Χωρίς να φοβόμαστε, χωρίς να υποτιμούμε...
© Konstantinos A | Dreamstime.com
«Οι εκλογές γίνονται για να δούμε αν είναι σωστές οι δημοσκοπήσεις» (Robert Oren)
Η ώρα της κάλπης έφτασε και τώρα αποφασίζει-διαλέγει ο κόσμος. Θα πει κάποιος πως όλες οι εκλογικές διαδικασίες είναι κρίσιμες γιατί καθορίζουν το ποιος θα διαχειρίζεται την κυβερνητική εξουσία τα επόμενα χρόνια. Όμως, κάποιες εκλογές μάλλον είναι πιο κρίσιμες από τις άλλες. Ποιες μπορεί να είναι τέτοιες; Μα, εκείνες που λαμβάνουν χώρα στα πιο κρίσιμα χωροχρονικά σημεία. Και η Ελλάδα, έτσι όπως ψιθυρίζουν ορισμένοι, βρίσκεται (ξανά...) σε ένα ένα τέτοιο μεταίχμιο. Kαι δεν αναφέρομαι στα προαπαιτούμενα του ταμείου ανάκαμψης που σωστά φέρνει στο δημόσιο διάλογο με επιμονή το ΚΚΕ. Ακόμα και ορισμένες υπόκρυφες κινδυνολογίες (;) για δυσμενείς εξελίξεις στα εθνικά θέματα και στο τραπεζικό σύστημα κερδίζουν έδαφος εσχάτως και γεννοβολούν καχυποψίες και ανασφάλειες. Βέβαια, όλα αυτά μπερδεύουν ακόμα περισσότερο το ήδη μπερδεμένο κοινωνικό σώμα του ελλαδικού χώρου...
Εγώ πάντως εξακολουθώ να πιστεύω, ίσως πια περισσότερο από ποτέ..., πως στους δύσκολους καιρούς μας ισχύει αυτό που έλεγε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ: «αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται»... Επομένως, όλοι -αν το θελήσουν...- έχουν να βρουν ένα ψηφοδέλτιο που να είναι κοντά στις πεποιθήσεις τους και να μην αυξήσουν με την αποχή τους τα ποσοστά (όλων...) αυτών που εχθρεύονται... Εξάλλου, όποιος δεν πιστεύει στις εκλογές (και ίσως έχει και δίκιο σε κάποια πράγματα...) δεν αποτρέπεται από αυτές να συμμετέχει σταθερά στις πολύμορφες διαδικασίες κοινωνικών διεκδικήσεων... Η επιτηδευμένη άρνηση για την άρνηση σε κάποιες εποχιακές συγκυρίες έχει υψηλό φορτίο αξιοσύνης, στο σήμερα όμως έχει από τα χαμηλότερα σχετικά των τελευταίων δεκαετιών... Ειδικά, όταν δεν υποστηρίζεται από την ύπαρξη μαζικών υποδομών, τείνει να καταστεί διαχωρισμός αυτοεπιβεβαίωσης και όχι χρήσιμο εργαλείο για την κατάκτηση συλλογικών στόχων... Ας είναι. Απόψεις είναι αυτές και ο καθένας κάνει τις επιλογές του...
Το μόνο σίγουρο για το οποίο οι μόνοι που θα διαφωνήσουν είναι οι ευνοημένοι και οι εκλεκτοί του καθεστώτος που εγκαθιδρύθηκε στη χώρα από τον Ιούλιο του 2019, αλλά και εκείνοι που στηρίζουν το σημερινό κυβερνών κόμμα «βρέξει-χιονίσει», είναι άλλο: αν ξαναεκλεγεί το συγκεκριμένο κόμμα «και θα βρέξει και θα χιονίσει, και θα πλημμυρίσει και θα παγώσει το σύμπαν»... Γιατί η χώρα δεν αντέχει άλλη ευνοιοκρατία προς μία μικρή κάστα εκλεκτών, άλλες παρακολουθήσεις, άλλες απευθείας αναθέσεις, άλλη υποβάθμιση και άλλο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, άλλη ασυδοσία διάφορων παράκεντρων που έχουν πλοκάμια ακόμα και σε σκοτεινά πεδία οργανωμένων δραστηριοποιήσεων, άλλη ακατάσχετη κερδοσκοπία σε οτιδήποτε κινείται και σε οτιδήποτε μένει ακίνητο...
Σύντροφοι όλων των αποχρώσεων, σημασία δεν έχει να τα λέμε μεταξύ μας. Όσοι είναι απέναντι από τη σημερινή κρατούσα τάξη πραγμάτων όλα αυτά τα ξέρουν, και ακόμα και αν δεν τα ήξεραν θα τα είχαν μάθει πολύ εύκολα με αυτά που διαβάζουν ή με τους ανθρώπους που συνήθως συναγελάζονται. Όμως, η αυτοαναφορικότητα όχι μόνο κουράζει, αλλά στενεύει και τους διανοητικούς ορίζοντες...
Το μεγάλο ζητούμενο είναι το τι θα διαλέξει η πλειοψηφία, πόσο κτήμα της και πόσο την ενδιαφέρουν οι εκτροπές που έλαβαν χώρα από τη σημερινή version της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά, και το αν θα αφουγκραστούν οι ουδέτεροι τα όσα λέμε εμείς που αναζητάμε μία πορεία διαφορετική από τους «δοσμένους δρόμους» που βολεύουν μονάχα τις ελίτ. Αν, δηλαδή, έχουμε καταφέρει να δημιουργήσουμε μία πειστική ατζέντα προς συλλογική διαπραγμάτευση, αν έχουμε κερδίσει την εμπιστοσύνη μεγάλου αριθμού ανθρώπων. Δύσκολα όλα αυτά τα ζητούμενα και δεν είμαι σίγουρος για το ακριβές μέγεθος της επιτυχίας μας, χωρίς να χάνω την αισιοδοξία μου πως το αποτέλεσμα της κάλπης μπορεί να έχει αρκετά θετικά μηνύματα. Και συνεχίζω ως προς την καταγραφή των ζητούμενων: αν έχουμε πείσει τους ίδιους τους εαυτούς μας πως μπορουμε να δώσουμε αυτό που χρειάζεται. Έστω το minimum. Αν έχουμε ξεκαθαρίσει έγκαιρα μέσα μας τι θέλουμε και τι μπορούμε όντως να κάνουμε στην πραγματική ζωή και όχι στις φαντασιώσεις μας. Γιατί αυτός που έχει αυτοπεποίθηση, πίστη και ξέρει τι πρέπει να κάνει για να βελτιώσει τις γενικές συνθήκες (και όχι μόνο τις ατομικές...), φαίνεται. Ο διστακτικός, ο απλά διεκπεραιωτικός, ο διαχειριστικά ράθυμος, ο ωφελιμιστής, ο κοντόφθαλμος, αυτοί όλοι επίσης φαίνονται... Η προεκλογική περίοδος δεν αρκεί για να μεταβάλλει τα κυρίαρχα ρεύματα, είναι όμως περίοδος αποσαφήνισης και κυρίως λήψης αποφάσεων...
Από εδώ και πέρα, ας διαλέξει o καθένας τι θα ψηφίσει με γνώμονα τα δικά του κριτήρια και τη δική του ερμηνεία περί του συμφέροντος του ίδιου, των δικών του ανθρώπων, αλλά και της κοινωνίας ευρύτερα (γιατί, όσο και να χτυπιούνται κάποιοι περί του αντιθέτου..., οι εξατομικευμένες λύσεις πάντα θα υστερούν μπροστά στις όποιες συλλογικές, ακόμα και αν αυτές οι δεύτερες δεν είναι και τόσο καλές...). Για μένα υπάρχουν επιχειρήματα σοβαρά και ουσιαστικά για κάθε επιλογή που κινείται προς πραγματικά προοδευτική έως ριζοσπαστική κατεύθυνση. Επομένως, ας θυμηθούμε ξανά πολύ καλά αυτήν την τετραετία που πέρασε, όσο οδυνηρό και ψυχοφθόρο κι αν είναι κάτι τέτοιο. Ας σηκώσουμε ανάστημα, ας βάλουμε ένα λιθαράκι για μία καλύτερη μέρα, ας δείξουμε πως είμαστε ώριμοι και υπεύθυνοι, ας τολμήσουμε να δηλώσουμε με παρρησία τις ενστάσεις και τις ανησυχίες μας, να εκφράσουμε ακόμα και την οργή μας, να ακούσουμε όλα όσα έχει να μας πει η τσέπη μας..., να σμιλεύσουμε πτυχές μίας απτής προοπτικής, να ανανεώσουμε τα ραντεβού στους δρόμους του αγώνα (που ήδη προδιαγράφονται πολλά...).
Χωρίς να φοβόμαστε, χωρίς να υποτιμούμε... Ο αντίπαλος δεν είναι ανίκητος, αλλά είναι πολύ ισχυρός. Διαθέτει χρήματα (πολλά χρήματα, για την ακρίβεια...), ικανούς ανθρώπους σε όλα τα κρίσιμα πόστα, πολλαπλές αβάντες, ξέρει εκ πείρας και από... βουλιμία... να αξιοποιεί τα προνόμια της εξουσίας, έχει αναλάβει δεσμεύσεις έναντι ισχυρών διεθνών κέντρων που δεν αστειεύονται και ούτε τους αρέσει να χάνουν χρόνο..., είναι αρκετά έξυπνος και έχει αποφασιστικότητα. Ξέρει τι θέλει και το κυριότερο είναι αδίστακτος και επικίνδυνος γιατί (έχει μάθει και εθιστεί στο να) αδιαφορεί για τις συνέπειες των πράξεών του στους πολλούς. Πάντα βρίσκει λόγια να πει για τα κακώς κείμενά του, κι ας είναι λόγια που ορίζουν οι επικοινωνιολόγοι και όχι κάποιο είδος φραστικής (έστω και αφηρημένης) ενσυναίσθησης. Η απληστία του είναι το μεγαλύτερό του ελάττωμα. Δεν ξέρει πότε να βάζει φραγμούς στον εαυτό του... Για να ασκεί εξουσία «κάνει ανοίγματα» και σε ετερόκλητους χώρους και κανένας δεν μπορεί όλους αυτούς να τους διαχειρίζεται συνέχεια με επιτυχία...
Εμάς, όποιοι, όσοι και οτιδήποτε είμαστε, αυτά όλα μας βολεύουν... Στο σήμερα, προέχει η εναντίωση σε αυτόν τον αντίπαλο, που έχει αυτοκαθοριστεί ως εχθρός μας. Τα υπόλοιπα, ας τα λύσει η κοινωνική-λαϊκή ετυμηγορία...
ΥΓ. Μην ξεχνάμε ποτέ πως στο ποδόσφαιρο όποιος έχει τη μπάλα στην κατοχή του, όποιος παίζει επίθεση, έχει εξασφαλίσει σίγουρα πως δεν χρειάζεται να αμυνθεί εκείνη τη στιγμή... Εκτός και αν δεν προσέξει και κάνει πολύ σύντομα λάθος και τον βρει ακάλυπτο στα μετόπισθεν ο αντίπαλος...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου