Ο ανταποκριτής της Corriere della Sera στην Τουρκία Αντόνιο Φεράρι κατηγορεί ευθέως τον Ερντογάν για το καθεστώς τρόμου που έχει επιβάλει και για παράνομο πλουτισμό
Η Τουρκία έχει μετατραπεί σε «ένα τρομακτικό στρατόπεδο συγκέντρωσης»
Στο φως της δημοσιότητας ήρθαν συνταρακτικές λεπτομέρειες για το αυταρχικό καθεστώς που έχει επιβάλει στη γείτονα ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Σε τίποτα δεν χαρίστηκε στον Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ο
γνωστός Ιταλός δημοσιογράφος και απεσταλμένος της ιταλικής εφημερίδας
Corriere della Sera, Αντόνιο Φεράρι,
που με σχόλιο του προχώρησε σε τρανταχτές αποκαλύψεις σχετικά με την κοινωνική και πολιτική κατάσταση στην Τουρκία, καθώς και για τον ρόλο του προέδρου στο καθεστώς που έχει διαμορφωθεί. Ευθύς, κοφτός και εύστοχος, ο Ιταλός δημοσιογράφος και αναλυτής μίλησε για την έρευνα που έχει κάνει αναφορικά με «τα εγκλήματα του Ερντογάν».
«Τα τόσα βίντεο και οι ειδήσεις που πολλοί θαρραλέοι Τούρκοι μου στέλνουν, είναι πραγματικά τρομακτικά. Η χώρα αυτή, που ανέκαθεν αγαπούσα, έχει γίνει μια απέραντη φυλακή, προθάλαμος πιθανότατου θανάτου. Όποιος φυλακίζεται, πέρα από την κάθε είδους βίαιη μεταχείριση, ωθείται σε αυτοκτονία», γράφει ο Φεράρι.
Ο
μπαρουτοκαπνισμένος δημοσιογράφος αναφέρεται σε «ξεπούλημα τουρκικών
εκτάσεων για να πλουτίσει ένας μόνον αφέντης», σε «τηλεφώνημα του
Ερντογάν στον γιο του, με το οποίο του ζήτησε να εξαφανίσει πάνω από 20
εκατομμύρια δολάρια, αποτέλεσμα παράνομων συναλλαγών», και σε μια «χωρίς
αίσθηση του μέτρου εξωτερική πολιτική».
Ο Φεράρι πληροφορεί τους Ιταλούς ότι «δικαστικοί που καταφέρνουν να μην καταλήξουν στην φυλακή, το σκάνε για να σωθούν», και ότι μέχρι τις αρχές του 2021, 597.738 άνθρωποι συνελήφθησαν, με εντολή του Ερντογάν, κατηγορούμενοι για τρομοκρατία». Κάτι που μετέτρεψε τη χώρα αυτή σε «ένα τρομακτικό στρατόπεδο συγκέντρωσης» και «ώθησε την Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, να καταγγείλει το "Πρόβλημα Δικαιοσύνης", που υπάρχει στην Τουρκία».
«Στην αρχή, είχα πιστέψει και εγώ στις μεταρρυθμιστικές διακηρύξεις του Ερντογάν, όταν ήταν δήμαρχος της Κωνσταντινούπολης και μόλις κατάφερε να γίνει πρωθυπουργός. Αλλά ήταν μια αυταπάτη», γράφει ο αναλυτής της Corriere, o οποίος έχει πάρει τέσσερις συνεντεύξεις από τον Ερντογάν.
«Το βρόμικο παιχνίδι του την νύχτα της υποτιθέμενης απόπειρας πραξικοπήματος υπερέβη κάθε όριο. Κατάφερα να ανακαλύψω -βέβαια όχι από το κινητό μου που ήταν υπό παρακολούθηση- ότι ο Ερντογάν βρισκόταν σε διακοπές, και όχι μέσα σε αεροσκάφος, για να ζητήσει δήθεν πολιτικό άσυλο σε Ευρωπαίους ηγέτες», αποκαλύπτει ο Αντόνιο Φεράρι.
«Για τη δημοσιογραφική αυτή επιτυχία, έπαιξα όλα τα χαρτιά της αξιοπιστίας μου. Και δεν θα το έκανα ποτέ, αν η αποκλειστικότητα αυτή δεν είχε στέρεες βάσεις», υπογραμμίζει ο Ιταλός δημοσιογράφος. Και καταλήγει, ασκώντας δριμεία κριτική στην Ευρωπαϊκή Ένωση: «Από εκείνη τη στιγμή, για μένα ο Ερντογάν μετατράπηκε σχεδόν σε εγκληματία. Σήμερα θα έβγαζα και το σχεδόν. Στην Τουρκία μπορεί να συμβεί ό,τι χειρότερο. Και η Ευρώπη, που της πουλάει όπλα, θα έπρεπε να αισθανθεί ντροπή».
Με στοιχεία από το ΑΠΕ/ΜΠΕ
__________________
Turchia, si alza il velo sugli orrori di Erdogan
La denuncia della Commissione per i diritti umani delle Nazioni Unite. Il Paese trasformato in un carcere-lager, dove si moltiplicano i suicidi. La ferocia e le bugie del dittatore-sultano
Antonio Ferrari / CorriereTv
Avevo spento la luce e mi ero imposto di tacere sulle mille porcherie che conosco, e di cui vengo costantemente informato, nella Turchia del dittatore-presidente-sultano Recep Tayyip Erdogan. Era diventata quasi un’ossessione. Ma ora non posso più tacere. Le notizie e i video che tanti coraggiosi turchi mi mandano sono davvero mostruosi.
Il Paese che amo da sempre è diventato una gigantesca e feroce prigione, preambolo di morte altamente probabile. Chi finisce in carcere, oltre a violenze di ogni genere, è spinto a suicidarsi. Sono centinaia gli arrestati che hanno avuto la forza di gridare la verità e che vanno a moltiplicare il numero di coloro che preferiscono togliersi la vita, impiccandosi, piuttosto che sottostare all’infamia della spietata dittatura.
Non parlo dei fatti che ho denunciato per anni. Non parlo della vendita o svendita di terre turche per arricchire l’unico padrone e i suoi accoliti. Non parlo della telefonata di Erdogan al figlio, chiedendogli di far sparire oltre 20 milioni di dollari, frutto di traffici illeciti. Non parlo del ridicolo PHD all’Università di Bologna del figlio ( oggetto di un’inchiesta giudiziaria), iscrittosi solo per poter raggiungere in fretta la Svizzera e depositare il malloppo. Non parlo dei soldi pagati ad Ankara dall’Unione europea per evitare un’invasione di profughi. Non parlo di ciò che Ankara fa nel Kurdistan contro l’Intrepida minoranza curda.
Non parlo di una politica estera dissoluta. Silenzio imbarazzato su tutto. Eppure ho sempre creduto nel giornalismo vero, composto di cronaca, buona scrittura e capacità di analisi e di visione. Però credetemi. Mai avrei immaginato la catena degli orrori che mi raccontano e mi documentano.
Amici magistrati, riusciti a sfuggire agli arresti, fuggono per salvarsi. Il 16 marzo di quest’anno la “Questione Giustizia” in Turchia è stata denunciata dalla Commissione dei diritti umani delle Nazioni Unite. Pensate che nel 2020 ben 283.000 persone erano state arrestate, per ordine di Erdogan, perché accusate di terrorismo. E pensate che all’inizio del 2021 il numero era salito a 597.783. Un lager mostruoso. Lo dico con il cuore a pezzi perché avevo creduto, all’inizio, al riformismo di Erdogan.
Quando era sindaco di Istanbul e persino quando era riuscito a diventare primo ministro. Era stata un’illusione. Ho conosciuto bene il dittatore-sultano, l’ho intervistato quattro volte, oltre ad averlo ascoltato e aver discusso animatamente con lui durante alcune conferenze-stampa a Istanbul e ad Ankara. Alcune decisioni, appena eletto presidente, mi hanno sconcertato, altre mi hanno sconvolto. La porcheria che il sultano aveva inventato la notte del presunto colpo di Stato, porcheria che aveva fatto rabbrividire il mondo, era davvero troppo. Ero riuscito a scoprire, con alcune importanti telefonate, e non dal mio super controllato cellulare, che Erdogan era in vacanza. Non era in volo, chiedendo asilo politico si leader di tutta Europa.
Non sarebbe tornato ad Ankara ma a Istanbul la mattina dopo, sperando che avrebbero vinto gli allocchi creduloni. Ho giocato allora, alla vigilia del mio 70mo compleanno, tutte le carte della mia credibilità. Che mai avrei sacrificata per uno scoop improbabile. Il giorno dopo ero diventato, sempre improbabilmente, un genio.
Da quel momento Erdogan nella mia mente si è quasi trasformato in un criminale. Oggi eliminerei il quasi.
Ogni porcheria in Turchia è possibile. E anche l’Europa, che gli vende armi dovrebbe vergognarsi. A questo proposito Giorgio Gaber cantava “Mi fa male il mondo”. Quanto è vero e quanto mi manchi, caro amico Giorgio.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου