Νεοφιλελέδες και νεοκομσομόλοι
Οι άνθρωποι της προόδου αποφεύγουν τον ακατάσχετο βερμπαλισμό, οι προτάσεις τους περιγράφονται καλύτερα με συγκεκριμένα λόγια και συγκεκριμένα έργα - γιατί είναι ριζοσπαστικές, αλλάζουν δλδ κάτι ορατό και συγκεκριμένο και το μετασχηματίζουν σε κάτι άλλο επίσης ορατό και συγκεκριμένο. Δεν χρειάζεται να καλυφθούν πίσω από παχιά λόγια, και ηρωικές διακηρύξεις τσαμπουκά και αλύγιστης αποφασιστικότητας - τους αρκεί μόνο να πείσουν την πλειοψηφία γιατί ξέρουν ότι κανένα σχέδιο δεν θάχει τύχη αν δεν το θέλουν οι πολλοί/ές και αν δεν είναι ενήμεροι/ες και πεισμένοι/ες για την ορθότητά του - κι ότι αξίζει τον κόπο να πολεμήσουν αν χρειαστεί γι αυτό.
Οι συντηρητικοί έχουν ένα πρόβλημα: φοβούνται τις αλλαγές. Όχι γιατί δεν τις θέλουν - δεν είναι παράλογοι - αλλά γιατί δεν θέλουν να αλλάξουν οι ίδιοι/ες... Γνωρίζουν ότι για να επιφέρεις με επιτυχία, μια αλλαγή πρέπει να γίνεις το εργαλείο της δλδ να αλλάξεις κατά την διαδικασία ο ίδιος - η ίδια. Είναι όμως έτοιμοι/ες να αλλάξουν; Όχι. Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος φόβος τους! Μην αναγκαστούν να αμφισβητήσουν στην πορεία της αλλαγής τα «πιστεύω» τους - γιατί για πίστη πρόκειται. Πίστη ανακουφιστική, πίστη ασφαλή, πίστη αποκρυσταλλωμένη... αλλά πίστη. Και στην πολιτική αυτό σημαίνει καταφυγή σε ένα δόγμα και αναχωρητισμό από την δύσκολη και απαιτητική πραγματικότητα.
Το δόγμα φτάνει ακριβώς εκείνη την στιγμή της αμφισβήτησης να σε σώσει από τον φόβο, να σε σώσει από την αλλαγή, να σε σώσει από τον έλεγχο όσων πιστεύεις και ακολουθείς ακόμη και αν αυτά πασιφανώς δεν είναι πλέον ορθά ή έστω λειτουργικά.
Το βλέπεις γύρω σου ότι «δεν δουλεύουν». Αλλά έχεις ταυτιστεί με αυτά.
Τα θεωρείς την απάντηση στο νόημα της ζωής, την απάντηση στα βασανιστικά ερωτήματα της λαθημερινότητας, την απάντηση που υιοθετούν άλλωστε και οι άλλοι/ες γύρω σου, της ομάδας σου, της παρέας σου, της φυλής σου...
Συντηρητισμός και δόγμα είναι ένα και το αυτό. Κάτι σαν το χάπι της ευτυχίας.
Μια Βίβλος που έχει για όλα απαντήσεις, ένα μαγικό βιβλίο ή η αιώνια αλήθεια. Εκεί τα όρια θρησκείας πολιτικής και πολιτισμού χάνονται - οι μοναδικές αλήθειες δουλεύουν σαν παρηγοριά, σαν σιγουριά σε έναν κόσμο με άγνωστες βουλήσεις και σκοτεινό μέλλον - έναν πλανήτη που καταστρέφουμε και που ίσως θελήσει να μας καταστρέψει - έναν καπιταλισμό που χειροτερεύει και περιθωριοποιεί λαούς, έθνη και ατομικότητες - μια παγκοσμιοποίηση τυφλή και καθοδηγούμενη από αόρατες δυνάμεις των «αγορών»...
Νεοφιλελέδες και νεοκομσομόλοι
Ο συντηρητισμός όπως και κάθε κοινωνικό φαινόμενο έχει δυο όψεις στον δυαδικό μας κόσμο - αντιθετικές δήθεν αλλά ίδιες στην ουσία. Ο συντηρητισμός στην πολιτική ταυτίζεται παραδοσιακά με την δεξιά παράταξη - η δε αριστερά με την πρόοδο. Και πράγματι έτσι λειτουργούσαν ιστορικά οι δυο αυτές παρατάξεις από τον καιρό της γαλλικής επανάστασης.
Μέχρι που η αριστερά απέδειξε στην πρώτη της επαφή με την εξουσία ως «υπαρκτός σοσιαλισμός» πόσο συντηρητισμό μπορεί να χρειαστεί για να δικαιολογήσει την αποτυχία της να φέρει την πρόοδο με ένα αειφόρο και δημοκρατικό τρόπο - όπως και τον λαό στην εξουσία. Συντηρητισμό που έφτασε να γίνει αυταρχισμός και δικτατορία του φόβου για να καλύψει το γεγονός ότι η μοναδική του αλήθεια ήταν το λιγότερο ...ανεπαρκής.
Από τότε οι φορείς του δογματικού κομμουνισμού έγιναν γνωστοί αρχικά ως «οι ορθόδοξοι» (καθόλου τυχαία η θρησκευτική ορολογία) μετά ως «οι δογματικοί» και τέλος ως οι «παραδοσιακοί»... Σε κάθε περίπτωση και έως την πτώση του τείχους (των ιδεών) εξέφραζαν το συντηρητισμό μιας εξουσίας που προσπαθούσε να μην επιτρέψει αλλαγές και μεταρρυθμίσεις στο αποτυχημένο της μοντέλο που ήταν τρόπος ζωής για δεκαετίες και κυριαρχίας για τις διαμορφωμένες νέες δήθεν «αριστερές» ελίτ. Ακόμη και οι διαφορετικές σκέψεις αντιμετώπιζαν διώξεις της νέας ιεράς εξέτασης.
Στον «δεξιό» κόσμο αναπτυσσόταν παράλληλα και αντίστοιχα ο νέος συντηρητισμός ενός εξίσου αποτυχημένου συστήματος: του 100% φιλ-ελεύθερου οικονομικού συστήματος που ουδέποτε κατόρθωσε να επιβιώσει ως τέτοιο, ως δλδ η διακηρυγμένη «ελεύθερη αγορά». Οι συνεχείς κρίσεις του συστήματος οδήγησαν στην διατύπωση μιας αυταρχικής θεώρησης της άλλης μοναδικής αλήθειας που με την κυριάρχηση της ελεύθερης βούλησης θα επέβαλε την ψευδή της πραγματικότητα. Με εργαλείο την βία του χρηματοπιστωτικού συστήματος και την ομογενοποίηση και αποικιοκράτηση των ποικίλων τοπικών κοινωνιών μέσω της παγκοσμιοποίησης του χρέους, αναπτύχθηκε ως φορέας του δογματικού φιλελευθερισμού, ως αυτό που έγινε γνωστό ως «νεοφιλελευθερισμός» (και ως «νεοσυντηρητισμός» στις ΗΠΑ).
Έκτοτε και στην δεξιά και στην αριστερά ήταν φανερές οι συντηρητικές πτέρυγες και οι συνέργειές τους απέναντι στην πρόοδο, την αλλαγή και την μεταρρύθμιση.
Οι νεοφιλελέδες εξυμνούν την ικανότητα αυτορύθμισης των «αγορών», επιτίθενται δογματικά στο κράτος και ζητούν την εξαφάνισή του - φυσικά δεν υπάρχει κανένα παράδειγμα όπου η αγορά να υπήρξε ελεύθερη και αυτορυθμιζόμενη: ειδικά τώρα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης που η δυνατότητα, βιαιότητα και αμεσότητα της έξωθεν επέμβασης σε μια οικονομία ή τοπική αγορά είναι τέτοια που καταρρίπτει αυτόματα κάθε σχετική επιχειρηματολογία: οι νεοφιλελέδες απλά λειτουργούν σαν το θρησκευτικό προσωπικό της νέας αποκάλυψης, οι φανατικοί σταυροφόροι της αντικατάστασης κάθε λειτουργίας του Δημοσίου από ιδιωτικές εταιρείες ή απλά της ιδιωτικοποίησης των πάντων χωρίς καν λόγο ή στόχευση.
Οι νεοκομσομόλοι εξυμνούν την λειτουργία του Δημοσίου, εννοώντας όμως ως τέτοιο το κράτος τροφό και όχι ακριβώς το δημόσιο συμφέρον μέσω της παροχής σύγχρονων υπηρεσιών - γι αυτό και δεν έχουν κανένα πρόβλημα να συνδεθούν μαζί του βιοποριστικά μέσω των «κεκτημένων» ή να αρμέγουν τα δημόσια ταμεία μέσω των συντεχνιακών «κατακτήσεων» (πρόωρες συντάξεις, επιδόματα δημοσίου κλπ).
Είναι αρνητικοί έως καταγγελτικοί σε κάθε ιδιωτική «ατομική» πρωτοβουλία που δεν ελέγχεται από κάποια «λαϊκή (κομματικά ελεγχόμενη δλδ) συλλογικότητα», θεωρούν το κέρδος κάτι σαν αμαρτία, την επένδυση περίπου μεθοδευμένη λαμογιά, την επιχειρηματικότητα δραστηριότητα υπόπτων στοχεύσεων κλπ κλπ
Επιτίθενται δογματικά στις αγορές, τις τράπεζες, τις επιχειρήσεις γενικά και ζητούν την άγρια φορολόγησή τους αδιαφορώντας για την επιβίωσή τους (πράγμα που ουδέποτε συνυπολογίζουν σε εκείνες τις «άγριες» απεργίες που καταλήγουν στο κλείσιμο του... καπιταλιστή) - οι επιχειρήσεις εάν έχουν κέρδη είναι ένοχες - δουλειά τους δεν είναι η διατήρηση θέσεων εργασίας και η παραγωγή πλούτου αλλά η αναγκαστική χρηματοδότηση όσων μισθοδοτούνται από το Δημόσιο... γι' αυτό και δεν υπάρχει «υγιής» επιχειρηματικότητα αλλά μόνο το «κεφάλαιο» και οι εργαζόμενοι.
Νεοφιλελέδες και νεοκομσομόλοι έτσι, αρνούνται και καταπολεμούν μαζί την μικτή οικονομία, την συνεργασία δημοσίου - ιδιωτικού τομέα και τον καταμερισμό εργασίας ανάλογα με τις πραγματικές κοινωνικές επιδόσεις του κάθε τομέα. Αρνούνται την υγιή οικονομία οι μεν αρνούμενοι απόλυτα τη λειτουργία του ελέγχου του κράτους και τις παρεμβάσεις των εκλεγμένων κυβερνήσεών του για την αποκατάσταση της ισορροπίας στην οικονομία και την προστασία των παραγωγών από μονοπωλιακά καρτέλ και κερδοσκοπικά funds - οι δε αρνούμενοι απόλυτα την ανεξάρτητη λειτουργία με σταθερούς κανόνες και φορολογία της αγοράς, αρνούμενοι ότι η επιχειρηματική πρωτοβουλία είναι η βάση κάθε οικονομίας και οι ατομικές ή συνεργατικές εταιρικές δραστηριότητες εκείνες που παράγουν πλούτο, φόρους και θέσεις εργασίας συνήθως πολύ καλύτερα από το χωρίς κίνητρο Δημόσιο.
Νεοκομσομόλοι και νεοφιλελέδες μαζί αποτελούν τις δυο όψεις του κοινωνικού συντηρητισμού, τα εμπόδια σε μια κοινωνία που παράγει και προοδεύει συνεργατικά, αλληλέγγυα και δημιουργικά.
Οι μεν είναι οι ταλιμπάν του κρατισμού οι δε των αγορών: και οι δυο σπέρνουν τον θρησκευτικό φανατισμό στην θέση της πολιτικής του εφικτού και τις συγκρούσεις στην θέση του δημιουργικού συμβιβασμού και του ρεαλιστικού βήματος προόδου.
Και οι δυο είναι εχθροί της οικολογίας, του περιβάλλοντος και της αειφορίας: οι μεν δίνοντας προτεραιότητα στα συμφέροντα του κράτους με την φορολόγηση καταστροφικών επενδύσεων ή δραστηριοτήτων (πχ κυνηγιού) ή και διατήρηση θέσεων εργασίας ακόμη και με αντικοινωνικό περιεχόμενο (νέες εξορύξεις χρυσού στην Χαλκιδική) - οι δε επιτρέποντας οποιαδήποτε καταστροφή για το κέρδος και μόνο, θεωρώντας ότι οι θεοί των αγορών μπορούν να αντικαταστήσουν ακόμη και τον λεηλατημένο πλανήτη με έναν καινούργιο ή τις εξαντλημένες πλουτοπαραγωγικές πηγές με τρόπους που θα ... εφευρεθούν στο μέλλον - για την ώρα κρατώντας αμόλυντους παραδείσους για χρήση των οικονομικών ελίτ αποκλειστικά.
Τέλος και οι δυο είναι εχθροί της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της συλλογικής προόδου: οι μεν εργάζονται για τα συμφέροντα των «φωτισμένων» γραφειοκρατών του κόμματος και του κράτους ενάντια στην κοινωνία των παραγωγών, οι δε για τα συμφέροντα των χρηματοπιστωτικών ελίτ που απομυζούν την κοινωνία των παραγωγών αποικιοκρατώντας τους μέσω των τραπεζών και του χρέους.
Μια ελεύθερη και προοδευτική κοινωνία δεν μπορεί να υπάρξει και να προσφέρει στα μέλη της «ψωμί και τριαντάφυλλα», ευημερία και πολιτισμό, όσο κλυδωνίζεται από τις μάχες των φανατικών θρησκευομένων του δόγματος - όσο εμποδίζεται από τους συντηρητικούς της δεξιάς και της αριστεράς, νεοφιλελέδες και νεοκομσομόλους. Και αυτή είναι η αιώνια μάχη των προοδευτικών προς ένα καλύτερο αύριο σε ένα πλανήτη της αειφορίας.
Ξεκινήσαμε το άρθρο με την διαπίστωση:
Ας μιλήσουμε καθαρά: Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνεται οριστικά ως ο προοδευτικός μεταρρυθμιστικός πόλος της ελληνικής κοινωνίας, πίσω από τις υπερεπαναστατικές διακηρύξεις και την αντεπίθεση της «ρητορικής - της -ρήξης» κρύβεται ένας ανομολόγητος συντηρητισμός.Μετά την παραπάνω εκτεταμένη εισαγωγική απόπειρα διακρίβωσης και εντοπισμού των συντηρητικών πίσω από τις ριζοσπαστικές διακηρύξεις είτε για την ελευθερία της αγοράς είτε για την επαναστατική ρήξη με την αγορά και την αποθέωση του κράτους, η πολιτική αποτύπωση του σημερινού προεκλογικού σκηνικού με όρους συντηρητικών προοδευτικών είναι μάλλον σαφής:
οι νεοφιλελέδες των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και οι νεοκομσομόλοι της ΛΑΕ συμπληρώνουν πλέον τις παραδοσιακές δυνάμεις του συντηρητισμού ακροδεξιούς και παλαιοκομμουνιστές, διαμορφώνοντας έναν πολυπρόσωπο συντηρητικό πόλο.Και βρίσκονται στην αντεπίθεση όλοι μαζί για να ανασχέσουν την «βίαιη ωρίμανση» και την επιταχυνόμενη προώθηση του ΣΥΡΙΖΑ στο ρεαλιστικό προοδευτικό μεταρρυθμιστικό πεδίο της επιτέλους κυβερνώσας αριστεράς. Νεοφιλελέδες και νεοκομσομόλοι δεν θέλουν ανατροπή των συντεχνιακών «κεκτημένων» είτε των κρατικών/κομματικών υπαλλήλων είτε των οικονομικών καρτέλ, δεν επιθυμούν ανατροπή του ελληνικού πελατειακού κόμματος -κράτους, την ανατροπή των «κατακτήσεων» των ελίτ του κρατικού συνδικαλισμού ή του εργολαβικού κατεστημένου.
Αυτή είναι η σύγκρουση των ημερών και η αιτία ενός ακόμη προεκλογικού αγώνα που επεβλήθη από την απόδραση του συντηρητικού μέρους του ΣΥΡΙΖΑ από τις ευθύνες του ρεαλιστικού μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας - αναμενόμενης ως ολοκλήρωσης της ιστορικής αποτυχίας της μεταπολίτευσης να φέρει τον αστικό εκσυγχρονισμό και την κανονικότητα στην κοινωνία που αναδύθηκε από την 7χρονη δικτατορία. Αντίθετα, κάτω από ηρωικά λόγια εγκαθιδρύθηκε ένα παρασιτικό πελατειακό κράτος και καταστράφηκε συστηματικά ο παραγωγικός ιστός της χώρας από την ταυτόχρονη ολοκληρωτική επικράτηση των μεταπρατών έναντι των παραγωγών.
Σήμερα για πρώτη φορά ανοίγει ο δρόμος για την νέα μεταπολίτευση και την ταυτόχρονη παραγωγική ανασυγκρότηση - και βρισκόμαστε ενώπιοι ενωπίω με την τελευταία αντεπίθεση του συντηρητισμού σε μια μάχη που θα είναι όσο σκληρή και κρίσιμη αναλογεί στο διακύβευμα: μπροστά προς την αλλαγή και την ανασυγκρότηση ή πίσω στα κεκτημένα των παρασιτικών ελίτ;
* Σκίτσο του Γιάννη Καλαϊτζή / Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου