Μια δημοκρατική επιλογή
Εφημερίδα των Συντακτών, 26.8.`5
Συντάκτης:
Πέτρος Θ. Πιζάνιας*
Αλλά για να μην αδικήσω μόνο μια ομάδα, ας προσθέσω πως η πλειονότητα των πολιτικών, ιδίως της αντιπολίτευσης, που εμφανίζονται στα παράθυρα δεν υστερούν καθόλου.
Μάλιστα αυτοί συνεισφέρουν με τη στρεψοδικία. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον αρχηγό της Ν.Δ., κ. Μεϊμαράκη, γνωστό για την οριακή αθυροστομία του κατ' ιδίαν αλλά και το πολλά βαρύ ύφος.
Για να μη διαψεύσει, λοιπόν, τον εαυτό του, ο αρχηγός της Ν.Δ. έκανε με τσαμπουκά την πρώτη προεκλογική του δήλωση, ασφαλώς αυθεντικότερος σε σύγκριση με το κουτσαβάκικο στιλ του κ. Σαμαρά.
Στη συνέχεια άρχισε να χρονοτριβεί, ώστε να τον παρουσιάζουν τα ΜΜΕ, αλλά και για να εισέλθει στην πολιτική ή και οποιαδήποτε άλλη ουσία όσο το δυνατόν λιγότερο.
Αλίμονο, να πάνε χαμένα όσα έμαθε στους διαδρόμους και στα καφενεία ως συνδικαλιστής φοιτητής;
Με αυτό, λοιπόν, το βαθύτερο θεμελιώδες πολιτιστικό υπόστρωμα, ο κ. Μεϊμαράκης δήλωσε πως οι εκλογές γίνονται προκειμένου ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας να λύσει ένα εσωκομματικό του πρόβλημα.
Φαντάστηκε κανείς πως τον ενδιαφέρουν η απώλεια της δεδηλωμένης και η εξαναγκαστική αλλαγή πολιτικής της κυβέρνησης μετά την εκβιαστική συμφωνία με τους Ευρωπαίους δανειστές;
Αυτά, ο ίδιος προσωπικά και η πλειονότητα των κομματικών ομοϊδεατών του, δεν τα χάφτουν, παρότι μέχρι πρόσφατα οι ίδιοι έχουν καταπιεί αμάσητα μνημόνια, έχουν αλέσει το Σύνταγμα, μάλιστα τόσο πολλές φορές στην ιστορία τους!
Παραδόξως την ίδια ερμηνεία έδωσε και ο επικεφαλής της Αριστερής Πλατφόρμας, νυν Λαϊκής Ενότητας, κ. Λαφαζάνης -ασφαλώς όχι σε στιλ Μεϊμαράκη.
Και αυτός όμως εμφανίστηκε πλήρως αδιάφορος για την απώλεια της δεδηλωμένης και ας την προκάλεσε. Είπε πως οι εκλογές γίνονται αφενός για να τους ξεφορτωθεί ο Αλ. Τσίπρας από τον ΣΥΡΙΖΑ και την κοινοβουλευτική ομάδα, αλλά ακόμη και για να φέρει κάτι κακό, πολύ κακό, μετά τις εκλογές.
Τι να είναι άραγε αυτό το κακό, μάλιστα πολύ, που μας επιφυλάσσει ο Αλέξης Τσίπρας μετά τις εκλογές; Νομίζω ότι ο κ. Λαφαζάνης εκλαμβάνει τους προσωπικούς πολιτικούς του φόβους ως εθνικό ζήτημα.
Αλλά δεν είναι περίεργο. Αυτό είναι και ήταν το πνεύμα των απανταχού αριστεριστών: να νομίζουν πως πραγματικότητα είναι οι ιδέες τους, και εκφραστές της πραγματικότητας αυτοί οι ίδιοι.
Υπάρχει όμως κάτι επιπλέον. Μπορεί ο οποιοσδήποτε να πιστέψει την προειδοποίηση του κ. Λαφαζάνη για το (πολύ) κακό που μας επιφυλάσσει ο κ. Τσίπρας μετά τις εκλογές;
Πέραν της χιλιαστικής λογικής, μέχρι χθες ήταν μαζί στο κόμμα και την κυβέρνηση. Τώρα ξαφνικά ανακάλυψε ο κ. Λαφαζάνης τις κακές προθέσεις του κ. Τσίπρα, ή απλά δεν ορρωδεί προ ουδενός μέσου προκειμένου να χτυπήσει τον μέχρι χθες σύντροφό του;
Προφανώς το δεύτερο. Αυτό, μαζί με τις προτάσεις του που μοιάζουν γλωσσοδέτης, τη μάλλον ατυχή θητεία του ως υπουργού, ορίζουν τον βαθμό της προσωπικής αξιοπιστίας του επικεφαλής της Λαϊκής Ενότητας και θα καθορίσουν κατά πάσα πιθανότητα το εκλογικό της αποτέλεσμα.
Στα βατραχάκια της ποταμιάς τα πράγματα είναι πιο απλά. Ισως και κάπως χαζά, επειδή εκλαμβάνουν τα όνειρά τους για πολιτική.
Τη στιγμή ακριβώς που η συγκυρία οδηγούσε κατευθείαν στην πραγματοποίηση του ονείρου τους, μια κυβέρνηση με επικεφαλής τον κ. Τσίπρα και αυτούς στα υπουργεία, ένα ονειρεμένο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα για το οποίο τόσο πάσχισαν οι ίδιοι, οι καναλάρχες, τα ΜΜΕ τους, ο κ. Σουλτς, διακριτικότερα ο κ. Γιούνκερ, το ήθελε πολύ ο πατριάρχης τους κ. Σόιμπλε, οι τραπεζίτες, ο κ. Θεοδωράκης περίμενε σε διαδρόμους των Βρυξελλών μήνες το χρίσμα από το ευρω-ιερατείο, έρχεται ο κ. Τσίπρας με την προκήρυξη των εκλογών και το χαλάει.
Τι άδικη που είναι η ζωή! Προς παρηγορίαν, ας θυμίσω πως στην ακροποταμιά δάκρυσε και ο Βούδας, γιατί όχι ο Σταύρος.
Το ίδιο υποστηρίζουν με τον τρόπο τους το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ. Αλλά ας τα παρακάμψουμε αυτά. Αρκετά.
Ιδού, λοιπόν, όλη η αντιπολίτευση, παλιά και νεόκοπη, σε μια επίδειξη αδιαφορίας έναντι της συνταγματικής πρόβλεψης της αρχής της δεδηλωμένης (καθιερωμένη από το 1875).
Επιπλέον, οι κ.κ. Μεϊμαράκης, Λαφαζάνης, Θεοδωράκης, Κουτσούμπας, Γεννηματά, πνιγμένοι στον τακτικισμό ελλείψει πολιτικής, δηλώνουν πως η κυβέρνηση προκήρυξε τις εκλογές για λόγους τακτικής.
Και λοιπόν; Αντί για τις φλυαρίες περί τακτικής, θα έπρεπε να προσέξουν πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛΛ. επιλέγει αυτό που η ίδια η αντιπολίτευση στο σύνολό της θα όφειλε να απαιτεί: να δοκιμαστεί ο κυβερνητικός συνασπισμός στη λαϊκή ετυμηγορία, επειδή εκβιάστηκε να αλλάξει πολιτική σε σχέση με εκείνη που εκλέχτηκε τον Ιανουάριο.
Αντί αυτού όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, το καθένα μόνο του αλλά και εν χορώ, καιροσκοπούν θεσμικά φλυαρώντας θορυβωδώς στα ΜΜΕ.
Εκτιμούν άραγε ότι με την τηλεοπτική φλυαρία θα καλύψουν την πλήρη προθυμία τους για όποια κοινοβουλευτική εκτροπή, ή μήπως, ακόμη χειρότερα, όσα λένε τα εννοούν;
*ομότιμος καθηγητής Ιστορίας, Ιόνιο Πανεπιστήμιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου