Για όσα μας έφεραν κοντά
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΑΡΙΝΗΣ/EUROKINISSI
Είναι επιτακτικό και κρίσιμο να δούμε τα πολιτικά αιτήματα πίσω από τον φόβο, να ξανασκεφτούμε τι τα συνδέει, να θυμηθούμε πόσο μας αφορούν – όχι αύριο, όχι μετά τις επόμενες εκλογές, όχι σε τέσσερα χρόνια. Τώρα.
Για εμάς που πιστέψαμε πως η συνεισφορά του ΣΥΡΙΖΑ στην κεντρική πολιτική σκηνή ήταν κάποτε η αρχή μιας διαρκούς προοδευτικής πνοής στην ελληνική κοινωνία, οι εκλογές σήμαναν όχι μόνο θλίψη αλλά και καταποντισμό. Σήμερα γράφουμε αυτό το κείμενο γιατί μας είναι πολιτικά ανεπιθύμητο και προσωπικά αδύνατο να δούμε την κρίση που βιώνει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ ως το οριστικό κλείσιμο ενός κύκλου. Αντίθετα, καλούμε να διαβαστεί ως επείγον σήμα για ουσιαστικό αναστοχασμό και πράξη ανασύστασης.
Γνωρίζουμε ότι απηχούμε κι άλλων την αίσθηση, ορθώνοντας τη φωνή μας, για να μη γίνει αυτό που ζήσαμε με αρχή το 2009 μια αριστερή παρένθεση. Κοιτάζοντας προς τα μέσα, στους χώρους στους οποίους ενεργοποιούμαστε, θέλουμε να πούμε ότι είμαστε εδώ, μαζί με πολλές άλλες και πολλούς άλλους που τα τελευταία χρόνια ένιωθαν να συνομιλούν με δυσκολία με τον ΣΥΡΙΖΑ ή είχαν αποκοπεί εντελώς. Μοιραζόμαστε σκέψεις, αντιρρήσεις, συγκλίσεις.
Ταυτόχρονα, θέλουμε να πούμε ότι, κοιτώντας προς τα έξω, αυτό που βλέπουμε είναι σκοτάδι. Πολλά καίρια ερωτήματα αναδύονται από το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα.
Δείχνουν αυτά τα αποτελέσματα μια πλήρη νεοφιλελεύθερη στροφή και μια συντηρητικοποίηση της κοινωνίας, την οποία δεν είχαμε (πλήρως) συνειδητοποιήσει; Γιατί συνέβη αυτό; Πώς θα του αντιπαρατεθούμε; Πώς επέδρασαν συγκεκριμένες κινήσεις και αποφάσεις (ΚΑΙ του ΣΥΡΙΖΑ) σε αυτήν τη συντηρητικοποίηση; Τι σταμάτησε αυτό το κόμμα από τη διάθεσή του να ενημερώσει, να ακούσει και να εκπαιδεύσει το μεγάλο κοινό που εκλογικά τον εμπιστεύθηκε, ακόμη και το 2019; Σε ποιο σημείο χαλάρωσε (ή και διερράγη) η σχέση του με τα κινήματα που το δημιούργησαν και το μεγάλωσαν; Είναι κομβικό για εμάς να δείξουμε ότι αυτή η συζήτηση δεν τελείωσε, αλλά μόλις έχει ανοίξει. Είναι κρίσιμο να θέσουμε τα ερωτήματα χωρίς να περιμένουμε εύκολες απαντήσεις. Και οφείλουμε να κρατήσουμε τον διάλογο ανοιχτό.
Από την Κυριακή και μετά, όμως, αναδύθηκε έντονα ένας φόβος: μεγάλο μέρος των συμπολιτών, των συμπολιτισσών και των κοινοτήτων μας, αυτή τη στιγμή, φοβάται τι θα φέρουν οι επόμενοι μήνες. Μαζί τους φοβόμαστε και εμείς.
Φοβόμαστε την επέκταση της συντηρητικής στροφής, που θα οδηγήσει σε βαθιά ιδεολογική μετατόπιση προς την Ακροδεξιά. Τη στιγμή που το ομοξέπλυμα (pinkwashing), ο μπανάλ εθνικισμός, η ρατσιστική αντιμετώπιση συνανθρώπων μας θα γίνεται (ακόμα περισσότερο) καθημερινότητα – και δεν θα κουνιέται φύλλο.
Φοβόμαστε την ενδεχόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος από μια παντοδύναμη Δεξιά. Το καθεστώς των παρακολουθήσεων, τη μετατροπή κάθε συζήτησης και πολιτικού προβληματισμού σε φέικ νιουζ και την οργανωμένη προσπάθεια ελέγχου των ΜΜΕ.
Φοβόμαστε τη μετατροπή των φυσικών πόρων σε εμπόρευμα και την καταστροφή τους από αλόγιστες επενδύσεις, τη δραματική επιδείνωση της στεγαστικής κρίσης, τη μετατροπή πόλεων και νησιών σε αποκλειστικά τουριστικούς προορισμούς αβίωτους για τους κατοίκους τους.
Φοβόμαστε την εκμηδένιση της κοινωνικής πολιτικής και τη φτωχοποίηση μεγάλων στρωμάτων της κοινωνίας, την οριστική εξαθλίωση του δημόσιου συστήματος υγείας, την υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας και τη βαθιά υπονόμευση του κοινωνικού και δημοκρατικού της χαρακτήρα, καθώς και τον εξευτελισμό κάθε έννοιας δημόσιου συμφέροντος.
Φοβόμαστε τη μόνιμη εγκατάσταση ενός απάνθρωπου συστήματος για την απόδοση της ιθαγένειας, που ταλαιπωρεί, ταπεινώνει και εντέλει αποκλείει τόσες και τόσους συμπολίτες μας. Την κανονικοποίηση της παραβίασης θεσμών και κράτους δικαίου, τη χειραγώγηση της δικαστικής εξουσίας, την ανεξέλεγκτη δράση των σωμάτων ασφαλείας, την καταπάτηση των δικαιωμάτων των φυλακισμένων.
Φοβόμαστε την επαναφορά της συζήτησης για την έκτρωση. Τον σεξισμό, την ομοφοβία, την τρανσφοβία, τον δομικό ρατσισμό. Τη σχετικοποίηση (ή γελοιοποίηση) κάθε ταξικού, έμφυλου, εθνοτικού και πολυπολιτισμικού αιτήματος, την εργαλειοποίηση της διαφοράς μας, τους φράχτες που θα έρθουν, τις επαναπροωθήσεις, την αχαλίνωτη αστυνομική βία.
Κι αν πει κανείς ότι ο φόβος είναι υπερβολικός, θα απαντήσουμε ότι πολλά από αυτά που θεωρούσαμε αδιανόητα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, έχουν ήδη συντελεστεί.
Όλα τα παραπάνω δεν αφορούν μόνον επιμέρους κοινότητες ή μικρές μερίδες του πληθυσμού. Αφορούν το σύνολο της κοινωνίας: επιδρούν στο πώς γεννιόμαστε, ζούμε, σχετιζόμαστε, εκπαιδευόμαστε, δουλεύουμε, αρρωσταίνουμε και πεθαίνουμε μαζί, ως πολιτικό και κοινωνικό σώμα. Είναι επιτακτικό και κρίσιμο να δούμε τα πολιτικά αιτήματα πίσω από τον φόβο, να ξανασκεφτούμε τι τα συνδέει, να θυμηθούμε πόσο μας αφορούν – όχι αύριο, όχι μετά τις επόμενες εκλογές, όχι σε τέσσερα χρόνια. Τώρα.
Θα έρθει η στιγμή των εξαντλητικών αναλύσεων. Θα έρθει, ελπίζουμε, η ώρα μιας ανασύνταξης – θα είμαστε εδώ και τότε. Για να αντιμετωπίσουμε όμως αυτό που έρχεται, χρειάζεται να δώσουμε τον αγώνα για όσα κάποτε μας έφεραν κοντά και συνεχίζουν να είναι τόσο σημαντικά.
Αρης Καλαντίδης Νάνσυ Παπαθανασίου Δημήτρης Παπανικολάου Ελενα-Ολγα Χρηστίδη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου