«Αετοί», γεράκια και...γύπες στον αέρα της ελληνική μουσικής

Θάνος Μαντζάνας Κριτικός μουσικής, δημοσιογράφος, συγγραφέα

Μια συναυλία Ελληνα ερμηνευτή σε άλλη χώρα δεν είναι πάντα απλά ένας τρόπος για να διασκεδάσει ένα μεγαλύτερο ή μικρότερο τμήμα του εκεί κοινού και φυσικά για τον ίδιο να εισπράξει μια καθόλου ευκαταφρόνητη αμοιβή. Σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί και να είναι αφορμή για να εκδηλωθούν – ή και να επαναληφθούν – μισαλλόδοξες θέσεις και απόψεις που επιπλέον ίσως και να υπογραμμίζονται από συγκεκριμένες πράξεις και οι οποίες προφανώς θα προκαλέσουν αναπόφευκτα ανάλογες ή και χειρότερες από την άλλη πλευρά.

Τα γεγονότα γνωστά αν και συνέβησαν στο περιθώριο των τόσων καίριων θεμάτων τα οποία απασχολούν αυτό τον καιρό την χώρα μας οπότε απλά θα τα επαναλάβω συνοπτικά για όσους και όσες δεν ασχολήθηκαν καθόλου με το ζήτημα. Ο Νότης Σφακιανάκης προγραμμάτισε μια συναυλία στην Αλβανία, πιο συγκεκριμένα στο συνεδριακό κέντρο των Τιράνων. Αναφαίρετο δικαίωμα του θα μπορούσε να πει κάνεις και σαφώς είναι, όταν όμως έχουν προηγηθεί μια σειρά από γεγονότα, δηλώσεις αλλά και πράξεις του, το θέμα ίσως να μην είναι μια ακόμα συναυλία κάποιου αλλά πολύ πιο σύνθετο και να έχει απρόβλεπτες προεκτάσεις και συνέπειες.
Τα αλβανικά media και ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης της γειτονικής χώρας γνωρίζουν πολύ καλά πολλά πράγματα που έχει πει και μερικές φορές πράξει ο λαϊκός τραγουδιστής τα τελευταία αρκετά χρόνια, τουλάχιστον από την αρχή της κρίσης. Γνωρίζουν τις υπερεθνικιστικές απόψεις του, τις απαξιωτικές δηλώσεις του για το σύνολο του πολιτικού συστήματος της χώρας μας, ακόμα και για το δημοκρατικό πολίτευμα της και αντίστοιχα τον περισσότερο ή λιγότερο σφιχτό εναγκαλισμό του με την Χρυσή Αυγή, κάποτε ακόμα και την απροκάλυπτη συμπόρευση του μαζί της όπως για παράδειγμα όταν στην περυσινή πρεμιέρα προγράμματος του στη Θεσσαλονίκη η οποία συνέβη την ημέρα της επετείου του πραξικοπήματος του ’67 όχι μόνο δεν είχε κανένα πρόβλημα με το ότι μέλη της είχαν φέρει την σημαία της χούντας (!) αλλά και σχεδόν τους ενθάρρυνε και φωτογραφήθηκε χαμογελαστός μαζί τους.

Ποτέ δεν απέκρυψε την πίστη του σε έναν σε έναν άκρως ιδιότυπο ελληνοκεντρισμό ή μάλλον εθνοκεντρισμό ο οποίος έφτασε κάποιες φορές μέχρι του να προτείνει την απόρριψη του χριστιανισμού και την αντικατάστασή του από το αυθεντικό και αμιγώς ελληνικό....Δωδεκάθεο του Ολύμπου!

Γνωστές όμως είναι και οι απόψεις του για τους μετανάστες και πρόσφυγες από την Αλβανία παλαιότερα, την δοκιμαζόμενη Μέση Ανατολή πιο πρόσφατα και οπουδήποτε αλλού, για οποιονδήποτε δεν είναι γηγενής με άλλα λόγια και οι οποίες συνοψίζονται στο στερεότυπο του «πας μη Έλλην βάρβαρος» που διέπει διαχρονικά τον ημέτερο ακροδεξιό χώρο. Είναι επίσης γνωστές οι σχεδόν συλλήβδην κατηγορίες του για τους μη ελληνικής καταγωγής συμπολίτες μας ως κακοποιών και οι χαρακτηρισμοί του για τις θρησκευτικές πεποιθήσεις ή ακόμα και για τις συνήθειες της σωματικής υγιεινής τους που διακατέχονται και αναπαραγάγουν τις πλέον στυγνά ρατσιστικές απόψεις.

Το να πραγματοποιήσει λοιπόν μια συναυλία στην χώρα από την οποία ήρθε το πρώτο και αναλογικά μεγαλύτερο μεταναστευτικό ρεύμα στην Ελλάδα στην σύγχρονη εποχή σαφέστατα συνιστούσε μια πρόκληση και – δεδομένου μάλιστα του έντονα εθνικιστικού κλίματος που επικρατεί και πάλι στην Αλβανία τα τελευταία χρόνια – δεν είναι καθόλου παράξενο ότι πολλοί εκεί σήκωσαν το γάντι. Για διαφορετικούς λόγους φυσικά καθένας, άλλους είχαν οι ακραίοι Αλβανοί εθνικιστές, άλλους οι περισσότερο ή λιγότερο πατριώτες «μέσοι πολίτες» και άλλους τέλος τα media που όπως συμβαίνει παντού και πάντα σε ανάλογες περιστάσεις προσπάθησαν να εκμεταλλευθούν το θέμα. Το γεγονός είναι ότι υπήρξαν έντονες και εκτεταμένες αντιδράσεις οι οποίες μάλιστα σε μια περίπτωση εκφράστηκαν με στίχο ενός δικού του τραγουδιού του ’05, δηλαδή «πάρε τον δρόμο που σου πρέπει τον αγύριστο»!

Απτόητος όμως αυτός προχώρησε στην πραγματοποίηση της συναυλίας η οποία, πρέπει να το σημειώσουμε, ήταν sold out αρκετές ημέρες πριν παρά την καθόλου χαμηλή τιμή του εισιτηρίου, όχι μόνο για τα αλβανικά αλλά ακόμα και για τα ελληνικά δεδομένα. Στη διάρκεια της, εν τω μέσω της «χλίδας» που επικρατούσε τόσο στη σκηνή όσο βέβαια και στο ακροατήριο και μεταξύ των τραγουδιών, ο Σφακιανάκης επιχείρησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις κάνοντας, όπως συνήθως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Δήλωσε ότι «αυτός γνωρίζει Ιστορία και για αυτό ξέρει και την προέλευση και την αξία της αλβανικής φάρας (sic)» και ότι απασχολεί ο ίδιος με διαφόρους τρόπους «Βορειοηπειρώτες» ή και Αλβανούς και είναι πολύ ικανοποιημένος από αυτούς ως εργαζομένους.
Επειδή όμως για να αθωώσεις ξαφνικά κάποιους που κατηγορείς επί μακρόν πρέπει αναγκαστικά να ενοχοποιήσεις κάποιους άλλους στην θέση τους στη συνέχεια επιτέθηκε στους...Ελληνες λέγοντας ότι «δεν θέλουν να δουλεύουν». Η κραυγαλέα επιφανειακά αντίφαση δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση, δεν πρόκειται για τίποτα άλλο από την τυπική ελληνική ακροδεξιά ρητορεία στην οποία ο περιούσιος λαός μας μπορεί μέσα μια στιγμή να γίνει «προσκυνημένοι ραγιάδες, όχλος, πολτός, μάζα Γραικύλων» και οτιδήποτε άλλο εξυπηρετεί τους πολιτικούς και όχι μόνο σκοπούς και επιδιώξεις του εκάστοτε ομιλητή. Αρα δεν είναι καθόλου παράδοξο ότι την ίδια στιγμή στην αλβανική τηλεόραση τον αποκαλούσαν «ρατσιστή, ακροδεξιό, χουντικό, Χρυσαυγίτη και φασίστα».
Δεν μπορώ να κατανοήσω λοιπόν το γιατί πολλοί στην Ελλάδα εξεπλάγησαν ή και αγανάκτησαν με αυτούς τους απόλυτα αληθινούς για όποιον έχει παρακολουθήσει τον βίο και την πολιτεία του Σφακιανάκη χαρακτηρισμούς. Άλλωστε υπό μιαν έννοια η αλβανική τηλεόραση απλώς ανταπέδιδε τα ίσα και μάλιστα έχοντας έναν πολύ καλό λόγο που της έδινε την ευκαιρία να το κάνει. Ας μη ξεχνάμε δηλαδή ότι για ένα μεγάλο διάστημα στα τέλη της δεκαετίας του ’90 με αρχές εκείνης του ΄00 για τα ελληνικά κανάλια οποιαδήποτε εγκληματική πράξη στην οποία όχι αυτόπτες μάρτυρες αλλά ούτε καν οποιοδήποτε στοιχεία υπήρχαν είχε εκ προοιμίου διαπραχθεί από «αλλοδαπούς» ή και, πιο συγκεκριμένα, Αλβανούς! Όταν σε πάρα πολλές περιπτώσεις οι αρχές λίγες ημέρες αργότερα διαλεύκαναν την υπόθεση και αποδεικνυόταν ότι όλοι οι ένοχοι ήταν Έλληνες δεν υπήρχε όχι απολογία αλλά ούτε καν η επιβεβλημένη από την δημοσιογραφική δεοντολογία επανόρθωση. Γιατί λοιπόν να μην κάνουν ακριβώς το ίδιο και τα αλβανικά media όταν μάλιστα είχαν απολύτως συγκεκριμένη αιτία και αφορμή και δεν κατασκεύαζαν fake news όπως τότε τα δικά μας;
Κάπου εδώ όμως κάποιοι δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε ότι ο Σφακιανάκης, όχι τόσο έντονα και ξεκάθαρα μεν όσο το κάνει από τότε που άρχισε η κρίση, ποτέ όμως δεν απέκρυψε τις απόψεις του αλλά αντίθετα τις εξέφραζε περισσότερο ή λιγότερο άμεσα σχεδόν από την εποχή που πρωτοεμφανίστηκε. Ποτέ δεν απέκρυψε την πίστη του σε έναν σε έναν άκρως ιδιότυπο ελληνοκεντρισμό ή μάλλον εθνοκεντρισμό ο οποίος έφτασε κάποιες φορές μέχρι του να προτείνει την απόρριψη του (προφανώς για αυτόν επιβεβλημένου από τους απανταχού συνωμοτούντες Εβραίους) χριστιανισμού και την αντικατάσταση του από το αυθεντικό και αμιγώς ελληνικό....Δωδεκάθεο του Ολύμπου! Οι θέσεις του αυτές διαφαίνονταν ακόμα και στους σχεδόν αποκλειστικά ερωτικούς σε πρώτο επίπεδο στίχους των τραγουδιών του που ναι μεν δεν τους έγραφε και δεν τους γράφει ο ίδιος αλλά αυτοί που το κάνουν γνωρίζουν πολύ καλά ότι προορίζονται συγκεκριμένα για αυτόν και ό,τι γράφουν έχει την απόλυτη έγκριση του, αν δεν είναι και παραγγελία του σε ορισμένες περιπτώσεις.
[........................................]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΟΛΟΚΛΗΡΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ