Λάκης Λαζόπουλος: Το κλάμα της γάτας

.altsantiri.gr,21-03-2017 

Μπήκα σε ένα αστυνομικό τμήμα για να μου βεβαιώσουν το γνήσιο της υπογραφής. Ο αστυνομικός άρπαξε τη μεγάλη σφραγίδα, την πάτησε σχεδόν με μίσος στο χαρτί, αλλά το μελάνι που έπνεε τα λοίσθια, προσπαθούσε μάταια να αφήσει το ξεθωριασμένο του αποτύπωμα, ήταν τόσο αχνό που και αρχαιολόγος θα δυσκολευόταν να ανακαλύψει τι έγραφε.
Ο αστυνομικός το κοίταξε και είπε, «έτσι θα τελειώσει η γραφειοκρατία μία μέρα. Όταν τελειώσει το μελάνι για τα χαρτιά».
–«Αυτό κάνετε όλη μέρα;», του λέω
–«Μπα, κάνουμε κι άλλα», μου λέει. «Σε αυτό το αστυνομικό τμήμα, κυνηγάμε και κανά κλέφτη γιατί στη Φιλοθέη που ήμουν πριν, άσε». 
–«Τι κάνατε εκεί;»
–«Τι να σου πω», μου λέει, «εκεί ασχολούνται με την κακοποίηση του ζώου. Μόνο. Τον άνθρωπο τον έχουνε χεσμένο. Όλη μέρα μας παίρναν τηλέφωνο ή γιατί άκουγαν μια γάτα να κλαίει ή γιατί νόμιζαν ότι κλαίει. Αλλά εγώ αδερφέ, στην σχολή που πήγα, δεν μας μάθαν τίποτα για το κλάμα της γάτας. Πώς να ξέρω εγώ αν μια γάτα κλαίει; Ή να στο πω και χειρότερα; Και τι με νοιάζει αν κλαίει. Πρέπει να το διαπιστώσεις, μου λέει μια κυρία για να ξέρω αν θα την πάω στο ψυχίατρο. Υπάρχουν άνθρωποι αδερφέ, οι οποίοι παίρνουν λεφτά για να σταματήσει να κλαίει η γάτα. Το καταλαβαίνεις; Θέλω να με πιστέψεις.
Όταν καθόμαστε τα βράδια στο αστυνομικό τμήμα αυτό το παιχνίδι παίζαμε με τους συναδέλφους μας. Κλαίγαμε σαν γάτες, κι ο πιο πειστικός κέρδιζε δυο σουβλάκια. 
Εγώ μεγάλωσα σε μία αυλή, στον Πύργο Ηλείας, δεν άκουσα καμιά φορά ούτε την μάνα μου, ούτε τις θείες μου, ούτε κανέναν να λέει, αμάν η γάτα κλαίει απόψε».
Είπε κι άλλα πολλά. Έκανε ένα μικρό ρεσιτάλ πάνω στο κλάμα της γάτας και καθώς έφευγα πήρα τους δυο συνδετήρες που είχα τα χαρτιά μου τοποθετημένα και του τα έβαλα μέσα στο δοχείο με τα μολύβια. 
–«Τα αφήνω εδώ», του λέω, «μην τα χρειαστεί κανείς άλλος».
–«Πάντα αλτρουιστής», μου λέει.
Όταν έχεις χιούμορ έχεις χιούμορ, σε όποια θέση και να είσαι. 

*** Το βράδυ της ίδιας μέρας, πήγα στο Ίδρυμα «Μελίνα Μερκούρη» για να παρακολουθήσω τη βράβευση της Ανθής Ευστρατιάδου, η οποία παρέλαβε το 11ο βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» για την ερμηνεία της ως Βασίλισσα της νύχτας στο θεατρικό έργο του Τόμας Μπέρνχαρντ, «Ο Αδαής και ο Παράφρων».
Χειροκρότησαν όλοι τη νικήτρια, αλλά και τις συνυποψήφιες της Δήμητρα Βλαγκοπούλου, Ντάνη Γιαννακοπούλου, Αναστασία-Ραφαέλα Κονίδη, Kατερίνα Μαυρογεώργη και Ελίνα Ρίζου.
Πριν τη βράβευση έπαιξε ένα φιλμάκι της Μελίνας Μερκούρη. Είδα τη Μελίνα και ένιωσα πως την ξανασυναντούσα. Εδώ στον παρόντα χρόνο. Έβγαινε από το πανί και ένιωθες ότι αρπάζει τον καθένα από τον γιακά και του μιλάει. Βλέπαμε όλη την πορεία της και τον αγώνα που έκανε κατά της χούντας και των συνταγματαρχών. Πως την αγκάλιαζε ο κόσμος και πως την ακολουθούσε.
Η Μελίνα έφυγε πριν δει το ΠΑΣΟΚ αγκαλιά με τους νεοχουντικούς που κυβερνάνε. Δεν αξιώθηκε να δει Γιωργάκη Παπανδρέου και Άδωνη μαζί. Έζησε στις στιγμές του μεγάλου ΠΑΣΟΚ, του μεγάλου Ανδρέα Παπανδρέου, δεν έζησε αυτό το ανακάτεμα των πολιτικών δυνάμεων στο μπλέντερ της οικονομικής κρίσης, όπου στο τέλος πρέπει να καταπιείς ένα ζωμό από ακροδεξιούς χουντικούς, βρωμερούς και τρισάθλιους με κάτι λίγο από ΠΑΣΟΚ και κάτι ανεπαίσθητο από αριστερά. 
«Ποιος σήμερα μιλάει για όσα συμβαίνουν», αναρωτήθηκε ο ηθοποιός Δημήτρης Λιγνάδης, ο οποίος παρουσίαζε και την εκδήλωση.
«Συμπεριλαμβάνω και τον εαυτό μου», πρόσθεσε ο ίδιος.
Η σιωπή των καλλιτεχνών, η εκκωφαντική σιωπή των δημιουργών, απέναντι στη σημερινή δικτατορία των δημοσιογράφων και στην επέλαση των νεοχουντικών, είναι δεδομένη. Σήμερα, καριέρα κάνει μόνο η Μελίνα της σιωπής. Όχι η Μελίνα Μερκούρη, αυτό το βροντερό φωτεινό θεσπέσιο πλάσμα, αυτή η δυναμική γυναίκα.
Έφυγα από εκεί και τα μάτια της με ακολουθούσαν. Το τι μου έλεγε στο αυτί μυστικά, δεν θα σας το πω.

*** Το πρωί διάβασα στα site ότι αθωώθηκαν όλοι οι υπεύθυνοι για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου. Πώς ονομάζεται κάτι σκάνδαλο, ενώ έχει μέσα όλους αυτούς τους αθώους; Είναι κάτι δύσκολο για τον νου. Τι γινόνταν στο Βατοπέδι; Ποιο ήταν το σκάνδαλο; 
Το σκάνδαλο ήταν ότι το Βατοπέδι λειτουργούσε ως «πλυντήριο» ακινήτων. Δηλαδή το δημόσιο για να παραχωρήσει ένα ακίνητο, σε κάποιον που θα προτιμούσε, θα έπρεπε να κάνει ανοικτό διαγωνισμό. Ερχόταν λοιπόν το Βατοπέδι, αντάλλασσε τη λίμνη Βιστωνίδα, που ήταν στην κυριότητα του, με ακίνητα που του έδινε το δημόσιο και στη συνέχεια το μοναστήρι πουλούσε τα ακίνητα αυτά ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟ, όπου ήθελε ή όπου είχε συνεννοηθεί. Αν είχε συνεννοηθεί. 
Ε όλο αυτό δεν έχει μια αθωότητα, όπως το ακούτε και το διαβάζετε; 
Δεν έχω τίποτα να πω. Έχω να πω τούτο μόνο.
Δεν έχω την ίδια εντύπωση.
Αλλά έχω απελπιστεί που ζω σε αυτόν τον τόπο.
Ξέρω όμως ότι οι γάτες στο Άγιο Όρος κλαίνε στα αλήθεια. Εκεί νομίζω ότι οι αληθινοί μοναχοί ξέρουνε να ακούνε και να ξεχωρίζουν το κλάμα της γάτας.