Ρήξη στη Δύση: Το άγνωστο παρασκήνιο στο Λονδίνο, η νέα υπεργκάφα Biden και ο κίνδυνος να γίνει η Ελλάδα το βατράχι της υπόθεσης
Του Διογένη Λόππα
Η υπόθεση των πυρηνοκίνητων υποβρυχίων της Αυστραλίας προκάλεσε, όπως είναι ήδη ευρέως γνωστό, τεκτονικές αντιδράσεις στο παγκόσμιο σύστημα ασφαλείας, ενώ συνεχίζει ακόμα να παράγει τετελεσμένα σε ένα διαρκές παρασκήνιο που η διπλωματική του δυναμική μας μεταφέρει πίσω στην κρίση των πυραύλων της Κούβας. Με κέντρο το Παρίσι και τη δικαιολογημένη οργή των Γάλλων, φίλοι, σύμμαχοι και εχθροί προσπαθούν να καταλάβουν τι τους έχει χτυπήσει και όλοι μαζί ψάχνουν τρόπους για να σώσουν οτιδήποτε αν σώζεται.
Η διχαστική αυτή ενέργεια που κινδυνεύει να τινάξει το ΝΑΤΟ στον αέρα και να σπρώξει την Ευρώπη στην αγκαλιά του Πούτιν, έχει τις ρίζες της στην εποχή του Brexit. Όποιος μελέτησε σε βάθος τη στρατηγική του Βρετανού πρωθυπουργού και αρχιτέκτονα του Brexit, σίγουρα κατανόησε την εθνική ανάγκη που αυτή εξέφραζε για τη σταδιακή απαγκίστρωση του Ηνωμένου Βασιλείου από την πολιτική (μη) ασφάλειας της ΕΕ και ιδιαίτερα την απαγκίστρωση από τις γερμανικές εμμονές (και λιγότερο ίσως από τη γαλλική λογική).
Κεντρικός πυλώνας του Βρετανικού συστήματος ασφαλείας, ήδη από την επανάσταση των Μπολσεβίκων, είναι η ανάσχεση της Ρωσίας και ο πάση θυσία περιορισμός των κόκκινων μηχανοκίνητων ταξιαρχιών όσο το δυνατόν ανατολικότερα. Για λόγους που δεν είναι του παρόντος, αποτελεί κοινή πεποίθηση των επί της γης Βρετανών, ότι η Ρωσία είναι ο μεγάλος εχθρός του έθνους και ο νούμερο ένα υπαρξιακός κίνδυνος. Έτσι η γερμανική αντίληψη περί ψυχρής ισορροπίας με τη Ρωσία και η συνεχιζόμενη ενεργειακή πολιτική εξάρτησης του συνόλου της ΕΕ από την Gazprom (Nord Stream) υπήρξε μια από τις βασικές αιτίες του Brexit.
Η χλεύη που αντιμετώπισαν οι Brexiters και προσωπικά ο Boris από το κατεστημένο της ΕΕ έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην πορεία προς την, όπως διαφαίνεται, οριστική αποσκίρτηση του ΗΒ, όχι μόνο από τις οικονομικές διεργασίες της ηπείρου, αλλά και από τα παγιωμένα συστήματα άμυνας. Ήταν ένα από τα μεγάλα χαρτιά του ραδιούργου Βρετανού και φαίνεται ότι το κρατούσε για το τέλος, σε μια μακάβρια εκδοχή της ρήσης που επιμένει ότι η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο.
Λίγοι παρατήρησαν το μεγάλο δράμα που εξελίχθηκε ανάμεσα στο ΗΒ και τη Γαλλία (με τη Γερμανία σε ρόλο απαθούς παρατηρητή), όταν λίγο πριν την πρωτοχρονιά και με πρόφαση τους περιορισμούς του Covid-19, η Γαλλία έκλεισε αιφνιδιαστικά τα σύνορα εγκλωβίζοντας χιλιάδες φορτηγά εφοδιασμού στις δύο ακτές της Μάγχης. Ένας κάτωχρος Boris εμφανίστηκε αργά το βράδυ φανερά καταπονημένος (έως έντρομος) απευθυνόμενος στο έθνος, προσπαθώντας να καθησυχάσει μια ολόκληρη κοινωνία που βάδιζε ολοταχώς προς μια άτακτη έξοδο υπό καθεστώς άτυπου εμπάργκο. Κανείς δεν έμαθε ποτέ τι ακριβώς ανταλλάγματα έδωσε (προφανώς αφορούσαν το αλλόκοτο καθεστώς των ιρλανδικών συνόρων), πάντως η σοβαρή κρίση έληξε σε λίγες ώρες, τα σύνορα άνοιξαν και οι ανακουφισμένοι Βρετανοί ξεχύθηκαν στους δρόμους για να γιορτάσουν την ανεξαρτησία τους.
Εκείνη την ώρα οι σχέσεις ΗΒ – Γαλλίας είχαν οριστικά διαρραγεί, κάτω από καθεστώς ωμού εκβιασμού. Οι σχέσεις ΗΒ – Γερμανίας είχαν διαρραγεί αρκετά χρόνια πριν και όταν έντρομοι οι Βρετανοί παρακολουθούσαν αδρανείς τους άλλοτε ταπεινωτικά ηττημένους Γερμανούς να ανακτούν ασυγκράτητοι το Lebensraum (ζωτικό χώρο) της πρωσικής αυτοκρατορίας, την ίδια ώρα που οι ίδιοι πίσω στο νησί όφειλαν να αναμετρηθούν με εκατοντάδες χιλιάδες καθόλα νόμιμους μετανάστες που εγκατέλειπαν το νεοπαγή γερμανικό νεοφιλελευθερισμό που έπεφτε σαν τις ακρίδες στις ρημαγμένες χώρες τους, αναζητώντας εργασία, ασφάλεια και επιδόματα στη θαλπωρή του Βρετανικού κοινωνικού συστήματος.
Όταν το Brexit άρχισε να παίρνει μορφή και δεν ήταν πια ένα άνοστο αστείο για να περνάνε την ώρα τους οι γιάπηδες στη Φρανκφούρτη και στο Λουξεμβούργο, το κατεστημένο της ΕΕ προέβλεψε με βεβαιότητα την απόλυτη καταστροφή. Άδεια ράφια, έλλειψη φαρμάκων και βασικών αγαθών, φυγή τραπεζών, επενδύσεων και κεφαλαίων, φτώχεια, μιζέρια και εξαθλίωση. Φευ. Η πραγματικότητα υπήρξε αμείλικτη. Τα ράφια στα Tesco είναι πιο γεμάτα από ποτέ, τα Boots εφοδιάζονται κανονικότατα και το City σφύζει από ζωή. Επιπλέον, μια ανεξάρτητη κεντρική κυβέρνηση είναι σε θέση να επαναδιαπραγματεύεται τη στρατηγική θέση της χώρας και να κλείνει συμφωνίες με υπερδυνάμεις, συμφωνίες που προκαλούν εφιάλτες σε ανησυχητικά πολλές πρωτεύουσες της ηπείρου.
Ο Trump έφυγε, ζήτω ο Trump!
Κανένας δεν κατάλαβε ακόμα τι ακριβώς επεδίωξε ο μεγαλύτερος γκαφατζής στην ιστορία των ενοίκων του Λευκού Οίκου, πέφτοντας σαν αφελές ποντικάκι στην παγίδα του Boris. Κάποιοι είπαν ότι θέλει να στριμώξει τους Κινέζους, άλλοι ότι στοχεύει στον προσεταιρισμό της Ινδίας και της Ιαπωνίας σε μια περιοχή έντονης αμφισβήτησης. Σωστά εν μέρη όλα αυτά, αλλά, διάολε, αυτή δεν ήταν ακριβώς η πολιτική του »χαζού» Trump; Αυτός δεν ήταν ο λόγος που το κατεστημένο των ΗΠΑ γύρισε τον κόσμο ανάποδα για να επαναφέρει στην εξουσία μια κάποια »κανονικότητα»;
Και βέβαια, αν προκειμένου να πιέσεις γεωπολιτικά την Κίνα διαλύσεις το ΝΑΤΟ και βάλεις δυναμίτη στον κεντρικό πυλώνα ασφάλειας της Ευρώπης (Γαλλία), δεν το λες και επιτυχία. Αναρωτιέμαι τώρα αν βρέθηκε κανένας ταλαίπωρος άνθρωπος να συμβουλεύσει τον πρόεδρο για τις επιπτώσεις που οπωσδήποτε θα είχε ένα απευθείας χτύπημα εναντίον του ισχυρότερου στρατιωτικά συμμάχου των ΗΠΑ, είτε επειδή επέλεξαν απροκάλυπτα έναν πιο πρόθυμο σύμμαχο, είτε επειδή απλά χρησιμοποίησαν εκβιαστικά την ισχύ τους για να αποσπάσουν ένα ήδη κλεισμένο αμυντικό συμβόλαιο γιγαντιαίων διαστάσεων.
Θέλω να πω, ότι καταλαβαίνω τον Boris για το ατόπημα, καθώς ακολουθεί μια στρατηγική που καλώς ή κακώς (κακώς για μένα) χάραξε πολλά χρόνια πριν και επειδή βέβαια επιθυμούσε διακαώς να ανταποδώσει στους Γάλλους το πρωτοχρονιάτικο πλήγμα του Brexit. Χαρακτηριστικό μάλιστα είναι το σκίτσο των Times (φωτό άρθρου), για να καταλάβει κανείς πώς αντιμετωπίστηκε το θέμα στη βρετανική κοινή γνώμη. Αλλά οι Αμερικανοί τι λόγο είχαν να κάνουν άνω κάτω μια ήδη προβληματική (λόγω Τουρκίας) συμμαχία;
Όταν παλεύουν τα βουβάλια…
Όλη η υπόθεση θα ήταν αρκούντως διασκεδαστική, αν, για λόγους που έχουν να κάνουν με τη συγκεκριμένη συγκυρία, δεν έπαιρναν τα σκάγια και την Ελλάδα. Η χώρα μας βρίσκεται εν μέσω σοβαρότατων διαπραγματεύσεων και με τις δύο πλευρές: Με τις ΗΠΑ έχει πέσει στο τραπέζι η παραχώρηση στρατηγικών τομέων που ούτε λίγο ούτε πολύ παραδίδουν τα κλειδιά της άμυνάς μας στους Αμερικανούς (Σκύρος, Σούδα, Λάρισα – drones, Αλεξανδρούπολη). Με τους Γάλλους διαπραγματευόμαστε μια υπαρξιακής σημασίας στρατηγική συμμαχία που κυρίως στοχεύει στον απόλυτο έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου, ακόμα και αν για το σκοπό αυτό απαιτηθεί μια ναυτική αναμέτρηση με την Τουρκία.
Έτσι με τυράκι την Ανατολική Μεσόγειο που διακαώς επιθυμούν οι Γάλλοι ως παραδοσιακό δικό τους ζωτικό χώρο, εξαγοράζουμε τη γαλλική αεροναυτική παρουσία στο Αιγαίο και τη ρήτρα αμυντικής συνδρομής, την οποία οι ΗΠΑ αδυνατούν να προσφέρουν, για τους γνωστούς λόγους. Παράλληλα η πολεμική μας αεροπορία έχει ενισχυθεί σε πρωτόγνωρο βαθμό, με τα πρώτα Rafale να είναι ήδη εδώ και το ισοζύγιο ισχύος στο Αιγαίο να ανατρέπεται ολιστικά μετά από δεκαετίες, με ότι αυτό σημαίνει διαπραγματευτικά.
Μέσα στη δίνη αυτή, οι ΗΠΑ προκειμένου να διατηρήσουν οι ίδιες τον έλεγχο της περιοχής, προσφέρουν άμεσα – επαναλαμβάνω ΑΜΕΣΑ -(σύμφωνα με ασφαλείς και διασταυρωμένες πληροφορίες) τέσσερα καταδρομικά Ticonderoga τα οποία θα στελεχώνονται από ελληνικά πληρώματα, όμως θα ανήκουν στις ΗΠΑ και θα επιχειρούν με αμερικανικό οπλισμό, πράγμα το οποίο ο καθένας καταλαβαίνει ότι καθιστά το ελληνικό πολεμικό ναυτικό τον απόλυτο bully της περιοχής.
Αν τώρα οι Γάλλοι με τους Αμερικανούς δεν τα βρουν γρήγορα, η Ελλάδα θα βρεθεί σε μια ιδιαίτερα δύσκολη κατάσταση και με ήδη ανοιχτά εξοπλιστικά συμβόλαια (Rafale από τη μία και F16V από την άλλη). Επίσης θα μπορούσε η αμερικανική σφήνα με τα καταδρομικά nα εκληφθεί από τους Γάλλους ως ένα ακόμα χτύπημα στη Naval Group, η οποία είναι πολύ κοντά στο κλείσιμο συμφωνίας για τις μελλοντικές φρεγάτες του ΠΝ (Belharra). Αυτή η εξέλιξη θα επιδείνωνε ακόμα περισσότερο τις σχέσεις τους, με την Ελλάδα στο κέντρο του κυκλώνα, να πιέζεται να επιλέξει πλευρά.
Γνωρίζοντας όμως πρόσωπα και καταστάσεις, έχω την αίσθηση ότι θα υπάρξει σταδιακά αποκλιμάκωση και θα οδηγηθούμε γρήγορα σε εκτόνωση: Ο Boris, ήδη ικανοποιημένος από την επίδειξη ισχύος και τα χαμόγελα που έφερε στους Βρετανούς, θα υποχωρήσει »ελαφρώς», ο Biden αφού θα έχει εκ των υστέρων κατανοήσει το μέγεθος της γκάφας του (βλέπε και Αφγανιστάν) θα φροντίσει να συμβιβάσει τα πράγματα και ο Macron θα προτιμήσει μια μερική αποκατάσταση από μια ολική καταστροφή. Έτσι, μην εκπλαγείτε καθόλου αν η παραγγελία των Αυστραλιανών υποβρυχίων περιοριστεί σε 1 – 2 κομμάτια και η Naval Group αναλάβει τα υπόλοιπα, σώζοντας τα προσχήματα και τη συνοχή της ευρωπαϊκής άμυνας, μέχρι την επόμενη κρίση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου