The lost Story of Bram Stoker
A Baby Passenger
1899
Traveling in that part of the world, certainly in the days I speak of, was pretty hard. The travelers were mostly men, all overworked, all overanxious, and intolerant of anything which hindered their work or interfered with the measure of their repose. In night journeys the berths in the sleeping cars were made up early, and as all the night trains were sleeping cars, the only thing to be done was to turn in at once and try and sleep away the time. As most of the men were usually tired out with the day’s work, the arrangement suited everybody. You can understand that on such journeys women and children were disturbing elements. Fortunately they were, as night travelers, rare, and the women, with that consideration for the needs of their men folk which I have always noticed in American female workers, used to devote themselves to keeping little ones quiet.
The weather was harsh, and sneezing and coughing was the order of the day.This made the people in the sleeper, all men, irritable: all the more that as most of them were contributing to the general chorus of sounds coming muffled through quilts and curtains, it was impossible to single out any special offender for general execration. After awhile, however, the change of posture from standing or sitting to lying down began to have some kind of soothing effect, and new sounds of occasional snoring began to vary the monotony of irritation. Presently the train stopped at a way station: then ensued a prolonged spell of shunting backward and forward with the uncertainty of jerkiness which is so peculiarly disturbing to imperfect sleep; and then two newcomers entered the sleeper, a man and a baby. The baby was young, quite young enough to be defiantly ignorant and intolerant of all rules and regulations regarding the common good. It played for its own hand alone, and as it was extremely angry and gifted with exceptionally powerful lungs, the fact of its presence and its emotional condition, even though the latter afforded a mystery as to its cause, were immediately apparent. The snoring ceased, and its place was taken by muttered grunts and growls; the coughing seemed to increase with the renewed irritation, and everywhere was the rustling of ill-at-ease and impotent humanity. Curtains were pulled angrily aside, the rings shrieking viciously on the brass rods and gleaming eyes and hardening mouths glared savagely at the intruder on our quiet, for so we now had tardily come to consider by comparison him and it. The newcomer did not seem to take the least notice of anything, and went on in a stolid way trying to quiet the child, shifting it from one arm to the other, dandling it up and down, and rocking it sideways.
All babies are malignant; the natural wickedness of man, as elaborated at the primeval curse, seems to find an unadulterated effect in their expressions of feeling.
The baby was a peculiarly fine specimen of its class. It seemed to have no compunction whatever, no parental respect, no natural affection, no mitigation in the natural virulence of its rancor. It screamed, it roared, it squalled, it bellowed. The root ideas of profanity, of obscenity, of blasphemy were mingled in its tone. It beat with clenched fist its father’s face, it clawed at his eyes with twitching fingers, it used its head as an engine with which to buffet him. It kicked, it struggled, it wriggled, it writhed, it twisted itself into serpentine convolutions, till every now and then, what with its vocal and muscular exertions, it threatened to get black in the face. All the time the stolid father simply tried to keep it quiet with eternal changes of posture and with whispered words, “There, now, pet!” “Hush; lie still, little one.” “Rest, dear one, rest!” He was a big, lanky, patient-looking, angular man with great rough hands and enormous feet, which he shifted about as he spoke; so that man and child together seemed eternally restless.
The thing appeared to have a sort of fascination for most of the men in the car. The curtains of a lot of berths were opened, and a lot of heads appeared, all scowling. I chuckled softly to myself, and tried to conceal my merriment, lest I should spoil the fun. No one said anything for a long time, till at last one wild-eyed, swarthy, long-bearded individual, who somehow looked like a Mormon Elder, said:
“Say, master, what kind of howling piece is it you’ve got there? Have none of you boys got a gun?”
There came from the bunks a regular chorus of acquiescence: “The durned thing had ought to be killed!”
“Beats prairie dogs in full moon!”
“When I woke up with it howlin’ thought I had got ‘em again.”
“Never mind, boys, it may be a blessin’ in disguise. Somethin’ bad is comin’ to us on this trip, an’ arter this ‘twill be easy work to die!”
The man spoke up:
“I’m sorry, gentlemen, if she incommodes you!” The words were so manifestly inadequate that there was a roar of laughter which seemed to shake the car. West of the Mississippi things are, or at any rate they used to be, a bit rough, and ideas followed suit. Laughter, when it came, was rough and coarse; and on this occasion even the lanky man seemed to feel it. He only tried to hold the child closer to him, as if to shield it from the hail of ironical chaff which followed.
“Incommode us! Oh, not at all. It’s the most soothing concourse of sweet sounds I ever heard.”
“Bully for baby syrups!”
“Pray, don’t let us disturb the concert with our sleeping.”
“Jerk us out a little more chin-music!”
“There is no place like home with a baby in it.”
“Just opposite where the man moved restlessly with the child was the bunk of a young giant whom I had noticed turning in earlier in the evening. He had not seemed to have noticed the disturbance, but now his curtains were thrust aside fiercely and he appeared lifted on one elbow as he asked in an angry tone:
“Say you, where’s its mother, anyhow?” The man replied in a low, weary tone, without looking round:
“She’s in the baggage car, sir—in her coffin!”
Μπραμ Στόκερ (1847 – 1912)*
Ένα μωρό στο τρένο
Ένα μωρό στο τρένο
Απόδοση: Βασίλης Κ. Μηλίτσης
Tο διήγημα που ακολουθεί αποτελεί μέρος του βιβλίου Τα ξεχασμένα γραπτά του Μπραμ Στόκερ. Τα περιεχόμενα του βιβλίου αυτού έρχονται για πρώτη φορά στο φως μετά την πρώτη δημοσίευσή τους πριν από έναν αιώνα. To Ένα μωρό στο τρένο είναι ένα συγκινητικό διήγημα, από τα χαμένα του συγγραφέα, ο οποίος είναι αποκλειστικά γνωστός για την επιρροή του που είχε σε μυθιστορήματα τρόμου με τη συγγραφή του κλασικού του Δράκουλα.
Μια νύχτα ταξιδεύαμε δυτικά των Βραχωδών Ορέων, με το τρένο να τρέχει πάνω σε ράγιες που απειλούσαν να τινάξουν τα δόντια μας έξω από το στόμα με κάθε χαλαρά βαλμένη τραβέρσα.
Το ταξίδι σ’ εκείνο το μέρος του κόσμου, φυσικά για τον καιρό που μιλάω, ήταν πολύ δύσκολο.
Οι ταξιδιώτες ήταν ως επί το πλείστον άντρες, όλοι τους κατάκοποι, όλοι τους υπερβολικά ανυπόμονοι και μη ανεκτικοί σε οτιδήποτε έμπαινε εμπόδιο στη δουλειά τους ή παρενέβαινε στο μέτρο της ανάπαυσής τους. Στα νυχτερινά ταξίδια οι κουκέτες των κλιναμαξών στρώνονταν νωρίς, και, επειδή όλα τα νυχτερινά τρένα ήταν και κλινάμαξες, το μόνο πράγμα που είχε κανείς να κάνει ήταν να πέσει αμέσως και ν’ αφήσει τον χρόνο να περάσει προσπαθώντας να κοιμηθεί. Καθώς όλοι οι άντρες ήταν συνήθως κουρασμένοι από τον καθημερινό τους κάματο, η διευθέτηση αυτή τούς βόλευε όλους. Είναι κατανοητό πως σε τέτοια ταξίδια τα γυναικόπαιδα αποτελούν ταραχοποιά στοιχεία. Ευτυχώς, όμως, ως νυχτερινοί ταξιδιώτες ήταν σπάνιοι, και οι εργαζόμενες γυναίκες, έχοντας κατά νου τις ανάγκες των αντρών τους, πράγμα που έχω πάντα παρατηρήσει, φρόντιζαν επιμελώς να κρατούν τα μικρά τους σε ησυχία.
Ο καιρός ήταν άγριος, πράγμα που καθιστούσε το φτέρνισμα και τον βήχα καθημερινά φαινόμενα. Τούτο έκανε όλους τους επιβάτες της κλινάμαξας – οι οποίοι ήταν όλοι άντρες – ευερέθιστους: πόσο μάλλον που, καθώς οι περισσότεροι απ’ αυτούς συνέβαλλαν στη γενική χορωδία των ήχων που έβγαιναν πνιχτά μέσα από τα σκεπάσματα και τις κουρτίνες, ήταν αδύνατον να ξεχωρίσεις κάποιον ιδιαίτερο παραβάτη προς γενική κατακραυγή. Μετά από λίγο, όμως, η αλλαγή από ορθοστασία ή καθιστική στάση σε οριζόντια θέση άρχισε να έχει κάποιο καταπραϋντικό αποτέλεσμα, και καινούριοι ήχοι περιστασιακού ροχαλίσματος άρχισαν να διακόπτουν τη μονοτονία του εκνευρισμού. Σύντομα το τρένο σταμάτησε σε κάποιο σταθμό της διαδρομής: και τότε ακολούθησε μια παρατεταμένη περίοδος μετακινήσεων μπρος πίσω για αλλαγή σιδηροτροχιάς με τα απρόσμενα σπασμωδικά τινάγματα, τόσο χαρακτηριστικά για έναν ταραγμένο ύπνο. Και τότε ανέβηκε στο τρένο ένας άντρας μ’ ένα μωράκι. Το μωρό ήταν τόσο μικρούλι ώστε να αγνοεί προκλητικά όλους κανόνες που αφορούν το κοινό όφελος. Έκανε το δικό του παιχνίδι και με τους δικούς του κανόνες, και επειδή ήταν υπερβολικά θυμωμένο και προικισμένο με εξαιρετικά ισχυρούς πνεύμονες, το γεγονός της παρουσίας του και η συγκινησιακή του κατάσταση, αν και η τελευταία αποτελούσε ένα μυστήριο της αιτίας της, έγιναν αμέσως εμφανείς. Το ροχαλητό σταμάτησε και τη θέση του πήραν μουρμουρητά από γρυλίσματα και βογκητά. Ο βήχας φάνηκε να γίνεται συχνότερος με τον επανερχόμενο εκνευρισμό, και από παντού άρχισαν να ακούγονται ψίθυροι ανησυχίας ανθρώπων ανήμπορων να κάνουν κάτι. Οι κουρτίνες τραβήχτηκαν με θυμό προς τη μια μεριά με τους κρίκους να τρίζουν απαίσια πάνω στις μπακιρένιες βέργες, και μάτια που γυάλιζαν και σφιγμένα με θυμό στόματα στράφηκαν αγριεμένα προς τον παρείσακτο που τάραξε την ησυχία μας, διότι έτσι βαθμιαία αρχίσαμε να τον θεωρούμε συγκρίνοντάς τον με την προηγούμενη ηρεμία μας. Ο νεοφερμένος δεν έδειχνε να δίνει την παραμικρή σημασία για οτιδήποτε, και συνέχιζε ατάραχος να πασχίζει να καθησυχάσει το μωρό, μετακινώντας το από το ένα χέρι στο άλλο, νταντεύοντας το πάνω κάτω, και κουνώντας το απαλά πέρα δώθε.
Όλα τα μωρά είναι κακότροπα. Η φυσική κακία του ανθρώπου, όπως αντικατοπτρίζεται στο προπατορικό αμάρτημα, φαίνεται να βρίσκει έναν ανόθευτο αποτέλεσμα στην έκφραση των συναισθημάτων όλων των νεογνών.
Το μωρό τούτο ήταν ένα ιδιαζόντως αντιπροσωπευτικό δείγμα της τάξεώς του. Έδειχνε να μην έχει κανέναν απολύτως ενδοιασμό, ούτε καμιά φυσική στοργή, κι ούτε κανέναν μετριασμό της φυσικής του εχθρικής δριμύτητας. Τσίριζε, στρίγκλιζε, ούρλιαζε, μούγκριζε. Η ρίζες της χυδαιότητας, της αισχρότητας, της βλαστήμιας ήταν ανακατεμένες στον τόνο της φωνής του. Χτυπούσε με σφιγμένες γροθιές το πρόσωπο του πατέρα του, κι άλλοτε με σπασμωδικές κινήσεις των δαχτύλων πάσχιζε να του γδάρει τα μάτια, χρησιμοποιούσε το κεφαλάκι του σαν μηχανή να τον σπρώξει. Κλωτσούσε, πάλευε, στριφογύριζε, σπαρταρούσε και συστρεφόταν σαν σε φιδίσιες κουλούρες, μέχρι, πότε – πότε λίγο με τις φωνητικές του, λίγο με τις μυϊκές του προσπάθειες, το πρόσωπό του κινδύνευε να γίνει μαύρο. Όλη την ώρα ο πατέρας του, με ιώβεια υπομονή, απλά προσπαθούσε να το ησυχάσει με αέναες αλλαγές θέσεων και με ψιθυριστά λόγια: «Έλα, έλα, πλασματάκι μου!» «Σώπα, ησύχασε, μικρό μου». Ήταν ένας ψηλόλιγνος, κοκαλιάρης, υπομονετικός άνθρωπος με μεγάλα, άγαρμπα χέρια και με τεράστια πόδια, που τα κουνούσε πέρα δώθε καθώς μιλούσε έτσι που πατέρας και μωρό φαίνονταν να βρίσκονται σε μια αέναη νευρικότητα.
Το περιστατικό φαινόταν να προκαλεί ένα έντονο ενδιαφέρον στους περισσότερους επιβάτες του βαγονιού. Οι κουρτίνες από πολλές κουκέτες τραβήχτηκαν, και έκαναν την εμφάνισή τους πολλά κατσούφικα πρόσωπα. Εγώ κρυφογέλασα και προσπάθησα να κρύψω την ευθυμία μου μήπως και χαλάσω το φαιδρό σκηνικό. Για πολλή ώρα κανείς δεν έλεγε τίποτε ώσπου τελικά ένας μαυριδερός άντρας, με αγριεμένα μάτια και με μια μακριά γενειάδα, που έμοιαζε με Μορμόνο πρεσβύτερο, είπε:
«Δε μας λες, κύριος, τι σόι φωνακλάδικο πράγμα έχεις εκεί; Ε, παιδιά, δεν έχει κανείς από σας κανένα πιστόλι;»
Από τις κουκέτες ακούστηκαν εν χορώ φωνές συναίνεσης: «Το άτιμο θέλει σκότωμα!»
«Ξεπέρασε και τους λύκους που ουρλιάζουν στην πανσέληνο!»
«Όταν ξύπνησα από το ουρλιαχτό του, νόμισα πως τους είχα πάλι κοντά μου».
Ο καιρός ήταν άγριος, πράγμα που καθιστούσε το φτέρνισμα και τον βήχα καθημερινά φαινόμενα. Τούτο έκανε όλους τους επιβάτες της κλινάμαξας – οι οποίοι ήταν όλοι άντρες – ευερέθιστους: πόσο μάλλον που, καθώς οι περισσότεροι απ’ αυτούς συνέβαλλαν στη γενική χορωδία των ήχων που έβγαιναν πνιχτά μέσα από τα σκεπάσματα και τις κουρτίνες, ήταν αδύνατον να ξεχωρίσεις κάποιον ιδιαίτερο παραβάτη προς γενική κατακραυγή. Μετά από λίγο, όμως, η αλλαγή από ορθοστασία ή καθιστική στάση σε οριζόντια θέση άρχισε να έχει κάποιο καταπραϋντικό αποτέλεσμα, και καινούριοι ήχοι περιστασιακού ροχαλίσματος άρχισαν να διακόπτουν τη μονοτονία του εκνευρισμού. Σύντομα το τρένο σταμάτησε σε κάποιο σταθμό της διαδρομής: και τότε ακολούθησε μια παρατεταμένη περίοδος μετακινήσεων μπρος πίσω για αλλαγή σιδηροτροχιάς με τα απρόσμενα σπασμωδικά τινάγματα, τόσο χαρακτηριστικά για έναν ταραγμένο ύπνο. Και τότε ανέβηκε στο τρένο ένας άντρας μ’ ένα μωράκι. Το μωρό ήταν τόσο μικρούλι ώστε να αγνοεί προκλητικά όλους κανόνες που αφορούν το κοινό όφελος. Έκανε το δικό του παιχνίδι και με τους δικούς του κανόνες, και επειδή ήταν υπερβολικά θυμωμένο και προικισμένο με εξαιρετικά ισχυρούς πνεύμονες, το γεγονός της παρουσίας του και η συγκινησιακή του κατάσταση, αν και η τελευταία αποτελούσε ένα μυστήριο της αιτίας της, έγιναν αμέσως εμφανείς. Το ροχαλητό σταμάτησε και τη θέση του πήραν μουρμουρητά από γρυλίσματα και βογκητά. Ο βήχας φάνηκε να γίνεται συχνότερος με τον επανερχόμενο εκνευρισμό, και από παντού άρχισαν να ακούγονται ψίθυροι ανησυχίας ανθρώπων ανήμπορων να κάνουν κάτι. Οι κουρτίνες τραβήχτηκαν με θυμό προς τη μια μεριά με τους κρίκους να τρίζουν απαίσια πάνω στις μπακιρένιες βέργες, και μάτια που γυάλιζαν και σφιγμένα με θυμό στόματα στράφηκαν αγριεμένα προς τον παρείσακτο που τάραξε την ησυχία μας, διότι έτσι βαθμιαία αρχίσαμε να τον θεωρούμε συγκρίνοντάς τον με την προηγούμενη ηρεμία μας. Ο νεοφερμένος δεν έδειχνε να δίνει την παραμικρή σημασία για οτιδήποτε, και συνέχιζε ατάραχος να πασχίζει να καθησυχάσει το μωρό, μετακινώντας το από το ένα χέρι στο άλλο, νταντεύοντας το πάνω κάτω, και κουνώντας το απαλά πέρα δώθε.
Όλα τα μωρά είναι κακότροπα. Η φυσική κακία του ανθρώπου, όπως αντικατοπτρίζεται στο προπατορικό αμάρτημα, φαίνεται να βρίσκει έναν ανόθευτο αποτέλεσμα στην έκφραση των συναισθημάτων όλων των νεογνών.
Το μωρό τούτο ήταν ένα ιδιαζόντως αντιπροσωπευτικό δείγμα της τάξεώς του. Έδειχνε να μην έχει κανέναν απολύτως ενδοιασμό, ούτε καμιά φυσική στοργή, κι ούτε κανέναν μετριασμό της φυσικής του εχθρικής δριμύτητας. Τσίριζε, στρίγκλιζε, ούρλιαζε, μούγκριζε. Η ρίζες της χυδαιότητας, της αισχρότητας, της βλαστήμιας ήταν ανακατεμένες στον τόνο της φωνής του. Χτυπούσε με σφιγμένες γροθιές το πρόσωπο του πατέρα του, κι άλλοτε με σπασμωδικές κινήσεις των δαχτύλων πάσχιζε να του γδάρει τα μάτια, χρησιμοποιούσε το κεφαλάκι του σαν μηχανή να τον σπρώξει. Κλωτσούσε, πάλευε, στριφογύριζε, σπαρταρούσε και συστρεφόταν σαν σε φιδίσιες κουλούρες, μέχρι, πότε – πότε λίγο με τις φωνητικές του, λίγο με τις μυϊκές του προσπάθειες, το πρόσωπό του κινδύνευε να γίνει μαύρο. Όλη την ώρα ο πατέρας του, με ιώβεια υπομονή, απλά προσπαθούσε να το ησυχάσει με αέναες αλλαγές θέσεων και με ψιθυριστά λόγια: «Έλα, έλα, πλασματάκι μου!» «Σώπα, ησύχασε, μικρό μου». Ήταν ένας ψηλόλιγνος, κοκαλιάρης, υπομονετικός άνθρωπος με μεγάλα, άγαρμπα χέρια και με τεράστια πόδια, που τα κουνούσε πέρα δώθε καθώς μιλούσε έτσι που πατέρας και μωρό φαίνονταν να βρίσκονται σε μια αέναη νευρικότητα.
Το περιστατικό φαινόταν να προκαλεί ένα έντονο ενδιαφέρον στους περισσότερους επιβάτες του βαγονιού. Οι κουρτίνες από πολλές κουκέτες τραβήχτηκαν, και έκαναν την εμφάνισή τους πολλά κατσούφικα πρόσωπα. Εγώ κρυφογέλασα και προσπάθησα να κρύψω την ευθυμία μου μήπως και χαλάσω το φαιδρό σκηνικό. Για πολλή ώρα κανείς δεν έλεγε τίποτε ώσπου τελικά ένας μαυριδερός άντρας, με αγριεμένα μάτια και με μια μακριά γενειάδα, που έμοιαζε με Μορμόνο πρεσβύτερο, είπε:«Δε μας λες, κύριος, τι σόι φωνακλάδικο πράγμα έχεις εκεί; Ε, παιδιά, δεν έχει κανείς από σας κανένα πιστόλι;»
Από τις κουκέτες ακούστηκαν εν χορώ φωνές συναίνεσης: «Το άτιμο θέλει σκότωμα!»
«Ξεπέρασε και τους λύκους που ουρλιάζουν στην πανσέληνο!»
«Όταν ξύπνησα από το ουρλιαχτό του, νόμισα πως τους είχα πάλι κοντά μου».
«Δεν πειράζει, παιδιά, αυτό μπορεί να είναι μια κρυφή ευλογία. Κάτι κακό θα μας έρθει σ’ αυτό το ταξίδι, και μετά απ’ όλο αυτό θα μας είναι εύκολο να πεθάνουμε!»
Τότε ο πατέρας τους απηύθυνε το λόγο:
«Λυπούμαι πολύ, κύριοι, εάν η μικρή σας ενοχλεί!». Τα λόγια του αυτά ακούστηκαν με τέτοιο κραυγαλέο τρόπο ανεπαρκή ώστε να προκαλέσουν μια έκρηξη γέλιου που συγκλόνισε όλο το βαγόνι. Η συμπεριφορά των ανθρώπων δυτικά του Μισισιπή είναι, ή τέλος πάντως ήταν, λίγο άξεστη, το ίδιο και οι ιδέες. Όταν γελούσαν, το γέλιο ήταν άξεστο και χοντροκομμένο, και στην παρούσα περίσταση ακόμη και ο λιγνός άντρας έδειχνε να το αισθάνεται. Μόνο που προσπαθούσε να σφίξει προστατευτικά πάνω του το βρέφος σαν να ήθελε να το προφυλάξει από τον καταιγισμό ειρωνικών αστεϊσμών που ακολούθησαν.
«Άκου, μας ενοχλεί! Μα, όχι, καθόλου. Είναι η πιο νανουριστική συμφωνία από γλυκούς ήχους που έχω ποτέ ακούσει».
«Ό, τι πρέπει για μωρουδίστικα σιροπάκια!»
«Παρακαλώ, να μην ενοχλήσουμε τη συναυλία με τον ύπνο μας».
«Ταρακούνησέ μας λίγο ακόμη με τη διαπεραστική σου μουσική!»
«Δεν υπάρχει άλλο καλύτερο μέρος σαν το σπίτι μ’ ένα μωρό».
Ακριβώς απέναντι από τον άντρα που βρισκόταν σε διαρκή κίνηση κρατώντας το μωρό ήταν η κουκέτα ενός νεαρού γίγαντα που είχα παρατηρήσει να πέφτει νωρίτερα το βράδυ για ύπνο. Δεν φάνηκε να πρόσεξε την αναταραχή, αλλά τώρα τράβηξε αγριεμένος προς τη μια μεριά τις κουρτίνες και έκανε την εμφάνισή του ακουμπώντας στον αγκώνα του και ρωτώντας θυμωμένα:
«Δε μου λες, πού είναι η μητέρα του, τέλος πάντων;»
Ο άντρας αποκρίθηκε με μια χαμηλή, κουρασμένη φωνή, χωρίς να κοιτάξει γύρω του:
«Βρίσκεται στη σκευοφόρο, κύριε – μέσα στο φέρετρό της!»
Λοιπόν, θα μπορούσες, μ’ αυτά τα λόγια, ν’ ακούσεις τη σιωπή που έπεσε πάνω σ’ όλους τους άντρες. Οι κραυγές του μωρού, η κίνηση, το μουγκρητό και το κροτάλισμα του τρένου πάνω στις ράγιες, όλα αυτά φαίνονταν να διακόπτουν τη βαθιά σιωπή με αφύσικο τρόπο. Χωρίς να χάσει ούτε στιγμή, ο νεαρός άντρας, ντυμένος μόνο με τα φανελένια εσώρουχά του πήδησε στο δάπεδο και πλησίασε τον άντρα.
«Αχ, ξένε», είπε. «Αν το ήξερα, θα δάγκωνα τη γλώσσα μου μέχρι να την κόψω πριν ξεστομίσω αυτά που είπα! Και τώρα που σε κοιτάζω, καημένε μου άνθρωπε, βλέπω πόσο εξαντλημένος είσαι! Έλα, δώσ΄μου το μωρό, κι εσύ πήγαινε να πέσεις στην κουκέτα μου να ξεκουραστείς. Όχι! Μη φοβάσαι» - γιατί είδε τον πατέρα να κάνει λίγο πίσω και να σφίγγει πιο πολύ το μωρό πάνω του. «Ανήκω σε πολυμελή οικογένεια και συχνά έχω φροντίσει μωρά. Δώσ΄μου την. Θα τη φροντίσω εγώ και θα πω στον ελεγκτή να μας ειδοποιήσει, όταν έρθει η ώρα». Άπλωσε τα τεράστια χέρια του και σήκωσε τη μικρούλα, ενώ ο πατέρας της την εμπιστεύθηκε στη φροντίδα του νεαρού χωρίς να πει τίποτε. Ο νεαρός την κράτησε στον ένα του μπράτσο, ενώ με το άλλο βοήθησε τον νεοφερμένο να ανέβει στην άδεια κουκέτα του.
Κατά παράξενο τρόπο, το μωρό δεν πρόβαλε καμιά άλλη αντίσταση. Ίσως το αίμα και η σάρκα του νεαρού του έδωσε κάτι από τη θαλπωρή και την απαλότητα του μητρικού κόρφου που τόσο πολύ του έλειπε, ή ίσως τα δροσερά, νεαρά νεύρα το ηρεμούσαν, τη στιγμή που τα εξαντλημένα νεύρα και η θλίψη του πατέρα το εκνεύριζαν. Αλλά, με έναν γαλήνιο αναστεναγμό, η μικρούλα έγειρε και άφησε το κεφαλάκι της να πέσει στον ώμο του νεαρού, κι όπως φάνηκε, έπεσε αμέσως σε βαθύ ύπνο.
Όλη νύχτα, πάνω κάτω, πέρα δώθε, χωρίς παπούτσια, μόνο με τις κάλτσες, και με τα φανελένια εσώρουχα, ο νεαρός γίγαντας βάδιζε με το κοιμισμένο μωρό στην αγκαλιά του, ενώ στην κουκέτα του ο κατάκοπος, χαροκαμένος πατέρας κοιμόταν – και ξεχνούσε. Και κατά κάποιον τρόπο σκέφτηκα πως, αν και η σορός της μητέρας μπορεί να βρισκόταν στη σκευοφόρο, στο τέλος του συρμού, η ψυχούλα της ήταν εκεί κοντά.
Τότε ο πατέρας τους απηύθυνε το λόγο:
«Λυπούμαι πολύ, κύριοι, εάν η μικρή σας ενοχλεί!». Τα λόγια του αυτά ακούστηκαν με τέτοιο κραυγαλέο τρόπο ανεπαρκή ώστε να προκαλέσουν μια έκρηξη γέλιου που συγκλόνισε όλο το βαγόνι. Η συμπεριφορά των ανθρώπων δυτικά του Μισισιπή είναι, ή τέλος πάντως ήταν, λίγο άξεστη, το ίδιο και οι ιδέες. Όταν γελούσαν, το γέλιο ήταν άξεστο και χοντροκομμένο, και στην παρούσα περίσταση ακόμη και ο λιγνός άντρας έδειχνε να το αισθάνεται. Μόνο που προσπαθούσε να σφίξει προστατευτικά πάνω του το βρέφος σαν να ήθελε να το προφυλάξει από τον καταιγισμό ειρωνικών αστεϊσμών που ακολούθησαν.
«Άκου, μας ενοχλεί! Μα, όχι, καθόλου. Είναι η πιο νανουριστική συμφωνία από γλυκούς ήχους που έχω ποτέ ακούσει».
«Ό, τι πρέπει για μωρουδίστικα σιροπάκια!»
«Παρακαλώ, να μην ενοχλήσουμε τη συναυλία με τον ύπνο μας».
«Ταρακούνησέ μας λίγο ακόμη με τη διαπεραστική σου μουσική!»
«Δεν υπάρχει άλλο καλύτερο μέρος σαν το σπίτι μ’ ένα μωρό».
Ακριβώς απέναντι από τον άντρα που βρισκόταν σε διαρκή κίνηση κρατώντας το μωρό ήταν η κουκέτα ενός νεαρού γίγαντα που είχα παρατηρήσει να πέφτει νωρίτερα το βράδυ για ύπνο. Δεν φάνηκε να πρόσεξε την αναταραχή, αλλά τώρα τράβηξε αγριεμένος προς τη μια μεριά τις κουρτίνες και έκανε την εμφάνισή του ακουμπώντας στον αγκώνα του και ρωτώντας θυμωμένα:
«Δε μου λες, πού είναι η μητέρα του, τέλος πάντων;»
Ο άντρας αποκρίθηκε με μια χαμηλή, κουρασμένη φωνή, χωρίς να κοιτάξει γύρω του:
«Βρίσκεται στη σκευοφόρο, κύριε – μέσα στο φέρετρό της!»
Λοιπόν, θα μπορούσες, μ’ αυτά τα λόγια, ν’ ακούσεις τη σιωπή που έπεσε πάνω σ’ όλους τους άντρες. Οι κραυγές του μωρού, η κίνηση, το μουγκρητό και το κροτάλισμα του τρένου πάνω στις ράγιες, όλα αυτά φαίνονταν να διακόπτουν τη βαθιά σιωπή με αφύσικο τρόπο. Χωρίς να χάσει ούτε στιγμή, ο νεαρός άντρας, ντυμένος μόνο με τα φανελένια εσώρουχά του πήδησε στο δάπεδο και πλησίασε τον άντρα.
«Αχ, ξένε», είπε. «Αν το ήξερα, θα δάγκωνα τη γλώσσα μου μέχρι να την κόψω πριν ξεστομίσω αυτά που είπα! Και τώρα που σε κοιτάζω, καημένε μου άνθρωπε, βλέπω πόσο εξαντλημένος είσαι! Έλα, δώσ΄μου το μωρό, κι εσύ πήγαινε να πέσεις στην κουκέτα μου να ξεκουραστείς. Όχι! Μη φοβάσαι» - γιατί είδε τον πατέρα να κάνει λίγο πίσω και να σφίγγει πιο πολύ το μωρό πάνω του. «Ανήκω σε πολυμελή οικογένεια και συχνά έχω φροντίσει μωρά. Δώσ΄μου την. Θα τη φροντίσω εγώ και θα πω στον ελεγκτή να μας ειδοποιήσει, όταν έρθει η ώρα». Άπλωσε τα τεράστια χέρια του και σήκωσε τη μικρούλα, ενώ ο πατέρας της την εμπιστεύθηκε στη φροντίδα του νεαρού χωρίς να πει τίποτε. Ο νεαρός την κράτησε στον ένα του μπράτσο, ενώ με το άλλο βοήθησε τον νεοφερμένο να ανέβει στην άδεια κουκέτα του.
Κατά παράξενο τρόπο, το μωρό δεν πρόβαλε καμιά άλλη αντίσταση. Ίσως το αίμα και η σάρκα του νεαρού του έδωσε κάτι από τη θαλπωρή και την απαλότητα του μητρικού κόρφου που τόσο πολύ του έλειπε, ή ίσως τα δροσερά, νεαρά νεύρα το ηρεμούσαν, τη στιγμή που τα εξαντλημένα νεύρα και η θλίψη του πατέρα το εκνεύριζαν. Αλλά, με έναν γαλήνιο αναστεναγμό, η μικρούλα έγειρε και άφησε το κεφαλάκι της να πέσει στον ώμο του νεαρού, κι όπως φάνηκε, έπεσε αμέσως σε βαθύ ύπνο.
Όλη νύχτα, πάνω κάτω, πέρα δώθε, χωρίς παπούτσια, μόνο με τις κάλτσες, και με τα φανελένια εσώρουχα, ο νεαρός γίγαντας βάδιζε με το κοιμισμένο μωρό στην αγκαλιά του, ενώ στην κουκέτα του ο κατάκοπος, χαροκαμένος πατέρας κοιμόταν – και ξεχνούσε. Και κατά κάποιον τρόπο σκέφτηκα πως, αν και η σορός της μητέρας μπορεί να βρισκόταν στη σκευοφόρο, στο τέλος του συρμού, η ψυχούλα της ήταν εκεί κοντά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου