Εμείς, οι άλλοι και τα πρέπει μας
Πρέπει. Οπωσδήποτε.
Να μπει τέλος στη διαχείριση της πανδημίας με όρους επικοινωνίας, αβάσταχτης ελαφρότητας, εικονολατρίας του Μητσοτάκη, χειροκροτημάτων της συζύγου, ευκαιρίας για νόμιμες αρπαχτές, πλουτισμού των κυνικών και κυνισμού των αυλικών, που κοστίζει χιλιάδες ζωές.
Στο ξεπούλημα των πάντων. Της ΔΕΗ, του ΔΕΔΗΕ, της ΔΕΠΑ, της ΕΥΔΑΠ, της μάνας και των παιδιών μας, των απογόνων και των προγόνων μας, του αέρα που αναπνέουμε, της γης που πατάμε, των ανανεώσιμων πηγών συνέργειας, της χώρας και των ανθρώπων της. Μέχρι να απομείνει κρατική μόνο η Οικογένεια Μητσοτάκη, όπως έγραψε κάποιος κάπου.
Στην υποδούλωση των εργαζομένων, των νέων, των πολλών που δεν κατέχουν παρά μόνο τις δεξιότητες και τη δουλειά τους, στην παραγωγή των ιδανικών δούλων, που θα προσφέρουν τζάμπα υπερωρίες, θα αγαπούν τις αγαθοεργίες, θα μισούν τις απεργίες και θα εκτονώνονται με τα survivor και ενίοτε σκοτώνοντας ο ένας τον άλλον σε ασκήσεις οικογενειακής βίας.
Στην καταστροφή των μικρομεσαίων, που αρνούνται να μετακομίσουν στη στρατιά της μισθωτής δουλείας, να συγχωνευτούν με τους νταβατζήδες τους, να πειθαρχήσουν στον Άδωνι, στον Πισσαρίδη, στο κακό ριζικό που τους οργανώνουν και τους επιφυλάσσουν οι αυτουργοί της «ελευθερίας» των αγορών.
Στο πάρτι του δημόσιου χρήματος, στον κομπασμό της αποτυχίας, στην αλαζονεία της τραγωδίας, στην υποκρισία που βαφτίζει τα σκάνδαλα σκευωρίες, στο νταβατζηλίκι που εμφανίζεται ως ανάπτυξη, στη διαπλοκή που εμφανίζεται ως πρόοδος, στον βιασμό λέξεων όπως δημοκρατία, κανονικότητα, μεταρρύθμιση. Στο Καθεστώς που οικοδομείται επί νεκρών και ζώντων.
Πρέπει. Οπωσδήποτε.
Μόνο που οι εθελοντές αυτών των «πρέπει» έχουν απέναντι:
Το Σύστημα με όλα του τα όπλα, το χρήμα, τις παγίδες, που για πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση στηρίζει με τόση αφοσίωση τους δικούς του και υπονομεύει με τόση προσήλωση τους δικούς μας.
Την ενημέρωση της αποφοράς, τους δημοσκόπους της χαράς, τους οιωνοσκόπους της συμφοράς, που κάνουν τη νύχτα μέρα, το μαύρο άσπρο, τον βλάκα έξυπνο, τον ληστή χωροφύλακα, τον κλέφτη εισαγγελέα και τον Μητσοτάκη ιδιοφυΐα.
Τον ελεεινό στρατό που οι στρατηγοί του είναι αποφασισμένοι να μην ξανακάνουν το «λάθος του '15», να κάψουν όση αλήθεια χρειαστεί, να σκοτώσουν όσους χαρακτήρες χρειαστεί, να διαπράξουν όσα αίσχη χρειαστεί, για να μην καταλάβει ένα πιο ώριμο και επικίνδυνο δεκαπενταμελές το Μαξίμου τους.
Με τόσα «πρέπει», αναλογιστείτε πόση αφοσίωση, αποφασιστικότητα, συλλογικότητα, αλληλεγγύη, σοβαρότητα, πειθαρχία, αυτοσυγκράτηση, και πόσο «με την κοινωνία» πρέπει στους από 'δώ, για να ξεπεράσουν το φράγμα πυρός των από ’κεί.
Για να μπορούμε, ενόψει χειμερινού πεζοδρομίου και πρόωρων εκλογών, να μιλάμε για νέα αρχή με όρους πραγματικότητας και όχι ονειρώξεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου