https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjk_D8wMoJ3WNV94I8BrmXqlMElQnMjeIETJAWZSyoYx2qdkuxNvf2zrRMiAMBhb-uQLgpsBadxbwHv5_m6iS9vdoqDEUJ_MWB42qHsTvWbha_Smu3OrbPl54RH88GId7ZVA6nmqA/s400/antonis.jpgΟ Αντώνης Βακιρτζής γεννιέται στις 12 Σεπτεμβρίου 1950 στη Ζάκυνθο από Κωνσταντινουπολίτες γονείς, ενώ ο αδελφός του Στέφανος είναι αγιογράφος. Ως παιδί τού αρέσει να παρατηρεί τη φύση και τα αντικείμενα προσπαθώντας να δει τι μπορεί να υπάρχει πίσω από την ορατή εικόνα, ενώ βλέπει τον σιδερά παππού του να σμιλεύει το μέταλλο.

Το 1968 βρίσκεται στην Αθήνα σπουδάζοντας γλυπτική στην  Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στο εργαστήριο του σημαντικού εικαστικού Γιάννη Παππά -από το 1973 έως το 1979- ενώ εργάζεται επί δύο χρόνια ως βοηθός του γλύπτη Τάκι. Οι φίλοι τον περιγράφουν ως ένα χαρούμενο και κεφάτο δημιουργό που του αρέσει να αυτοσαρκάζεται. Όταν δεν δημιουργεί στο νεοκλασικό σπίτι που μένει στα Εξάρχεια στην οδό Θεμιστοκλέους 98, στήνει με τον σουρεαλιστή εικαστικό Γρηγόρη Σεμιτέκολο θεατρικά δρώμενα στους δρόμους. Απόλυτα ενταγμένος στην αντισυμβατικότητα της εποχής, εμφανίζεται πολλές φορές στη Σχολή του μεταμφιεσμένος ως καμπούρης ή γριά, κυκλοφορεί με μια παλιά BMW μηχανή που τη μαστιγώνει στη σέλα για να τρέξει περισσότερο, ενώ  συμμετέχει στις αντιχουντικές δράσεις της εποχής και στην εξέγερση του Πολυτεχνείου. Η ζωή γι αυτόν είναι ένα υλικό που περιμένει να πλαστεί στα χέρια του όπως αναφέρει σε ποίημα του το 1971:

Σαν είμαστε παιδιά
επιχειρήσαμε να παίξουμε θέατρο,
Σαίξπηρ, Τένεσι Ουίλιαμς, Πιραντέλο.
Αποτύχαμε.
Δεν μπορούσαμε να υποκριθούμε
τους ρόλους.
Σήμερα είμαστε έτοιμοι.
Η παράσταση αρχίζει.

Συγκεντρώνει στο εργαστήριό του μεταχειρισμένα σίδερα, μέταλλα, κομμάτια από οικοδομές, εξαρτήματα από μηχανές,   έπιπλα, αντικείμενα άχρηστα για τους πολλούς, τα οποία αναδημιουργεί και ανασυνθέτει δίνοντάς τους νέα ζωή,  μετατρέποντάς τα σε γλυπτά, πίνακες, μάσκες και θεατρικά κοστούμια. Παρόλα αυτά λέει ότι αν δεν ήταν γλύπτης και ζωγράφος θα ήθελε να είναι αρχιτέκτονας γιατί «…είναι συγκλονιστικό να φτιάχνεις ανθρώπινο χώρο».

Όμως παράλληλα με τα έργα του σχεδιάζει την απρόσμενη  εκούσια έξοδο του, πρώτα στο χαρτί


Ελάτε μην φοβάστε, δεν βγάζει
καπνό η φωτιά που με φύλλα
ξερά  είναι θρεμμένη.
Δέστε πως θέριεψε !
Θα πηδήξω πρώτος. 

Και εν συνεχεία εκτελεί την κορυφαία περφόμανς «παράστασή» του: αυτοπυρπολείται τον Σεπτέμβριο του 1981 στα Εξάρχεια σε ηλικία μόλις 31 ετών …

Εκτός από το, ημιτελές, εικαστικό του έργο, που παρουσιάζεται και σε Έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη, ο Βεζιρτζής «πρωταγωνιστή», ακούσια, σε δύο σημαντικά μουσικά έργα κορυφαίων μουσουργών. Του Χάρη Κατσιμίχα και του  Δήμου Μούτση.

Σύμφωνα με αφήγηση του μουσικού παραγωγού Άγγελου Σφακιανάκη, ο τελευταίος μαζί με τον ραδιοφωνικό παραγωγό και θεατρικό σκηνοθέτη Εμμανουήλ Κουτσουρέλη βρίσκονται το Πάσχα του 1978 στο σπίτι του Αντώνη Βεζιρτζή στη Ζάκυνθο. Τη Μεγάλη Παρασκευή εμφανίζεται στην παρέα μια ιδιαίτερη γυναικεία παρουσία :«Αδύνατη, τρυφερή, πρόσχαρη με μακριά δάχτυλα και κομμένα τα μαλλιά της αλά γκαρσόν. Μας την σύστησε ο συνοδός της, από δω η «Ρενέ». Η χάρη της και μια γλυκιά καλοσύνη τυλιγμένη με την αστική της ευγένεια απλώθηκε σε όλη την παρέα.