Αν σου αρέσουν τα αστυνομικά μπορεί ο καλός θεός της λογοτεχνίας να ανταμείψει το πάθος σου. Να σου στείλει στα χέρια το μυθιστόρημα της Χριστίνας Καράμπελα «Ο ψίθυρος της Ευδοκίας» (εκδόσεις Πόλις). Και ένα συναρπαστικό αστυνομικό και μια ξεχωριστή νέα ελληνική φωνή, που το πρώτο της βιβλίο («Καιροί τέσσερεις», από τον ίδιο οίκο) το είχα προσπεράσει.
Να εξηγηθώ, πάντως. Ο «Ψίθυρος της Ευδοκίας», αν και έχει όλες τις απαραίτητες συμβάσεις του είδους για να πατάει γερά στα πόδια του, από την πρώτη κιόλας σελίδα του δηλώνει ευθαρσώς ότι θα τις ξεπεράσει.
Ξεκινά, ας πούμε, με ένα λαϊκό παραμύθι για μια νεκροζώντανη κόρη (γι’ αυτό, να επιμείνετε φίλοι του είδους). Μετά μπαίνουν στη σκηνή οι ήρωες, ο ορθολογιστής διοικητής του Αστυνομικού Τμήματος Αμπελοκήπων και η ονειροπαρμένη νεαρή υφισταμένη του.
Μας δίνεται και το μυστήριο που πρέπει να λύσουν: μια μεσήλιξ χαρτομάντισσα, η Ευδοκία του τίτλου, εξαφανίζεται μέρα μεσημέρι. Ετσι καταγγέλλουν, τουλάχιστον, τρεις πολύ περίεργες γριές πελάτισσές της.
Η Χριστίνα Καράμπελα κρατά σε όλο το βιβλίο της τα δύο διαφορετικά επίπεδα, το παραμύθι και την αστυνομική ιστορία. Τα εναλλάσσει. Με έναν μοναδικό τρόπο το ένα καθρεφτίζεται στο άλλο.
Το ένα αποκωδικοποιεί και ερμηνεύει το άλλο. Αλλωστε και η αστυνομική της ιστορία, θα δείτε, δεν είναι από τις συνηθισμένες, αν και άρχισα ήδη να τη φαντάζομαι σε μια μεγάλη οθόνη...
Βένα Γεωργακοπούλου, Εφημερίδα των Συντακτών, 21.8.15
Διαβάστε =>:«Εγραφα ένα παραμύθι και βγήκε αστυνομικό»
Αν
σου αρέσουν τα αστυνομικά μπορεί ο καλός θεός της λογοτεχνίας να
ανταμείψει το πάθος σου. Να σου στείλει στα χέρια το μυθιστόρημα της
Χριστίνας Καράμπελα «Ο ψίθυρος της Ευδοκίας». Και ένα συναρπαστικό
αστυνομικό και μια ξεχωριστή νέα ελληνική φωνή, που το πρώτο της βιβλίο
(«Καιροί τέσσερεις») το είχα προσπεράσει.
 |
|
||||
|
||||
|
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου