Το αντιεμβολιαστικό «κίνημα» σαν κόμμα
«Μακριά -μου λέει φίλος- μην αποφασίσουν και κάνουν κόμμα οι αντιεμβολιαστές -είναι βέβαιο ότι θα μπουν με άνεση στη Βουλή. Είναι τόσο αφιονισμένοι, τόσο αμετάπειστοι για το ανύπαρκτο δίκιο τους, που θα ψηφίσουν με κλειστά μάτια το υποτιθέμενο κόμμα». Και μετά χαμογελά πικρά. Αλλά [αλί], μήπως δεν κάνω το ίδιο; Τρομοκρατούμαι από αυτό που λέει. Και πώς να μη νιώθει έτσι κανείς; Εδώ μπήκε στη Βουλή το κόμμα των ναζιστών, φανατικών οπαδών αυτών που έσφαξαν χιλιάδες Ελληνες αμάχους και κατέκαψαν και λεηλάτησαν τη χώρα πριν από ογδόντα χρόνια, οι αντιεμβολιαστές δεν θα μπούνε;
Η ειρωνεία δε είναι ότι όλοι ετούτοι θεωρούν πως αντιστέκονται στη νέα τάξη πραγμάτων, που μας θέλει τάχα ελεγχόμενους στο μυαλό αλλά και στην ψυχή, ότι αόρατες δυνάμεις, εβραϊκές ή αμερικανικές, πράττουν ύπουλα και συνωμοτικά και κάνουν ό,τι είναι δυνατόν να μας καταντήσουν πειθήνια πλάσματα, άβουλα και υπάκουα, ότι μας θέλουν να φερόμαστε σαν αγέλη. Ολα τα είχαμε, η «αντίσταση» των αντιεμβολιαστών μάς μάρανε. Τώρα το θυμήθηκαν ότι, εκόντες άκοντες, λειτουργούμε και φερόμαστε σαν αγέλη...
«Και μην ξεχνάς -συνεχίζει ο φίλος- ότι σε αυτούς δεν συμπεριλαμβάνονται και οι αμέτρητοι απατεώνες, αυτοί που με δόλιο τρόπο έχουν αποκτήσει πιστοποιητικά εμβολιασμού. Πάω στοίχημα ότι μόνο το 40% των Ελλήνων, από το 60% που λένε οι ειδικοί, έχει πλήρως εμβολιαστεί. Οι περισσότεροι από αυτούς θα συμβαδίσουν με τους ντούρους αντίθετους, έτσι τουλάχιστον όπως τους είδα στο Σύνταγμα -πολλοί κρατούσαν, και ανέμιζαν μάλιστα, το «Πιστεύω» του Παπαδόπουλου, σταυρούς και πετραχήλια, σημαίες και θυμιατήρια· ας μη συνεχίσω». Προσπαθώ να του πω ότι δεν είναι όλοι οι αντιεμβολιαστές αυτής της ακροδεξιάς «φυλής», ότι γνωρίζω ανθρώπους σοβαρούς αλλά φοβισμένους, που κινούνται στον ας τον πούμε προοδευτικό χώρο.
«Είναι λίγοι αυτοί», αποφαίνεται και επιμένει ότι ένα νέο κόμμα, ισοδύναμο σχεδόν της Χρυσής Αυγής, αρχίζει να διαμορφώνεται στην ελληνική κοινωνία. «Να δεις ότι κάποια στιγμή αυτοί οι άνθρωποι θα ενωθούν με κάποιον τρόπο και άντε να τους μαζέψει κανείς μετά -κάτι που δεν το θέλουμε αλλά δεν είμαστε μάλλον ικανοί να το αποτρέψουμε». Ανατριχιαστικά όσα ισχυρίζεται ο φίλος, αλλά και τι να απαντήσεις; Είναι πειστικός -μακάρι να είναι μια πρόχειρη και ελαφριά προσέγγιση που επιχειρεί στο αντιεμβολιαστικό «κίνημα», γιατί, αν έχει δίκιο, θα μας κλαίνε οι ρέγκες, στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον.
Του απαντώ, βέβαια, ότι θεωρώ υπερβολικά όσα σκέφτεται και ότι όλοι αυτοί είναι ένα σκορποχώρι, που οι συγκυρίες το κάνουν να φαίνεται ότι έχει μια μαζικότητα -αλλά έως εκεί. «Χαίρομαι -μου λέει- που είσαι αισιόδοξος, αλλά πώς μπορείς να είσαι; Δεν βλέπεις τα χάλια της ελληνικής κοινωνίας; Δεν αντιλαμβάνεσαι τον κατακερματισμό της, την ένδειά της και την αδράνειά της;». Τι να πω...
Ξεχνιέται κανείς, πάντως, μιλώντας για αυτούς τους οπωσδήποτε παλαβιάρηδες -με τους ίδιους δεν μπορείς να συνομιλήσεις· καλύτερα να προσπαθήσεις με έναν τοίχο, παρά με τους περισσότερους από αυτούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου