i«...Κι όταν πεθάνουμε να μας θάψετε κοντά κοντά
για να μην τρέχουμε μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε…»
Τ. Λειβαδίτης
Συμβαίνει με ανθρώπους που αγαπήθηκαν αληθινά να μη θέλουν να χωρίσουν ούτε στον θάνατο. Το ξέρει πολύ καλά ο ποιητής, ότι μόνο η αγάπη είναι πιο δυνατή από το θάνατο, και οι υπόλοιποι ίσως το διαισθανόμαστε.
Η πανδημία Covid-19 είναι απαίσια και γιατί χωρίζει ανθρώπους που αγαπιούνται. Αποστάσεις παντού ακόμη και την ώρα της μάχης για τη ζωή, ακόμη και στο μεταίχμιο.
Όποιος/α νοσηλευτεί θα παλέψει μόνος/η και θα πρέπει να βρει το κουράγιο για να αντέξει χωρίς να παίρνει δύναμη από το βλέμμα της ή από το άγγιγμά του.
Είναι ο πιο φρικτός θάνατος. Καθηλωμένος σε ένα παγωμένο κρεβάτι χωρίς την παρηγοριά της φωνής που μπορεί να απαλύνει τον πόνο και της αφής που ανακουφίζει.
Δεν έχεις προλάβει να αποχαιρετήσεις, να πεις τα λόγια που δεν είπες, να κλείσεις λογαριασμούς και να αντιμετωπίσεις εκκρεμότητες ζωής, να γράψεις κάτι που θέλεις να αφήσεις πίσω κι ακόμη να παρηγορήσεις τους αγαπημένους σου που θα σε πενθήσουν.
Αυτό συμβαίνει με κάθε ξαφνικό θάνατο αλλά εδώ είναι μια πιο παράδοξη συνθήκη, δεν είναι ξαφνικός ο θάνατος, είναι ξαφνική η απόσυρση από τον κόσμο.
Μπαίνεις στο νοσοκομείο και δεν ξέρεις αν και πότε θα βγεις. Χάνεσαι κάτω από το νερό της θάλασσας, κολυμπάς χωρίς ανάσα, και μπορεί να μην ξαναβγείς στο φως.
Περισσότεροι από 5.000 θάνατοι. Νεκροί χωρίς όνομα, χωρίς πρόσωπο - αριθμοί. Χθες 100, σήμερα 50.
Ξέρουμε ότι έχουν φρικτό θάνατο. Μόνοι, χωρίς τη δυνατότητα να αποχαιρετήσουν τους αγαπημένους τους, χωρίς κάποιον να τους κρατήσει το χέρι, να τους φιλήσει στο μέτωπο, να τους κλείσει τα μάτια.
Δεν ξέρουμε ούτε πού ούτε πώς πέθαναν. Η επίσημη ενημέρωση δίνει μόνο τη διάμεση ηλικία, το φύλο και το ποσοστό ύπαρξης υποκείμενου νοσήματος.
Ακούμε για θανάτους που συμβαίνουν εκτός ΜΕΘ και ότι οι συντριπτικά περισσότερες ζωές χάνονται στα νοσοκομεία της περιφέρειας.
Μπορούμε να υποθέσουμε διάφορους λόγους για αυτή την κατάσταση αλλά δεν μπορούμε να μάθουμε τι ακριβώς συμβαίνει.
Τους φρόντισαν όσο έπρεπε; Έγινε ό,τι ήταν δυνατό; Η πλήρωσαν ελλείψεις, ανεπάρκειες και στρεβλώσεις του συστήματος υγείας; Θα μπορούσαν να έχουν σωθεί;
Υπάρχει νεκρική σιγή για τους θανάτους από Covid-19. Είναι απλώς αριθμοί που αθροίζονται σε μια μακάβρια λίστα.
Αν δεν πρόκειται για τον άντρα μας, τον πατέρα ή τον παππού μας, αν δεν δεν είναι μια δική μας, πολύ προσωπική απώλεια, δεν θα μάθουμε ποτέ πώς έφυγε ο κύριος 41 και η κυρία 43 της χθεσινής ημέρας.
Μέχρι να έρθει η σειρά μας να θρηνήσουμε. Και τότε θα τα μάθουμε όλα.
Η Αγγελική Σπανού είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου