Μακάρι να ήταν κλώνοι οι γόνοι

Κλέαρχος Τσαουσίδης

 

 

Στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες αναπτυγμένες πολιτικά χώρες (ΗΠΑ, Βόρεια Κορέα, Ινδία, Πακιστάν) η κληρονομική διαδοχή με την ψήφο του λαού και όχι λόγω μοναρχικού καθεστώτος είναι αποδεκτή, όπως αποδεικνύει μεγάλο τμήμα ψηφοφόρων.
Αντίθετα από τις χώρες που διατηρούν τη μοναρχία λόγω ψώνιου και όπου οι γόνοι διαδέχονται ο ένας τον άλλο με θεσμική συνέπεια, ανεξαρτήτως του επιπέδου της βλακείας τους, στις χώρες που βαυκαλίζονται ότι είναι δημοκρατικές, οι πολιτικές οικογένειες που εναλλάσσονται στην εξουσία έχουν μεγάλο ενδιαφέρον. Κοινό χαρακτηριστικό: συνήθως οι γόνοι που έπονται όχι μόνο δεν είναι κλώνοι (δηλαδή ίδιοι με τους προπάτορες) αλλά συνήθως προκαλούν θλίψη με τα καμώματά τους ή την ανεπάρκειά τους.
Παραδείγματα χωρίς σχόλια:
-από τον Ελευθέριο Βενιζέλο περάσαμε στον Σοφοκλή και κατόπιν στον Νικήτα,
-από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στον ανιψιό Κώστα (και έπονται και άλλοι),
-από τον Αντρέα Παπανδρέου στον Γιώργο (βέβαια υπήρχε ο πατέρας του Αντρέα, Γεώργιος, που χαλάει τη σειρά αλλά όχι την ουσία).
Ως φυσικό επακόλουθο έχουμε και τους γόνους του Κώστα Μητσοτάκη, την Ντόρα και τον Κυριάκο. Ειδικά σ’ αυτήν την αχόρταγη οικογένεια παρατηρούμε ένα άπλωμα (Μπακογιάννης) που δεν προοιωνίζεται καλά ξεμπερδέματα.
Για να μην αφήσω την αριστερά απ’ έξω, είχαμε και τον γιο του αγαπημένου Λεωνίδα Κύρκου που έσπασε την παράδοση διολισθαίνοντας σε άλλα πεδία, υδάτινα. Και σταματώ διότι είχαμε και τον παππού του..
Ας αφήσουμε προσώρας τους παλιούς και να δούμε τους νέους: ο Κώστας Καραμανλής παρέλαβε ένα υπό κατάρρευση κράτος, το «αναδιάρθρωσε» προσθέτοντας λίγες εκατοντάδες χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους και ανέβασε το δημόσιο χρέος σε απίστευτα νούμερα, έχοντας και ύφεση 15,2% (νούμερο που εκ των υστέρων μας παραδόθηκε, αυξημένο κατά 9(!) μονάδες μέσα σε έξι μήνες).
Ο Γιώργος Παπανδρέου έριξε τον Κώστα Καραμανλή φωνάζοντας ότι λεφτά υπάρχουν και μετά έβαλε το Καστελόριζο για φόντο και μας έδωσε στο ΔΝΤ. Έφυγε κακήν κακώς, ήρθε ο Αντώνης Σαμαράς (γόνος μικρότερης εμβέλειας αυτός) που θα αποκαθιστούσε τα πράγματα, αλλά τακίμιασε με τον διάδοχο του Παπανδρέου, Βαγγέλη Βενιζέλο, και μας οδήγησαν στη μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση που γνώρισε η χώρα έπειτα από τη γερμανική Κατοχή.
Σιχαίνομαι από παιδί την έννοια της οικογενειακής ευθύνης. Και, όπως όλοι οι Ελληνες, είχα (τώρα πια λιγόστεψαν) συγγενείς από όλο το πολιτικό φάσμα. Έως και χουντίσαντες που έπειτα ήταν πούροι καραμανλικοί και «δημοκράτες». Ας είναι.
Έτσι, ποτέ δεν έκρινα τα παιδιά Μητσοτάκη από τα πεπραγμένα του πατέρα τους, του αποστάτη δηλαδή που προετοίμασε μαζί με τους άλλους ανακτορικούς το τέλος της κουτσής μεταπολεμικής βασιλευόμενης Δημοκρατίας. Ο γιος Μητσοτάκη, όμως, κατηγόρησε τον πατέρα του Τσίπρα για συνεργάτη της χούντας. Ποιος; Ο γιος του Μητσοτάκη! Με ψεύτικα στοιχεία που άλλοτε παραπέμπουν στον θείο και άλλοτε στον πατέρα του πρωθυπουργού, αλλά στηριγμένα όλα στο «άκουσα, μου είπαν κ.λπ.» ή σε φωτογραφίες όπου ο τάχα πατέρας είναι γνωστός πραξικοπηματίας. Έχει σημασία αυτό για τον θλιβερό γόνο; Που δεν θέλει να θυμόμαστε τη δολοφονία Λαμπράκη και θεωρεί εαυτόν, ο μωρός, πολιτικό εξόριστο επειδή ο μπαμπάς του έφυγε σαν κύριος και πήγε την οικογένεια στα Παρίσια όταν η χούντα που σχεδίαζαν τα ανάκτορα άλλαξε λιγάκι στους βαθμούς. Αντί για στρατηγοί την κάνανε συνταγματάρχες. Τραζίκ, θα έλεγε κι η κ. Ντόρα των πολλών επιθέτων. Ο Τσίπρας, ευγενικός από τη φύση του και όχι κακομαθημένο χαμίνι, δεν εξέθεσε ποιο ήταν το ποιόν του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Και καλά έπραξε. Ωστόσο, με όσα είπε ο Μητσοτάκης, έδειξε να υιοθετεί τα περί οικογενειακής ευθύνης. Αλλιώς, γιατί τα είπε;
Ήρθαν όμως τώρα και οι εθνικές εκλογές. Ο Μητσοτάκης έχει σε περίοπτες θέσεις στο ψηφοδέλτιό του κραγμένους χουντικούς, φασίστες, έως και πρώην αυτονομιστές σλαβομακεδόνες (διότι κι αυτοί ψηφίζουν, συνήθως δεξιά). Αλλά το πιο ωραίο: επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας της ΝΔ είναι ο Παναγιώτης Πικραμμένος. Δεν έχω κάτι να προσάψω στον άνθρωπο εκτός του ότι μολονότι δικαστικός είχε αναλάβει σύμβουλος του πατέρα Μητσοτάκη, μας τον πλάσαραν σαν αδέκαστο για υπηρεσιακό πρωθυπουργό και πρόσφατα έδειξε το ποιόν του, την ποιότητα της σκέψης του και των αξιών του όταν εκθείασε έναν αλητάκο υβριστή που βαφτίστηκε δημοσιογράφος στο ΣΚΑΪ.. Όμως, ο πατέρας του κ. Πικραμμένου, ήταν από τους επιφανέστερους συνεργάτες των Γερμανών επί Κατοχής. Όπως και του άλλου οικογενειακού φίλου, του κ. Χριστοφοράκου.
Άραγε για τον Μητσοτάκη τον μικρό, η συνεργασία με τους Γερμανούς κατακτητές δεν είναι προδοσία αλλά η μη βεβαιωμένη με τους χουντικούς είναι; Αυτό πλέον δεν είναι πολιτική αλητεία. Είναι απλή κατάντια.
Κι όταν αύριο κάποιοι θα απορούν που τον ψήφισαν (το ζήσαμε και με τον Γιωργάκη του 44% το ‘09), ε, ας το λένε και δημόσια. Γιατί το ’15 δεν ήξερα κανέναν που να είχε ψηφίσει Σαμαρά. Ούτε έναν. Σήμερα αυτοί που τάχα δεν είχαν ψηφίσει δεξιά, βρίζουν τον Τσίπρα γιατί περιόρισε το πλιάτσικο των μικροαστών.
Ξέρετε; Κανείς δεν θα τους λυπάται πλέον. Ο,τι κι αν πάθουμε. Διότι εμείς έχουμε μάθει στην αδικία και την κλοπή του κόπου μας. Αυτοί δεν κατάλαβαν τίποτα για το τσουνάμι που έρχεται. Και ψηφίζουν τους γόνους, θαρρώντας ότι είναι (ο Κούλης κι η Φώφη) κλώνοι. Λάθεψαν πάλι.