» όποιος διαμαρτύρεται. Δηλαδή, και κάθε αδύνατος και αθώος άνθρωπος.
Με άλλα λόγια, ο κ. Φλωρίδης εννοεί το ακριβώς αντίθετο από όσα πρέπει να εγγυάται ένας σύγχρονος Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας. Και όλα αυτά για να μην μπορούν οι δικηγόροι να προβάλλουν ενστάσεις!!! Δηλαδή, για να δικάζονται οι πολίτες σαν πρόβατα που τα οδηγούν στη σφαγή. Ομως το Σύνταγμα ορίζει, στο άρθρο 20, ότι καθένας έχει δικαίωμα στην παροχή έννομης προστασίας από τα δικαστήρια και μπορεί να αναπτύξει σε αυτά τις απόψεις του για τα δικαιώματα ή συμφέροντά του και ότι το δικαίωμα της προηγούμενης ακρόασης του ενδιαφερομένου ισχύει και για κάθε διοικητική ενέργεια ή μέτρο που λαμβάνεται σε βάρος των δικαιωμάτων ή συμφερόντων του. Ορίζει επίσης, στο άρθρο 93, ότι κάθε δικαστική απόφαση πρέπει να είναι ειδικά και εμπεριστατωμένα αιτιολογημένη και απαγγέλλεται σε δημόσια συνεδρίαση και ότι τα δικαστήρια, διοικητικά, πολιτικά και ποινικά, είναι υποχρεωμένα να μην εφαρμόζουν νόμο που το περιεχόμενό του είναι αντίθετο προς το Σύνταγμα.
Το Σύνταγμα ενοχλεί, λοιπόν, τον κ. Φλωρίδη, αφού ο ΚΠολΔ είναι, στον πυρήνα του, εφαρμογή του Συντάγματος. Και το Δίκαιο συνολικά τον ενοχλεί, αφού οι «ενστάσεις», για τις οποίες αγανάκτησε ο κ. Φλωρίδης, στο Δίκαιο στηρίζονται και δεν τις γεννά η φαντασία των δικηγόρων. Και, όπως και οι αγωγές, αν δεν στηρίζονται στο Δίκαιο, πρέπει να απορρίπτονται. Δεν μπορεί να μην τα ξέρει αυτά ο κ. Φλωρίδης. Νομικός δεν είναι; Και έναν σωρό νομικούς δεν έχει γύρω του; Δεν ρώτησε κανέναν, αν δεν ήξερε ο ίδιος;
Αλλά ο κ. Φλωρίδης δεν φαίνεται ότι εννόησε ποτέ ούτε την κοινωνική σημασία της πολιτικής δικονομίας. Οτι δεν πόνεσε για κάποια/-ον πονεμένη/-ο που προσέτρεξε (με δικηγόρο φυσικά) στο ταπεινό Ειρηνοδικείο του τόπου της/του για να πάρει πίσω το καταπατημένο χωράφι της/του. Ή την κληρονομιά της/του. Ή την οικογένειά της/του. Ή για να αποζημιωθεί για την καταστροφή της περιουσίας της/του. Ή για την προσβολή της προσωπικότητάς της/του από βίαιες και προσβλητικές ενέργειες σε βάρος της/του.
Σκέφτηκε ποτέ ο κ. Φλωρίδης πώς θα είναι η Δικαιοσύνη καταφύγιο απέναντι στην αδικία και όχι εργαλείο για την αδικία, αν δεν είναι πλήρης και εκ των προτέρων γνωστή η διαδικασία εκδίκασης μιας παρόμοιας υπόθεσης, αναλυτικά ρυθμισμένη από δικονομικούς κανόνες; Θα ισχυρίζεται η καθεμία ή ο καθένας ό,τι και όποτε την/τον συμφέρει, θα ζητάει ό,τι θέλει από την κρατική Δικαιοσύνη και θα παίρνει ό,τι ζητάει ή δεν θα παίρνει τίποτα, ανάλογα με τη διάθεση του δικαστή ή του κ. Φλωρίδη; Χωρίς να μπορεί να απαντήσει η/ο αντίδικός της/του; Και χωρίς να υπάρχουν κανόνες που θα τα ρυθμίζουν όλα αυτά; Σκέφτηκε πώς θα αποφασίζει το δικαστήριο; Κατά τον Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας που ονειρεύεται ο κ. Φλωρίδης θα «σφυρίζει» ο κάθε υπουργός στον δικαστή το περιεχόμενο της αποφάσεως;
Και κάτι ακόμα για τον αδίστακτα και μέχρι βίας αυταρχικό λόγο του κ. Φλωρίδη, που χτυπάει αδίκως «το σαμάρι»: Σκέφτηκε, πριν μιλήσει, τη βία που σκοτώνει ή πληγώνει καθημερινά ανθρώπους γύρω μας; Σκέφτηκε, ιδίως, ποιους αντιγράφουν τα νέα παιδιά; Λίγη τσίπα και λίγος σεβασμός στο Δίκαιο δεν βλάπτουν, κ. Φλωρίδη. Και μια συγγνώμη και μάλιστα έμπρακτη είναι επειγόντως απαραίτητη.
* Δικηγόρος, πρώην επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Δικονομίας Νομικής Σχολής ΑΠΘ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου