Αγαπητέ σύντροφε συντάκτη, συγγνώμη που η επιστολή μου δεν έχει πρωτευουσιάνικο χαρακτήρα, αλλά είναι στενά τοπική. Ωστόσο, αν δεν υπήρχε στον κόσμο το Γκουντόκ, το περίφημο περιοδικό που στηλιτεύει τα πάντα, το άρθρο μου θα είχε χαθεί στην άβυσσο της αβεβαιότητας, χάρη στην εφημερίδα του τοίχου, στη σύνταξη της οποίας βρίσκεται ακριβώς αυτό το άτομο που περιγράφω παρακάτω. Δεν είναι και βλάκας, για να βάλει ένα άρθρο που τον στηλιτεύει εντελώς!
Όχι, δεν είναι καθόλου βλάκας και, μάλιστα, στο θέμα του τσίπουρου είναι ειδικός.
Λοιπόν, περνούσα από το ευλογημένο μας Λγκοφ ΙΙ[1] με μια παρέα κομσομόλων και εξωκομματικών και συζητούσαμε για την αύξηση της παραγωγής στη δημοκρατία μας, όταν ξαφνικά χτύπησε στ’ αυτιά μας ο ήχος μιας ορχήστρας χάλκινων και σαν να ακούστηκε σε ολόκληρο το Λγκοφ II το μαρς Στους λόφους της Μαντζουρίας. Παρατηρώντας γύρω γύρω είδαμε ότι η ορχήστρα αποτελούνταν από τον μηχανοδηγό τρένων Χάρτσενκο, που μένει εδώ. Αμέσως διαπιστώσαμε το γεγονός του αντιθρησκευτικού γάμου του άνω αναφερόμενου Χάρτσενκο, χωρίς θρησκευτική τελετή. Μιας και ενδιαφερόμασταν για τον αντιθρησκευτικό γάμο, κολλήσαμε στα φωτισμένα παράθυρα και είδαμε στην άβυσσο της εξωκομματικής νεολαίας και στους άχρηστους γέροντες:
1) τον γραμματέα της οργάνωσης του ρωσικού κομμουνιστικού κόμματος, σύντροφο Παλικόφ,
2) τον πρώην γραμματέα της οργάνωσης Κομσομόλ, ενώ και στα δύο πρόσωπα, τόσο του πρώην όσο και του νυν, ήταν γραμμένη η δίψα.
Έκπληκτοι, περιμέναμε να δούμε τι σήμαινε αυτή η δίψα και τότε ο Σένια, ένα μέλος της Κομσομόλ, παρατήρησε:
«Ξέρω γιατί ήρθε εδώ ο Παλικόφ, ειδικά στην πραγματοποίηση του γάμου. Περιμένετε, παιδιά, τώρα θα βγάλει λόγο και θα αναστενάξετε από την εκπληκτική του ευγλωττία».
Και εμείς περιμέναμε, κολλώντας στα παράθυρα σαν τσαμπιά σταφύλι.
Ο νοικοκύρης Χάρτσενκο έδωσε στον Π. και στον πρώην γραμματέα ένα τεράστιο ποτήρι τσίπουρο, προκαλώντας ένα τρομερό χαχανητό στη εξωκομματική μάζα που θαύμαζε τον γάμο από τα παράθυρα και έλεγε διάφορα λόγια, όπως:
«Να είναι καλά οι γραμματείς μας! Φαίνεται ότι περίμεναν το τσίπουρο, σαν τα κοράκια το αίμα».
Και εδώ εγώ, φουντωμένος από ντροπή, άκουσα τον αντιθρησκευτικό λόγο του Π., το περιεχόμενο του οποίου έγραψα αμέσως στο σημειωματάριό μου αυτολεξεί:
«Υγεία στους νεόνυμφους! Ζήτω!»
Κι έπειτα από το δεύτερο ποτήρι τσίπουρο, φώναζαν:
«Γκόρκα! Γκόρκα!»[2]
Ύστερα από ένα βροντερό γέλιο, όλοι ήταν μεθυσμένοι.
Κοκκινίζω.
Ταλκάτς
Την επιστολή αντέγραψε ο Μιχαήλ.
(Γκουντόκ, 18 Απριλίου 1925)
_______________________________
*Ο Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ (1891-1940) γεννήθηκε στην Ουκρανία και όντας νέος μετακινήθηκε στη Ρωσία της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Σπούδασε Ιατρική, εμείς όμως τον γνωρίζουμε ως δραματουργό, σκηνοθέτη, ηθοποιό, συγγραφέα, ακόμα και λιμπρετίστα.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
Πρόκειται για την πρώτη επιφυλλίδα του Μπουλγκάκοφ στο περιοδικό Γκουντόκ. Η επιφυλλίδα είναι σε τύπο καταγγελίας ενός προσώπου που δεν γνωρίζει καλά τη γλώσσα.Ο συγγραφέας τρέφει εχθρικά συναισθήματα για την Επανάσταση και δεν το κρύβει. Στα γραπτά του χρησιμοποιεί έντονο και καυστικό χιούμορ.
[1] Νότια από τη Μόσχα, 566 χιλιόμετρα.
[2] Γκόρκα σημαίνει «πίκρα», αλλά έτσι λεγόταν και μια σπιτική βότκα. Με αυτές τις λέξεις δινόταν το σύνθημα για να φιληθούν οι νεόνυμφοι, να γλυκάνουν την πίκρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου