«Κάτι σαν αγάπη» : προδημοσίευση ενός νεογέννητου αστυνομικού μυθιστορήματος (απόσπασμα)

Προδημοσίευση αποσπάσματος από το νέο αστυνομικό μυθιστόρημα του Πολυχρόνη Κουτσάκη «Κάτι σαν αγάπη – Μια υπόθεση για τον Γιώργο Δάντη», το οποίο θα κυκλοφορήσει στις 22 Απριλίου από τις εκδόσεις Πατάκη.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

 bookpress.gr

Ιφιγένεια

Μερικές φορές της φαινόταν αστείο που όλα αυτά συνέβησαν όταν τόλμησε να κυνηγήσει το όνειρό της. Αυτές οι γεμάτες ενθουσιασμό κουβέντες που λένε οι μεγάλοι στα παιδιά, να αφοσιωθούν στα όνειρά τους για να γίνουν ευτυχισμένα – τι ωραίες. Το μόνο που ξεχνάνε να τους πουν είναι πόσο κοστίζουν τα όνειρα.

Μερικές φορές της φαινόταν αστείο, ένα από κείνα τα άθλια αστεία που γελάς ενώ ξέρεις πως δε θα ’πρεπε, όπως με τα βιντεάκια στο TikTok, που είναι γεμάτα χαζά ατυχήματα και διασκεδάζεις με τον πόνο του άλλου. Ε λοιπόν, η Ιφιγένεια προσπαθούσε να γελά με τον δικό της πόνο. Λιγότερο άθλιο αυτό.

Τις περισσότερες φορές, όμως, δεν τα κατάφερνε. Πονούσε πάρα πολύ για να γελάσει. Δεν το είχε κυνηγήσει απλώς το όνειρο, μανιασμένα – το είχε πιάσει. Τόσο νωρίς, στα δεκαεπτά της, είχε φτάσει σε μια κορυφή που εκατομμύρια παιδιά και μεγαλύτεροι ονειρεύονταν. Και λοιπόν; Πόσο καλύτερη είχε γίνει η ζωή της; Αν δεν είχε κάνει ποτέ καμία προσπάθεια, πόσο χειρότερη θα ήταν η θέση της απ’ ό,τι τώρα, που κατέβαινε από το λεωφορείο φορώντας τη μάσκα της –πάλι καλά που υπήρχε και ο COVID και μπορούσε να καλύπτεται– και περπατούσε προς το δωμάτιο στην Πεντέλη, εκεί όπου βρισκόταν η νέμεσή της;

Έτρεμε μέσα της, κι αυτό ήταν τόσο καινούριο συναίσθημα… Στις προπονήσεις και στους αγώνες της δε φοβόταν ποτέ, έπαιζε χωρίς την παραμικρή αίσθηση κινδύνου. Οι προπονήσεις και οι αγώνες ήταν πολύ ευκολότεροι από την πραγματική ζωή.

Η πύλη του μικρού συγκροτήματος ήταν ξεκλείδωτη, όπως το περίμενε. Ακολούθησε το δρομάκι που οδηγούσε στην πίσω πλευρά του ισογείου κι ένιωσε εκεί, στην τσιμεντένια ξεραΐλα που ορθωνόταν γύρω της σαν να προσπαθούσε να την καταπιεί, ότι διέσχιζε ένα δάσος κι έψαχνε να βρει το ξέφωτο.

Χτύπησε την πόρτα και περίμενε. Εδώ θα λύνονταν όλα. Εδώ έπρεπε να λυθούν όλα, μια και καλή. Η πόρτα άνοιξε και πίσω της είδε το πρόσωπο και το χαμόγελο που μισούσε. Κάτω από το χαμόγελο, ένα περίστροφο ήταν στραμμένο στο πρόσωπό της.

Έφτασε έξω από την πόρτα του διαμερίσματος, πήρε βαθιά ανάσα. Μόνο εδώ, σε ουδέτερο χώρο, μπορούσε να γίνει αυτή η συνάντηση. Μόνο εδώ, μακριά από τα Χανιά, μακριά από αδιάκριτα βλέμματα.

Χτύπησε την πόρτα και περίμενε. Εδώ θα λύνονταν όλα. Εδώ έπρεπε να λυθούν όλα, μια και καλή.

Η πόρτα άνοιξε και πίσω της είδε το πρόσωπο και το χαμόγελο που μισούσε.

Κάτω από το χαμόγελο, ένα περίστροφο ήταν στραμμένο στο πρόσωπό της.

1.

Περνούσα κάτω από τον εγκαταλειμμένο μιναρέ στην παλιά τούρκικη συνοικία της Σπλάντζιας, εκεί όπου νιώθεις σαν εγκλωβισμένος στα σοκάκια με τις κρυφές και φανερές στοές και τα υπόγεια μονοπάτια. Από την αίσθηση ότι πρωταγωνιστούσα σ’ ένα σκοτεινό παιχνίδι με έβγαλε ο ήχος του κινητού μου.

Υπό κανονικές συνθήκες, το ζεστό φθινοπωρινό βράδυ θα είχε οδηγήσει τους ντόπιους και τους τουρίστες σε ταβερνάκια με κουζίνες από όλο τον κόσμο και στα μπαρ της Χατζημιχάλη Νταλιάνη, αλλά τα ίχνη της φωτιάς που είχε τυλίξει το προηγούμενο βράδυ ένα διώροφο στο τέλος του δρόμου ήταν ακόμα έντονα, και τα περισσότερα μαγαζιά έμεναν κλειστά. Το ισόγειο του διώροφου ανήκε σε έναν επιχειρηματία που ήταν ήδη στη φυλακή, επειδή είχε αποπειραθει να ανατινάξει το μαγαζί ενός συγγενή του. Τουλάχιστον η συγκεκριμένη οικογένεια περιόριζε τις δολοφονικές της τάσεις αυστηρά μεταξύ των μελών της.

— Παρακαλώ; είπα σαν να μην είχα δει την αναγνώριση κλήσης.

— Κύριε Δάντη, καλημέρα. Είμαι ο Κίμων Ζησάκης. Σας καλώ για το ενοίκιο, το οποίο δεν κατατέθηκε στην τράπεζα προχθές.

Ο βασικός μισθός που έπαιρνα από το αφεντικό μου, τον Χρήστο Πάλλη, με το ζόρι κάλυπτε το ενοίκιο της γκαρσονιέρας μου, και από κει και πέρα δούλευα με ποσοστά επί των αμοιβών μας για τις υποθέσεις που αναλαμβάναμε. Ο Πάλλης είχε γραφείο ντετέκτιβ και στην Αθήνα, που πήγαινε καλά. Εγώ το φθινόπωρο είχα αέρα κοπανιστό. Και σαν να μην έφτανε που είχα αρχίσει να τρώω λιγότερο τον τελευταίο καιρό για να μη μείνω ρέστος, ο Κίμων είχε αρχίσει να μου πετάει κάτι ομορφιές ότι ζοριζόταν οικονομικά και είχε πολλές υποχρεώσεις και σκεφτόταν να δώσει την γκαρσονιέρα μου για airbnb.

Οι αργοπορημένες, τελευταία, πληρωμές μου ίσως να έπαιζαν κι αυτές τον ρόλο τους.

— Γεια σας, με συγχωρείτε, ήμουν άρρωστος αυτές τις μέρες…, του είπα.

— Άρρωστος ήσασταν και τον προηγούμενο μήνα, και τον προπροηγούμενο.

— Ναι, είμαι λίγο φιλάσθενος. Το ενοίκιο θα σας το βάλω αύριο, μην ανησυχείτε, του είπα.

— Το ελπίζω. Το ελπίζω γιατί… ξέρετε, με φέρνετε σε δύσκολη θέση, σας έχω εξηγήσει πως ζορίζομαι. Δεν είσαι ο μόνος, σκέφτηκα.

— Αύριο, του είπα.

— Αύριο. Και περαστικά, μου απάντησε κι έκλεισε.

Δεν είχα ιδέα πού θα έβρισκα να μείνω σε τρεις μήνες, οπότε και έληγε το συμβόλαιό μου, αν έδινε την γκαρσονιέρα για airbnb – τα μικρά διαμερίσματα προς ενοικίαση στα Χανιά είχαν εξαφανιστεί από τότε που το airbnb ξανάκανε πλούσια την πόλη. Υπήρχε βέβαια πάντα η λύση της επιστροφής, στα είκοσι δύο μου, στο σπίτι των γονιών μου, για να κάνω μπέιμπι σίτινγκ στον πεντάχρονο αδερφό μου, με διαφορά το πιο γλυκό πλάσμα στη γη για περίπου δύο λεπτά κάθε μέρα. Την υπόλοιπη μέρα θα έκανε τον Τσάκι, την κούκλα του Σατανά, να το βάλει τρέχοντας στα πόδια. Όχι, δεν έπαιζε επιστροφή στο σπίτι. Καλύτερα να νοίκιαζα κι εγώ σε κάποιο χωριό μακριά από την πόλη και να πηγαινοερχόμουν καθημερινά, όπως έκαναν όλο και περισσότεροι.[......................................]

ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ ΤΗΝ ΑΝΑΓΝΩΣΗ

 

 «Κάτι σαν αγάπη» του Πολυχρόνη Κουτσάκη (προδημοσίευση)