Ο Νιόνιος δεν υπάρχει πια, τον πάτησε το τρένο...
Το 2023 είναι η χρονιά όσων είναι ΑΕΚ και ΣΥΡΙΖΑ. Το μεν πρώτο είναι ιδιότης μόνιμη το δε δεύτερο προσωρινή! Αλίμονο αν η πολιτική τοποθέτηση είχε τον αμετάκλητο χαρακτήρα της οπαδικής. Κάπως έτσι σχολιασε το πολιτικως ευμετάβλητο κι ο κ Πετρουλάκης σε μια γελοιογραφία του ότι δεν υπάρχει μεν ο Νιόνιος της ΕΦΕΕ, όμως για όσους δεν το πρόσεξαν δεν υπάρχει πια κι η ΕΦΕΕ. Σωστό!
Φέτος που πήρε η ΑΕΚ πρωτάθλημα στην Νέα Φιλαδέλφεια, πέθανε ο Μίμης Παπαϊωάννου. Στην κηδεια του δεν σκέφτηκε να πάει ο Υπουργός Αθλητισμου αυτής της άθλιας χώρας, ο κ Αυγενάκης των "αρίστων". Δεν το σχολίασε ούτε καν ο κ Ψαριανός. Η ιστορία θα κρίνει ποιός και ποιόν, και έτσι θα βρεί θέση στας δέλτους της κι ο Κρης υπουργός ως ουτιδανός. Ο Παπαϊωάννου με την πολιτική δεν ανακατεύτηκε όπως έκανε ο άλλος μεγάλος εξ Ημαθίας, ο κ Βασίλης Τσιάρτας, που το σκέφτηκε αλλιώς. Ό,τι όμως κι αν κάνει, στο κυρίως θέμα του υπήρξε κι αυτός μέγας. Όπως θα συνιστούσε κι ο Σαββόπουλος: το άλφα της αξίας, της αρχής της μίας! Προφανώς περιλαμβάνουμε στην σύσταση του και τον ίδιο.
Ο Παπαϊωάννου προτίμησε να μείνει "όλων των Ελλήνων" κι οχι να χάσει τους μισούς. Παρομοίως είχε απαντήσει αρνητικά στον Ανδρέα κι ο Βασίλης Τσιτσάνης όταν εκείνος του πρότεινε θέση στο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ. Ο Σαββόπουλος (Σ) αντιθέτως, παίρνοντας ξεκάθαρη θέση διακινδύνευσε να τα ακουσει με τον οικείο στιχο: "κι ο Τσιτσάνης με ένα γιάλα με προγκάει". Δικαίωμα του πάντως και μαγκιά του, το να πάρει θέση.
Στο φινάλε, άν οι μεν είχαν έναν Τσιτσάνη, οι δέ είχαν έναν Βαμβακάρη. Άρα ένα δίκιο εδώ ο γιός του ροφού το έχει, όταν λέει ότι κι η άλλη παράταξη δικαιούται συμμετοχής στο εθνικό αφήγημα του πολιτισμού.
Στον χρόνο βεβαίως υπάρχουν ιδέες που επιβεβαιώθηκαν κι άλλες που κατέληξαν στην χωματερή. Οι πρώτες, οι ισχυρές, φαίνονται από το πως μεταδόθηκαν στους απέναντι. Είναι ωραίο να τους βλέπεις κι εκείνους γύρω σου να ασπάζονται πια τα όσα είχες εντός σου. Πόση καλοσύνη γύρω σου κι εντός, από του παντός του μεγαλοσύνη...
Ναι, η Μακρόνησος θα υπάρχει πάντα στην πολιτιστική μνήμη ακόμη και χωρις το Happy Day μιας κι εκει συνάντησε ο Θεοδωράκης τον Μπιθικώτση κι ο Κούνδουρος τον Βέγγο και εκεί συζητούσε ο μπαμπάς του Κηλαηδόνη με τον Μίκη για τον ταλαντούχο γιό του. Πάνε όμως χρόνια πολλά και με το ζόρι την ενθυμούνται του εξήντα οι εκδρομείς που συνεδρίαζαν "εξοχικά" κατά την χρυσή οκταετία Καραμανλή.
___________________________
«Απάντηση στα fake news, η έγκυρη ενημέρωση»
ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΟ
TVXS
_________________________
Αλλά μιας και πιάσαμε την ευρυτέρα συλλογικότητα της ΑΕΚ, σαφώς υπερτέρα του συγγενούς Νιόνιου (Πανιωνίου), σε αυτήν υποθέτω θα συμφωνούσαν ακόμη όχι μονο ο Ψαριανός αλλά κι ο Στράτος Φαναράς που θεωρείται πλέον μητσοτακ, τουλάχιστον από όσους δεν έχουν διαβάσει την ποιητική του συλλογή για την Αριστερά.
Ο σαββοπουλικής αισθητικής και φανατικός αεκτζής δημοσκόπος δεν διετέλεσε βουλευτής της αλλά έχει βιωματική σχέση με την αριστερά. Πιθανώς κατά τρόπο προσωρινό ενώ αεκτζής παραμένει κατά τρόπο μόνιμο. Περιλαμβάνονται κι αυτοί σε μια μεγάλη ομάδα διανοουμένων που από την εποχή της γραμμής της ΕΑΔΕ (εθνικη αντιδικτατορικη ενοτητα) και της μετέπειτα "αριστεράς των σαλονιών" μέχρι τούδε, εκλιπαρεί την αναγνώριση της ληστρικής άρχουσας τάξης του μετεμφυλίου. Ιδίως δε συγκινείται όταν αυτή δείχνει να τους εγκολπώνεται μεγαλόψυχα, φορώντας την κεντρώα παραδοσιακή μεταμφίεση της Αγίας Οικογενείας.
Εδώ θα πείτε την πάτησαν μουσουργοί, συγγραφείς και γελοιογράφοι αλλά και κοτζάμ Πάγκαλος που ανέκαθεν λοιδωρούσε την αρβανίτικη κατσικοκλέφτικη προέλευση της άρχουσας τάξης. Αυτό ακριβώς που ο Σαβόπουλος απέδωσε ως τον γνωστό άγριο ρωμιό και το ντάτσουν μιας φυλής που ζει φευγάτη απ' ό,τι Ελληνικό στον κόσμο αυτό. Η βσταλινίζουσα, επαρχιώτικη και συχνά αποκρουστική ελληνική αριστερά βεβαίως υφίσταται αλλά δεν δικαιολογεί κανενός την αυτομόληση.
Προς αγανακτισμένους
Όλη η απέχθεια κανενός προς το καθεστώς Μητσοτάκη μπορεί ανέτως να τραγουδηθεί με στίχους Σαββόπουλου. Κι αυτός ο ευλογημένος μας την σπάει αγρίως υποστηρίζοντας την αυτοδυναμία του!
Έξαλλοι λοιπόν
διάφοροι του συμπεριφέρονται απρεπώς, φωνάζοντας του: "Σκασε
ξεμωραμένε!" ή ακόμη χειρότερα "Φτου σου αργυρώνητε!"
Θυμίζουν έτσι κάτι αγνώμονες που γιουχάιζαν τον Γκάλη όταν έχανε κανένα καλάθι εκεί προς το τέλος.
Αφού έκαναν τον μουσικοσυνθέτη καλά-καλά τοτέμ κι ακαδημαϊκό σύγγραμμα
προς μελέτη, τώρα του αρνούνται το δικαίωμα καν να πάρει θέση μαζί με το
υπόλοιπο 1/3 των Ελλήνων.
Ανησυχούν γιατί αναλογίζονται την
διεισδυτικότητα και την επιρροή των στίχων του και φοβούνται μήπως στο
παρα πέντε επηρεάσει την έκβαση.
Κι αυτός εξάλλου το ίδιο πιστεύει,
ότι παραμένει opinion maker και γι αυτό είπε την γνώμη του ως καλός
ινστρούχτορας στο παρα τσακ Επέλεξε μάλιστα προς τούτο τον ΣΚΑΙ. Ίσως
του θυμίζει εμμέσως κάτι από το Πατριαρχείο της Πόλης!
Θα συμμεριζόμουν το πάθος των βυσοδομούντων εναντίον του με μια και μόνη προϋπόθεση:
Ότι θα καταφέρει ο Νιόνιος να αξιοποιήσει το απαραβίαστο πολιτικό και καλλιτεχνικό δικαίωμα του στο να επηρεάσει, με το να καταστρώσει επιτέλους ένα γαμημένο στιχάκι που να υμνεί εμπνευσμένα το κρυφό δράμα του Πάτση όταν κάνει εξώσεις αναπήρων, να αναδεικνύει την παραπονιάρικη ευαισθησία πίσω από την πρωθυπουργική "καταγγελία" περί εργαλειοποίησης των Τεμπών εκ μέρους 57 οικογενειών, να μας ψιθυρίσει κάτι από το κρυφό εθνικό μεγαλείο του ένδοξου υποκλοπέα με το Pretador ή να εκστασιαστεί με το κάλλος της εγκλείστου Εύας έστω φορώντας και την κίβδηλη περικεφαλαία του Αδώνιδος, του Turkaegean.
Άλλως λυπούμεθα αλλά οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τραίνο! Αν δηλαδή δεν καταφέρνει ο Νιόνιος τέτοιο 'θαύμα', τότε no problem ό,τι κι αν πει. Ο Πλεχάνωφ ήδη από τον 19ο αιώνα διαβεβαίωνε ότι κανείς ποτέ δεν θα μπορέσει να υμνήσει τον καημό του τσιγκούνη που του κλέψανε το πορτοφόλι ... Δεν μπορούν όλα να εξυμνηθούν δια της τέχνης.
Ενθυμούμαι...
Ενθυμούμαι το 1989- 1993 το γνήσιο Μητσοτάκ, πανίσχυρο και θριαμβευτή, με στοιχισμένους πίσω του Μπους, Ρήγκαν, Θάτσερ, ΤΙΜΕS και φυσικά σύμπαντες τους εκδότες της νοτιοβαλκανικής χώρας. Τον θυμάμαι επίσης να κάνει προεκλογική εκστρατεία στο Ολυμπιακό στάδιο με κοινή συναυλία Θεοδωράκη, Χατζηδάκη και Ξαρχάκου, την ίδια εποχή που ο Σαββόπουλος συνέγραφε το 'Μητσοτάκ' και μας τον σύστηνε για ... υδραυλικό.
Ο γνήσιος Μητσοτάκ έκανε τότε περίπατο στον πνευματικό κόσμο. Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνων έγινε ο ναύαρχος Τούμπας, ο υπουργός της αποστασίας του 65 και της δολοφονίας του Πέτρουλα! Η δε πολλά υποσχόμενη παράταξη του τότε Συνασπισμού διαλυθηκε στα εξ ών συνετέθη, συνεπεία του άγους της συγκυβέρνησης Τζανετάκη. Στα απόνερα εκείνα μπουσούλαγαν πολιτικώς ο Τσιπρας κι ο Παππάς, τότε έκοψε αλυσίδα ο Πολάκης και έτσι μετεγγράφηκε ο Θεοδωρικάκος. Αυτός κι αν ήταν διεμβολισμός του αντιπάλου...
Ενθυμούμαι όμως ότι το 1993 ο ετοιμοθάνατος Ανδρέας ως Ελ Σιντ, σάρωσε το καθεστώς εκείνο κι απέμειναν πολλοί να χάσκουν. Ανάμεσα σε αυτούς κι ο ίδιος ο Σ που είχε κάνει μάλιστα τότε την πιο εύστοχη κριτική, γράφοντας για το Σκοπιανό: "ο Βορράς σου είναι εκεί στην Λευκωσία, στον Χρυσόστομο πλάι στην πράσινη γραμμή" Δικαιώθηκε βεβαίως ο Μακεδών πολύ αργότερα, το 2018 με της Πέλλας τα άλογα λυμένα, αλλά δεν το έκανε θέμα!
Ενθυμούμαι, επιπλέον, ότι ενώ ο Θεοδωράκης είχε γίνει μέχρι και υπουργός του ροφού κι ενώ ο Σαββόπουλοςμας τον είχε συστήσει ανεπιφυλάκτως, το πανηγύρι του '93 που στήθηκε έξω από το 'κωλόσπιτο' της Εκάλης έγινε με τραγούδια Μίκη και Νιόνιου κι όχι με τραγούδια Ρίτας Σακελλαρίου ή Τσιτσάνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου