«Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου» ως εργαλείο ανάλυσης του σύγχρονου πολιτικού μας βίου

 

Ο Φρέντης, ο λύκος, ο Βελό και η ΝΔ (όλα μπερδεύονται γλυκά…)

Μιας και μιλάω για τα θεοτικά, δεν μπορώ να μην καταφύγω για μια ακόμη φορά στο αγαπημένο βιβλίο «Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου».

Χρήστος Ξανθάκης

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΜΗΤΣΟΣ/ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ/EUROKINISSI

 

 

Ένα απ’ τα πιο διασκεδαστικά πράγματα που διάβασα το περασμένο ΣουΚού, ήταν το πορτραίτο του Φρέντυ Μπελέρη σε εφημερίδα υψηλού κύρους. Παρουσίαση από εκείνες που οι γηραιές γάτες της δημοσιογραφίας αποκαλούν «αγιογραφίες» (περισσότερα επί του εκκλησιαστικού, στη συνέχεια) και τις φυλάνε στο συρτάρι για περαιτέρω χρήση.

Τι να σας πω, το καταχάρηκα, είναι και η μακρινή καταγωγή της φάρας μου από τη Βόρειο Ήπειρο (βλάχοι εκ Κορυτσάς, για όποιον ενδιαφέρεται), έμαθα πως κανονικά το θύμα του αιμοσταγούς Ράμα γράφεται «Φρέντης» και όχι «Φρέντυ» (ποτέητο, ποτάτο…) και πραγματικά αισθάνθηκα εθνική υπερηφάνεια όταν διάβασα το επιχείρημα ότι αποκλείεται ο Μπελέρης να έβλαψε Αλβανούς αφού την εκστρατεία του για την δημαρχία της Χειμάρρας, τη στήριξε ο Μπερίσα. Και ποιος μπορεί ν’ αμφισβητήσει δηλαδή, ότι ο Σαλί είναι αυτό που οι θρησκευόμενοι αποκαλούν «νερό για πρόσφορο»;

Αλλά μιας και μιλάω για τα θεοτικά, δεν μπορώ να μην καταφύγω για μια ακόμη φορά στο αγαπημένο βιβλίο «Τα άγρια και τα ήμερα του βουνού και του λόγγου» (δια χειρός Στέφανου Γρανίτσα, εκδόσεις «Εστία»), που διαθέτει ένα παραμύθι δια πάσαν πολιτικήν νόσον και πολιτικήν… τέλος πάντων. Από τις σελίδες του και το λήμμα για τον Λύκο, αλίευσα το κάτωθι, όπου στη θέση του Ιησού μπορείτε να βάλετε την Δεξιά του Κυρίου, στη θέση του προβάτου τον Βελόπουλο, στη θέση του Σατανά τον Μητσοτάκη και στη θέση του Λύκου τον Φρέντυ –συγγνώμη, τον Φρέντη.
Δεν λέω ότι ο μύθος θα βγει αληθινός, προς Θεού. Έχει όμως πιθανότητες να δούμε κάτι ανάλογο τον προσεχή Ιούνιο, με πρωτιά βεβαίως του Κυριάκου, αλλά με ένα πόδι λιγότερο!

Απολαύστε υπεύθυνα:

«Άμα ο Χριστός έπλασε τα πρόβατα και βγήκε στα βουνά να τα βοσκήσει, τόσο χάρηκεν η ψυχή του, που έκοψε ένα ξύλο, το έφκιασε μια μεγάλη φλογέρα κι άρχισε να λαλεί. Άκουσε ο Σατανάς τα λαλήσματα και τα βελάσματα, πήγε κοντά, είδε τα πρόβατα και μαύρισε η ψυχή του.

– Τι πανέμορφα πλάσματα είναι τούτα που έκανε ο Χριστός!!! είπε. Κι ο νους του πήγε πώς να του τα χαλάσει. Παραμέρισε στο λόγγο, έκοψε μια αγριαπιδιά κι άρχισε να φκιάνει τον Λύκο. Γι’ αυτό, που ‘ναι σκιασμένο από αγριαπιδιά δεν λυγίζει καθόλου αυτό το πλάσμα του Σατανά. Μα άμα τον απόφκιασε τον Λύκο και πήγε να τον στήσει, είδε πως δεν μπορούσε να σταθεί στα ποδάρια του το έργο του. Αφού είδε και απόειδε πως δεν θα στυλώσει τον Λύκο, πήγε στο Χριστό, γονάτισε μπροστά του και είπε:

– Αφέντη, θέλησα κι εγώ να κάμω ένα πλάσμα σαν τα δικά σου, μα γιατί δεν στέκει στα πόδια του; Αξίωσέ με να το ιδώ όρθιο και θα προσκυνώ τ’ όνομά σου.

Ο Χριστός του είπε:
– Πήγαινε να του φωνάξεις: Σήκω έργο μου και κάμε ό,τι πρόσταξε ο Χριστός.

Ο Σατανάς γνοιάστηκε.
– Κι αν το πρόσταξε ο Χριστός να με φάει; είπε.

Πήγε γρήγορα, έκανε ένα λάκκο κοντά στο Λύκο, κρύφτηκε μέσα κι αφήνοντας έξω το ένα ποδάρι του μόνο φώναξε:
– Σήκω έργο μου και κάμε ό,τι πρόσταξε ο Χριστός.
Ο Λύκος πήδησεν επάνω, άρπαξε το ποδάρι του Σατανά και το έφαγε. Γι’ αυτό λένε ότι ο αρχιδαίμονας είναι κουτσός».