(Το προτελευταίο σήμα της βάρδιας) –
"Αυτός ο νεαρός άντρας θα μπορούσε να κάνει οικογένεια με άλλη κι όμως
μένει με αυτό το κορίτσι και παλεύουν τον καρκίνο μαζί"
Ένα συγκλονιστικό βιωματικό post, μια πέρα για πέρα αληθινή ιστορία, δημοσιεύτηκε στην ομάδα “Untold Stories”
στο Facebook. Μια ανάρτηση τόσο τραγική και ταυτόχρονα γεμάτη από το
φώς της ελπίδας. Της ελπίδας ότι όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχουν
“βάρδιες” στην ζωή που θα μας εκπλήσσουν ευχάριστα, ακόμα και στα
σκοτάδια της πιο “παγωμένης” νύχτας!
Και επιβεβαιώνει αυτό που είχε γράψει η μεγάλη Μάγια Αγγέλου: “Δεν
σβήνουν τα αποτυπώματα που αφήνουμε στις ζωές των ανθρώπων που
αγγίζουμε”…
Διαβάστε την ιστορία:
“Άλλη μια βάρδια νυχτερινή στο ασθενοφόρο… Χωρίς ανάσα, το ένα σήμα μετά το άλλο…
Κατά τις 4:30 το πρωί παίρνουμε αυτό που αποδείχθηκε το προτελευταίο
σήμα της βάρδιας. Νεαρή γυναίκα, καρκίνος γενικευμένος, τώρα με σοβαρή
δύσπνοια.
Μπαίνουμε στο σπίτι και βλέπω μια όμορφη γυναίκα, χωρίς μαλλιά, ξέπνοη
και χλωμή, απισχνασμένη. Πονάει όπου και να αγγίξεις. Το περιβάλλον
ανήσυχο, ξεχωρίζω τη μητέρα της, ίσως οι νεαροί άνδρες και άλλη μια
κοπέλα να είναι τα αδέρφια της.
Παραλαμβάνουμε με όλες τις φροντίδες, να πάρει το χρόνο της, να μη
μείνει χωρίς παροχή οξυγόνου ούτε λεπτό, να μην την πονέσουμε πολύ… Στο
ασθενοφόρο συνοδεύει ένας από τους νεαρούς άνδρες και αφού τελειώνω τις
βασικές τακτοποιήσεις και τη λήψη των ζωτικών προσπαθώ να χαλαρώσω το
κλίμα ανοίγοντας συζήτηση…
-Είστε… συγγενής;
-Είμαι ο σύντροφός της
Μία μικρή μετακίνηση στο οξύμετρο έσωσε τη δική μου αμηχανία, σπεύδω να
διορθώσω τη θέση, ήταν έτσι κι αλλιώς δύσκολο να λαμβάνει μέτρηση από
εκείνα τα παγωμένα και πρησμένα, ολόλευκα ακροδάκτυλα.
-Έξι χρόνια παλεύουμε… Σήμερα το πρωί είχαμε κλείσει ραντεβού να ξεκινήσει θεραπεία μ’ ένα καινούργιο φάρμακο, αλλά…
-Ας αντιμετωπίσουμε τώρα αυτό που προέκυψε και μόλις νιώσει καλύτερα θα κλείσετε νέο ραντεβού για τη θεραπεία
-Ναι! Έτσι!
Ένα νεύμα της έδειξε πως πονούσε, ήθελε ν’ αλλάξουμε λίγο τη θέση που
καθόταν, την μετακίνησα προσεκτικά, κατέβασα λίγο την πλάτη του φορείου.
Σε κάθε μου προσπάθεια, έβαζε το χέρι χτυπώντας απαλά το στήθος της και
μέσα από την μάσκα ψέλλιζε “ευχαριστώ”…
Κάθισα ξανά στη θέση μου. Εκείνος, στο κάθισμα πίσω από το κεφάλι της,
δεν μπορούσε να έχει οπτική επαφή. Τεντώθηκε μπροστά, άπλωσε το χέρι και
τη χάιδεψε στο κεφάλι… Έσπευσα να διευκρινίσω: “δεν είμαι εγώ, δεν
χαϊδεύω εγώ!” Το χαμόγελό της φώτισε την καμπίνα! Σήκωσε το χέρι της σε
αναζήτηση του δικού του. Αγγίχτηκαν και ένιωσα τόσο… παρείσακτη! Δεν
έπρεπε να είμαι εκεί… ! Είχα εξαντλήσει όλη μου την φροντίδα αλλά δεν
μπόρεσα ούτε καν να πλησιάσω την ανακούφιση που ολοφάνερα προσέφερε αυτό
το άγγιγμα!
…
Το ασθενοφόρο μπήκε στη ράμπα των επειγόντων. Οι διαδικασίες στο
συγκεκριμένο νοσοκομείο δεν επιδέχονται εξαιρέσεων: τεστ κοβιντ, αναμονή
αποτελέσματος, καταγραφή… Κατέβηκα να τακτοποιήσω τη χαρτουρα, κατέβηκε
κι εκείνος. Ο συνάδελφός μου έμεινε για λίγο μαζί της κι εκείνος βρήκε
ευκαιρία να μου πει όλη την ιστορία: “είμαστε πολλά χρόνια μαζί,
ξεκίνησε από το στήθος, τώρα είναι παντού, στα όργανα, στα οστά, στο
κεφάλι… Έξι χρόνια… Όλο κάτι καινούργιο μάς βρίσκει…”
Σε λίγο φτάνουν και οι υπόλοιποι συγγενείς. Βλέπω τη μητέρα της. Εκείνος
ανοίγει τα χέρια. Την αγκαλιάζει και την σφίγγει στιγμιαία πάνω του,
μένουν για λίγο ακόμα αγκαλιασμένοι, όσο η μητέρα αφήνει τα δάκρυά της
να κυλήσουν. Σκουπίζει το πρόσωπό της και ανοίγει την πόρτα του
ασθενοφόρου, να μιλήσει λίγο με το παιδί της…
Στο φορείο του νοσοκομείου πια, είχε έρθει η ώρα να χαιρετήσω την ασθενή
μου. Μού ζητάει με νοήματα να τη βοηθήσω να ανακαθίσει και να κρεμάσει
λίγο τα πόδια της έξω από το φορείο, πονούσε πάλι. Την βοηθάω καθώς ο
γιατρός και ο σύντροφός της πλησιάζουν.
“Σας παρακαλώ, καλύτερα να μείνει ξαπλωμένη, μην πέσει!” Η αυστηρή φωνή
του γιατρού σχημάτισε μιαν απελπισία στο χλωμό της πρόσωπο
“Μην ανησυχείτε γιατρέ μου, δεν θα πέσει! Έχει… καλό στήριγμα!” είπα
χαμογελώντας στον όμορφο άντρα που είχε ήδη φτάσει δίπλα της. Χαμογέλασε
και ο γιατρός και δεν ξαναμίλησε…
…
Στον δρόμο για το επόμενο σήμα, που ήρθε αμέσως μόλις βγήκαμε από την
πύλη του νοσοκομείου, σκεφτόμουν για άλλη μια φορά πόσο λατρεύω τη
δουλειά μου. Έφευγα με ένα μεγάλο βάρος στο στήθος, μια βαθιά θλίψη, για
όλα όσα αντιμετώπιζε αυτή η νεαρή γυναίκα, για το τέλος που είναι πολύ
κοντά, για τη μητέρα της που σκουπίζει ποτάμια δάκρυα και έχει ακόμα κι
άλλα να χύσει, για τα αδέρφια, για τον νεαρό άνδρα που τη συντροφεύει…
Αλλά υπήρχε κάτι που τα επισκίαζε όλα αυτά… Όλα! Ένιωθα… γεμάτη. Ζεστή
και γεμάτη. Είχα μόλις γνωρίσει έναν άνθρωπο σπουδαίο. Πλούσιο. Έναν
νεαρό άνδρα στα τριάντα κάτι του με ολάνθιστο κόσμο από συναισθήματα, με
ψυχή!
Ήταν εκεί! Σε μια σχέση αγάπης από την οποία δεν είχε τίποτα πια να
λαμβάνει ο ίδιος… Σε μια σχέση που μόνο έδινε και έδινε αστείρευτα και
δεν είχε τίποτα να περιμένει, πέρα από θλίψη, πόνο, απώλεια… Και έμενε
εκεί, όχι αμέτοχος παρών, αλλά το στήριγμα, ο πάροχος, ο φροντιστής, ο
φρουρός, ο σύντροφος.
Ένας ξεχωριστός άνδρας που θα μπορούσε να έχει ήδη κάνει οικογένεια με
άλλη γυναίκα μέσα σ αυτά τα έξι χρόνια, χωρίς να μπορεί να βρεθεί κανείς
να τον κατηγορήσει για… εγκατάλειψη ύστερα από χρόνια αγώνα, μένει μ’
αυτό το κορίτσι, της μιλάει για καινούργιες θεραπείες για να της δώσει
ελπίδα, φροντίζει ακόμα και τη μητέρα της…
Εκείνο το άγγιγμα στο ασθενοφόρο έδειχνε πόσο άμεσα εισέπραττε την
απεριόριστη αγάπη του το κορίτσι, το χαμόγελό της μέσα στον πόνο είπε
όλη την ιστορία τους, πώς γνωρίστηκαν, πώς ερωτεύτηκαν, τι εξακολουθεί
να σημαίνει ο ένας για τον άλλον…
Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη δουλειά να σου δίνει τόσα πολλά μέσα σε τόσο
λίγο χρόνο. Να πονάς δυνατά και βαθιά, να νιώθεις ανίσχυρος και μικρός
αλλά και να καταφέρνεις να βρίσκεις την πληρότητα μέσα από τα πιο
δύσκολα και σκληρά ανθρώπινα συναισθήματα. Να επανακτάς μέρα με τη μέρα
την πίστη σου στους ανθρώπους και στη δύναμη της αγάπης, να συγχωρείς τα
μικρά μπροστά στα μεγάλα, να εκτιμάς την αξία της ζωής και να την
προασπίζεσαι σε κάθε βήμα, να αγαπάς με δύναμη…
#ήμουν_εκεί_ήμουν_εγώ
(θα το βάλω σ’ αυτό το ίδιο χάσταγκ παρότι δεν είναι για μένα, ήταν
εκείνος ο μοναδικός νέος με την τεράστια ψυχή που συνάντησα το πρόσφατο
κρύο βράδυ για λίγο και κατάφερε σε λίγες στιγμές να γεμίσει το μέσα
μου. Και χαίρομαι που υπάρχει, χαίρομαι που τον γνώρισα. Εγώ ήμουν απλώς
εκεί… Ο κόσμος είναι καλύτερος από ο,τι νομίζουμε…)”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου