«Περί βλακείας»
Κώστας Κωνσταντινίδης*
«Αν η βλακεία δεν ήταν απαράλλακτα όμοια με την
πρόοδο, το ταλέντο, την ελπίδα και την τυφλή πίστη στις πολιτικές και
θρησκευτικές εξουσίες κανείς δε θα αντιλαμβανόταν ότι είναι βλαξ».
R. Musil, «Περί βλακείας»
Εκτός από το ότι η χώρα γύρισε στην κανονικότητα, κατά τα ρηθέντα σοφών σχολιαστών του δημοσίου βίου, γύρισε και την πλάτη στην ερώτηση: Πού βρέθηκαν τόσοι πιστοί στην ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης; Ούτε ένας υπουργός δεν δήλωσε άθεος για να ορκιστεί με πολιτικό όρκο, λες και όλοι βγήκαν από τη μήτρα μιας ομοφωνίας για την ύπαρξη του θεού και του θανάτου που τον δικαιώνει.
Όλοι με την οικογένεια τους, ακόμα και αυτοί που είναι χωρισμένοι, ακόμα και αυτοί που παντρεύτηκαν για να πείσουν το κοινό πως είναι άνδρες και δεν πάνε με άνδρες αλλά μόνο με γυναίκες. Οι κανονικοί πολιτικοί δεν έχουν φύλο, ούτε και φίλο, δεν χωρίζουν, δεν σφάζονται στα διαζύγια, δεν έχουν παράνομες σχέσεις, είναι αγγελάκια που τηρούν με ευσέβεια και τις δέκα εντολές μηδεμιάς εξαιρουμένης.
Και επειδή τα ράσα κάνουν τον παπά και η γραβάτα τον πολιτικό άνδρα, χωρίς το περιλαίμιο ουδείς˙ όλοι με τα καλά τους να προσκυνούν την επίγεια αλλά και την ουράνια εξουσία που λάμπρυνε με τα χρυσά άμφια την τελετή ορκωμοσίας.
Ουφ, έφυγαν οι αβράκωτοι, οι sans culottes από τα ανάκτορα και μπήκαν οι κανονικοί, οι νοικοκυραίοι συν γυναιξί και τέκνοις, που ξέρουν να κυβερνούν αφού έμαθαν την δουλειά από τα γεννοφάσκια τους από γονείς, παππούδες αλλά και από τα μυστήρια που γεννούν τα μυστικά δείπνα με τους ιερωμένους, τους δικαστές και τους μαικήνες που τους έχουν υποτακτικούς.
Ο Spinoza είχε πει πως είναι περίεργο πως οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι αλλά ψάχνουν σε όλη τους τη ζωή την σκλαβιά, ένα θεό, έναν αφέντη και μια υποταγή στο μεγάλο αδελφό που λέγεται εξουσία. Στον παλιό μεσαίωνα οι άνθρωποι αγόραζαν από ιερωμένους κλειδιά για τον παράδεισο ˙ σήμερα αγοράζουν τις φυλακές τους στην επίγεια κόλαση, που ίσως να’ ναι και ο μόνος παράδεισος που θα ζήσουν στη σύντομη διαδρομή τους.
Είναι παράδοξο, πλην υπαρκτό, πως οι άνθρωποι πιστεύουν στις μεταφυσικές ιδέες περισσότερο από τις επιστημονικές αποδείξεις, διαφορετικά δεν εξηγείται πως κάποιοι σταυροφόροι ξεκινούσαν από το Λονδίνο να απελευθερώσουν τους ιερούς τόπους της Ιερουσαλήμ χωρίς κανείς να τους το ζητήσει.
Μοιάζει ο νους του ανθρώπου να’ ναι έτοιμος για τα παραμυθία περισσότερο από την ιστορική αφήγηση, γι’ αυτό και ο μεγάλος Άγγλος ιστορικός A. Toynbee μίλησε για μυθιστορία και όχι ιστορία. Ο Χατζιδάκις, αυτός ο σοφός άνθρωπος, έλεγε πως η δυστυχία του ανθρώπου ξεκίνησε όταν σε μια ευφυή στιγμή έβγαλε τον θεό από μέσα του και τον χάρισε σε έναν ξένο θεό, πιστεύοντας πως θα συγχωρεθούν οι αμαρτίες του αλλά ξανάγινε δούλος πάλι της μοίρας του.
Οι Ινδοί πιστοί στις χαμηλές κάστες (αυτούς που λένε και «βρώμικους»), έχουν πειστεί πως όταν ξαναγεννηθούν θα ανέβουν κλίμακα και θα είναι λιγότερο φτωχοί και πιο καθαροί και με αυτό το όνειρο αντέχουν την πραγματική δυστυχία της απόλυτης φτώχιας μέσα στην οποία ζουν.
Στο τελευταίο βιβλίο του Thomas Piketty, λαμπρού οικονομολόγου, «Το Κεφάλαιο τον 21ο αιώνα», εξηγεί πως οι περιουσίες των πλουσίων αυγατίζουν ακόμα και αν οι ίδιοι σταματούν να δουλεύουν, ενώ οι φτωχοί όσο σκληρά και να δουλεύουν πάλι φτωχοί θα μένουν. Οι φτωχοί όμως σήμερα στην χώρα μας εκτός από φτωχοί είναι και ένοχοι ˙ είναι οι βρόμικοι Ινδοί της ενδέκατης κάστας, αφού οι άτεγκτοι, οι «καθαροί» νίκησαν στη μάχη των ιδεών σε όλα τα επίπεδα, με την κοινή γνώμη χωρίς γνώμη καθώς έχει πάψει προ πολλού να είναι κοινή, αφού τα μέσα ενημέρωσης της υποδεικνύουν τι είναι γνώμη, με τη μόνη λογική που είναι απλά η ιδιωτική λογική των ιδιοκτητών των μέσων ενημέρωσης και των «νόμιμων ιδιοκτητών της χώρας», όπου οποιαδήποτε ερώτηση έχει μια και μοναδική απάντηση: την τάξη και την ασφάλεια των πολιτών , που εκπαιδεύονται να φοβούνται ακόμα και την σκέψη τους.
Ο μεγάλος αδελφός (G. Orwell «1984») καραδοκεί γιατί κάποια ζώα είναι πιο ίσα από τα άλλα ζώα και ο φόβος της δικαιοσύνης ως φοβερής, αναγκάζει ακόμα και αυτούς που διαφωνούν να σέβονται την αταξία, την ανισότητα, τον αυταρχισμό ως την απόλυτη ηθική αξία ελέω δικαίου ηθικής και προπάντων, υποταγής.
Ο ηθικά ενοχλημένος από τα πάντα, μόνο αυτός ξέρει τι «θέλει ο λαός» γιατί αυτός μιλάει μια ξένη γλώσσα, όχι του Ελύτη αλλά του Σαίξπηρ που έμαθε στα καλοπληρωμένα κολέγια εντός και εκτός της χώρας ˙ μόνο αν μιλάς καλά αγγλικά δεν είσαι βαλκάνιος, αλλά ικανός να κυβερνήσεις. Μόνο αν έχεις καταγωγή από τζάκι πολιτικό και τον παρά τραπεζικό είσαι υπερήφανος, ικανός και ηθικός.
Τις ιδιότητες προβάλλουν σαν τίτλους σπουδών οι νεοφιλελεύθεροι κυβερνήτες, όπως προβάλλουν την παρθενία τους οι ηθικές και άσχημες γυναίκες, οι ανέραστες και άγαμες (η ασχήμια, εσωτερική και εξωτερική, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ηθική και την αυστηρότητα έλεγε ο Μάνος Χατζιδάκις).
Και εμείς οι θεατές, η κοινή γνώμη χωρίς «γνώμη», διασκεδάζουμε προς το παρόν για να τρομοκρατηθούμε αργότερα από τις ενέργειες του νόμου και της τάξης που θα καθαρίσουν τα Εξάρχεια και όλες τις γειτονιές του κόσμου από τις δυνάμεις που παρέχει ο νόμος στα χέρια των άτεγκτων φρουρών, των ηλιθίως διαβιούντων αντιδραστικών, που κυβερνούν προς το παρόν και κατ’ εξαίρεση τον κόσμο μας (αφού η βλακεία είπαμε δεν ξεχωρίζει από την βεβαιότητα των δικαστών της κοινής γνώμης, χωρίς γνώμη και συγγνώμη).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου